2018.01.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.608.2017.2.TK
z 29 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2017 r. (data wpływu 16 listopada 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 stycznia 2018 r. (data wpływu 24 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika w związku z dostawą udziałów w działkach oraz prawa do wyrejestrowania z rejestru czynnych podatników podatku VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika w związku z dostawą udziałów w działkach oraz prawa do wyrejestrowania z rejestru czynnych podatników podatku VAT. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 22 stycznia 2018 r. (data wpływu 24 stycznia 2018 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest właścicielem na prawach współwłasności ustawowej małżeńskiej nieruchomości położonej we Wrocławiu o powierzchni 1,0385 ha, która była i jest nadal wykorzystywana na cele rolne. Obecny sposób korzystania ujawniony w księdze wieczystej to BI – inne tereny budowlane. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego część nieruchomości przeznaczona jest pod zabudowę wielorodzinną, część pod zabudowę jednorodzinną, a także drogi i ciągi piesze. Zainteresowana została właścicielem nieruchomości w 1991 r., a więc przed uchwaleniem pierwszej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o podział geodezyjny nieruchomości poprzez wydzielenie działek nadających się do sprzedaży pod działalność budowlaną. Zainteresowana zamierza sprzedać pierwszą wyodrębnioną działkę pod zabudowę wielorodzinną i nie wyklucza sprzedaży kolejnych. Wnioskodawczyni zgodziła się na przeprowadzenie przez jej nieruchomość sieci kanalizacji i odpływu wód opadowych.

Zainteresowana stała się współwłaścicielem nieruchomości będącej przedmiotem dostawy na podstawie darowizny od brata męża w celu uprawy rolnej gruntu.

Z nieruchomości wydzielonych zostało 10 działek (włącznie z drogami publicznymi, wewnętrznymi i ciągami pieszych) postanowieniem Prezydenta z dnia 16 października 2017 r. według Planu Zagospodarowania Przestrzennego.

Działki będące przedmiotem wniosku od momentu nabycia do momentu sprzedaży były i są wykorzystywane pod uprawę rolną na własny użytek.

Nieruchomość mająca być przedmiotem sprzedaży nie była i nie jest wykorzystywana do działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, dlatego sprzedaż działek nie nastąpi w ramach działalności gospodarczej.

Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego uchwalono z inicjatywy miasta uchwałą z dnia 14 lutego 2008 r. Zainteresowana nie wnioskowała o objęcie przedmiotowej nieruchomości planem zagospodarowania przestrzennego.

Dla wydzielonych działek nadających się do sprzedaży pod działalność budowlaną zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu na podstawie Miejscowego Planu Zagospodarowania terenu wynikającego z uchwały z dnia 14 lutego 2008 r. Wnioskodawczyni nie występowała o wydanie tych decyzji.

Zainteresowana nie udostępnia i nie udostępniała przedmiotowych działek osobom trzecim na podstawie umowy cywilnoprawnej. Grunt był wykorzystywany tylko pod uprawę rolną.

Wnioskodawczyni nie wnioskowała o przeprowadzenie przez nieruchomość sieci kanalizacji i wód opadowych i nie poniosła jakichkolwiek nakładów na ten cel.

Zainteresowana ogłaszała sprzedaż niepodzielonego wcześniej terenu tylko w sieci internetowej i przez biura nieruchomości. Wnioskodawczyni ogłaszała, ogłasza sprzedaż wydzielonych już działek tylko w sieci internetowej i przez biura nieruchomości.

Zainteresowana do czasu sprzedaży działek nie poniosła i nie zamierza ponieść jakichkolwiek nakładów w celu przygotowania działek do sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy przy sprzedaży pierwszej z wyodrębnionych działek Wnioskodawczyni stanie się podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług?
Czy – jeśli odpowiedź na pierwsze pytanie jest pozytywna – Wnioskodawczyni po zarejestrowaniu jako podatnik VAT czynny i sprzedaży działki, może dokonać wyrejestrowania od razu po transakcji, czy też musi przez konkretny czas pozostawać podatnikiem czynnym VAT?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przy sprzedaży pierwszej z wyodrębnionych działek stanie się ona podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Jeśli odpowiedź na pierwsze pytanie jest pozytywna, Wnioskodawczyni po zarejestrowaniu jako podatnik VAT czynny i sprzedaży działki, będzie mogła dokonać wyrejestrowania od razu po transakcji i nie będzie musiała przez konkretny czas pozostawać podatnikiem czynnym VAT.

UZASADNIENIE

Kwestia nabywania statusu podatnika VAT przy pierwszej transakcji zbycia nieruchomości należącej do majątku prywatnego osoby niebędącej wcześniej podatnikiem czynnym VAT nie jest w sposób jednoznaczny określona w przepisach jak i w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz ETS czy TSUE. Definicja pojęcia podatnika ma zasadnicze znaczenie dla zakresu opodatkowania. O ile bowiem określenie czynności podlegających opodatkowaniu wyznacza zakres przedmiotowy opodatkowania, to zdefiniowanie pojęcia podatnika wskazuje na podmiotowy zakres opodatkowania. W efekcie opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku, których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowana, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika.

Należy zauważyć, że oba te warunki powinny zostać spełnione jednocześnie, co oznacza, że w odniesieniu do danej czynności konkretny podmiot powinien występować w charakterze podatnika. Tak więc wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu przez podmiot niewystępujący w tym przypadku w charakterze podatnika – nawet jeśli tak w ogóle jest on podatnikiem z innego tytułu – pozostaje poza zakresem opodatkowania. Tak samo wykonanie czynności niepodlegającej opodatkowaniu przez podatnika jest neutralne z punktu widzenia VAT. Co prawda, przepisy ustawy nie wyrażają tego wprost niemniej z ogólnych reguł konstrukcyjnych podatku w ogólności, w tym również podatku od towarów usług, wyniku konieczność, aby podmiot wykonujący czynność opodatkowaną występował w odniesieniu do niej jako podatnik. Regulacje dyrektywy VAT z 2006 r. wyrażają ten wymóg wprost – stanowią bowiem o wykonywaniu czynności opodatkowanych przez podatnika działającego w takim charakterze.

Dostrzega się ten fakt w orzecznictwie sądowym. Jak wskazał choćby WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 9 lutego 2010 r. (I SA/Po 1015/09, LEX nr 559520): „Ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, ani nawet formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności – bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika od towarów usług”. Ustawa definiuje podatnika jako każdy podmiot, niezależnie od jego formy organizacyjno -prawnej, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą bez względu na ceł oraz rezultat takiej działalności. Przepis art. 15 ust. 1 ustawy, stanowi bowiem, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Przepisy ustawy VAT na swój własny użytek definiują pojęcie działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika VAT. Nie można więc utożsamiać działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy VAT z działalnością gospodarczą, o której mowa w prawie działalności gospodarczej. Nie będzie także na gruncie VAT znajdować zastosowania definicja działalności gospodarczej sformułowana w ordynacji podatkowej ani tym bardziej zawarta w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wiele wątpliwości w praktyce wywołuje status podatkowy osób fizycznych, które nie prowadząc formalnie zarejestrowanej działalności gospodarczej, dokonują sprzedaży działek budowlanych (czy też w ogóle gruntów). Początkowo organy podatkowe uważały, że takie osoby zawsze są podatnikami. Poglądy te zaczęło korygować orzecznictwo sądów administracyjnych. Przyjęto bowiem, że w sytuacji, w której dany podmiot dokonuje sprzedaży towarów z majątku prywatnego (nienabytego w celu odprzedaży, choć z dopuszczeniem takiej możliwości), nie jest podatnikiem VAT w zakresie tych czynności, choćby takich transakcji (sprzedaży gruntów) było kilka lub nawet kilkanaście. Tego rodzaju pogląd odnaleźć można np. w wyroku składu siedmiu sędziów NSA z dnia 29 października 2007 r. (I FPS 3/07, ONSA WSA 2008, nr 1, poz. 8).

W orzecznictwie sądowym wskazuje się także, że działalność handlowa (utożsamiana tu z gospodarczą w tym zakresie) nie jest ograniczana w czasie i nie kończy się po sprzedaży z góry określonej ilości towarów. Z tego powodu nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odprzedaży (w celach handlowych). Jeżeli sprzedane działki zostały wydzielone z gruntu stanowiącego majątek osobisty sprzedawcy, który nie został nabyty w celu prowadzenie działalności gospodarczej, sprzedawca nie może być uznany za podatnika w tym zakresie (zob. także wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2010 r. I FSK 1626/08, LEX nr 558842).

W każdym przypadku istotne znaczenie powinien mieć zamiar nabycia przedmiotowych gruntów (które są później sprzedawane przez takiego nabywcę). Jeśli z okoliczności sprawy wynika, że zamiarem nabycia było późniejsze odprzedanie gruntów, to – zasadniczo – należałoby takiego sprzedawcę uznać za podatnika VAT w zakresie tych sprzedaży (zob. także wyrok WSA w Białymstoku z dnia 27 czerwca 2007 r., I SA/Bk 399/06, LEX nr 940160). Jeśli natomiast sprzedawca gruntów nabywał te grunty do majątku prywatnego, dopuszczając wprawdzie możliwość odprzedaży, lecz nie było to jego głównym celem, wówczas co do zasady w zakresie dokonywanej sprzedaży gruntów nie powinien być traktowany jako podatnik VAT.

Podobnie przyjął NSA w wyroku z dnia 23 stycznia 2009 r. (I FSK 1629/07, LEX nr 508260), w którym podkreślił, że decydujące znaczenie mają zamiar i okoliczności nabycia składników majątku, w szczególności to, czy nabycie dotyczyło zaspokojenia własnych (prywatnych) potrzeb podatnika, czy też miało związek z prowadzoną działalnością handlową.

Oczywiście zamiar, o którym mowa, w okolicznościach konkretnego przypadku będzie trudno ustalić. Należy wówczas zwrócić uwagę na okoliczności towarzyszące nabyciu, a także na moment nabycia (trzeba zauważyć, że wiele gruntów zostało nabytych jeszcze przed 1993 r., kiedy to podatek od towarów i usług jeszcze nie istniał w Polsce) oraz na czas dzielący nabycie i zbycie oraz okoliczności sprzedaży i przeznaczenie środków uzyskanych ze sprzedaży (czy konsekwentnie pozostają one w majątku prywatnym, czy też są używane w działalności gospodarczej). Inaczej do tego podchodził Europejski Trybunał, który w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 C-181/10 Jarosław Słaby v. Minister Finansów oraz Kuć i Jeziorska-Kuć v. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (orzeczenie wstępne), Zb. Orz. 2011, s. I-8461 wskazał, że „zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu dyrektywy (zob. wyroki z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-77/01 EDM, Rec. s. I-4295, pkt 58; z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C-8/03 BBL, Zb. Orz. s. I-10157, pkt 39)”. Dodano tam też, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Well-come Trust, Rec. s. I-3013, pkt 32) a także że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37). Podobnie okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawczyni poczyniła starania celem uatrakcyjnienia oferty zbycia działek – sama wystąpiła z wnioskiem o podział geodezyjny aby zachęcić potencjalnych nabywców a także oferuje działki na kilku stronach internetowych, ogólnie rzecz biorąc zachowuje się jak handlowiec, umożliwiła również przeprowadzenie przez swoją działkę kanalizacji i odprowadzenia wód opadowych. Zatem, mimo że sprzedaży podlegać będzie część gruntu nabytego jeszcze przed wprowadzeniem podatku VAT, to z uwagi na podejmowane przed sprzedażą działania Wnioskodawczynię należy potraktować jako podatnika VAT, który przed wykonaniem dostawy winien zarejestrować się jako podatnik VAT czynny i po sprzedaży wystawić fakturę i rozliczyć ją w deklaracji VAT. Dodatkowo, w ocenie Wnioskodawczyni, pomiędzy pierwszą i ewentualna drugą dostawą nieruchomości może upłynąć znaczny czas a być może w ogóle nie dojdzie do drugiej transakcji. Art. 96 ust. 6 wskazuje, że wyrejestrowania należy dokonać w razie zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Po pierwszej dostawie z pewnością kolejna nie nastąpi niezwłocznie. Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że nie ma potrzeby oczekiwać na wykreślenie z urzędu na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 3 po 6 miesiącach lub 2 kwartałach nie wykazywania sprzedaży. Skoro nie będzie pewności, że następna transakcja zostanie dokonana przed upływem 6 miesięcy można dokonać wyrejestrowania jako podatnika VAT czynnego bezpośrednio po dokonania dostawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów – w rozumieniu art. 7 ustawy – podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej – zawarta w ustawie – ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W niniejszej sprawie konieczne stało się zatem ustalenie, czy w świetle przedstawionych informacji Zainteresowany w celu sprzedaży udziału w nieruchomości, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania jego za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest właścicielem na prawach współwłasności ustawowej małżeńskiej nieruchomości o powierzchni 1,0385 ha, która była i jest nadal wykorzystywana na cele rolne. Obecny sposób korzystania ujawniony w księdze wieczystej to BI – inne tereny budowlane. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego część nieruchomości przeznaczona jest pod zabudowę wielorodzinną, część pod zabudowę jednorodzinną, a także drogi i ciągi piesze. Zainteresowana została właścicielem nieruchomości w 1991 r. Wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o podział geodezyjny nieruchomości poprzez wydzielenie działek nadających się do sprzedaży pod działalność budowlaną. Zainteresowana zamierza sprzedać pierwszą wyodrębnioną działkę pod zabudowę wielorodzinną i nie wyklucza sprzedaży kolejnych. Wnioskodawczyni zgodziła się na przeprowadzenie przez jej nieruchomość sieci kanalizacji i odpływu wód opadowych. Zainteresowana stała się współwłaścicielem nieruchomości będącej przedmiotem dostawy na podstawie darowizny od brata męża w celu uprawy rolnej gruntu.

Z nieruchomości wydzielonych zostało 10 działek (włącznie z drogami publicznymi, wewnętrznymi i ciągami pieszych) postanowieniem z dnia 16 października 2017 r. według Planu Zagospodarowania Przestrzennego.

Działki będące przedmiotem wniosku od momentu nabycia do momentu sprzedaży były i są wykorzystywane pod uprawę rolną na własny użytek.

Nieruchomość mająca być przedmiotem sprzedaży nie była i nie jest wykorzystywana do działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, dlatego sprzedaż działek nie nastąpi w ramach działalności gospodarczej.

Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego uchwalono z inicjatywy miasta. Zainteresowana nie wnioskowała objęcia przedmiotowej nieruchomości planem zagospodarowania przestrzennego.

Zainteresowana nie udostępnia i nie udostępniała przedmiotowych działek osobom trzecim na podstawie umowy cywilnoprawnej. Grunt był wykorzystywany tylko pod uprawę rolną.

Wnioskodawczyni nie wnioskowała o przeprowadzenie przez nieruchomość sieci kanalizacji i wód opadowych i nie poniosła jakichkolwiek nakładów na ten cel.

Zainteresowana do czasu sprzedaży działek nie poniosła i nie zamierza ponieść jakichkolwiek nakładów w celu przygotowania dziatek do sprzedaży.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii ustalenia, czy przy sprzedaży pierwszej z wyodrębnionych działek stanie się ona podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy oraz czy po zarejestrowaniu jako podatnik VAT czynny i sprzedaży działki, może dokonać wyrejestrowania od razu po transakcji, czy też musi przez konkretny czas pozostawać podatnikiem czynnym VAT.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Zainteresowanej, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży nieruchomości, Wnioskodawczyni będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego nie wynika taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawczyni nie podjęła ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawczyni wskazała, że przedmiotowy udział w nieruchomości został nabyty do majątku prywatnego z zamiarem uprawy rolnej gruntu na własne potrzeby, a nie z zamiarem dalszej odsprzedaży. Ponadto Wnioskodawczyni nie poczyniła na nieruchomości żadnych działań w celu jej ulepszenia poza jej podziałem.

W niniejszej sprawie brak jest więc przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy udziału w nieruchomości Wnioskodawczyni wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Również gdy Wnioskodawczyni będzie poszukiwała nabywcy w sposób nie wykraczający poza zwykłe formy ogłoszenia należy uznać, że nie wystąpi w przedmiotowej sprawie jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży udziału w nieruchomości będzie korzystać z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że przy sprzedaży pierwszej z wyodrębnionych działek Wnioskodawca nie stanie się podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, a czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W konsekwencji powyższego, rozpatrywanie dalszych wątpliwości Zainteresowanego dotyczących tego, czy Wnioskodawca po zarejestrowaniu jako podatnik VAT czynny i sprzedaży działki, może dokonać wyrejestrowania od razu po transakcji, czy też musi przez konkretny czas pozostawać podatnikiem czynnym VAT stało się bezprzedmiotowe.

W kwestii skutków prawnych, jakie wywołuje interpretacja indywidualna wydana dla Wnioskodawczyni, należy stwierdzić, że w myśl art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze to, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Panią Barbarę Mokrzycką, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla męża Zainteresowanej. Mąż Wnioskodawczyni, chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisanym zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów, art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin