Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.567.2017.2.IM
z 23 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2017 r. (data wpływu 19 grudnia 2017 r.) uzupełniony pismem z dnia 10 stycznia 2018 r. (data wpływu 17 stycznia 2018 r.) oraz pismem z dnia 28 stycznia 2018 r. (data nadania 29 stycznia, data wpływu 2 lutego 2018 r.) na wezwanie z dnia 22 stycznia 2018 r. (data nadania 23 stycznia 2018 r., data doręczenia 25 stycznia 2018 r.) Nr 0114-KDIP3-3.4011.567.2017.1.IM, 0114-KDIP1-1.4012.724.2017.1.AM o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży części nieruchomości rolnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży części nieruchomości rolnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 22 stycznia 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.567.2017.1.IM, 0114-KDIP1-1.4012.724.2017.1.AM wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 28 stycznia 2018 r. (data nadania 29 stycznia 2018 r., data wpływu 2 lutego 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 1 listopada 1987 r. Wnioskodawca kupił grunt rolny stanowiący gospodarstwo rolne niezabudowane o powierzchni ok. 1470 ha. Wnioskodawca kupił tę nieruchomość z Ryszardem C., który kupił przyległą podobną działkę. Wnioskodawca wraz z Ryszardem C. zawarli umowy cywilnoprawne z dotychczasowym właścicielem i wpłacili w gotówce całą należność każdy za swoją część. Od tego czasu Wnioskodawca wszedł w posiadanie działki i Wnioskodawca gospodarował na niej (Wnioskodawca założył planację świerka z przeznaczeniem na choinki).

Umowę notarialną zawarto po ponad roku w dniu 14 kwietnia 1989 r., tj. po uzyskaniu przez właściciela niezbędnych dokumentów. Ze względu na wymogi prawne wówczas obowiązujące Wnioskodawca wraz z Ryszardem C. byli zmuszeni zawrzeć umowę jedną na obie działki jako wspólnotę, oraz zamiast Wnioskodawcy w umowie wstawić syna Wnioskodawcy Andrzeja, gdyż Wnioskodawca nie miał uprawnień rolniczych, a on ukończył studia rolnicze (uprawnienia rolnicze były wówczas wymagane). W późniejszym czasie nastąpił rozdział własności na Andrzeja J. i Ryszarda C.

Jednocześnie w tym samym dniu Wnioskodawca wspólnie z synem i p. C. spisali „Oświadczenie stwierdzające, że działka wymieniona w ww. umowie notarialnej nabyta uprzednio w 1987 r. umową cywilnoprawną i zapłacona przez Wnioskodawcę jest w dalszym ciągu własnością Wnioskodawcy. („My niżej podpisani oświadczamy i uzgadniamy, że faktycznym właścicielem działki 206/1 jest Michał J.”).

Przez cały czas, tj. od dnia nabycia w 1987 r. do b. roku Wnioskodawca użytkował ją jako właściciel. W sąsiedztwie Wnioskodawca ma siedlisko, tj. domek z działką (działka Nr 147).

Po uchyleniu przepisów ograniczających Wnioskodawcy możliwość kupna działki, Wnioskodawca zwrócił się do syna o notarialne przeniesienie na Wnioskodawcę własności tej nieruchomości, tj. do formalnego zwrotu jego własności. W wyniku zawarto umowę darowizny w dniu 3 czerwca 2010 r. (akt notarialny). Innej formy załatwienia zwrotu jego faktycznej własności nie znano.

W roku 2012 Wnioskodawca sprzedał część tej nieruchomości, tj. 3002 m² pozostawiając sobie 1.0915 ha dla dalszego użytkowania jako gospodarstwo rolne.

W roku 2015 Sąd Rejonowy badając sprawę darowizny z 2010 r. po zapoznaniu się ze wszystkimi aspektami sprawy, wydał wyrok, w uzasadnieniu którego, można przeczytać: „... Wobec tych okoliczności należy uznać, że pozwany przyjmując darowiznę z dnia 30 czerwca 2010 r. nie uzyskał żadnej korzyści materialnej, o której mowa w art. 527 k.c. Skoro dłużnik Andrzej J. kupił formalnie nieruchomość jednak essentialia negotii umowy – zapłatę ceny i objęcie nieruchomości w posiadanie – zrealizował pozwany uzasadnionym jest przyjęcie, że pod pozorną umowa sprzedaży na rzecz Andrzeja J. kryła się w istocie umowa sprzedaży na rzecz Michała J., a dłużnik działał przy jej zawarciu jako faktyczny zleceniobiorca działający w umieniu i na rzecz ojca. Tu Wnioskodawca wyjaśnia, że wierzyciel domagał się uznania czynności prawnej (darowizny) za bezskuteczną w celu pokrycia długu syna Andrzeja.

W uzupełnieniu z dnia 3 lutego 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że Wnioskodawca nie zna celu na jaki nabywca nabył nieruchomość. Nabywca nie ma nieruchomości rolnej. Nie tworzą nowego gospodarstwa rolnego. Wnioskodawca nie wie, czy mogą być zajęte na prowadzenie innej działalności i czy stracą charakter rolny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wyżej wymienione zbycie w roku 2012 części nieruchomości (uwzględniając wymienione okoliczności) stanowi źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) z uwagi na nabycie tejże nieruchomości w dniu 1 listopada 1987 r. umową cywilną?

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na względzie stan faktyczny własności, sprzedaż części nieruchomości rolnej w 2012 r. nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10, ponieważ nastąpiła po 5 latach od nabycia jej w dniu 1 listopada 1987 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz .U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)–c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Z powyższego wynika zatem, że w przypadku sprzedaży nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma data nabycia tej nieruchomości i forma prawna jej nabycia.

Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Jak wynika z treści art. 888 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Darowizna zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego, jest umową, a nie jednostronną czynnością prawną. Istotą jej jest zatem bezpłatne świadczenie, które darczyńca wykonuje ze swego majątku na rzecz innej osoby. Immanentną cechą tak rozumianej darowizny jest więc brak gospodarczego ekwiwalentu. Umowa prowadzi do przesunięcia określonego dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku osoby obdarowanej. Samo zaś przesunięcie następuje zawsze pod tytułem darmym i podyktowane jest chęcią wzbogacenia obdarowanego.

W dniu 1 listopada 1987 r. Wnioskodawca kupił grunt rolny stanowiący gospodarstwo rolne niezabudowane o powierzchni ok. 1470 ha. wraz z Ryszardem C. na podstawie umowy cywilnoprawnej oraz wpłacili w gotówce całą należność, każdy za swoja część. Umowę notarialną zawarto w dniu 14 kwietnia 1989 r. Ze względu na wymogi prawne w umowie zamiast Wnioskodawcy została wskazany jego syn, gdyż Wnioskodawca nie miał uprawnień rolniczych, natomiast Jego syn ukończył studia rolnicze. Po uchyleniu przepisów ograniczających możliwość nabycia gruntów rolnych w dniu 3 czerwca 2010 r. umową darowizny w formie aktu notarialnego syn przeniósł na Wnioskodawcę własność do przedmiotowej nieruchomości. W 2012 r. Wnioskodawca sprzedał część tej nieruchomości.

Interpretacja pojęcia „nabycie” została przedstawiona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 listopada 2009 r., sygn. akt II FSK 1489/08, w którym Sąd stwierdził, że aby ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek biegu pięcioletniego terminu należy odwołać się do regulacji zawartych w prawie cywilnym. Według ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.), nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Zatem aktywa majątkowe ulegają zwiększeniu. Zdaniem Sądu, przez pojęcie „nabycie” użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

Natomiast zgodnie z art. 158 Kodeksu cywilnego, umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

Z regulacji powyższych przepisów wynika jednoznacznie, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo, że strony inaczej postanowiły (art. 155 § 1 ww. ustawy), przy czym umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości, o czym stanowi art. 158 cyt. ustawy, powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „posiadanie”. Definicję tę zawarto natomiast w art. 336 ustawy Kodeks cywilny, zgodnie z którym posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, który nią faktycznie włada jako właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jako użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

Posiadanie nie jest prawem, lecz jest to stan faktycznego władztwa nad rzeczą. Składają się na nie dwa elementy: corpus (element fizyczny) wyrażający się we władaniu nad rzeczą oraz animus (element psychiczny) wyrażający się w psychicznym nastawieniu do wykonywanego władztwa dla siebie (Kodeks cywilny, Komentarz, Tom I, wydanie 2, pod redakcją K. Pietrzykowskiego; wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 maja 2016 r., sygn. I SA/Kr 364/16). Do zakwalifikowania danego stanu jako posiadanie konieczne jest, aby władztwo nad rzeczą nie miało charakteru przejściowego, przypadkowego, ale aby miało cechę trwałości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 1967 r., sygn. III CR 270/66).

Zatem, przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawca stał się właścicielem (współwłaścicielem) przedmiotowej nieruchomości dopiero w dniu 3 czerwca 2010 r., kiedy została zawarta umowa darowizny w formie aktu notarialnego. Zawarcie umowy cywilnoprawnej, wpłata należności, spisanie oświadczenia między stronami, a także użytkowanie nieruchomości, nie jest podstawą, że od 1987 r. przedmiotowa nieruchomość była własnością Wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze, dokonując oceny skutków podatkowych odpłatnego zbycia w 2012 r. części nieruchomości, należy stwierdzić, że stanowi ono źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nastąpiło przed upływem 5 lat podatkowych, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przez Wnioskodawcę nieruchomości w drodze darowizny od syna w 2010 r.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

W myśl art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonych zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Stosownie do art. 19 ust. 1 cyt. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 cytowanej ustawy).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością np. koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości). Pomiędzy tymi wydatkami, a dokonanym odpłatnym zbyciem, musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód.

Na podstawie art. 22 ust. 6d ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy, wysokość tych nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

W myśl art. 30e ust. 4 cyt. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Należny podatek wynikający z tego zeznania jest płatny w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 4 pkt 4 w zw. z art. 45 ust. 1b ww. ustawy).

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

Natomiast, zgodnie z art. 30e ust. 7 tejże ustawy, w przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4, do dnia zapłaty podatku włącznie.

Reasumując, mając na względzie przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że nabycie nieruchomości rolnej przez Wnioskodawcę nastąpiło na podstawie umowy darowizny w 2010 r. Oznacza to, że pięcioletni termin określony zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy upłynął z końcem 2015 r. Tym samym dokonana w 2012 r. sprzedaż części nieruchomości rolnej stanowi źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przychód ze sprzedaży opisanej we wniosku części nieruchomości, ustalony zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, można pomniejszyć wyłącznie o kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn (o ile Wnioskodawca był obowiązany do zapłacenia powyższego podatku) oraz ewentualne nakłady poniesione na tę nieruchomość, jeśli są udokumentowane fakturami VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Końcowo, tutejszy Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Na podstawie art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Wyjaśnić należy, że dokumenty (załączniki) dołączone do uzupełnienia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego).

Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.