2018.02.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.45.2018.1.DB
z 9 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2018 r. (data wpływu 23 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na studia doktoranckie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na studia doktoranckie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Począwszy od 2016 roku Wnioskodawca wykonuje zawód radcy prawnego, w formie indywidualnej Kancelarii Radcy Prawnego.

W ramach powyższej działalności zdarzenia podatkowe Wnioskodawca dokumentuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Z tytułu działalności Wnioskodawca uzyskuje dochody opodatkowane na zasadach ogólnych. Niezależnie od prowadzenia kancelarii radcy prawnego Wnioskodawca uzyskuje też dochody z tytułu pozostawania w stosunku pracy w charakterze urzędnika jednostki samorządu terytorialnego.

Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność jest działalnością prawniczą o kodzie PKD 69.10.Z.. Wnioskodawca świadczy w ramach kancelarii radcowskiej pomoc prawną, w rozumieniu z art. 6 ust. 1 i 3 i art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1870 z późn. zm.), polegającą m.in. na reprezentowaniu interesów klientów w postępowaniach przed sądami powszechnymi i administracyjnymi lub innymi organami orzekającymi, doradztwie i reprezentowaniu w sprawach cywilnych, administracyjnych i karnych. Nadto pomoc prawna polega na doradztwie i reprezentowaniu w przypadku sporów pracowniczych, doradztwie prawnym i ogólnych konsultacjach - udzielaniu porad prawnych, przygotowywaniu dokumentów prawnych m.in. statutów, umów, porozumień, regulaminów i innych dokumentów związanych z działalnością klientów, opinii prawnych, jak też innych dokumentów prawnych. Od niedawna pomoc prawna Wnioskodawcy polega także na występowaniu przed organami ścigania, urzędami i sądami powszechnymi w charakterze pełnomocnika lub obrońcy.

Usługi Wnioskodawcy kierowane są najczęściej do przedsiębiorców, osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Wszyscy radcowie prawni wykonujący zawód, niezależnie od jego formy i rozmiaru mają obowiązek ustawicznego dokształcania. Ten wynika zarówno z ustawy o radcach prawnych jak i uchwał samorządu zawodowego w tym głównie Kodeksu Etyki Zawodowej. Wnioskodawca uczestniczy zatem w wielu szkoleniach i kursach ponosząc koszty związane z uczestnictwem.

Prowadzenie działalności gospodarczej w dobie licznych zmian przepisów wymaga nieustannego podnoszenia swoich umiejętności. Klienci Wnioskodawcy oczekują kompleksowej wiedzy i trafnych rozwiązań. Nie sposób nie podążać za trendami panującymi na rynku usług prawnych, gdyż to prowadzić może do utraty atrakcyjności oferty i utraty zleceń. Niebagatelna pozostaje wreszcie presja konkurencji w postaci oferty innych prawników. Rynek usług prawnych na którym działa Wnioskodawca jest coraz trudniejszy. Prawnicy prowadzący działalność gospodarczą uatrakcyjniają coraz to bardziej ofertę kierowaną do klientów. Jedną z tych jest podnoszenie kwalifikacji, studia podyplomowe, dodatkowe uprawnienia i specjalizacje.

Właśnie w celu poprawy pozycji Wnioskodawcy na rynku usług prawnych i sprostania wymaganiom coraz bardziej wymagających klientów, oczekujących szybkich, kompleksowych usług skłonił Wnioskodawcę do podjęcia starania o uzyskanie stopnia doktora nauk prawnych. Rynek usług prawnych wymaga bowiem wiedzy wysokiego profesjonalizmu oraz doświadczenia. Posiadanie doktoratu z nauk prawnych bez wątpienia wychodzi naprzeciw oczekiwaniom klientów Kancelarii Radcy Prawnego, którą prowadzi Wnioskodawca. W związku z tym począwszy od stycznia 2018 r. Wnioskodawca podjął decyzję o rozpoczęciu kształcenia w ramach studium doktoranckiego w zakresie nauk prawnych.

W ocenie Wnioskodawcy specjalistyczne kształcenie umożliwi dalsze pogłębianie wiedzy i w perspektywie wykształcenie specjalizacji zawodowej w zakresie prawa sądowo-administracyjnego oraz procedury administracyjnej. Ta w przekonaniu Wnioskodawcy będzie miała pozytywny, bowiem bezpośredni wpływ na rozwój działalności, większą liczbę klientów a także nowe formy działalności.

Zajęcia prowadzone będą w systemie niestacjonarnym weekendowym. To pozwoli na nie kolidowanie z praktyką w kancelarii. Wnioskodawca jest więc obecnie doktorantem z opieką naukową promotora oraz dyrektora Kolegium Prawa. Począwszy od przyszłego - II roku akademickiego Wnioskodawca zamierza otworzyć przewód doktorski. Tak wynika z regulaminu kształcenia.

Studium doktoranckie jest odpłatne. Za świadczone przez uczelnię usługi edukacyjne związane z kształceniem Wnioskodawca ponosi opłaty w postaci czesnego. Szczegółowa wysokość opłat określana jest za każdy rok w odrębnym Zarządzeniu. W roku akademickim 2017/2018 opłata za seminarium doktoranckie wynosi 5.200,00 zł. (pięć tysięcy dwieście złotych). Powyższa opłata uiszczana może być w całości, dwóch ratach lub miesięcznych częściach. W kolejnych latach opłaty mają się kształtować na zbliżonym poziomie.

Terminowe wnoszenie opłat, uczestnictwo w zajęciach w postaci: wykładów ogólnych, wykładów tematycznych, konferencjach i warsztatach to podstawowy obowiązek Wnioskodawcy. Po takim szkoleniu Wnioskodawca przygotowuje rozprawę doktorską i po zaliczeniu egzaminów składa wniosek o dopuszczenie do publicznej obrony. Po egzaminie uchwała Senatu uczelni nadaje Wnioskodawcy tytuł doktora nauk prawnych.

Wnioskodawca przyjmuje, że wszystkie wydatki, czyli czesne z całego okresu trwania studium doktoranckiego jako związane z uczestnictwem w seminarium doktoranckim można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z działalności prowadzonej przez niego w ramach Kancelarii Radcy Prawnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki związane z uzyskaniem przez Wnioskodawcę tytułu doktora nauk prawnych w szczególności opłaty (czesne) ponoszone za odbywanie studium doktoranckiego z zakresu prawa, stanowią koszty uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności prawniczej – wykonywania zawodu radcy prawnego w formie Kancelarii Radcy Prawnego ?

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki, które ponosił będzie w związku z niestacjonarnym studium doktoranckim z zakresu prawa tytułem czesnego za I, II, III rok studium doktoranckiego, a także przyszłe wydatki, które będą poniesione na ten cel stanowią koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności prawniczej – wykonywania zawodu radcy prawnego w formie Kancelarii Radcy Prawnego.

Stanowisko powyższe Wnioskodawca uzasadnia zbieżnością materii studium doktoranckiego z przedmiotem działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę w ramach działalności gospodarczej Kancelarii Radcy Prawnego. To właśnie uzyskanie wizerunku i kompetencji doktora nauk prawnych, a więc wprost zbieżnej z dotychczasowym zakresem działalności wpłynie na rozwijanie działalności i umożliwi planowaną specjalizację kancelarii. Wydatki na studium doktoranckie Wnioskodawcy poprawią w sposób znaczący pozycję i wizerunek Wnioskodawcy na rynku bowiem po uzyskaniu tytułu będzie prowadził działalność w formie Kancelarii Radcy Prawnego jako radca prawny - doktor nauk prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodów” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Ustawodawca, posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika przyporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę pojęcia „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod warunkiem wykazania, że świadomie poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Zależność między poniesionymi w danym czasie kosztami, a możliwością uzyskania w przyszłości z tego tytułu przychodu trzeba zatem rozpatrywać na podstawie adekwatnego związku przyczynowego. Przy kwalifikowaniu określonych wydatków poczynionych przez podatnika do kosztów podatkowych należy jednocześnie brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość), jak też potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W związku z powyższym kosztem uzyskania przychodu są wszelkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowym z uzyskaniem przychodu z tego źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy.

W odniesieniu do działalności gospodarczej kosztami uzyskania przychodów są racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia (zwiększenia) przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien – w myśl powołanego przepisu – spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
być właściwie udokumentowany

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodu będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim, ale także pośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy podkreślić również to, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów.

W art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawarto katalog wydatków, które nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Powołany przepis nie przewiduje jednak wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na podnoszenie kwalifikacji zawodowych w postaci opłat (czesnego) za studia doktoranckie z zakresu prawa. Nie jest to jednak jak wcześniej wskazano wystarczająca przesłanka do zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Koniecznie jest tutaj ustalenie istnienia związku między poniesionym wydatkiem na studia, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Do stwierdzenia, czy ww. opłaty mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, istotnym jest zatem ustalenie:

czy takie wydatki związane ze zdobywaniem wiedzy i umiejętności są potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej i mają związek z tą działalnością,
czy też wydatki te służą tylko podnoszeniu ogólnego poziomu wiedzy i wykształcenia niezwiązanego z działalnością gospodarczą, a więc które co do zasady mają charakter osobisty.

Tym samym możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od obiektywnej, rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten spowoduje zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, jakim jest w rozpatrywanym przypadku działalność gospodarcza. Jednak na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskiwanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że począwszy od 2016 roku Wnioskodawca wykonuje zawód radcy prawnego, w formie indywidualnej Kancelarii Radcy Prawnego.

Usługi Wnioskodawcy kierowane są najczęściej do przedsiębiorców, osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Wszyscy radcowie prawni wykonujący zawód, niezależnie od jego formy i rozmiaru mają obowiązek ustawicznego dokształcania. Ten wynika zarówno z ustawy o radcach prawnych jaki i uchwał samorządu zawodowego w tym głównie Kodeksu Etyki Zawodowej. Wnioskodawca uczestniczy zatem w wielu szkoleniach i kursach ponosząc koszty związane z uczestnictwem.

Wnioskodawca nosi się z zamiarem zwiększenia zakresu usług i działalności, w tym także rozważa zatrudnienie pracowników do kancelarii. Uzyskanie doktoratu, a więc niebagatelnego tytułu na rynku usług prawnych wpłynie pozytywnie na działalność Wnioskodawcy. Wnioskodawca podpisał umowę o kształcenie na 3,5 rocznym seminarium doktoranckim 13 stycznia 2018 r.. Każdy rok akademicki podzielony jest na dwa semestry. Od 13 stycznia rozpoczął zajęcia i intensywne starania o uzyskanie tytułu doktora nauk prawnych w kolegium prawa Wyższej Szkoły XX. Zajęcia prowadzone będą w systemie niestacjonarnym weekendowym. To pozwoli na nie kolidowanie z praktyką w kancelarii. Wnioskodawca jest więc obecnie doktorantem z opieką naukową promotora oraz dyrektora Kolegium Prawa. Począwszy od przyszłego - II roku akademickiego Wnioskodawca zamierza otworzyć przewód doktorski. Tak wynika z regulaminu kształcenia.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawne oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że podjęte przez Wnioskodawcę studia doktoranckie z zakresu prawa związane są bezpośrednio z zakresem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej oraz podjęte zostały w celu uzyskiwania przychodów z tej działalności. Zdobyta wiedza może niewątpliwe przyczynić się do poprawienia pozycji Wnioskodawcy na rynku pracy poprzez wpływ na zakres oraz jakość świadczonych usług, a w konsekwencji prowadzić do powstania lub zwiększenia źródła przychodów.

Mając na uwadze powyższe, nie ma przeszkód prawnych, aby wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na ww. studia doktoranckie w postaci czesnego (choć trudno je przypisać konkretnym przychodom) uznać za koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod warunkiem ich należytego udokumentowania.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zauważyć jednakże należy, że to na podatniku spoczywa ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin