Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.882.2017.1.AJ
z 14 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2017 r. (data wpływu 21 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zaewidencjonowania dostawy ambulansu przy zastosowaniu kasy rejestrującej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zaewidencjonowania dostawy ambulansu przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka pod firmą W… Sp. z o.o. (dalej jako „Wnioskodawca”, albo „Spółka”), zajmuje się produkcją ambulansów.

Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej: VAT”). Ambulanse oferowane przez Spółkę są produkowane w polskiej fabryce w L… . Spółka sprzedaje produkowane ambulanse na rzecz służby zdrowia, szpitali, pogotowia ratunkowego itp.

Z uwagi na fakt, że Spółka co do zasady nie dokonywała sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, do tej pory korzystała ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej (kasy fiskalnej).

W chwili obecnej Spółka wyjątkowo zamierza dokonać sprzedaży ambulansu na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Ambulans zostanie wyprodukowany przez Spółkę z przeznaczeniem na rzecz C… .

Osoba fizyczna, która dokona zakupu ambulansu od Spółki (dalej: „Darczyńca”) przekaże go jednocześnie bezpłatnie na rzecz C… .

W związku z planowaną transakcją Spółka zawarła w listopadzie 2017 r. stosowną umowę z Darczyńcą. Na mocy umowy Spółka jako wykonawca zobowiązuje się do wydania ambulansu zamawiającemu tj. Darczyńcy w zamian za zapłatę ceny w wysokości: 345.450 zł netto. Dostarczenie ambulansu spełniającego określone w umowie warunki techniczne nastąpi w terminie 120 dni od zawarcia umowy. Odbiór ambulansu odbędzie się w siedzibie Spółki, co zostanie potwierdzone pisemnym protokołem odbioru.

Odbiór ambulansu zostanie dokonany bezpośrednio przez osobę odpowiedzialną za transport w C… . Dodatkowo przekazanie ambulansu zostanie potwierdzone odrębną umową zawartą pomiędzy Darczyńcą a C… . W listopadzie 2017 r. Spółka otrzymała od Darczyńcy zaliczkę na poczet zakupu wskazanego ambulansu. Wartość otrzymanej zaliczki wyniosła: 125.326,80 zł brutto. Zgodnie z umową pozostałą kwotę należną z tytułu sprzedaży ambulansu Spółka otrzyma w 2018 r. Wtedy też nastąpi wydanie ambulansu.

Wydanie ambulansu przez Spółkę nastąpi nie wcześniej niż po upływie dwóch miesięcy licząc od końca miesiąca, w którym Spółka otrzymała zaliczkę w wysokości: 125.326,80 zł brutto.

Zarówno zaliczka jak i pozostała część kwoty należnej Spółce z tytułu sprzedaży ambulansu została/zostanie uiszczona przez Darczyńcę w formie zapłaty przelewem na rachunek bankowy Spółki. Jakkolwiek Spółka co do zasady nie dokonuje sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej wskazać należy, że Spółka sporadycznie dokonuje sprzedaży na rzecz swoich pracowników odpadów poprodukcyjnych (drewnianych, metalowych i z płyty PCV) oraz Spółka sporadycznie dokonuje sprzedaży używanych środków trwałych.

W tym zakresie Spółka korzystała do tej pory ze zwolnienia przedmiotowego od obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy pomocy kasy rejestrującej (kasy fiskalnej) na mocy wydawanych w kolejnych latach rozporządzeń w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W związku z takim opisem sprawy Spółka dąży do ustalenia czy sprzedaż ambulansu, który zostanie jednocześnie przekazany przez Darczyńcę na rzecz C… powinna zostać zaewidencjonowana przez Spółkę za pomocą kasy rejestrującej (kasy fiskalnej).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przez Spółkę ambulansu, który zostanie jednocześnie przekazany przez Darczyńcę na rzecz C… powinna zostać zaewidencjonowana przez Spółkę za pomocą kasy rejestrującej (kasy fiskalnej)?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie miał on obowiązku zaewidencjonowania sprzedaży ambulansu, który zostanie przekazany na rzecz C…, za pomocą kasy rejestrującej (kasy fiskalnej).

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z art. 111 ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych, nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Powyższy przepis określa zatem generalny obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej, dotyczący wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Tak więc zgodnie z art. 111 ustawy VAT, każda sprzedaż dokonana przez podatnika na rzecz osoby fizycznej, nieprowadzącej działalności gospodarczej powinna zostać zaewidencjonowana przez podatnika przy pomocy kasy rejestrującej.

W opinii Wnioskodawcy, transakcja przedstawiona w opisie sprawy będzie dostawą ambulansu dokonaną przez Spółkę na rzecz C…, za którą płatności dokona osoba trzecia tj. Darczyńca. W związku z powyższym wskazana transakcja jako dokonywana na rzecz C… (a nie na rzecz osoby fizycznej, nieprowadzącej działalności gospodarczej) nie będzie się mieściła w zakresie dyspozycji art. 111 ustawy VAT.

W konsekwencji, Spółka nie będzie miała obowiązku zaewidencjonowania sprzedaży ambulansu, który zostanie przekazany na rzecz C…, za pomocą kasy rejestrującej.

W kontekście niniejszej sprawy istotnym jest – zdaniem Wnioskodawcy – odwołanie się do definicji dostawy towarów zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy VAT.

Zgodnie z tym przepisem przez dostawę towarów rozumie się co do zasady przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Wskazany przepis stanowi implementację do polskiego porządku prawnego art. 14 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Dyrektywa VAT”), zgodnie, z którym dostawa towarów oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Należy wskazać, że kwestia rozumienia pojęcia dostawy towarów była przedmiotem licznych orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”).

Do wskazanego zagadnienia TSUE odniósł się między innymi w wyroku w sprawie C-320/88 (Safe). W tym orzeczeniu TSUE odnosząc się do dostawy towarów posłużył się terminem przeniesienia własności w sensie ekonomicznym, stwierdzając że na gruncie wskazanego przepisu Dyrektywy VAT kluczowym elementem jest przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

TSUE zauważył ponadto, że „dostawa towarów nie odnosi się do zbycia prawa własności zgodnie z procedurami przewidzianymi w obowiązującym prawie krajowym, lecz obejmuje wszelkie zbycie majątku rzeczowego przez jedną stronę, która upoważnia drugą stronę do dysponowania w rzeczywistości tym majątkiem tak jakby była jego właścicielem”.

W rezultacie należy wskazać, że na gruncie Dyrektywy VAT stworzona została niezależna i autonomiczna definicja dostawy towaru, która została oderwana od przeniesienia prawa własności w sensie cywilnoprawnym. Zgodnie z tą definicją do dostawy towarów dochodzi tylko w sytuacji gdy następuje przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą.

Tym samym – w sytuacji, w której następuje przeniesienie własności w sensie cywilnoprawnym, które nie wiąże się jednak z przeniesieniem praktycznej kontroli nad rzeczą, nie można uznać za dostawę towarów na gruncie Dyrektywy VAT.

Jednocześnie należy podkreślić, że definicja dostawy towarów zawarta w Dyrektywie VAT została powtórzona w art. 7 ust. 1 ustawy VAT. Ustawa VAT tak samo jako Dyrektywa VAT definiując dostawę towarów posługuje się formułą przeniesienia prawa do rozporządzania towarem „jak właściciel”, a nie „jako właściciel”.

Podczas gdy formuła „jako właściciel” implikuje zmianę właściciela towaru, a zatem przeniesienia prawa własności w sensie prawnym, to formuła „jak właściciel” implikuje zmianę faktycznego władztwa nad rzeczą w sensie ekonomicznym.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym dostawa ambulansu w rozumieniu ustawy VAT zostanie dokonana przez Spółkę bezpośrednio na rzecz C… .

Wskazać należy, że Darczyńca jakkolwiek nabędzie na mocy umowy zawartej ze Spółką prawo własności ambulansu (które to prawo następnie przekaże na rzecz C…) to w sensie ekonomicznym, Darczyńca nigdy nie nabędzie prawa do dysponowania tym ambulansem, tak jakby był jego właścicielem.

W tym kontekście wskazać należy między innymi na fakt, że odbiór ambulansu zostanie dokonany w siedzibie Spółki przez osobę wyznaczoną przez C… tj. osobę odpowiedzialną za transport medyczny w tej jednostce. Ponadto to C… dokona pierwszej rejestracji nowo wyprodukowanego ambulansu.

Tak więc zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym opisie sprawy, to C… w momencie sprzedaży ambulansu przez Spółkę od początku wejdzie w ekonomiczne władztwo tego towaru. Potwierdzeniem tej tezy jest również fakt, że specyfikacja wyprodukowanego ambulansu ma spełniać tylko i wyłącznie potrzeby C… . To C… od początku wykorzystywać będzie ambulans w swojej działalności, a nie Darczyńca.

Podkreślenia wymaga także fakt, że pomimo tego, iż w sensie cywilnoprawnym Darczyńca nabędzie prawo własności ambulansu (aby jednocześnie to prawo własności przekazać na rzecz C…), to w sensie ekonomicznym istotą opisanej transakcji jest de facto sfinansowanie C… zakupu tego ambulansu.

Tym samym w przedstawionym opisie sprawy ma miejsce sytuacja, w której Darczyńca jest osobą trzecią dokonującą zapłaty tytułem zakupu ambulansu przez nabywcę tj. C…. Argumentacja Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie między innymi w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia: 21 sierpnia 2015r. nr IPP1/4512-476/15-4/JL.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż ambulansu przez Spółkę jako dokonywana w rozumieniu ustawy VAT na rzecz C… (a nie na rzecz Darczyńcy) nie będzie się mieściła w zakresie dyspozycji art. 111 ustawy VAT. Tym samym Spółka nie będzie miała obowiązku zaewidencjonowania wskazanej sprzedaży przy pomocy kasy rejestrującej.

Końcowo Wnioskodawca pragnie podkreślić, że Spółka co do zasady nie dokonuje sprzedaży na rzecz osób fizycznych, nieprowadzących działalności gospodarczej ani na rzecz rolników ryczałtowych, co wynika z profilu jej działalności. Spółka dostarcza ambulanse medyczne na rzecz służby zdrowia, szpitali, pogotowia ratunkowego itp. Transakcja przedstawiona w opisie sprawy ma tym samym charakter incydentalny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 5a ww. ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia odwołują się do grupowań PKWiU przy ustalaniu preferencyjnych stawek podatkowych. Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania podatkiem VAT w stosunku do towarów i usług, dla których przepisy VAT powołują stosowną klasyfikację statystyczną.

Przy wyznaczaniu zakresu stosowania stawek obniżonych, w okresie od 1 stycznia 2011 r., wykorzystywana jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.). Pomimo że od dnia 1 stycznia 2016 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług obowiązuje nowe rozporządzenie (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) Dz.U. z 2015 r., poz. 1676), to zgodnie z zapisem § 3 pkt 1 tego rozporządzenia, do dnia 31 grudnia 2017 r. stosuje się PKWiU wprowadzone rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

W tym miejscu należy wskazać, że podatnik jest zobowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z prawidłowym zdefiniowaniem i zaklasyfikowaniem wykonywanych czynności.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Na gruncie niniejszej sprawy należy również wskazać na brzmienie art. 7 ust. 8 ustawy – zgodnie z którym – w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Powyższy przepis wprowadza zasadę transakcji łańcuchowej, która polega na tym, że w sytuacji, gdy kilka podmiotów dokonuje po kolei sprzedaży tego samego towaru, a fizycznie towar jest wydawany przez pierwszego nabywcę bezpośrednio ostatniemu, uznaje się, że transakcji dokonał każdy podmiot biorący udział w obrocie. W takich przypadkach ustawodawca przyjął fikcję prawną, zgodnie z którą uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów prowadzących udział w tych czynnościach. Cechą szczególną takiej transakcji, w odróżnieniu od zwykłego schematu składania zamówień i przemieszczania towaru między poszczególnymi podmiotami, jest to, że dochodzi tylko do jednego fizycznego wydania towaru i do kilku dostaw w rozumieniu prawnym. Każdy z podmiotów, zawierając umowę z następnym, dysponuje w sensie prawnym towarem jak właściciel, pomimo, że podmioty poza pierwszym i ostatnim fizycznie nie dysponują zakupionym towarem. Należy zatem przyjąć, że spełnione są cechy do uznania każdej transakcji za dostawę towaru, zgodnie z powołanym wcześniej art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, według którego przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W konsekwencji każdy z dostawców jest zobowiązany do rozliczenia danej transakcji, a nabywca towarów ma prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów. Należy zatem takie przypadki traktować tak, jakby każdy z podmiotów dokonał „zwykłego” nabycia towarów i następnie ich dostawy do kolejnego podmiotu. Pomimo zatem, że towar jest przedmiotem jednego „wydania” od pierwszego do ostatniego podmiotu, w transakcji uczestniczy wiele podmiotów.

W świetle powyższego, na gruncie przepisu art. 7 ust. 8 ustawy istotne jest zatem ustalenie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w danej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel. Nie jest przy tym konieczne, aby towar został wydany fizycznie „pierwszemu nabywcy”, lecz aby każdy z nabywców uczestniczących w „łańcuchu dostaw” miał wpływ na istotne elementy transakcji i aby następnie rozporządził daną rzeczą jak właściciel, czyli był czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa, tj. dostawa na rzecz nabywcy, będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego. Cechą charakterystyczną jest więc tutaj to, że podmioty, będące na drodze pomiędzy pierwszym podatnikiem (dostawcą), a ostatnim w kolejności nabywcą, nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Co więcej, ich pominięcie w zakresie czynności wydania towaru, jest w ogóle warunkiem zastosowania omawianego unormowania.

Tym samym należy uznać, że dostawa w rozumieniu art. 7 ust. 8 ustawy nie oznacza faktycznego wydania towaru na każdym etapie transakcji, ani nie musi oznaczać, że podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, że przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) towarem. Zawarty w art. 7 ust. 8 ustawy o VAT termin „uznaje się” oznacza zatem, że bez względu na faktyczne działania, przyznawane jest mu – niejako a priori – takie, a nie inne znaczenie.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka czynny podatnik podatku od towarów i usług, zajmuje się produkcją ambulansów. Spółka wyjątkowo zamierza dokonać sprzedaży ambulansu na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Ambulans zostanie wyprodukowany przez Spółkę z przeznaczeniem na rzecz C… . W związku z planowaną transakcją Spółka zawarła w listopadzie 2017 r. stosowną umowę z Darczyńcą. Na mocy umowy, Spółka jako wykonawca zobowiązuje się do wydania ambulansu zamawiającemu tj. Darczyńcy w zamian za zapłatę ceny w wysokości: 345.450 zł netto. Dostarczenie ambulansu spełniającego określone w umowie warunki techniczne nastąpi w terminie 120 dni od zawarcia umowy. Odbiór ambulansu odbędzie się w siedzibie Spółki, co zostanie potwierdzone pisemnym protokołem odbioru. Odbiór ambulansu zostanie dokonany bezpośrednio przez osobę odpowiedzialną za transport w C… . Dodatkowo – jak wskazano – przekazanie ambulansu zostanie potwierdzone odrębną umową zawartą pomiędzy Darczyńcą a C… .

Z powyższego bezsprzecznie zatem wynika, że Spółka dokona dostawy towaru na rzecz osoby fizycznej – Darczyńcy. Z zawartej umowy wynika, że Spółka jako wykonawca zobowiązuje się do wydania ambulansu zamawiającemu tj. Darczyńcy w zamian za zapłatę ceny w wysokości: 345.450 zł netto. W świetle powyższego należy stwierdzić, że postanowienia zawartej umowy wskazują, że Darczyńca nabędzie prawo własności wyprodukowanego ambulansu zarówno w znaczeniu prawnym, jak i ekonomicznym, a następnie to prawo zostanie przez niego przeniesione na obdarowanego, tj. C…, w drodze odrębnej umowy zawartej pomiędzy tymi stronami. Nie można zatem zgodzić się z zawartym w przedstawionym stanowisku stwierdzeniem, że „w opisanym stanie faktycznym dostawa ambulansu w rozumieniu ustawy VAT zostanie dokonana przez Spółkę bezpośrednio na rzecz C…”.

Trzeba bowiem podkreślić, wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy, że brak fizycznego władztwa nad towarem będącym przedmiotem transakcji, nie oznacza, że Darczyńca nie nabył prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług a Wnioskodawca nie dokonał sprzedaży na jego rzecz.

Zatem, w przedstawionej sprawie dostawa ambulansu na rzecz osoby fizycznej – Darczyńcy, na podstawie zawartej umowy cywilnoprawnej, stanowić będzie odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, która – zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – jest czynnością podlegającą opodatkowaniu.

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej wynika z art. 111 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Przez sprzedaż – zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Kwestie dotyczące zwolnienia z powyższego obowiązku, do dnia 31 grudnia 2017 r. regulowały przepisy rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2016 r. poz. 2177).

Na podstawie § 3 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2017 r. podatników, u których obrót zrealizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym kwoty 20.000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli obrót z tego tytułu nie przekroczył, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20.000 zł.

W przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1, zwolnienie to – stosownie do zapisu § 5 ust. 1 – traci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym podatnik przekroczył obrót realizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych w kwocie 20.000 zł.

Natomiast w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r. powyższe kwestie reguluje rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2017 r. poz. 2454).

Zgodnie z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

W odniesieniu do niektórych czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się zgodnie z warunkami określonymi w tym załączniku (§ 2 ust. 2).

Stosownie do § 8 ust. 1 powołanego rozporządzenia, w przypadku podatników, którzy przestali spełniać warunki do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, stosuje się terminy rozpoczęcia ewidencjonowania określone w przepisach rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. poz. 2177).

Z przedstawionego opisu sprawy wnika, że Spółka co do zasady nie dokonywała sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Niemniej jednak, Spółka sporadycznie dokonuje sprzedaży na rzecz swoich pracowników odpadów poprodukcyjnych (drewnianych, metalowych i z płyty PCV) oraz sporadycznie dokonuje sprzedaży używanych środków trwałych. W tym zakresie Spółka korzystała do tej pory ze zwolnienia przedmiotowego od obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy pomocy kasy rejestrującej (kasy fiskalnej) na mocy wydawanych w kolejnych latach rozporządzeń w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W związku z zawartą umową, w listopadzie 2017 r. Spółka otrzymała od Darczyńcy zaliczkę na poczet zakupu opisanego ambulansu. Wartość otrzymanej zaliczki wyniosła: 125.326,80 zł brutto. Zgodnie z umową pozostałą kwotę należną z tytułu sprzedaży ambulansu Spółka otrzyma w 2018 r.

Z powyższego zatem wynika, że w momencie otrzymania przez Spółkę zaliczki na poczet zakupu opisanego ambulansu od Darczyńcy – osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej – nastąpiło przekroczenie kwoty obrotu w wysokości 20.000 zł, która uprawniała Spółkę do korzystania ze zwolnienia podmiotowego z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

W świetle powyższego, stosownie do zapisu § 5 ust. 1 powołanego rozporządzenia z dnia 16 grudnia 2016 r. zwolnienie podmiotowe, z którego Spółka dotychczas korzystała, utraciło moc. Tym samym, od dnia 1 lutego 2018 r. Spółka będzie zobowiązana do prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej każdej transakcji dokonanej na rzecz osób, o których mowa w powołanym art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z zastrzeżeniem § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Spółki, zgodnie z którym sprzedaż ambulansu, jako dokonywana w rozumieniu ustawy VAT na rzecz C… (a nie na rzecz Darczyńcy) nie będzie się mieściła w zakresie dyspozycji art. 111 ustawy VAT, wobec czego Spółka nie będzie miała obowiązku zaewidencjonowania wskazanej sprzedaży przy pomocy kasy rejestrującej, uznano za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.