2018.02.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.422.2017.1.BK
z 12 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2017 r. (data wpływu 15 grudnia 2017 r.) uzupełnionym w dniu 9 lutego 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony w dniu 9 lutego 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Urząd Miasta (Wnioskodawca) jako pracodawca został zobowiązany przepisami prawa do tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, zwanego dalej "Funduszem”. Obowiązujący w Urzędzie regulamin określa zasady i warunki korzystania ze świadczeń finansowanych z Funduszu oraz osoby uprawnione do korzystania ze świadczeń socjalnych.

Zgodnie z postanowieniami regulaminu ze świadczeń Funduszu mogą korzystać między innymi:

pracownicy zatrudnieni w Urzędzie Miasta na podstawie umowy o pracę, w tym pracownicy przebywający na urlopach macierzyńskich, rodzicielskich i wychowawczych,
członkowie rodzin ww. osób.

Wszystkie świadczenia z Funduszu przydzielane są z uwzględnieniem sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej.

Wnioskodawca organizuje dla pracowników i ich rodzin wycieczki oraz spotkania integracyjne. Zarówno wycieczki jak i spotkania mają charakter integracyjny. Traktowane są jako spotkania o charakterze rekreacyjno-kulturalnym, mające na celu poprawienie efektywności pracy i wzajemnych relacji służbowych. Tak więc spotkania te zorganizowane są w interesie pracodawcy.

Oferta skierowana jest do wszystkich pracowników Urzędu Miasta oraz ich rodzin. Zainteresowani pracownicy zgłaszają chęć swojego udziału dokonując wpisu na liście uczestników.

Na podstawie przeprowadzonej przez biuro podróży kalkulacji kosztów Urząd Miasta określa jednostkowy koszt wycieczki lub spotkania integracyjnego. Koszt ten uwzględnia w szczególności: opłatę za przejazd wraz z parkingiem i innymi opłatami drogowymi, opłatę za nocleg, wyżywienie, bilety wstępu, ubezpieczenie i inne opłaty wynikające z programu imprez.

Pracownicy biorący udział w wycieczce lub w spotkaniu integracyjnym zgodnie z regulaminem Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych ponoszą częściową odpłatność za udział w wycieczce lub w spotkaniu integracyjnym. Pozostała część kosztów finansowana jest ze środków Zakładowego Fundusz Świadczeń Socjalnych co stanowi dofinansowanie, a wysokość tego dofinansowania dla poszczególnych pracowników Urzędu uzależniona jest od kryterium dochodowego i stanowi nieodpłatne świadczenie dla pracownika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dofinansowanie ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kosztów wycieczki lub spotkania integracyjnego dla pracownika stanowiące dla niego nieodpłatne świadczenie będzie dla niego przychodem podlegającym opodatkowaniu, a tym samym, czy Wnioskodawca jako płatnik będzie zobowiązany obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, dofinansowanie ze środków Funduszu części kosztów wycieczki lub spotkania integracyjnego dla pracownika będącego dla niego nieodpłatnym świadczeniem nie będzie stanowiło dla niego przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. l1 ust. l ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. l pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartości pieniężne świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 3 ustawy - wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest – zdaniem Wnioskodawcy - odwołanie się do wyroku Trybunału z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria spełnione łącznie kwalifikują nieodpłatne świadczenia do przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Trybunał Konstytucyjny ustalił, że za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które spełniają łącznie kryteria, tj.: zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Zatem zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego, za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które łącznie spełniają kryteria:

zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Zdaniem Wnioskodawcy - w przypadku zorganizowania wycieczki lub spotkania integracyjnego dla pracowników i członków ich rodzin na zasadzie powszechnej dostępności z zachowaniem zasad regulaminu ZFŚS, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Mimo faktu, że pracownicy ze świadczenia korzystają w pełni dobrowolnie, to nie będzie zachowane kryterium spełnienia świadczenia w interesie pracownika. Koszt świadczenia zostanie poniesiony w interesie pracodawcy. Udział w wycieczce lub w spotkaniu integracyjnym ma na celu lepszą współpracę, wzajemne zrozumienie pracowników, zwiększenie więzi, zadowolenia a tym samym większe zaangażowanie i zmotywowanie do bardziej wydajnej i efektywnej pracy.

Trudno zakładać – w ocenie Wnioskodawcy - że gdyby nie wycieczka bądź spotkanie integracyjne organizowane i dofinansowane przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Dlatego też, udział w wycieczce lub w spotkaniu integracyjnym, częściowo sfinansowanym z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, mający na celu integrację pracowników, która wpływa na lepszą pracę oraz na zwiększenie zadowolenia i zaangażowania w pracę nie stanowi dla pracownika przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, gdyż zgodnie z przywołanym wyżej wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego nie zostały łącznie spełnione wszystkie ustalone kryteria.

Mając powyższe na uwadze i obowiązujące w Urzędzie Miasta zapisy regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych Wnioskodawca stwierdza, że nieodpłatne świadczenie uzyskane przez pracownika w formie dofinansowania do wycieczki lub spotkania integracyjnego nie będzie stanowiło dla pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zatem Wnioskodawca jako płatnik nie będzie miał obowiązku obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Na podstawie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Urząd Miasta (Wnioskodawca) jako pracodawca został zobowiązany przepisami prawa do tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, zwanego dalej "Funduszem”. Obowiązujący w Urzędzie regulamin określa zasady i warunki korzystania ze świadczeń finansowanych z Funduszu oraz osoby uprawnione do korzystania ze świadczeń socjalnych.

Zgodnie z postanowieniami regulaminu ze świadczeń Funduszu mogą korzystać między innymi:

pracownicy zatrudnieni w Urzędzie Miasta na podstawie umowy o pracę, w tym pracownicy przebywający na urlopach macierzyńskich, rodzicielskich i wychowawczych,
członkowie rodzin ww. osób.

Wszystkie świadczenia z Funduszu przydzielane są z uwzględnieniem sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej.

Oferta skierowana jest do wszystkich pracowników Urzędu Miasta oraz ich rodzin. Zainteresowani pracownicy zgłaszają chęć swojego udziału dokonując wpisu na liście uczestników.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny, czy udział w wycieczce lub w spotkaniu o charakterze integracyjnym prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż udział pracowników w wycieczce lub w spotkaniu o charakterze integracyjnym, organizowanych w interesie pracodawcy, które mają na celu poprawienie efektywności pracy i wzajemnych relacji służbowych, nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem dofinansowanie przez Wnioskodawcę z ZFŚS kosztów wycieczki lub spotkania o charakterze integracyjnym nie powoduje powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, w konsekwencji na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin