Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.620.2017.2.AR
z 2 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 października 2017 r. (data wpływu do Krajowej Informacji Skarbowej 15 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 stycznia 2018 r. (data wpływu 29 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwolnienia od podatku VAT sprzedaży prawa do użytkowania terenu niezabudowanego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwolnienia od podatku VAT sprzedaży prawa do użytkowania terenu niezabudowanego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 22 stycznia 2018 r. o wypełniony wniosek ORD-IN oraz wpłatę za wydanie interpretacji indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Fundacja (dalej Wnioskodawca lub Fundacja) została utworzona w dniu (…) Będzie to pierwsza sprzedaż w trakcie działalności Fundacji, a zarazem jej pierwszy przychód. W związku z tym zgodnie z art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług dochód Fundacji, nie przekracza 200 000 zł. (dwustu tysięcy złotych).

Wniosek uzupełniono z dnia 22 stycznia 2018 r. o poniższe informacje będące doprecyzowaniem opisu sprawy, wskazanie rodzaju sprawy oraz zakresu wniosku.

Sprawa dotyczy podatku: od towarów i usług (VAT) oraz dotyczy zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest Fundacją nieprowadzącą działalności gospodarczej. Fundacja nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Teren objęty wnioskiem będzie nabyty na podstawie darowizny.

Teren objęty wnioskiem ma powierzchnię 121 m².

Przy nabyciu teren, który jest przedmiotem wniosku nie będzie podlegał podatkowi VAT.

Wnioskodawca nie występował z wnioskiem o objęcie terenu planem zagospodarowania przestrzennego. Plan zagospodarowania przestrzennego obowiązuje od roku 2011.

Dla terenu objętego wnioskiem została wydana decyzja o warunkach zabudowy Uchwałą Rady Gminy i Miasta. Fundacja nie składała wniosków dotyczących objęcia przedmiotowego terenu miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ani nie miała wpływu na opracowanie tych dokumentów.

Na podstawie Uchwały Rady Gminy i Miasta teren, który będący przedmiotem niniejszego wniosku jest oznaczony na mapie załączonej do Uchwały symbolem A37U. Zgodnie z § 39 niniejszej Uchwały przeznaczenie terenów dla terenów oznaczonych symbolem A37U stanowi:

1. teren usług niepublicznych – jako przeznaczenie podstawowe;
2. jako przeznaczenie dopuszczalne:
   1. realizację obiektów, urządzeń i sieci infrastruktury technicznej służących realizacji funkcji zgodnych z przeznaczeniem podstawowym,
   2. funkcję mieszkalną służącą obsłudze funkcji podstawowej.

Przedmiotowy teren nie jest wykorzystywany przez Fundację i nie był wykorzystywany w przeszłości, również przez inne podmioty.

Teren będący przedmiotem sprzedaży prawa do użytkowania nie był wykorzystywany na działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w tym również nie był wykorzystywany na działalność rolniczą zdefiniowaną w art. 2 ust 15 tejże ustawy.

Teren objęty wnioskiem nie był udostępniany osobom trzecim. Teren objęty wnioskiem jest niezabudowany. Na terenie objętym wnioskiem nie ma budynków.

Wnioskodawca zamierza zbyć prawo do użytkowania terenu w roku 2018.

Na przedmiotowy teren nie będą dokonywane nakłady.

Nabyciem terenu jest zainteresowany właściciel nieruchomości graniczącej z terenem objętym wnioskiem.

Wartość sprzedaży prawa do użytkowania wieczystego dla omawianego terenu nie przekroczy kwoty 200 000,00 zł. Będzie to jednocześnie pierwsza transakcja dokonana przez Fundację.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Fundacja nieprowadząca działalności gospodarczej oraz niebędąca płatnikiem podatku od towarów i usług, sprzedając prawo do użytkowania dla terenu o powierzchni 121 m², który Fundacja nabywając jest zwolniona z podatku VAT, a dla którego został sporządzony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, gdzie wartość sprzedaży prawa do użytkowania wieczystego dla omawianego terenu nie przekroczy kwoty 200 000,00 zł., a ponadto przychód Fundacji, nie przekracza 200 000,00 zł. jest zwolniona od podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 7 ust. 6 i 7 podlega opodatkowaniu podstawową stawką VAT w wysokości 23%, oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste, jak również zbycie tego prawa, jednak z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w przepisach ustawy o VAT. Analogicznie do przedstawionego stanu faktycznego jednym z takich wyjątków jest art. 43 ust. 1 pkt 2 zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Kolejną podstawą do zwolnienia Fundacji od podatku od towarów i usług jest art. 113 ust. 1 stanowiący, że zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. W związku z powyższym Fundacja dokonując sprzedaży terenu objętego wnioskiem jest zwolniona od podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów i wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak wynika więc z art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, jak wskazano wyżej, dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działania podmiotu dokonującego tej dostawy wskażą znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, które mogą składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności takie jak np. poniesienie wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą. Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca. Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

W tym miejscu należy odnieść się do orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE wydanego w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Z treści ww. orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca w celu dokonania dostawy prawa do użytkowania niezabudowanej działki podjął aktywne działania w zakresie jej sprzedaży, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkowałoby koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług.

W myśl art. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (Dz. U. z 2016 r., poz. 40, z późn. zm.), fundacja może być ustanowiona dla realizacji zgodnych z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej celów społecznie lub gospodarczo użytecznych, w szczególności takich, jak: ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka, opieka i pomoc społeczna, ochrona środowiska oraz opieka nad zabytkami.

Stosownie do art. 4 ww. ustawy, fundacja działa na podstawie przepisów ustawy o fundacjach i statutu.

Na mocy art. 5 ust. 5 cyt. ustawy, fundacja może prowadzić działalność gospodarczą w rozmiarach służących realizacji jej celów. Jeżeli fundacja ma prowadzić działalność gospodarczą, wartość środków majątkowych fundacji przeznaczonych na działalność gospodarczą nie może być mniejsza niż tysiąc złotych.

Działalność statutowa i gospodarcza fundacji stanowią zatem odrębne rodzaje działalności na gruncie prawa o fundacjach. Działalność gospodarcza o celach zarobkowych nie może być celem statutowym fundacji, może być tylko działalnością uboczną, jako jedno ze źródeł dochodów służących realizacji celów statutowych.

Ustawa z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie (Dz. U. z 2016 r., poz. 1817, z późn. zm.) w art. 1 ust. 1 reguluje m.in. zasady prowadzenia działalności pożytku publicznego przez organizacje pozarządowe w sferze zadań publicznych, uzyskiwanie przez organizacje pozarządowe statusu organizacji pożytku publicznego oraz funkcjonowania organizacji pożytku publicznego. W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, działalnością pożytku publicznego jest działalność społecznie użyteczna, prowadzona przez organizacje pozarządowe w sferze zadań publicznych określonych w ustawie.

Organizacjami pozarządowymi są niedziałające w celu osiągnięcia zysku osoby prawne lub jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, którym odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, w tym fundacje i stowarzyszenia, z zastrzeżeniem ust. 4 (art. 3 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy). Stosownie do art. 6 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, działalność pożytku publicznego nie jest z zastrzeżeniem art. 9 ust. 1, działalnością gospodarczą, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej i może być prowadzona jako działalność nieodpłatna lub jako działalność odpłatna.

W myśl art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2017 r., poz. 2168, z późn. zm.) działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Należy zauważyć, że definicja działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, różni się od definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Wskazać należy w tym miejscu, że definicja działalności gospodarczej wynikająca z ustawy o podatku od towarów i usług ma charakter autonomiczny i winna być rozpatrywana niezależnie od innych przepisów regulujących działalność fundacji oraz organizacji pożytku publicznego.

Z opisu sprawy wynika, że Fundacja została utworzona w dniu (…) Opisana we wniosku transakcja będzie stanowić pierwszą sprzedaż w trakcie działalności Fundacji, a zarazem jej pierwszy przychód. W związku z tym zgodnie z art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług dochód fundacji, nie przekracza 200 000 zł (dwustu tysięcy złotych).

Wnioskodawca jest Fundacją nieprowadzącą działalności gospodarczej. Fundacja nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Teren objęty wnioskiem będzie nabyty na podstawie darowizny. Przedmiotowy teren ma powierzchnię 121 m².

Przy nabyciu teren, który jest przedmiotem wniosku nie będzie podlegał podatkowi VAT.

Wnioskodawca nie występował z wnioskiem o objęcie terenu planem zagospodarowania przestrzennego. Plan zagospodarowania przestrzennego obowiązuje od roku 2011.

Dla terenu objętego wnioskiem została wydana decyzja o warunkach zabudowy w roku 2011. Fundacja nie składała wniosków dotyczących objęcia przedmiotowego terenu miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ani nie miała wpływu na opracowanie tych dokumentów.

Przeznaczenie terenów stanowi:

1. teren usług niepublicznych – jako przeznaczenie podstawowe;
>
2. jako przeznaczenie dopuszczalne:
   1. realizację obiektów, urządzeń i sieci infrastruktury technicznej służących realizacji funkcji zgodnych z przeznaczeniem podstawowym,
   2. funkcję mieszkalną służącą obsłudze funkcji podstawowej.

Przedmiotowy teren nie jest wykorzystywany przez fundację i nie był wykorzystywany w przeszłości, również przez inne podmioty.

Teren będący przedmiotem sprzedaży prawa do użytkowania nie był wykorzystywany na działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy podatku od towarów i usług, w tym również nie był wykorzystywany na działalność rolniczą zdefiniowaną w art. 2 ust 15 ww. ustawy.

Teren objęty wnioskiem nie był udostępniany osobom trzecim. Teren objęty wnioskiem jest niezabudowany.

Na terenie objętym wnioskiem nie ma budynków.

Wnioskodawca zamierza zbyć prawo do użytkowania terenu w roku 2018.

Na przedmiotowy teren nie będą dokonywane nakłady.

Nabyciem terenu jest zainteresowany właściciel nieruchomości graniczącej z terenem objętym wnioskiem.

Wartość sprzedaży prawa do użytkowania wieczystego dla omawianego terenu nie przekroczy kwoty 200 000,00 zł. Będzie to jednocześnie pierwsza transakcja dokonana przez Fundację.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do zwolnienia od podatku od towarów i usług sprzedaży prawa do użytkowania terenu, który Fundacja nabywając była zwolniona z podatku VAT, a dla którego został sporządzony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, gdzie wartość sprzedaży prawa do użytkowania wieczystego dla omawianego terenu nie przekroczy kwoty 200 000,00 zł, a ponadto przychód Fundacji, nie przekracza 200 000,00 zł.

Należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie w celu dokonania sprzedaży prawa do użytkowania wieczystego przedmiotowego terenu Wnioskodawca, niebędący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, nie zaangażował środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca, tj. nie wykazał aktywności w przedmiocie zbycia wskazanej we wniosku nieruchomości porównywalnych do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, jak również przedmiotowy teren nie był udostępniany osobom trzecim a Wnioskodawca nie będzie dokonywał do momentu sprzedaży żadnych nakładów. Dlatego dostawę prawa do użytkowania wieczystego działki uznać należy za transakcję okazjonalną, jednorazową czyli taką, która nie będzie czyniona z zamiarem nadania jej stałego charakteru.

A zatem, w takich okolicznościach nie występują przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami.

Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie, iż nastąpiła dostawa towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca dokonując sprzedaży prawa do użytkowania wieczystego przedmiotowej działki nie będzie działał w charakterze podatnika zajmującego się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Skutkiem powyższego planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż prawa do użytkowania wieczystego niezabudowanej działki nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, Wnioskodawca dokonując sprzedaży prawa do użytkowania przedmiotowego terenu niezabudowanego nie będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy a ww. dostawa nie będzie stanowić czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji, analiza czy Zainteresowany będzie mógł korzystać ze zwolnienia z art. 113 ust. 1 stała się bezprzedmiotowa.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że „Fundacja dokonując sprzedaży terenu objętego wnioskiem jest zwolniona od podatku od towarów i usług” należało uznać za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.