Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.1.2018.1.AT
z 6 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 grudnia 2017 r. (data wpływu 2 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odstąpienia przy wystawianiu faktur elektronicznych od wymogu opatrywania ich kwalifikowanym podpisem elektronicznym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odstąpienia przy wystawianiu faktur elektronicznych od wymogu opatrywania ich kwalifikowanym podpisem elektronicznym.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka … - dalej Wnioskodawca lub Spółka, zamierza odstąpić od używania funkcjonującego w Spółce podpisu kwalifikowanego na niekwalifikowany do faktur elektronicznych. Spółka wskazuje, że wymagania dotyczące zachowania integralności e-faktur, niezmienności treści, autentyczności, archiwizacji i inne formalne techniczne wymogi zostaną spełnione.

W związku z powyższym opisem postawiono następujące pytanie.

Czy Spółka może odstąpić przy stosowaniu faktur elektronicznych od wymogu opatrywania ich kwalifikowanym podpisem elektronicznym?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r., zmieniającą Dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania, aby wspierać upowszechnianie fakturowania elektronicznego oraz zapewnić autentyczność i integralność faktur elektronicznych za pomocą wykorzystania różnych technologii zmieniono treść przepisów art. 233 Dyrektywy 112/WE dotyczącego faktur papierowych i elektronicznych.

Głównym założeniem Dyrektywy fakturowej było zrównanie traktowania faktur papierowych z fakturami elektronicznymi poprzez zmianę wymogów dotyczących fakturowania elektronicznego. Wytyczną Dyrektywy fakturowej było również równe traktowanie faktur papierowych i elektronicznych przez organy podatkowe. Założeniem niezmiennym i podstawowym jest, iż faktury (niezależnie od wybranej przez przedsiębiorcę formy ich wystawienia) muszą odzwierciedlać transakcje faktycznie dokonane, dlatego należy zapewnić ich autentyczność, integralność oraz czytelność.

Autentyczność i integralność faktur elektronicznych przedsiębiorca może zapewnić poprzez zastosowanie niektórych istniejących technologii informatycznych, takich jak elektroniczna wymiana danych (EDI) i zaawansowane podpisy elektroniczne. Z uwagi jednak na istnienie innych technologii zapewniających wypełnienie tych kryteriów, przedsiębiorcy mogą dowolnie wybrać metodę/technologię, która umożliwi zapewnienie autentyczności i integralności fakturowania elektronicznego.

Powyższe oznacza, że odstąpiono od generalnego wymogu uwierzytelniania faktur przesyłanych w formie elektronicznej bezpiecznym podpisem elektronicznym lub przy wykorzystaniu elektronicznej wymiany danych (EDI).

Polskie przepisy w zakresie fakturowania elektronicznego zostały dostosowane do przepisów unijnych. Już w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010 r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej, obowiązującym od 2011 r., wprowadzono dowolność formatu elektronicznego, w jakim może być przesyłana faktura. Powyższe rozporządzenie nie przewidywało wymogu stosowania obligatoryjnie bezpiecznego podpisu elektronicznego weryfikowanego za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu lub elektronicznej wymiany danych (EDI).

Minister Finansów pozostawił otwarty katalog sposobów na zapewnienie integralności i autentyczności e-faktury, pozostawiając jednocześnie dwa preferowane dotychczas sposoby zabezpieczania faktur elektronicznych, a mianowicie kwalifikowany podpis elektroniczny oraz elektroniczna wymiana danych (EDI). Te dwie metody to tylko przykłady form zapewnienia autentyczności i integralności faktury elektronicznej, podatnikom pozostawiono otwartą furtkę na wybór metody zabezpieczenia e-faktur.

Wprowadzone regulacje miały na celu wspieranie korzystania z e-fakturowania poprzez stworzenie możliwości wolnego wyboru prostego i nieskomplikowanego sposobu zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści oraz czytelności faktury.

Zasady te nie uległy zmianie, gdy przepisy dotyczące metod zapewnienia integralności treści i autentyczności pochodzenia zostały wprowadzone bezpośrednio do przepisów ustawy do VAT w przepisie art. 106m.

Oznacza to, że podatnik może stosować inne, dowolne środki zapewnienia tych cech faktury, a zatem metody te stały się jedynie opcją, z której przedsiębiorca może skorzystać.

Zgodnie z art. 106m ustawy o VAT, podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralność treści i czytelność faktury.

Autentyczność pochodzenia to gwarancja, że faktura elektroniczna została wystawiona przez firmę dokonującą dostawy lub usługodawcę świadczącego usługę udokumentowaną przedmiotową e-fakturą.

Integralność to gwarancja, że w treści faktury elektronicznej nie będzie można zmienić danych, które winny być zawarte w dokumencie. Istota tych dwóch cech e-faktury sprowadza się do tego, aby uchronić dokument przed ingerencją osób trzecich, a w szczególności nabywcy, który potencjalnie mógłby np. zmienić kwotę VAT, wynikającą z faktury elektronicznej.

Jeżeli zatem faktura przesłana bez elektronicznego podpisu, zawiera wymagane przepisami prawa dane oraz zapewniona została autentyczność pochodzenia takiej faktury i integralność jej treści, to taką fakturę należy uznać za prawidłową w świetle obowiązujących przepisów.

Definicję faktury zawiera art. 2 pkt 31 ustawy o VAT, który stanowi, iż przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie. Przez fakturę elektroniczną, zgodnie z art. 2 pkt 32 ustawy o VAT, rozumie się fakturę w formie elektronicznej wystawioną i otrzymaną w dowolnym formacie elektronicznym.

Powyższe oznacza, że ustawa dopuszcza posługiwanie się fakturami zarówno w formie tradycyjnej, tj. papierowej, jak i w formie elektronicznej. Istotne jest, by każda z jej form odpowiadała wymogom wskazanym w przepisach ustawy o VAT i w rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie wystawiania faktur.

Aby dokument spełniał warunki uznania go za fakturę elektroniczną, musi w pierwszej kolejności wypełnić wymogi uznania go za fakturę w ogóle - zatem obligatoryjnie musi posiadać elementy wskazane w art. 106e ustawy o VAT. Po spełnieniu powyższych przesłanek możemy mówić, że mamy do czynienia z fakturą jako dokumentem. Natomiast aby móc ją określić mianem elektronicznej, musi być ona zarówno wystawiona, jak i otrzymana w dowolnym formacie elektronicznym.

Ustawodawca nie narzuca podatnikowi formatu wystawienia faktury. Określenie „dowolny” oznacza bowiem tyle, co zależny od woli wystawiającego, nieograniczony żadnymi obwarowaniami. Ponadto – co ważne – faktura elektroniczna musi być nie tylko wystawiona, ale również i otrzymana w formacie elektronicznym.

Dowolność formatu wysłania i odebrania ograniczać może tylko jeden czynnik - format ten powinien być możliwy do otwarcia przez odbiorcę faktury, ponieważ tylko faktura, która jest dostarczona, jest ważnym dokumentem. Należy zwrócić uwagę na jeszcze jeden warunek, otóż zgodnie z art. 106n ustawy o VAT, stosowanie faktur elektronicznych wymaga akceptacji odbiorcy faktury.

Uwzględniając wskazane wyżej przepisy, Spółka stoi na stanowisku, że ma prawo zrezygnować od wymogu opatrywania przesyłanych faktur elektronicznych kwalifikowanym podpisem elektronicznym.

Spółka ma dowolność w wyborze metody/technologii umożliwiającej zapewnienie autentyczności i integralności fakturowania elektronicznego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.