2018.02.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.679.2017.2.RR
z 2 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2017 r. (data wpływu 11 grudnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 stycznia 2018 r. (data wpływu 16 stycznia 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie tutejszego organu z dnia 10 stycznia 2018 r. nr 0114-KDIP1-1.4012.679.2017.1.RR o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT, z możliwością wyboru opodatkowania zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług, dostawy nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT, z możliwością wyboru opodatkowania zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług, dostawy nieruchomości. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 stycznia 2018 r. (data wpływu 16 stycznia 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie tutejszego organu z dnia 10 stycznia 2018 r. nr 0114-KDIP1-1.4012.679.2017.1.RR (skutecznie doręczone w dniu 10 stycznia 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

F. Spółka Akcyjna (zwana dalej „Wnioskodawcą”) jest polskim podmiotem gospodarczym, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny od początku obowiązywania w Polsce podatku VAT. F. posiada nieruchomość składającą się z działek nr ewid. 3/3, 3/4, 3/5, 3/6, 3/7, 101/1 102, 103 (dalej: Nieruchomość), której część zamierza zbyć.

Przedmiotem sprzedaży ma być prawo wieczystego użytkowania gruntu: dz. nr ewid. 101/1 o powierzchni 4 627 m² oznaczonej symbolem Ba (tereny przemysłowe) i dz. nr ewid. 102 o powierzchni 40 866 m² oznaczonej symbolem Ba (tereny przemysłowe) oraz prawo własności obiektów budowlanych (budynków i budowli) położonych na tym gruncie i trwale z nimi związanych:

działka 101/1, która jest zabudowana:
1. częścią drogi (z płyt betonowych, trylinki i asfaltu) wybudowanej w 1966 r. bez prawa do odliczenia VAT, która nie była ulepszana,
2. częścią 3 bocznic kolejowych wybudowanych w latach 1975 i 1976 bez prawa do odliczenia VAT, które nie były ulepszane,
3. częścią 3 bocznic kolejowych wybudowanych w latach 1961, 1969 i 1976 bez prawa do odliczenia VAT, które były ulepszane poniżej 30%;

działka 102, która jest zabudowana:
1. budynkiem magazynowym nr 121 wybudowanym w latach 1970 i 1988 bez prawa do odliczenia VAT, który był ulepszany poniżej 30%,
2. budynkiem produkcyjnym nr 121 bis wybudowanym w 1978 r. bez prawa do odliczenia VAT, który był ulepszany poniżej 30%,
3. budynkiem usługowym nr 121 bisU wybudowanym w 1978 r. bez prawa do odliczenia VAT, który nie był ulepszany,
4. budynkiem zbiornika p.poż z pompownią dla ob. 121 wybudowanym w 1988 r. bez prawa do odliczenia VAT, który nie był ulepszany,
5. chodnikiem wybudowanym w 1999 r. z prawem do odliczenia podatku VAT, który nie był ulepszany,
6. liniami energetycznymi NN wybudowanymi w latach 1979 i 1988 bez prawa do odliczenia VAT, które nie były ulepszane,
7. częścią 3 bocznic kolejowych wybudowanych w latach 1975 i 1976 bez prawa do odliczenia VAT, które nie były ulepszane,
8. częścią 3 bocznic kolejowych wybudowanych w latach 1961, 1969 i 1976 bez prawa do odliczenia VAT, które były ulepszane poniżej 30%.

Oprócz chodnika wymienionego w punkcie 2e) powyżej wszystkie budynki i budowle zostały wybudowane w latach 60-80 ubiegłego wieku. Wniosek obejmuje wyłącznie powyższe części nieruchomości tj. działkę nr. 101/1 i działkę nr 102 wraz z zabudowaniami (zwane dalej: „Nieruchomością”). Na wyżej opisanej Nieruchomości znajdują się dwa odrębne lokale niemieszkalne dla których prowadzone są księgi wieczyste.

lokal nr 1 usytuowany na drugiej kondygnacji nadziemnej budynku, składający się z dwóch pomieszczeń biurowych oraz WC, o powierzchni użytkowej 90 m². Z własnością lokalu związany jest udział - wynoszący 9000/19800 części - w nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo użytkowania wieczystego oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali,
lokal nr 2 usytuowany na drugiej kondygnacji nadziemnej budynku, składający się z dwóch pomieszczeń biurowych, magazynu, korytarza oraz WC, o powierzchni użytkowej 108 m². Z własnością lokalu związany jest udział - wynoszący 10800/19800 części - w nieruchomości wspólnej, która stanowi prawo użytkowania wieczystego oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Aktem notarialnym z dnia 29 listopada 2017 Repertorium sporządzonym przez Notariusza prowadzącego Kancelarię Notarialną, Spółka zniosła odrębną własność lokali niemieszkalnych i wystąpiła do Sądu Rejonowego Wydział Ksiąg Wieczystych o przyłączenie lokali.

Na moment planowanej dostawy lokale te nie będą stanowiły przedmiotu odrębnej własności, bowiem planowana sprzedaż części nieruchomości opisanych powyżej nastąpi po zniesieniu ich odrębnej własności. Przedsiębiorstwo Państwowe F., której następcą prawnym jest Spółka, nabyła z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. tytuł wieczystego użytkowania gruntu, co zostało stwierdzone decyzją Wojewody z dnia 6 listopada 1995 r. F. polskie przedsiębiorstwo państwowe produkujące samochody osobowe zbudowane zostało od podstaw na przełomie lat 40. i 50. ubiegłego wieku. F S.A jest następcą prawnym Przedsiębiorstwa Państwowego pod nazwą F. w wyniku niżej opisanych czynności prawnych: na podstawie art. 37 ust 1 pkt 2 oraz ust. 2 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych Zarządzeniem Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 29 grudnia 1995 roku Przedsiębiorstwo Państwowe F. postawiona została w stan likwidacji w celu prywatyzacji.

Z Zarządzenia tego wynikało nadto, że:

likwidacja Przedsiębiorstwa następuje z inicjatywy własnej organu założycielskiego, w związku z uchwałą Rady Pracowniczej z dnia 24 października 1995 roku, w celu realizacji podpisanej w dniu 14 listopada 1995 roku „umowy wspólnego przedsięwzięcia pomiędzy Skarbem Państwa Rzeczypospolitej Polskiej reprezentowanym przez Ministra Przemysłu i Handlu oraz przedsiębiorstwem państwowym F z jednej strony, a K i K H Ltd z drugiej,
w nowo tworzonej Spółce, w wyniku wniesienia do niej Przedsiębiorstwa, z wyjątkiem składników określonych w przedmiotowym Zarządzeniu, Skarb Państwa obejmie wszystkie udziały,
W dniu 29 lutego 1996 roku Aktem założycielskim Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością założona została przez Skarb Państwa spółka pod nazwą „M” Sp z o.o., w której udziały w całości objął Skarb Państwa w zamian za wkład niepieniężny w postaci przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą F, a będącego zarazem przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55(1) KC.
Spółka pod firmą „M” Sp z o.o. zarejestrowana została przez Sąd Rejonowy Sąd Gospodarczy Wydz. Gospodarczy-Rejestrowy
Decyzją Ministra przemysłu i Handlu z dnia 29 lutego 1996 r. Przedsiębiorstwo Państwowe pod nazwą F uznane zostało za zlikwidowane (wykreślone z rejestru przedsiębiorstw państwowych prawomocnym Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 29 lutego 1996 r.)
Uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki pod firmą „M” Spółka z o.o. z dnia 14 marca 1996 r. podwyższono kapitał zakładowy Spółki (akt notarialny z dnia 14 marca 1996 r.), w którym udziały objęły „K” i „K H” z siedzibą w Korei i równocześnie zmieniona została nazwa z „M” Sp. z o.o. na „K-M” Sp. z o.o.
Uchwałą Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki „K-M” Sp. z o.o. z dnia 30 lipca 1999 r. przekształcono „K-M” Spółka z o.o. ze spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w spółkę akcyjną pod firmą „K-M” Spółka Akcyjna, która jest następcą prawnym Spółki „K-M” Sp. z o.o. w zakresie praw i obowiązków (akt notarialny z dnia 30 lipca 1999 r.)
Uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki „K-M” S.A. z dnia 31 sierpnia 2004 r. zmieniono nazwę „K-M” S.A. na „F” S.A. (akt notarialny z dnia 31 sierpnia 2004 r.). W dniu 29 lutego 1996 r. została powołana spółka M Sp. z o.o. (której kontynuatorem jest Wnioskodawca - tj. F S.A.) do której wniesiono aportem przedsiębiorstwo obejmujące powyższe składniki majątkowe. W ten sposób części nieruchomości objęte wnioskiem nabył Wnioskodawca, nabycie to nastąpiło bez podatku VAT. Obiekty wybudowane na przedmiotowej nieruchomości były wykorzystywane we własnym zakresie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (montaż i demontaż samochodów, magazynowanie części samochodowych oraz ich sprzedaż) zarówno przez poprzednich właścicieli bądź użytkowników nieruchomości (od dnia wejścia w życie ustawy o podatku VAT z 1993 r.), jak i przez Wnioskodawcę (od dnia ich nabycia). Budynek magazynowy nr 121 o powierzchni użytkowej 13.176,96 m² był wynajmowany częściami w okresie od 2014 do 2017 r. Powierzchnia wynajmowana wynosiła około 30% powierzchni użytkowej i była wynajmowana w ramach czynności opodatkowanych VAT. Budynek magazynowy nr 121 bis o powierzchni użytkowej 13.111,71 m² był wynajmowany częściami w okresie od 2014 do 2017 r. Powierzchnia wynajmowana wynosiła około 21% powierzchni użytkowej i była wynajmowana w ramach czynności opodatkowanych VAT. Sprzedający nie poniósł nakładów w wysokości powyżej 30% w stosunku do których przysługiwałoby mu prawo do odliczenia podatku VAT w odniesieniu do żadnego z obiektów posadowionych na działkach będących przedmiotem sprzedaży. Nieruchomość nie stanowi samodzielnego przedsiębiorstwa, ani jego zorganizowanej części w rozumieniu Ustawy o VAT. Nieruchomość nie była wykorzystywana wyłącznie do działalności zwolnionej od VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dostawa Nieruchomości (tj. działek 101/1 i 102) korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, a tym samym czy w stosunku do tej nieruchomości strony transakcji mogą korzystać z wyboru opcji opodatkowania określonej w art. 43 ust. 10 i 11 ustawy, po spełnieniu zawartych w tym przepisie warunków?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym dostawa Nieruchomości, podlega zwolnieniu z podatku od towarów na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT, a tym samym w stosunku do tej nieruchomości strony transakcji mogą korzystać z wyboru opcji opodatkowania określonej w art. 43 ust. 10 i 11 ustawy, po spełnieniu zawartych w tym przepisie warunków.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 29a ust. 8 Ustawy o VAT , w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Oznacza to, że do dostawy gruntu (prawa wieczystego użytkowania gruntu) stosuje się analogiczne zasady opodatkowania (w tym stawkę podatku), jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem znajdujących się na danej nieruchomości zabudowanej.

W przypadku, gdy dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu (prawa wieczystego gruntu), na którym obiekt jest posadowiony.

Zgodnie z przepisem art. 43 ust 1 pkt 2 Ustawy o VAT „Zwalnia się od podatku: (...) dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego”.

Wyraźnie należy powtórzyć za przedstawionym powyżej opisem zdarzenia przyszłego, że przedmiotowa Nieruchomość była wykorzystywana wyłącznie do działalności opodatkowanej VAT, a tym samym warunki stosowania tego zwolnienia nie są spełnione i zwolnienie określone powyżej wskazanym przepisem nie ma zastosowania.

Z kolei, zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT „Zwalnia się od podatku: (...) dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata”.

