Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.503.2017.1.ES
z 1 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2017 r. (data wpływu 29 listopada 2017 r.) uzupełnione pismem z dnia 19 stycznia 2018 r. (data wpływu 23 stycznia 2018 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 18 stycznia 2017 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.433.2017.1.ES (data nadania 18 stycznia 2018 r., data odbioru 19 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów amortyzacji i wydatków poniesionych na naprawę pojazdu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania z tytułu ubezpieczenia samochodu oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów amortyzacji i wydatków poniesionych na naprawę pojazdu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako wspólnik spółki cywilnej (T. s.c.). Z podatku dochodowego rozlicza się na zasadach ogólnych. Przedmiotem działalności jest świadczenie usług transportowych zarówno w kraju jak i za granicą. W maju 2015 roku spółka nabyła samochód ciężarowy marki SCANIA oraz naczepę do tego pojazdu (dalej pojazd). Zakup sfinansowany został zaciągniętym na ten cel kredytem bankowym. Jednym z zabezpieczeń spłaty kredytu była ustanowiona przez finansujący bank cesja praw z polisy ubezpieczeniowej zawartej w S.A. (dalej S.A.). Pojazd został ubezpieczony w zakresie OC, AC i NW. W/w pojazd został wprowadzony do środków trwałych spółki i amortyzowany. Koszty amortyzacji stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku tej spółki. Podobnie rozliczenie przebiegało u pozostałych wspólników tej spółki.

W dniu 4 września 2017 roku pojazd uległ wypadkowi. Ubezpieczyciel uznał tę szkodę jako całkowitą i przyznał odszkodowanie. Bank pismem z dnia 23 października 2017 roku poinformował S.A., aby wypłata odszkodowania dotycząca wskazanej szkody pojazdu została przekazana na rachunek bankowy banku kredytującego tytułem spłaty kredytu udzielonego Firmie T. S.C. Zgodnie z umową cesji ubezpieczenia całość przyznanego odszkodowania została wypłacona bankowi kredytującemu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia wymienionego w poz. 74 pojazdu jest przychodem z działalności gospodarczej w przypadku, gdy kwota ubezpieczenia została przekazana przez ubezpieczyciela bezpośrednio na rachunek bankowy banku kredytującego, którego kredyt na zakup danego pojazdu był zabezpieczony cesją wierzytelności z tytułu ubezpieczenia majątkowego stwierdzonego polisą ubezpieczeniową?
   
2. Czy należy kontynuować, na niezmienionych warunkach, amortyzację pojazdu w przypadku gdy pomimo uznania przez S.A. całkowitej szkody, pojazd został wyremontowany i nadal będzie używany w prowadzonej działalności gospodarczej?
3. Czy wydatki potwierdzające naprawę pojazdu Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia?
   
   

Odpowiedź na pytanie Nr 2 i 3 stanowi przedmiot niniejszego rozstrzygnięcia. Odpowiedź na pytanie Nr 1 zostanie udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 2 Zachowane zostało prawo do amortyzacji w/w pojazdu. Nie wystąpiły w tym przypadku żadne, wymienione w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przesłanki nakazujące zakończenie amortyzacji.

Zgodnie z art. 22h ust.1 pkt 1 podatnik zobligowany jest do zakończenia dokonywania odpisów amortyzacyjnych w konkretnych przypadkach:

• zrównania sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową amortyzowanego środka,
  
• postawienia środka trwałego w stan likwidacji lub stwierdzenia jego niedoboru.
  
  

Również art. 23 ust. 1 pkt 5 wyłączający z kosztów uzyskania przychodów straty w środkach w części pokrytej odpisami amortyzacyjnymi a więc przez analogię pozwalający ująć w kosztach jednorazowo niezamortyzowaną wartość środka trwałego w przypadku jego likwidacji na skutek np. zniszczenia, nie znajdzie tu zastosowania. Nie doszło bowiem w stanie faktycznym do zupełnego zniszczenia pojazdu - został on bowiem naprawiony.

Wobec powyższego należy kontynuować amortyzację wg. zasad sprzed wypadku tzn. od wartości początkowej nabytych środków trwałych a tak ustalone odpisy będą nadal stanowiły u Wnioskodawcy (i analogicznie u pozostałych wspólników) koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku tej spółki.

Ad. 3 Wydatki na naprawę uszkodzonego pojazdu może ująć w kosztach uzyskania przychodów (proporcjonalnie do prawa Wnioskodawcy w udziale w zysku tej spółki) w dacie ich poniesienia. Nie znajdzie tu zastosowania wyłączenie wskazane w art. 23 ust.1 pkt 48 updof, gdyż pojazd był objęty dobrowolnym ubezpieczeniem AC. Ponadto wszystkie poniesione wydatki służyły przywróceniu uszkodzonemu pojazdowi pierwotnej używalności, doprowadzeniu go do stanu sprzed wypadku poprzez wymianę uszkodzonych elementów.

Oczywiście zachowana została podstawowa przesłanka determinująca możliwość zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów tzn. wydatki dokonane zostały na remont pojazdu wykorzystywanego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i w celu uzyskania przychodów (art. 22 ust. 1 updof).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). W przypadku kosztów pośrednich brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty promocji i reklamy.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie, wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
  

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
  

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  
  

Zgodnie z treścią z art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, w myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust.1 pkt 5 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

• strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1,
  

• strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.
  
  
  

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że kosztem uzyskania przychodów mogą być straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, w części w jakiej nie zostały one zamortyzowane, o ile środki te nie utraciły przydatności w wyniku zmiany rodzaju prowadzonej działalności. Przy czym generalnie przyjmuje się, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć jedynie takie straty w majątku podatnika, które powstały na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, niezależnych od jego woli i przez niego niezawinionych. Podstawowym warunkiem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środka trwałego jest przy tym jego likwidacja. Zatem z likwidacją środka trwałego, uprawniającą do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej straty z tego tytułu, będzie tylko takie wyzbycie się środka trwałego, które jest racjonalnie i ekonomicznie uzasadnione z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej i będzie miało wpływ na uzyskiwane przez podatnika przychody z prowadzonej działalności gospodarczej, bądź też na zachowanie lub zabezpieczenie tego źródła przychodu.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania ww. przepis art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym kontekście należy podkreślić, że środki trwałe stanowią aktywa - majątek trwały podatnika, które wykorzystuje on w działalności gospodarczej w długim okresie. Dlatego przepisy podatkowe przewidują, iż wydatki na ich nabycie należy rozliczać w czasie. W konsekwencji, w sytuacji przedstawionej we wniosku Wnioskodawca ma prawo do kontynuacji amortyzacji na dotychczasowych zasadach.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na naprawę pojazdu wskazać należy, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeśli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Przepisy ustawy stanowią zatem, że poza wymogiem celowości (związku z działalnością gospodarczą), jedynym warunkiem, od którego ustawodawca uzależnia możliwość zaliczenia wydatków na remont powypadkowy pojazdu samochodowego do kosztów uzyskania przychodów jest wymóg, żeby pojazd był objęty ubezpieczeniem dobrowolnym.

Istotne jest także właściwe udokumentowanie wydatku związanego z powypadkowa naprawą samochodu – tak, aby dowody ich poniesienia mogły stanowić podstawę zapisów w prowadzonych dla potrzeb podatkowych urządzeniach księgowych.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonego wydatku w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

Reasumując Wnioskodawca winien kontynuować, na niezmienionych warunkach, amortyzację pojazdu, który został wyremontowany o ile nadal będzie używany w prowadzonej działalności gospodarczej.

Koszty naprawy samochodu stanowiącego środek trwały, objętego ubezpieczeniem dobrowolnym, stanowić będą koszt uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, stosownie do art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.