Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.307.2017.1.AG
z 15 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2017 r. (data wpływu 18 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości kontynuowania rachunkowej metody ustalania różnic kursowych oraz braku obowiązku złożenia zawiadomienia związanego z koniecznością zaprzestania korzystania z ww. metody – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości kontynuowania rachunkowej metody ustalania różnic kursowych oraz braku obowiązku złożenia zawiadomienia związanego z koniecznością zaprzestania korzystania z ww. metody.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

M. GmbH (dalej: M. GmbH) z siedzibą w Szwajcarii jest podmiotem należącym do międzynarodowej grupy kapitałowej M. International (dalej: Grupa). M. GmbH jest odpowiedzialny za zaopatrywanie podmiotów z Grupy w większość surowców, materiałów i usług niezbędnych im do realizacji procesów produkcyjnych i dystrybucji. W przypadku Polski, działalność zaopatrzeniowa prowadzona jest przez polski oddział M. GmbH – M. GmbH (Sp. z o.o.) Oddział w Polsce (dalej: Spółka lub Wnioskodawca).

W związku z prowadzoną działalnością na terenie Polski, Spółka rozlicza się z podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: CIT). Przyjęty rok podatkowy jest tożsamy z rokiem kalendarzowym. Ponadto, sprawozdania finansowe Spółki w latach podatkowych 2014, 2015 i 2016 podlegały obowiązkowemu badaniu przez biegłego rewidenta zgodnie z art. 64 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330 ze zm.; dalej: UoR).

W 2014 r. Spółka wybrała metodę ustalania różnic kursowych, o której mowa w art. 9b ust. 1 pkt 2 (dalej: metoda rachunkowa) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej: ustawa o CIT). O wyborze takiej metody rozliczania różnic kursowych Wnioskodawca zawiadomił pisemnie właściwego naczelnika urzędu skarbowego. Zawiadomienie zostało terminowo złożone przed upływem pierwszego miesiąca pierwszego roku podatkowego, w którym rozpoczęto stosowanie metody rachunkowej do ustalania różnic kursowych.

Metoda rachunkowa ustalania różnic kursowych była konsekwentnie stosowana w kolejnych trzech latach podatkowych, tj. w roku 2014, 2015 i 2016.

Na koniec 2016 r., Spółka nie była w stanie ustalić czy będzie podlegać obowiązkowi badania za rok 2017. Zgodnie z art. 64 UoR sprawozdania finansowe jednostek innych niż wprost wymienione w tym artykule, podlegają badaniu, jeżeli w roku poprzedzającym rok, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe spełnią minimum dwa z trzech następujących warunków:

1. średnioroczne zatrudnienie w przeliczeniu na pełne etaty wyniosło co najmniej 50 osób,
2. suma aktywów bilansu na koniec roku obrotowego stanowiła równowartość w walucie polskiej co najmniej 2 500 000 euro,
3. przychody netto ze sprzedaży towarów i produktów oraz operacji finansowych za rok obrotowy stanowiły równowartość w walucie polskiej co najmniej 5 000 000 euro.
   
   

Na ostatni dzień 2016 r., Spółka miała pewność co do niespełnienia pierwszego warunku oraz spełnienia drugiego warunku. W odniesieniu do warunku trzeciego, tj. wartości przychodów netto ze sprzedaży towarów i produktów oraz operacji finansowych, a tym samym warunku decydującego, Spółka nie miała pewności czy zostanie przekroczona wartość graniczna wskazana w UoR.

W konsekwencji, z uwagi na możliwe korekty audytorskie w tym zakresie, Spółka dopiero po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego była w stanie finalnie stwierdzić, czy jej sprawozdanie finansowe za 2017 r. podlega obowiązkowi badania przez firmę audytorską.

Na podstawie zatwierdzonego w 2017 r. sprawozdania finansowego za 2016 r., Spółka nie ma obowiązku badania sprawozdania finansowego za 2017 r. przez biegłego rewidenta.

Spółka nie planuje rezygnacji ze stosowania metody rachunkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka jest uprawniona do kontynuacji metody rachunkowej ustalania różnic kursowych dla celów CIT w latach niepodlegających badaniu sprawozdań finansowych, z uwagi na fakt, że jej sprawozdania finansowe były badane przez okres nie krótszy niż trzy lata podatkowe, który został wskazany w art. 9b ust. 3 ustawy o CIT?
2. Czy z uwagi na to, że Spółka nie rezygnuje z ustalania różnic kursowych metodą rachunkową, to nie była zobowiązana do złożenia zawiadomienia związanego z koniecznością zaprzestania korzystania z metody rachunkowej ustalania różnic kursowych?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy.

Ad. 1

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

1. art. 15a, albo
2. przepisów o rachunkowości, pod warunkiem że w okresie, o którym mowa w ust. 3, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez firmy audytorskie.
   
   

Jednocześnie, w świetle art. 9b ust. 3 ustawy o CIT w przypadku wyboru metody, o której mowa w ust. 1 pkt 2, tj. metody rachunkowej ustalania różnic kursowych, podatnicy mają obowiązek stosować tę metodę przez okres nie krótszy niż trzy lata podatkowe, licząc od początku roku podatkowego, w którym została przyjęta ta metoda. Podatnicy mają też obowiązek w terminie do końca pierwszego miesiąca roku podatkowego zawiadomić w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o wyborze tej metody.

Tym samym, przepisy nakładają 2 warunki stosowania metody rachunkowej ustalania różnic kursowych:

1. obowiązek badania sprawozdań finansowych przez firmy audytorskie przez okres 3 lat podatkowych, to jest przez minimalny okres, w którym należy korzystać z tej metody;
2. konieczność zawiadomienia właściwego naczelnika urzędu skarbowego o wyborze tej metody do końca pierwszego miesiąca roku podatkowego, w którym stosowana będzie ta metoda.
   
   

Z przepisów nie wynika żaden dodatkowy warunek stosowania metody rachunkowej.

W szczególności z literalnego brzmienia przepisów nie można wnioskować, aby sprawozdania finansowe podatnika korzystającego z metody rachunkowej ustalania różnic kursowych podlegały obowiązkowi badania przez cały okres stosowania tej metody.

Zdaniem Wnioskodawcy, odwołanie znajdujące się w art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT wskazujące, że metodę rachunkową ustalania różnic kursowych można stosować jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 3 tego artykułu sprawozdania finansowe będą badane przez firmy audytorskie, odnosi się do okresu minimum trzech lat podatkowych. Tym samym, stosowanie metody rachunkowej w kolejnych latach jest dozwolone nawet w sytuacji, gdy sprawozdania finansowe za te lata nie będą badane.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że powszechnie akceptowalna jest w piśmiennictwie i orzecznictwie zasada pierwszeństwa wykładni językowej w stosunku do wykładni systemowej czy funkcjonalnej. Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 października 2017 r., sygn. akt II FSK 2623/15 wskazał: „należy zachować prymat wykładni językowej. Zasada pierwszeństwa tego rodzaju wykładni przy analizowaniu brzmienia aktów prawnych jest powszechnie akceptowana w orzecznictwie i piśmiennictwie. Wykładnia systemowa i funkcjonalna mają charakter jedynie pomocniczy (subsydiarny). Odstępstwo od wykładni językowej dopuszcza się dopiero wtedy, gdy po jej zastosowaniu dochodziłoby do rażąco niesprawiedliwych, czy irracjonalnych wniosków. Za niedopuszczalną uznać należy zaś taką wykładnię, której wynik byłby całkowicie sprzeczny z literalnym brzmieniem analizowanego przepisu”.

Ponadto, należy zwrócić uwagę na art. 2a ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), w świetle którego niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika (zasada in dubio pro tributario). W konsekwencji, w przypadku uznania, że wykładnia literalna, systemowa oraz funkcjonalna art. 9b ustawy o CIT dają odmienne rezultaty, to należy wybrać tę wykładnię, która jest korzystna dla podatnika. Prawidłowość takiego stanowiska potwierdza m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 26 października 2017 r., sygn. akt I SA/Po 739/17: „Należy zauważyć, że zasada in dubio pro tributario znajduje zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy interpretacja przepisu prawa przy zastosowaniu wszystkich jej kontekstów (językowego, systemowego, funkcjonalnego) nie daje zadowalających rezultatów. W przypadku, gdy rezultat przeprowadzonej wykładni, mimo zastosowania różnych metod interpretacji, pozwala na przyjęcie alternatywnych względem siebie treści normy prawnej, prawidłowym rozwiązaniem jest wybór znaczenia, które jest korzystne dla podatnika”.

Tym samym przepisu art. 9b ustawy o CIT nie można interpretować rozszerzająco, uznając iż dodatkowym warunkiem stosowania tej metody jest badanie sprawozdania finansowego w każdym roku stosowania tej metody powyżej wymaganych 3 lat.

Jak przedstawiono w stanie faktycznym, Spółka spełniła obydwa warunki determinujące możliwość korzystania z rachunkowej metody ustalania różnic kursowych, które wymienione są w ustawie. Wnioskodawca złożył stosowne zawiadomienie o przyjęciu metody rachunkowej ustalania różnic kursowych w wymaganym przepisami terminie. Ponadto, sprawozdania finansowe Spółki były badane przez firmy audytorskie nieprzerwanie przez okres trzech lat począwszy od roku, w którym Spółka wdrożyła metodę rachunkową.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż z uwagi na spełnienie warunku wskazanego w art. 9b ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 9b ust. 3 ustawy o CIT, jest uprawniona do dalszego stosowania metody rachunkowej ustalania różnic kursowych dla celów CIT w kolejnych latach podatkowych (po 2016 r.).

Ad. 2

Przepisy podatkowe nie wskazują innych obowiązków informowania naczelnika urzędu skarbowego, w szczególności nie nakazują informowania o braku badania sprawozdania finansowego. Ustawa nie precyzuje jakie są konsekwencje np. braku badania sprawozdania finansowego w trzecim lub czwartym roku korzystania z metody rachunkowej ustalania różnic kursowych metodą rachunkową. Ustawa nie wskazuje także obowiązków, jakie ciążą na podatniku w przypadku braku możliwości dalszego ustalania różnic kursowych według metody rachunkowej z uwagi na niespełnienie wskazanych w ustawie o CIT warunków determinujących możliwość korzystania z takiej metody. Analogiczne do powyższego stanowisko zajmuje też piśmiennictwo. Przykładowo, A. Mariański [w:] A. Krajewska, A. Mariański, A. Nowak – Piechota, M. Wilk, J. Żurawiński, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 2016, Wolters Kluwer Polska, komentarz do art. 9b: „W art. 9b ust. 2, 5 i 6 ustawy o CIT określono natomiast zasady ustalania różnic kursowych zarówno w przypadku wyboru metody bilansowej rozliczania różnic kursowych, jak i rezygnacji z tej metody, a tym samym ponownego stosowania zasad określonych w art. 15a ustawy o CIT. Ustawa nie reguluje jednak skutków utraty warunków do rozliczania różnic kursowych według metody bilansowej. Podatnik ma, co prawda, obowiązek sporządzać sprawozdanie finansowe badane przez uprawnione podmioty, ale nie określono skutków niesporządzenia takiego sprawozdania bądź niepoddania go badaniu. Nie jest jasne to, czy w takiej sytuacji podatnik traci prawo do rozliczania różnic kursowych według wybranej bilansowej metody, a jeżeli tak, to – w jakim momencie oraz jak należy przeliczyć różnice kursowe”.

Zdaniem Spółki, art. 9b ust. 4 ustawy o CIT przewiduje jedynie rezygnację ze stosowania metody rachunkowej z woli podatnika, który, spełniając warunki determinujące możliwość korzystania z metody rachunkowej ustalania różnic kursowych, postanawia zaprzestać korzystania z tej metody. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego (http://sjp.pwn.pl/), rezygnacja to „zrzeczenie się lub zaniechanie czegoś”. Wielki Słownik Języka Polskiego (http://wsjp.pl/) wskazuje, że rezygnacja to „odstąpienie od czegoś”.

W konsekwencji, w ocenie Spółki, wskazany przepis dotyczy tylko i wyłącznie przypadku, gdy podatnik zrzeka się dobrowolnie z zastosowania metody rachunkowej. Natomiast przepis ten nie nakłada obowiązku informacyjnego w sytuacji, gdy podatnik mimo chęci nie może korzystać z metody rachunkowej ustalania różnic kursowych z uwagi na niespełnienie określonych przesłanek. Zdaniem Wnioskodawcy należy rozróżnić rezygnację, czyli odstąpienie od danej metody ustalania różnic kursowych od braku możliwości korzystania z metody rachunkowej.

Jak przedstawiono w stanie faktycznym Spółka zamierza kontynuować korzystanie z metody rachunkowej ustalania różnic kursowych, a analizowany przepis nie nakłada innych obowiązków informacyjnych w związku z zastosowaniem lub zaprzestaniem stosowania metody rachunkowej.

W związku z tym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż z uwagi na to, że Spółka nie rezygnuje z ustalania różnic kursowych metodą rachunkową, nie była zobowiązana do złożenia żadnego zawiadomienia, np. zawiadomienia o zaprzestaniu badania sprawozdania finansowego lub zawiadomienia związanego z koniecznością zaprzestania korzystania z metody rachunkowej ustalania różnic kursowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm.; dalej: „updop”), podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

1. art. 15a, albo
2. przepisów o rachunkowości, pod warunkiem że w okresie, o którym mowa w ust. 3, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez firmy audytorskie.
   
   

W myśl natomiast art. 9b ust. 2 updop, podatnicy, którzy wybrali metodę, o której mowa w ust. 1 pkt 2, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych. Wycena ta dla celów podatkowych powinna być dokonywana na ostatni dzień każdego miesiąca i na ostatni dzień roku podatkowego lub na ostatni dzień kwartału i na ostatni dzień roku podatkowego albo tylko na ostatni dzień roku podatkowego, z tym że wybrany termin wyceny musi być stosowany przez pełny rok podatkowy i nie może być zmieniany.

W przypadku wyboru metody, o której mowa w ust. 1 pkt 2, podatnicy mają obowiązek stosować tę metodę przez okres nie krótszy niż trzy lata podatkowe, licząc od początku roku podatkowego, w którym została przyjęta ta metoda, z tym że podatnicy mają obowiązek w terminie do końca pierwszego miesiąca roku podatkowego, a w przypadku podatników rozpoczynających działalność – w terminie 30 dni od dnia jej rozpoczęcia, zawiadomić w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o wyborze tej metody (art. 9b ust. 3).

Podatnicy, którzy zamierzają wybrać metodę rachunkową, muszą spełnić określone warunki. Po pierwsze, zgodnie z art. 9b ust. 1 pkt 2, prawo do stosowania rachunkowej metody ustalania różnic kursowych przysługuje tylko tym podatnikom, których sprawozdanie finansowe będzie badane przez podmioty uprawnione do ich badania (biegłych rewidentów) przez okres co najmniej trzech lat podatkowych, w ciągu których będzie stosowana ta metoda. Pośrednio wynika z tego drugi warunek, jakim jest stosowanie tej metody przez co najmniej trzy pełne lata podatkowe. Ponadto podatnicy zamierzający korzystać z powyższej metody zobowiązani są zawiadomić urząd skarbowy o takim wyborze, na zasadach określonych w art. 9b ust. 3. Wymóg badania sprawozdania finansowego odnosi się do badania za ten okres, w którym podatnik zamierza stosować rachunkową metodę, i dodatkowo musi to być okres co najmniej trzech następujących po sobie lat podatkowych. Zawsze będą spełniali ten warunek tacy podatnicy, których sprawozdanie finansowe na mocy art. 64 ustawy o rachunkowości podlega obowiązkowemu badaniu (o ile faktycznie badanie jest prowadzone). Zasadniczym kryterium takiego obowiązku jest albo rodzaj prowadzonej działalności, albo przekroczenie określonego w tym przepisie poziomu zatrudnienia, aktywów bądź przychodów netto. Natomiast pozostałe podmioty, do których nie odnosi się obowiązek badania sprawozdań finansowych, jeśli chciałyby skorzystać z możliwości, jaką daje art. 9b updop, muszą dobrowolnie zdecydować się na badanie swojego sprawozdania finansowego, i to co najmniej przez okres trzech lat (por. „Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz”, Mariusz Pogoński, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis 2014).

Należy przy tym zaznaczyć, że okres o którym mowa w art. 9b ust. 1 pkt 2 updop nie odnosi się jedynie do „okresu 3 lat podatkowych”, lecz – jak wskazuje literalnie brzmienie art. 9b ust. 3 updop – „okresu nie krótszego niż trzy lata podatkowe”. Może on zatem obejmować 3 lata, jak również okres powyżej 3 lat, w ciągu których podatnik stosuje rachunkową metodę ustalania różnic kursowych. Mowa tu zatem o całym okresie, w trakcie trwania którego podatnik stosuje tzw. metodę rachunkową.

Jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca (Spółka), będący polskim oddziałem zagranicznego podmiotu, prowadzi działalność na terenie Polski i rozlicza się z podatku dochodowego od osób prawnych. Sprawozdania finansowe Spółki w latach 2014, 2015 i 2016 podlegały obowiązkowemu badaniu przez biegłego rewidenta zgodnie z art. 64 ustawy o rachunkowości. W 2014 r. Spółka wybrała metodę ustalania różnic kursowych, o której mowa w art. 9b ust. 1 pkt 2 updop, czyli tzw. metodę rachunkową. O wyborze takiej metody Wnioskodawca zawiadomił pisemnie właściwego naczelnika urzędu skarbowego. Metoda rachunkowa była konsekwentnie stosowana w kolejnych trzech latach podatkowych, tj. w roku 2014, 2015 i 2016. Na podstawie zatwierdzonego w 2017 r. sprawozdania finansowego za 2016 r., Spółka nie ma obowiązku badania sprawozdania finansowego za 2017 r. przez biegłego rewidenta.

Na podstawie powyższego stwierdzić trzeba, że nawet w przypadku gdy Spółka nie ma obowiązku badania sprawozdania finansowego wynikającego z przepisów ustawy o rachunkowości, to w razie podjęcia decyzji o dalszym stosowaniu tzw. metody rachunkowej musi dobrowolnie zdecydować się na takie badanie. W przypadku podjęcia decyzji co do braku badania sprawozdania finansowego, Wnioskodawca nie będzie miał możliwości stosowania metody rachunkowej w celu ustalania podatkowych różnic kursowych. Spółka zobowiązana jest bowiem do badania sprawozdania finansowego przez cały okres stosowania ww. metody.

W odniesieniu natomiast do wątpliwości dotyczących braku obowiązku złożenia zawiadomienia związanego z koniecznością zaprzestania korzystania z omawianej metody stwierdzić należy, że w związku z brakiem badania sprawozdania finansowego przez Spółkę w 2017 r., a także – co zostało wskazane powyżej – brakiem możliwości dalszego ustalania różnic kursowych w oparciu o metodę rachunkową, a w konsekwencji również koniecznością rezygnacji z tej metody od 2017 r., Spółka zobowiązana jest złożyć zawiadomienie w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o rezygnacji ze stosowania rachunkowej metody ustalania różnic kursowych.

Powyższe wynika wprost z treści art. 9b ust. 4 updop, zgodnie z którym w przypadku rezygnacji ze stosowania metody ustalania różnic kursowych, o której mowa w ust. 1 pkt 2, podatnicy są obowiązani zawiadomić w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego w terminie do końca roku podatkowego poprzedzającego rok podatkowy, w którym zamierzają zrezygnować ze stosowania tej metody. Rezygnacja może nastąpić po upływie okresu, o którym mowa w ust. 3.

Należy wskazać, że brak możliwości kontynuowania metody rachunkowej wiąże się z koniecznością rezygnacji z jej stosowania, a w związku z tym również ze złożeniem odpowiedniego zawiadomienia do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, o czym mowa w przywołanym powyżej art. 9b ust. 4 updop. Wbrew twierdzeniom Spółki, zdaniem organu rezygnacja, o której mowa w tym przepisie, nie odnosi się jedynie do sytuacji, w których podatnik rezygnuje z własnej woli ze stosowania omawianej metody, lecz również do przypadków, gdy taką konieczność rezygnacji nakazują mu odpowiednie przepisy prawa, co ma miejsce w niniejszej sprawie.

Podsumowując, z uwagi na konieczność badania sprawozdania finansowego przez uprawnione do tego podmioty przez cały okres stosowania rachunkowej metody ustalania różnic kursowych, Spółka w przypadku braku badania sprawozdania w 2017 r. nie może od tego roku kontynuować stosowania ww. metody, w związku z czym jest zobowiązana od 2017 r. do rezygnacji z jej stosowania i złożenia odpowiedniego zawiadomienia w związku z koniecznością zaprzestania korzystania z tej metody.

Przedstawione powyżej wnioski wynikają wprost z literalnej wykładni przepisów art. 9b updop, na którą to wykładnię powołuje się Spółka w uzasadnieniu do własnego stanowiska w sprawie. Oznacza to tym samym, że wykładnia tych przepisów przedstawiona przez Spółkę jest błędna, a wręcz myląca.

W konsekwencji należy jednoznacznie stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości kontynuowania rachunkowej metody ustalania różnic kursowych oraz braku obowiązku złożenia zawiadomienia związanego z koniecznością zaprzestania korzystania z ww. metody, jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.