Zgodnie z powołanym przepisem, dostawa budynków, budowli lub ich części, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlania lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia upłynął okres krótszy niż dwa lata. Istotne jest zatem przeanalizowanie, czy w niniejszej sprawie doszło do pierwszego zasiedlenia przedmiotowych nieruchomości.

Pierwsze zasiedlenie zostało zdefiniowane na potrzeby podatku od towarów i usług w przepisie art. 2 pkt 14 Ustawy o VAT i zgodnie z zawartą tam definicją oznacza „oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej”.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie polskiej o sygn. C-308/16 (Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie) Trybunał stwierdził niezgodność Ustawy o VAT z przepisami DYREKTYWY 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (zwana dalej: „Dyrektywa VAT”), w zakresie ograniczenia pojęcia pierwszego zasiedlenia do którego zgodnie z Ustawą o VAT może dojść wyłącznie w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, oraz wskazał na brak możliwości definiowania pojęcia „pierwszego zasiedlenia” przez państwa członkowskie, bowiem stanowi to autonomiczne pojęcie prawa unijnego. Zdaniem Trybunału pojęcie „pierwszego zasiedlenia” powinno być interpretowane jednolicie na terytorium państw członkowskich, a dodatkowo wyjątki od zasady powszechności opodatkowania, powinny być „interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa dokonana lub świadczona odpłatnie przez podatnika (wyrok z dnia 19 listopada 2009 r., Don Bosco Onroerend Goed, C-461/08, EU:C:2009:722, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo). Jednakże wykładnia tego pojęcia musi być zgodna z celami, jakim służą owe zwolnienia, oraz musi spełniać wymogi zasady neutralności podatkowej, na której zasadza się wspólny system VAT. Powyższa zasada ścisłej interpretacji nie oznacza zatem, że pojęcia użyte w celu opisania zwolnień z rzeczonego artykułu należy interpretować w sposób, który uniemożliwiałby osiągnięcie zakładanych przez nie skutków (wyrok z dnia 19 listopada 2009 r., Don Bosco Onroerend Goed, C-461/08, EU:C:2009:722, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo)”. W powołanym wyroku Trybunał przedstawia rozumienie pojęcia „pierwszego zasiedlenia” jako „odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora. W tychże pracach przygotowawczych stwierdzono, że kryterium to zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji. Z powyższej analizy historycznej nie wynika jednak, że użytkowanie budynku przez jego właściciela ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu”. W konsekwencji powyższego, Trybunał wprost stwierdził w sprawie tożsamej, do opisu Nieruchomości zawartym w przedmiotowym wniosku, że: „Artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku „ulepszenia” istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie „ulepszenia” jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie „przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia”. Przedmiotem powyższego sporu był przypadek, w którym po ulepszeniu budynku (w przypadku wniosku jego nabyciu) był on wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej („konsumowany” na jej potrzeby) i jako taki w momencie rozpoczęcia jego używania na własne potrzeby został on objęty kryterium „pierwszego zasiedlenia” w rozumieniu Ustawy o VAT oraz Dyrektywy 112. Tym samym w przypadku dokonania jego dostawy po upływie co najmniej dwóch lat od dnia jego pierwszego zasiedlenia, dostawa ta będzie korzystała ze zwolnienia od podatku.

W porównaniu do sprawy będącej podstawą powołanego wyroku, przedmiotowe Nieruchomości nie były ulepszane o ponad 30% wartości początkowej, tylko nabyte. Sam fakt nabycia ich przed wejściem w życie Ustawy o VAT (za wyjątkiem chodnika wskazanego w pkt 2e - nabytego w 1999 r.) nie wpływa na moment „pierwszego zasiedlenia” bowiem moment ten nie jest związany z czynnością opodatkowaną VAT, a rozpoczęciem faktycznego wykorzystywania budynków, budowli lub ich części. Trybunał w powołanym wyroku wprost stwierdził, że „wynika stąd, że państwa członkowskie nie są w szczególności upoważnione do uzależnienia zwolnienia z VAT w zakresie dostaw budynków następujących po ich pierwszym zasiedleniu od warunku, który nie został przewidziany w dyrektywie VAT, a zgodnie z którym takie pierwsze zasiedlenie ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu”. Dokładnie z taką sytuacją mamy do czynienia w ramach zdarzenia przyszłego przedstawionego w niniejszym wniosku. Zabudowania znajdujące się na Nieruchomości były wykorzystywane do prowadzonej działalności gospodarczej od dnia ich wybudowania, w tym przed wejściem w życie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w 1993 r., za wyjątkiem chodnika wybudowanego w 1999 r., który od dnia jego wybudowania był wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę. Powyższe stanowisko Trybunału zostało potwierdzone przez orzecznictwo polskich sądów administracyjnych, przykładowo w tej samej sprawie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 listopada 2017 r. (sygn. I FSK 312/16) wskazując, że ,,[w] pierwszej spornej kwestii zasadnie sąd I instancji wskazał, że definiując pojęcie pierwszego zasiedlenia należy pominąć warunek określony jako „w wykonaniu czynności opodatkowanych”. Stanowisko to potwierdził TSUE wskazując, że ten warunek należy pominąć”.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy definicje użytkownika spełnia każdy, kto rozpoczął korzystanie z obiektów, czy to wybudowanych lub ulepszonych o ponad 30% wartości początkowej we własnym zakresie, czy to nabytych. Tym samym każdy budynek faktycznie wykorzystywany („konsumowany” w rozumieniu Dyrektywy 112) w tym na własne potrzeby jest budynkiem spełniającym warunek „pierwszego zasiedlenia” od dnia rozpoczęcia jego faktycznego użytkowania po wybudowaniu, ulepszeniu o ponad 30% wartości początkowej, lub nabyciu. Podobne stanowisko było wyrażane także przed wydaniem powołanego wyroku przez Trybunał, bowiem choćby w wyroku NSA z dnia 14 maja 2015 r. (sygn. I FSK 382/14), sąd stwierdził, że porównując zakresy definicji pierwszego zasiedlenia wynikające z ustawy o VAT i Dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa Dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, a tym samym w taki sposób powinna być odczytywana definicja „pierwszego zasiedlenia” wskazana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Mając na uwadze, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym naniesienia na nieruchomości są używane znacznie ponad 2 lata (najkrócej używanym naniesieniem jest chodnik wybudowany w 1999 r. i od tego czasu wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej – tj. od ok. 18 lat) nie powinno budzić wątpliwości, że od ich „pierwszego zasiedlenia” minęło co najmniej dwa lata.

Zgodnie z przepisem art. 43 ust 1 pkt 10a Ustawy o VAT „zwalnia się od podatku: (...) dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów”

Mając na uwadze zastrzeżenie zawarte w powołanym przepisie, które wskazuje, że obejmuje ono tylko dostawę budynków budowli i ich części „nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10” oraz powyżej przedstawione stanowisko Wnioskodawcy, że dostawa Nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT, powyżej wskazane zwolnienie nie ma zastosowania. Należy zwrócić uwagę, że zwolnienie uregulowane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy VAT nie ma charakteru obligatoryjnego w tym znaczeniu, że zgodnie z przepisem art. 43 ust. 10 Ustawy o VAT, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym stanowi art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT i wybrać opodatkowanie dostawy budynków i budowli lub ich części po spełnieniu ustawowych warunków (jak to, że strony transakcją są zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi na potrzeby podatku od towarów i usług, złożą zgodne oświadczenie o wyborze opodatkowania tych transakcji przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego). Wobec powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym dostawa Nieruchomości, podlega zwolnieniu z podatku od towarów na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT, a tym samym w stosunku do tej nieruchomości strony transakcji mogą korzystać z wyboru opcji opodatkowania określonej w art. 43 ust. 10 i 11 ustawy, po spełnieniu zawartych w tym przepisie warunków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia/Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin