Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.659.2017.2.NK
z 12 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2017 r. (data wpływu 5 grudnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 lutego 2018 r. (data wpływu 9 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu przeniesienia własności nieruchomości na Wspólników – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu przeniesienia własności nieruchomości na Wspólników. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 2 lutego 2018 r. (data wpływu 9 lutego 2018 r.) o informacje doprecyzowujące opisane zdarzenie przyszłe.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką jawną będącą właścicielem nieruchomości lokalowych. Lokale zostały wybudowane w latach 2000-2004 przez spółdzielnię mieszkaniową. Za lokale Zainteresowany zapłacił w zaliczkach w latach 2000-2004 tejże Spółdzielni – płacąc sukcesywnie w miarę postępu prac budowlanych. Po zakończeniu inwestycji w roku 2004 na Wnioskodawcę przeniesione zostało prawo własności tych lokali. Za dokonywane wpłaty, ani za samo przeniesienie własności lokali Zainteresowany nie otrzymał faktur VAT. Transakcja nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. W związku z nabyciem Wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia podatku VAT. W momencie przeniesienia własności lokali Zainteresowany nie uiszczał już na zbywcę dodatkowych należności.

W roku 2004 lokale zostały wciągnięte na listę środków trwałych z wartością 1.279.741,85 zł – gdyż taka była suma łącznie wykonanych wcześniej na rzecz Spółdzielni wpłat. Lokale wykorzystywane są w działalności gospodarczej – przedmiotem wynajmu. Wszystkie lokale zostały zasiedlone wcześniej niż w roku 2015.

Na lokale przed dniem złożenia niniejszego wniosku poczyniono nakłady – 6.557,30 zł w roku 2010 i 3.800 zł w roku 2014.

Wnioskodawca w stosunku do lokali nie dokonał więc ulepszeń przekraczających 30% ich wartości początkowej.

Od wartości tych nakładów Zainteresowany odliczył naliczony podatek VAT od swojego podatku należnego.

Lokale nie są wykorzystywane na potrzeby działalności zwolnionej od podatku VAT.

Wspólnicy Wnioskodawcy zamierzają nieodpłatnie przenieść własność nieruchomości ze Spółki na nich – w ten sposób, że zostaną ich współwłaścicielami w takich samych częściach ułamkowych, jak przypadają im udziały w Spółce.

Ponadto z pisma z dnia 2 lutego 2018 r. – stanowiącego uzupełnienie do wniosku – wynika, że:

1. Wnioskodawca oświadcza, że na rzecz Wspólników zamierza przekazać łącznie 9 lokali.
2. Są to lokale zarówno użytkowe, jak i mieszkalne, w tym:
   1. 1 lokal użytkowy o powierzchni 421,70 m²,
   2. 8 lokali mieszkalnych, w tym:
      1. lok. Nr 1 o powierzchni 42 m², wraz z przynależną piwnicą o pow. 1,80 m²,
      2. lok. Nr 2 o powierzchni 73 m², wraz z przynależną piwnicą o pow. 1,80 m²,
      3. lok. Nr 3 o powierzchni 57,50 m², wraz z przynależną piwnicą o pow. 1,80 m²,
      4. lok. Nr 4 o powierzchni 57,50 m², wraz z przynależną piwnicą o pow. 1,80 m²,
      5. lok. Nr 5 o powierzchni 57,50 m², wraz z przynależną piwnicą o pow. 1,80 m²,
      6. lok. Nr 6 o powierzchni 57,50 m², wraz z przynależną piwnicą o pow. 1,80 m²,
      7. lok. Nr 7 o powierzchni 18 m², wraz z przynależną piwnicą o pow. 1,80 m²,
      8. lok. Nr 8 o powierzchni 18 m², wraz z przynależną piwnicą o pow. 1,80 m².
3. Wnioskodawca dokonał na ww. lokale wydatków dwukrotnie:
   1. w dniu 15 czerwca 2015 r. dokonano zakupu zabudowy stałej i mebli kuchennych za łączną kwotę 8.000 zł brutto (6.557,38 zł netto) – od X;
   2. w dniu 14 lipca 2014 r. zakupiono domofon, antenę ze wzmacniaczem, atrapy kamer z oznakowaniem – z montażem – za łączną kwotą 4.674,00 zł brutto, czyli 3.800 zł netto – od Y.
   Wydatki powyższe nie były poniesione na wybudowanie lokali lub ich części, a mając na uwadze art. 22f ust. 17 zd. 2 u.p.d.o.f., zgodnie z którym „Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji” – nie zostały poniesione na ulepszenie lokali w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – gdyż ich wartość w danym roku podatkowym (odpowiednio w roku 2010 i 2014) nie przekroczyła 10.000,00 zł.
   Powyższe wydatki nie są także ulepszeniem w rozumieniu art. 22j pkt 3 u.p.d.o.f., gdyż nie przekraczały one 30% wartości początkowej lokali.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy po przeniesieniu własności nieruchomości z Wnioskodawcy na Wspólników powstanie po stronie Zainteresowanego obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W ocenie Zainteresowanego, bezpłatne przeniesienie nieruchomości ze Spółki jawnej na jej Wspólników nie jest żadną z czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 2-5) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, zw. dalej „u.p.t.u.”), ani świadczeniem usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1) in fine u.p.t.u. Rozważenia zaś wymaga, czy takie przeniesienie własności jest odpłatną dostawą towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1) ab inicio u.p.t.u.

Pojęcie dostawy towarów precyzuje art. 7 u.p.t.u. Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie sprawy nie zachodzi żadna z sytuacji wymienionych w art. 7 ust. 1 u.p.t.u. Rozważenia wymaga natomiast, czy w opisanym stanie niniejszej sprawy zachodzi sytuacja, o której mowa w art. 7 ust. 2 u.p.t.u., w szczególności:

• przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów łub ich części składowych.

Zainteresowany stoi na stanowisku, że w opisanym stanie sprawy może zachodzić dostawa towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1) w zw. z art. 7 ust. 2 pkt 1) u.p.t.u.

Obowiązek zapłaty podatku jednak nie powstanie: zastosowanie znajdzie bowiem zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ppkt a) i b) u.p.t.u. Pierwsze zasiedlenie budynków nastąpiło przed rokiem 2015, a więc wcześniej niż dwa lata przed planowanym przeniesieniem własności – zastosować należy więc art. 43 ust. 1 pkt 10) u.p.t.u. bez wyjątków, o których mowa w jego ppkt a) i b).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, lokale spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Przez pojęcie „dostawy towarów”, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Interpretując zawarty w ww. artykule zwrot „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy podkreślić, że jest to czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Uznaje się przy tym, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

Natomiast jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 oraz – w przypadku świadczenia usług – w art. 8 ust. 2 ustawy.

Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia;
2. wszelkie inne darowizny

• jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.
  
  

W myśl art. 7 ust. 3 ustawy, przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Zatem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych, z wyjątkiem przekazania towarów spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki. Natomiast zużycie towarów podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy dokonywane jest na rzecz podmiotów i na cele wymienione w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, pod warunkiem, że przysługiwało prawo do odliczania podatku naliczonego.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego, to wszelkie przekazanie lub zużycie towarów bez wynagrodzenia (nieodpłatne przekazanie), pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Omawiany przepis jest odpowiednikiem art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, poz. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym, za dostawę towarów uznaje się wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów.

Jak wynika z treści art. 7 ust. 2 ustawy, przesłanka do opodatkowania nieodpłatnego przekazania nieruchomości wystąpi nie tylko w sytuacji, gdy przy jej nabyciu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, ale również wówczas, gdy prawo takie przysługiwało w związku z nabyciem lub wytworzeniem części składowych tej nieruchomości.

Przesłanka do opodatkowania wystąpi zatem również w przypadku, gdy w ramach modernizacji wykonane zostaną ulepszenia nieruchomości, od których przysługuje prawo do odliczenia, a fakt dokonania przez podatnika ulepszeń będzie wywierał wpływ na podwyższenie wartości towaru.

Analizując treść art. 7 ust. 2 ustawy, warto odwołać się również do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który wielokrotnie wypowiadał się w kwestii opodatkowania nieodpłatnych świadczeń. W wyroku z dnia 27 czerwca 1989 r. w sprawie C-50/88 (Heinz Küchne) Trybunał stwierdził, że ze wspólnym systemem podatku od wartości dodanej spójne jest nieopodatkowanie amortyzacji aktywów przedsiębiorstwa w odniesieniu do ich prywatnego użytku w przypadku, gdy VAT od tych towarów nie podlegał odliczeniu, przy jednoczesnym opodatkowaniu wydatków ponoszonych na utrzymanie i używanie towarów, w odniesieniu do których podatnik jest uprawniony do odliczenia podatku. Rozwiązanie to pozwala zarówno uniknąć podwójnego opodatkowania samych towarów, jak i braku opodatkowania ostatecznej konsumpcji. Również w orzeczeniu z dnia 25 maja 1993 r. w sprawie C-193/91 (Gerhard Mohsche) oraz w orzeczeniu z dnia 17 maja 2001 r. w połączonych sprawach C-322/99 (Hans-Georg Fisher) i C-323/99 (Klaus Brandenstein) Trybunał wskazał, że nieodpłatne świadczenia mogą być opodatkowane wyłącznie w takim zakresie, w jakim podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku naliczonego.

Jak wynika z powyższego, kluczowym elementem determinującym opodatkowanie podatkiem od towarów i usług czynności polegającej na nieodpłatnym przekazaniu towarów jest to, czy przy nabyciu (w tym również imporcie lub wytworzeniu) tych towarów lub ich części składowych podatnikowi przysługiwało – w całości lub w części – prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Za prawidłowością takiego rozstrzygnięcia przemawia zarówno treść przywołanych wyżej przepisów, jak i wskazane orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który opowiada się za opodatkowaniem podatkiem VAT nieodpłatnych dostaw tych towarów, przy nabyciu których podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Tylko takie rozwiązanie pozwala bowiem zarówno uniknąć podwójnego opodatkowania, jak i braku opodatkowania ostatecznej konsumpcji.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy kto dokonuje czynności dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spółką jawną będącą właścicielem nieruchomości lokalowych. Lokale zostały wybudowane w latach 2000-2004 przez spółdzielnię mieszkaniową. Za lokale Zainteresowany zapłacił w zaliczkach w latach 2000-2004 tejże Spółdzielni – płacąc sukcesywnie w miarę postępu prac budowlanych. Po zakończeniu inwestycji w roku 2004 na Wnioskodawcę przeniesione zostało prawo własności tych lokali. Za dokonywane wpłaty, ani za samo przeniesienie własności lokali Zainteresowany nie otrzymał faktur VAT. Transakcja nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. W związku z nabyciem Wnioskodawca nie miał prawa odliczenia podatku VAT. W momencie przeniesienia własności lokali Zainteresowany nie uiszczał już na zbywcę dodatkowych należności. W roku 2004 lokale zostały wciągnięte na listę środków trwałych z wartością 1.279.741,85 zł – gdyż taka była suma łącznie wykonanych wcześniej na rzecz Spółdzielni wpłat. Lokale wykorzystywane są w działalności gospodarczej, są przedmiotem wynajmu. Wszystkie lokale zostały zasiedlone wcześniej niż w roku 2015. Na lokale przed dniem złożenia niniejszego wniosku poczyniono nakłady – 6.557,30 zł w roku 2010 i 3.800 zł w roku 2014. Wnioskodawca w stosunku do lokali nie dokonał więc ulepszeń przekraczających 30% ich wartości początkowej. Od wartości tych nakładów Zainteresowany odliczył naliczony podatek VAT od swojego podatku należnego. Lokale nie są wykorzystywane na potrzeby działalności zwolnionej od podatku VAT. Wspólnicy Wnioskodawcy zamierzają nieodpłatnie przenieść własność nieruchomości ze Spółki na nich – w ten sposób, że zostaną ich współwłaścicielami w takich samych częściach ułamkowych, jak przypadają im udziały w Spółce. Wnioskodawca na rzecz Wspólników zamierza przekazać łącznie 9 lokali. Są to lokale zarówno użytkowe, jak i mieszkalne. Wnioskodawca dokonał na ww. lokale wydatków dwukrotnie:

1. w dniu 15 czerwca 2015 r. dokonano zakupu zabudowy stałej i mebli kuchennych za łączną kwotę 8.000 zł brutto (6.557,38 zł netto);
2. w dniu 14 lipca 2014 r. zakupiono domofon, antenę ze wzmacniaczem, atrapy kamer z oznakowaniem – z montażem – za łączną kwotą 4.674,00 zł brutto, czyli 3.800 zł netto.
   
   

Wydatki powyższe nie były poniesione na wybudowanie lokali lub ich części, a mając na uwadze art. 22f ust. 17 zd. 2 u.p.d.o.f., zgodnie z którym „Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji” – nie zostały poniesione na ulepszenie lokali w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – gdyż ich wartość w danym roku podatkowym (odpowiednio w roku 2010 i 2014) nie przekroczyła 10.000,00 zł. Powyższe wydatki nie są także ulepszeniem w rozumieniu art. 22j pkt 3 u.p.d.o.f., gdyż nie przekraczały one 30% wartości początkowej lokali.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące wskazania, czy po przeniesieniu własności nieruchomości z Wnioskodawcy na Wspólników powstanie po stronie Zainteresowanego obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów, czynność polegająca na nieodpłatnym przekazaniu należących do majątku przedsiębiorstwa nieruchomości na cele osobiste wspólników – w oparciu o przepis art. 7 ust. 2 ustawy – będzie podlegać opodatkowaniu pod warunkiem, że Spółce przysługiwało, w całości lub w części, prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych nieruchomości lub ich części składowych. W tej sytuacji bowiem dla czynności przekazania nieruchomości wspólnikom, zostaną spełnione przesłanki warunkujące zrównanie nieodpłatnego przekazania towarów z odpłatną dostawą towarów, co w konsekwencji oznacza, że czynność ta będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze opisane zdarzenie przyszłe oraz powołane regulacje prawne należy stwierdzić, że planowane wycofanie z majątku Spółki wskazanych 9 lokali i nieodpłatne ich przekazanie na cele osobiste jej Wspólników, nie będzie stanowiło odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, ponieważ – jak wynika z opisu sprawy – Zainteresowanemu nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia tych lokali. Ponadto w stosunku do ww. lokali Wnioskodawca nie ponosił nakładów na ich ulepszenie. W konsekwencji, powyższa czynność będzie stanowiła czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem w analizowanej sprawie nie zostaną spełnione przesłanki, o których mowa w art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy, dające podstawę do uznania nieodpłatnego przekazania towarów (lokali) za czynność zrównaną z odpłatną dostawą towarów.

Podsumowując należy stwierdzić, że planowane wycofanie z majątku Spółki 9 lokali i nieodpłatne ich przekazanie na cele osobiste jej Wspólników, będzie stanowiło czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji po przeniesieniu własności nieruchomości z Wnioskodawcy na Wspólników nie powstanie po stronie Zainteresowanego obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe. Jakkolwiek Zainteresowany wywiódł prawidłowy skutek prawny w postaci braku obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu przeniesieniu własności nieruchomości z Wnioskodawcy na Wspólników, to jednakże wynika on z innych argumentów niż wskazał tut. Organ.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.