Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.507.2017.1.IF
z 23 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2017 r. (data wpływu 22 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W sierpniu 2017 r. Wnioskodawca wraz z narzeczoną kupili mieszkanie za kwotę 640 000 zł. Posiadają pełną własność hipoteczną tego mieszkania, po 1/2 części Wnioskodawca i Jego narzeczona. Zakup ten został częściowo pokryty kredytem hipotecznym, udzielonym przez Bank. Mieszkanie zostało wybudowane w 2005 roku, było używane przez poprzedniego właściciela przez 12 lat. Mieszkanie ma 3 pokoje. Wnioskodawca wydzielił jeden z pokoi na potrzeby wykonywania działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest programistą i potrzebuje cichego pomieszczenia. Z tego powodu pokój jest całkowicie wydzielony. Reszta mieszkania służy celom mieszkalnym. Dnia 20.12.2017 r. Wnioskodawca zgłosił ten adres jako główne miejsce wykonywania działalności i przystąpił do aktualizacji danych na wniosku VAT-R. Pomieszczenie ma ok. 11,5 m², mieszkanie 62m², czyli pomieszczenie stanowi 18% całości mieszkania. Comiesięczne opłaty za eksploatację budynku do spółdzielni mieszkaniowej wynoszą 879 zł. Wnioskodawca nie wlicza w żaden sposób tego mieszkania do kosztów prowadzenia działalności, ale słyszał o takiej możliwości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przysługuje Wnioskodawcy prawo do zaliczenia 18% kwoty odsetek od raty kredytu hipotecznego do kosztów prowadzenia działalności?
   
2. Gdyby wyżej wymieniony pokój Wnioskodawca wpisał do ewidencji środków trwałych - czy przysługuje Wnioskodawcy prawo do comiesięcznego dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy uznaniu liniowej indywidualnej stawki amortyzacyjnej ( czyli przy stawce 10% rocznie : 10% * 18% * 640 000 zł = 11520 zł rocznie, 960 zł miesięcznie )?
   
3. Czy przysługuje Wnioskodawcy prawo zaliczenia 18% kosztów opłat do spółdzielni (158,22 zł w tym przypadku) do kosztów prowadzenia działalności i czy do udokumentowania tego wystarczy dowód wewnętrzny i kopia rozliczenia całości lokalu od spółdzielni?
   
   

Przedmiotem niniejszego wniosku jest odpowiedź w zakresie pytania nr 1 oraz części pytania nr 3 dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych opłat do spółdzielni. Odpowiedź na pytanie nr 2 oraz pozostałą część pytania nr 3 zostanie udzielona w odrębnym rozstrzygnięciu.

Zdaniem Wnioskodawcy, jako, że część mieszkania jest przeznaczona na realizowanie działalności gospodarczej, koszty które ta część generuje stanowią koszty uzyskania przychodu. Do tych kosztów zaliczają się odsetki od raty kredytu i opłaty dla spółdzielni. Według Wnioskodawcy na podstawie art. 22 ustawy o podatku dochodowym wydzielona część podlega amortyzacji. Jako, że lokal był używany przez ostatnie 12 lat i Wnioskodawca ma do niego 50% prawa własności hipotecznej, w Jego opinii, spełnia On warunki do zastosowania amortyzacji liniowej indywidualnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny – nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane ze źródłem przychodów, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym, dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów) nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Generalnie zatem należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została zatem od istnienia związku przyczynowo–skutkowego, polegającego na tym, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie źródła tego przychodu. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl przywołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Oznacza to, że kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne. O tym co jest celowe i potrzebne w ramach prowadzonej działalności, decyduje podatnik, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa jednak obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii. Jest to zgodne z zasadą, że ciężar udowodnienia spoczywa na osobie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne.

Odnosząc się do kwestii zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego, wskazać należy, że zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
  

• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  
  

Natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 32 i 33 ww. ustawy wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

• naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów);
  

• odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.
  
  
  

Należy zaznaczyć, że odsetki są kosztem, jeśli spełniają następujące przesłanki:

• są faktycznie zapłacone,
  

• pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z przychodami (zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów),
  

• nie zwiększają kosztów inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.
  
  
  

Z powyższych przepisów wynika, że istotny jest moment poniesienia przez podatnika wydatków związanych ze spłatą odsetek od kredytu, aby prawidłowo rozliczyć koszty.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca z narzeczoną zakupił w 2017 r. mieszkanie w części sfinansowane udzielonym kredytem hipotecznym. Mieszkanie zostało wybudowane w 2005 r. i było używane przez poprzedniego właściciela przez 12 lat. Wnioskodawca z trzypokojowego mieszkania wydzielił jeden, który wykorzystuje do działalności. Wydzielony pokój stanowi 18 % całego mieszkania. Ponoszone miesięczne opłaty za eksploatację budynku do spółdzielni mieszkaniowej wynoszą 879 zł. Wnioskodawca zgłosił fakt prowadzenia działalności gospodarczej w mieszkaniu. Wnioskodawca nie wlicza do kosztów żadnych kosztów związanych z mieszkaniem.

Odnosząc zatem treść cyt. powyżej przepisów do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że jeżeli zaciągnięty kredyt pozostaje w związku z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę z prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, to odsetki od tego kredytu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, z tym że:

• odsetki od kredytu naliczone (wymagalne), a także zapłacone (bez względu na okres za jaki zostały naliczone) przed wprowadzeniem środków trwałych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, powiększą wartość początkową tych środków trwałych zgodnie z art. 22g ust. 1 i 3 ww. ustawy i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne wyliczone, z uwzględnieniem proporcji powierzchni użytkowej wykorzystywanej do działalności gospodarczej i powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego,
  

• odsetki od kredytu wymagalne i zapłacone po wprowadzeniu środków trwałych do ww. ewidencji, podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu wyliczone z uwzględnieniem ww. proporcji.
  
  
  

Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że stosownie do postanowień art. 22g ust. 11 cyt. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Zatem, jeżeli przedmiotowy lokal mieszkalny będzie stanowił środek trwały, który Wnioskodawca będzie wykorzystywał do prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej, wówczas odsetki naliczone, należne za okres do dnia oddania środka trwałego do używania powiększają jego wartość początkową i będą stanowiły koszt uzyskania przychodu poprzez odpisy amortyzacyjne, natomiast odsetki naliczone i zapłacone za okres po oddaniu środka trwałego do używania mogą być bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się w dalszej części do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych opłat do spółdzielni, wskazać należy, że do powyższych wydatków znajdują zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem jeżeli wydatki z tego tytułu spełniają kryterium celowości, o którym mowa w tym przepisie, to mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Ponadto, jeżeli wydatki z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej (opłaty dla spółdzielni) są ponoszone w celu prawidłowego wykonywania czynności podejmowanych w ramach działalności gospodarczej, a przy tym są racjonalne i uzasadnione, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji ta część ww. wydatków ponoszona przez Wnioskodawcę, która proporcjonalnie przypada na działalność gospodarczą prowadzoną przez Niego, wyodrębniona w sposób racjonalny przez podatnika, może stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Ponadto dodać należy, że pełna weryfikacja prawidłowości wyliczenia wartości wydatków związanych z użytkowaniem lokalu mieszkalnego do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV ustawy Ordynacja podatkowa. Wydając bowiem interpretację indywidualną organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Rozwoju i Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Jednocześnie należy podkreślić, że ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

W odniesieniu do kwot podanych we wniosku, tut. Organ informuje, iż ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji tut. Organu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. W związku z powyższym tut. Organ nie może odnieść się do kwot wskazanych przez Wnioskodawcę.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedz traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.