Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.852.2017.1.RSZ
z 27 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 grudnia 2017 r. (data wpływu 29 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w kwestii opodatkowania świadczenia usługi najmu oraz dostawy mediów do lokali mieszkalnych oraz lokali użytkowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w kwestii opodatkowania świadczenia usługi najmu oraz dostawy mediów do lokali mieszkalnych oraz lokali użytkowych.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest jednoosobową Spółką z o.o. w J., w której 100% udziałów posiada Miasto. Od 1998 r. Wnioskodawca działa jako towarzystwo budownictwa społecznego. Wnioskodawca posiada nieruchomości budynkowe i lokalowe, stanowiące środki trwałe Spółki, w których znajdują się lokale mieszkalne oraz użytkowe. Lokale te, zarówno mieszkalne, jak i użytkowe są wynajmowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Z umów tych wynika, że najemcy mają obowiązek uiszczać czynsz, a także niezależnie od czynszu zaliczki na media dostarczane do poszczególnych lokali tj. energię cieplną, zimną wodę, ciepłą wodę i zrzut ścieków, które podlegają rozliczeniu do wysokości rzeczywistych kosztów poniesionych na poszczególnych nieruchomościach oraz opłatę za wywóz nieczystości stałych, która nie podlega rozliczeniu. Na niektórych nieruchomościach najemcy lokali mieszkalnych są ponadto zobowiązani do uiszczania dodatkowych opłat za korzystanie z anten zbiorczych, domofonów, za korzystanie z energii elektrycznej w piwnicy, które są stałymi opłatami miesięcznymi i nie podlegają rozliczeniu. Wszystkie wymienione wyżej pozycje są szczegółowo wymienione w umowie najmu. Rozliczenie zimnej wody, ciepłej wody i zrzutu ścieków następuje w okresach kwartalnych i półrocznych na podstawie odczytów z liczników w lokalach w takie liczniki zaopatrzone, a w lokalach bez liczników w oparciu o liczbę osób zamieszkujących dany lokal. Rozliczenie energii cieplnej dostarczanej do poszczególnych lokali następuje w okresach rocznych w lokalach wyposażonych w liczniki na podstawie odczytów liczników koszty zmienne, natomiast koszty stałe do powierzchni lokali, zaś w lokalach bez liczników cały koszt rozliczany jest do powierzchni lokali. Umowy na dostarczanie mediów do poszczególnych budynków stanowiących własność Wnioskodawcy, zawiera Spółka, a dla lokali we wspólnotach mieszkaniowych stanowiących własność Spółki, umowy na dostawę mediów zawierają wspólnoty mieszkaniowe, które obciążają Spółkę za lokale będące jej własnością. Spółka ponadto posiada zawartą umowę cywilnoprawną z Gminą Miasto J., na podstawie której zarządza nieruchomościami budynkowymi i lokalowymi gminy wymienionymi w załączniku do tej umowy, jednak wszystkie przychody z tytułu umów najmu tych nieruchomości zarówno z tytułu czynszu, jak i opłat za media dostarczane do lokali są bezpośrednio przychodami Gminy Miasto J.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisana sprzedaż powinna być w całości traktowana jako usługa najmu i objęta jedną stawką VAT tj. czynsz, media zużywane w lokalach, opłata za wywóz nieczystości stałych oraz opłaty dodatkowe występujące przy najmie lokali mieszkalnych, tj. opłata za korzystanie z anteny zbiorczej, domofonu i energii elektrycznej w piwnicy, w przypadku lokali mieszkalnych ze stawką zwolnioną, a w przypadku lokali użytkowych ze stawką 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, do sprzedaży z tytułu najmu lokali mieszkalnych wraz opłatami za media dostarczanymi do lokali, opłatą za wywóz nieczystości stałych i opłatami dodatkowymi, tj. opłata za korzystanie z anteny zbiorczej, domofonu i energii elektrycznej w piwnicy należy stosować zwolnienie z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, natomiast do sprzedaży z tytułu najmu lokali użytkowych wraz z opłatami za media dostarczanymi do lokali oraz opłatą za wywóz nieczystości stałych należy stosować stawkę 23%. W ocenie Wnioskodawcy, przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem nieruchomości, a koszty dodatkowe, w tym opłaty z tytułu dostawy mediów do lokali, opłaty za wywóz nieczystości stałych oraz dodatkowe opłaty za korzystanie z anten zbiorczych, domofonów i za korzystanie z energii elektrycznej w piwnicy stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia. Tak więc, jeżeli z zawartych umów najmu wynika, że oprócz czynszu najmu zarówno lokali mieszkalnych jak i użytkowych najemcy tych lokali ponoszą również opłaty za media i inne opłaty wyżej wymienione, oznacza to, że do podstawy opodatkowania winny być wliczane także koszty dodatkowe bezpośrednio związane z zasadniczą usługą najmu tj. dostawa energii cieplnej, zimnej wody, ciepłej wody, zrzut ścieków, wywóz nieczystości stałych oraz opłaty za korzystanie z anten zbiorczych, domofonów i energii elektrycznej w piwnicach. Mając na uwadze powyższe wyżej wymienione wydatki ponoszone przez najemcę, a stanowiące obrót w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, są opodatkowane stawką właściwą dla świadczonych usług najmu. Świadczenia te są bowiem nierozerwalnie związane z usługą najmu, jako konieczne do korzystania z przedmiotu najmu i mające w stosunku do niej charakter poboczny, a jednocześnie bez usługi najmu świadczenia te w ogóle nie mogłyby wystąpić. Stanowisko Wnioskodawcy jest zgodne z uzyskaną przez niego interpretacją indywidualną IBPP2/443-340/12/AM z dnia 16 lipca 2012 r. w części dotyczącej stawek podatku stosowanych do opłat za dostarczane media do lokali mieszkalnych i użytkowych oraz uzyskaną przez niego interpretacją indywidualną IBPP3/443-1082/12/KG z dnia 22 stycznia 2013 r. w części dotyczącej stawek podatku stosowanych do opłat za korzystanie z anten zbiorczych i domofonów przez najemców lokali mieszkalnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r, poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywca usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to – co do zasady – niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenia za usługę).

Na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi. Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Analizując bowiem powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będą przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146a pkt 1 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 2 ww. ustawy, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy VAT, zwalnia się od podatku „usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe”.

Przy czym, stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, w którym wymienione zostały usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55.

Zatem, z ww. przepisów wynika, że zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlega wyłącznie świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkalne.

Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia łącznie ww. przesłanek, tj.:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• cel mieszkaniowy najmu lub dzierżawy.
  
  

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia.

Na mocy art. 41 ust. 13 ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Z powyższych regulacji wynika, że w przypadku, gdy ani ustawa, ani przepisy wykonawcze nie przewidują dla danego świadczenia obniżonej stawki, bądź zwolnienia, należy je opodatkować według 23% stawki podatku.

Wobec powyższego, usługi w zakresie najmu nieruchomości o charakterze niemieszkalnym opodatkowane są stawką podatku w wysokości 23%.

Natomiast, stosownie do dyspozycji zawartej w art. 82 ust. 3 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić inne niż określone w art. 43-81 zwolnienia od podatku, a także określić szczegółowe warunki stosowania tych zwolnień, uwzględniając:

1. specyfikę wykonywania niektórych czynności oraz uwarunkowania obrotu gospodarczego niektórymi towarami;
2. przebieg realizacji budżetu państwa;
3. potrzebę uzyskania dostatecznej informacji o towarach będących przedmiotem zwolnienia;
4. przepisy Unii Europejskiej.
   
   

Stosownie do zapisu § 3 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2018 r., poz. 133, z późn. zm.), dalej jako rozporządzenie, zwalnia się od podatku czynności wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową lub właścicieli lokali mieszkalnych tworzących w określonej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową, na rzecz osób używających na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności lokale należące do właścicieli tworzących tę wspólnotę mieszkaniową, za które pobierane są opłaty niezależne od właściciela w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 150) lub opłaty pośrednie w rozumieniu ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2010 r. Nr 206, poz. 1367, z późn. zm.), jeżeli lokale te są wykorzystywane wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Wyjaśnić przy tym należy, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1, 2, 8 oraz 8a ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r., o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1610 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o:

• lokatorze – należy przez to rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności (pkt 1);
  
• właścicielu – należy przez to rozumieć wynajmującego lub inną osobę, z którą wiąże lokatora stosunek prawny uprawniający go do używania lokalu (pkt 2);
  
• opłatach niezależnych od właściciela – należy przez to rozumieć opłaty za dostawy do lokalu energii, gazu, wody oraz odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych (pkt 8);
  
• wydatkach związanych z utrzymaniem lokalu – należy przez to rozumieć wydatki, ustalane proporcjonalnie do powierzchni użytkowej lokalu w stosunku do powierzchni użytkowej wszystkich lokali w danym budynku, obciążające właściciela, obejmujące: opłatę za użytkowanie wieczyste gruntu, podatek od nieruchomości oraz koszty (pkt 8a):
  
  1. konserwacji, utrzymania należytego stanu technicznego nieruchomości oraz przeprowadzonych remontów,
  2. zarządzania nieruchomością,
  3. utrzymania pomieszczeń wspólnego użytkowania, windy, anteny zbiorczej, domofonu oraz zieleni,
  4. ubezpieczenia nieruchomości,
  5. inne.
  
  
  

Natomiast, przez opłaty pośrednie w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r., poz. 133, z późn. zm.), należy rozumieć opłaty za energię cieplną, elektryczną, gaz, wodę oraz odbiór nieczystości stałych i płynnych.

Podkreślić należy, że zwolnienie od podatku w oparciu o ww. przepisy możliwe jest wyłącznie w odniesieniu do opłat pobieranych przez Wspólnotę od użytkowników zamieszkujących w lokalach będących własnością członków tej wspólnoty.

Ponadto zastosowanie zwolnienia od podatku w oparciu o cyt. wyżej przepisy uzależnione jest od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru danego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia tego lokalu (cel mieszkaniowy). Zatem zwolnieniem określonym w ww. przepisach rozporządzenia objęto tylko towary i usługi związane z lokalami mieszkalnymi wykorzystywanymi wyłącznie na cele mieszkaniowe. Użyty przez ustawodawcę w ww. przepisie zwrot „wyłącznie” wskazuje, że warunkiem koniecznym do zastosowania przedmiotowego zwolnienia jest wykorzystywanie lokali na cele mieszkaniowe. W związku z tym zwolnieniu nie podlega dostawa towarów i usług związanych z lokalami innymi niż mieszkalne oraz lokalami mieszkalnymi wykorzystywanymi na cel inny niż mieszkaniowy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest jednoosobową Spółką z o.o. w J., w której 100% udziałów posiada Miasto J.. Od 1998 r. Wnioskodawca działa jako towarzystwo budownictwa społecznego. Wnioskodawca posiada nieruchomości budynkowe i lokalowe, stanowiące środki trwałe Spółki, w których znajdują się lokale mieszkalne oraz użytkowe. Lokale te, zarówno mieszkalne, jak i użytkowe są wynajmowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Z umów tych wynika, że najemcy mają obowiązek uiszczać czynsz, a także niezależnie od czynszu zaliczki na media dostarczane do poszczególnych lokali tj. energię cieplną, zimną wodę, ciepłą wodę i zrzut ścieków, które podlegają rozliczeniu do wysokości rzeczywistych kosztów poniesionych na poszczególnych nieruchomościach oraz opłatę za wywóz nieczystości stałych, która nie podlega rozliczeniu. Na niektórych nieruchomościach najemcy lokali mieszkalnych są ponadto zobowiązani do uiszczania dodatkowych opłat za korzystanie z anten zbiorczych, domofonów, za korzystanie z energii elektrycznej w piwnicy, które są stałymi opłatami miesięcznymi i nie podlegają rozliczeniu. Wszystkie wymienione wyżej pozycje są szczegółowo wymienione w umowie najmu. Rozliczenie zimnej wody, ciepłej wody i zrzutu ścieków następuje w okresach kwartalnych i półrocznych na podstawie odczytów z liczników w lokalach w takie liczniki zaopatrzone, a w lokalach bez liczników w oparciu o liczbę osób zamieszkujących dany lokal. Rozliczenie energii cieplnej dostarczanej do poszczególnych lokali następuje w okresach rocznych w lokalach wyposażonych w liczniki na podstawie odczytów liczników koszty zmienne, natomiast koszty stałe do powierzchni lokali, zaś w lokalach bez liczników cały koszt rozliczany jest do powierzchni lokali. Umowy na dostarczanie mediów do poszczególnych budynków stanowiących własność Wnioskodawcy, zawiera Spółka, a dla lokali we wspólnotach mieszkaniowych stanowiących własność Spółki, umowy na dostawę mediów zawierają wspólnoty mieszkaniowe, które obciążają Spółkę za lokale będące jej własnością. Spółka ponadto posiada zawartą umowę cywilnoprawną z Gminą Miasto J., na podstawie której zarządza nieruchomościami budynkowymi i lokalowymi gminy wymienionymi w załączniku do tej umowy, jednak wszystkie przychody z tytułu umów najmu tych nieruchomości zarówno z tytułu czynszu, jak i opłat za media dostarczane do lokali są bezpośrednio przychodami Gminy.

Na tle przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy czynsz, media zużywane w lokalach, opłata za wywóz nieczystości stałych oraz opłaty dodatkowe występujące przy najmie lokali mieszkalnych, tj. opłata za korzystanie z anteny zbiorczej, domofonu i energii elektrycznej w piwnicy, w przypadku lokali mieszkalnych korzystają ze stawki zwolnionej, a w przypadku lokali użytkowych są opodatkowane stawką 23%.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przy czym należy zaznaczyć, że strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Biorąc pod uwagę cytowane przepisy należy stwierdzić, że usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

W przedmiotowej sprawie celem rozstrzygnięcia kwestii opodatkowania odsprzedaży mediów, będących przedmiotem wniosku, w ramach umów najmu lokali mieszkalnych i lokali użytkowych należy najpierw ocenić, czy mamy do czynienia z jedną kompleksową usługą czy też ze świadczeniami odrębnymi.

Odnosząc się do problematyki świadczenia złożonego należy wskazać, że dla celów podatku od towarów i usług każde świadczenie powinno być, co do zasady, uznawane za odrębne i niezależne.

Z utrwalonego orzecznictwa TSUE wynika niemniej, że w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jedną transakcję, jeżeli nie są one od siebie niezależne. Jedna transakcja występuje w szczególności wtedy, gdy dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Jest tak również w sytuacji, gdy jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, natomiast inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności świadczenie należy uznać za pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samego w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego usługodawcy.

W celu ustalenia, czy świadczenia stanowią kilka niezależnych świadczeń, czy jedno świadczenie, należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla danej transakcji. Odwołując się dalej do dotychczasowego orzecznictwa, należy wziąć wówczas pod uwagę okoliczności, które umożliwiają rozróżnienie dwóch głównych sytuacji.

W tym miejscu należy wskazać, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 16 kwietnia 2015 r. w sprawie C-42/14, kierując się ogólną zasadą wynikającą z art. 1 ust. 2 akapit drugi dyrektywy VAT, zgodnie z którą każde świadczenie należy traktować odrębnie, rozstrzygnął, że najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości, co do zasady należy uważać za odrębne i niezależne świadczenia, które winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba że elementy transakcji, które obejmują również ekonomiczne przesłanki zawarcia umowy, są ze sobą tak ścisłe związane że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomicznie, którego rozdzielnie miałoby charakter sztuczny.

Co do zasady, towarzyszące najmowi nieruchomości dostawy towarów i usług, np. wody, energii elektrycznej i cieplnej, odprowadzanie ścieków, powinny być uważane za odrębne świadczenia, jeżeli najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z nich (tj. danych towarów i usług) poprzez decydowanie o wielkości ich zużycia. Sytuacja taka występuje w szczególności w przypadku odrębnego rozliczania zużycia tych mediów w oparciu o wskazania liczników lub podliczników. Taką samą zasadę należy również przyjąć w przypadku, gdy umowa przewiduje odrębne rozliczanie mediów, a wysokość opłaty z tego tytułu ustalana jest w umowie na podstawie kryteriów innych niż opomiarowanie wg liczników, uwzględniających zużycie tych mediów przez najemcę. Takimi innymi kryteriami mogą być przykładowo liczba osób korzystających z nieruchomości czy też powierzchnia nieruchomości. Ponadto, jeżeli przesłanki ekonomiczne zawarcia umowy będą wskazywały, że faktyczne wydzielenie i oddzielne rozliczenie mediów obiektywnie odzwierciedla zużycie mediów, to świadczenia te powinny być traktowane odrębnie, przykładowo rozdzielenie kosztów mediów na poszczególnych najemców na podstawie wskazań jednego licznika według przyjętych w umowie obiektywnych kryteriów podziału.

Natomiast w przypadku gdy wyodrębnienie wskazanych powyżej mediów miałoby charakter sztuczny, świadczenia takie należy traktować jako jedną usługę najmu.

Sytuacja taka będzie miała miejsce przykładowo w przypadku wynajmu lokali biurowych pod klucz gotowych do użytku wraz z dostawą mediów lub w przypadku krótkotrwałego najmu nieruchomości w celach wakacyjnych lub zawodowych, jeżeli świadczenia takie są wykonywane na rzecz najemcy bez możliwości oddzielenia mediów. W takiej bowiem sytuacji na płaszczyźnie ekonomicznej świadczenia te stanowią jedną całość. Wówczas też pobierana jest stała kwota wynagrodzenia za najem bez względu na ilość zużycia mediów (innymi słowy bez uwzględnienia kryterium zużycia mediów). Okoliczności te wskazują, że celem zawarcia takiej umowy było wynajęcie lokalu gotowego do użytku wraz z odpowiednimi mediami.

Zaznacza się, że okoliczności faktyczne, które były przedmiotem wydanego 16 kwietnia 2015 r. wyroku TSUE w sprawie C-42/14 dotyczyły przypadku, w którym wskazane powyżej dostawy towarów i świadczenie usług były refakturowane, tj. wynajmujący przenosił na najemcę poniesione koszty z tytułu nabycia tych towarów i usług od podmiotów trzecich bez doliczania marży. Należy zatem uznać, że ustalone przez Trybunał i wskazane powyżej zasady kwalifikacji świadczeń w ramach umowy najmu nieruchomości mają zastosowanie wyłącznie w przypadku, jeżeli wynajmujący dokonuje na rzecz najemcy refakturowania (przeniesienia) dokładnego kosztu towaru lub usługi, jakim został obciążony przez podmiot trzeci, faktycznie zapewniający świadczenie najemcy.

Zatem przy podatkowej kwalifikacji świadczeń polegających na dostawie towarów i świadczeniu usług związanych z usługą najmu nieruchomości, w każdym przypadku należy uwzględniać rzeczywisty przebieg transakcji.

W świetle przywołanych przepisów oraz okoliczności faktycznych przedstawionych w przedmiotowej sprawie należy stwierdzić, że w przypadku wynajmu przez Wnioskodawcę lokali mieszkalnych i użytkowych zlokalizowanych w budynkach stanowiących własność Wnioskodawcy, wynajmu lokali mieszkalnych i użytkowych znajdujących się we wspólnotach mieszkaniowych stanowiących własność Spółki, oraz najmu lokali w przypadku gdy Spółka posiada zawartą umowę cywilnoprawną z Gminą Miasto J., na podstawie której zarządza nieruchomościami budynkowymi i lokalowymi gminy dostawa mediów winna być traktowana jako świadczenie odrębne od usługi najmu.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, że umowy na dostarczanie mediów do poszczególnych budynków stanowiących własność Wnioskodawcy, zawiera Spółka, a dla lokali we wspólnotach mieszkaniowych stanowiących własność Spółki, umowy na dostawę mediów zawierają wspólnoty mieszkaniowe, które obciążają Spółkę za lokale będące jej własnością.

Najemcy mają obowiązek uiszczać czynsz, a także niezależnie od czynszu zaliczki na media dostarczane do poszczególnych lokali tj. energię cieplną, zimną wodę, ciepłą wodę i zrzut ścieków, które podlegają rozliczeniu do wysokości rzeczywistych kosztów poniesionych na poszczególnych nieruchomościach na podstawie odczytów z liczników, a w lokalach bez liczników w oparciu o liczbę osób zamieszkujących dany lokal.

Należy zauważyć mimo, że lokatorzy nie mają możliwości wyboru dostawców ww. mediów, to każdy z nich ma możliwość indywidualnego kształtowania wielkości zużycia np. energii cieplnej, zimnej wody, ciepłej wody i zrzut ścieków a przez to wysokości kosztów ponoszonych za ich zużycie.

W konsekwencji dostarczanie ww. mediów do lokali traktuje się jako świadczenie odrębne od usługi najmu tych lokali. Z umów najmu wynika, że wszystkie wymienione media są w niej szczegółowo wymienione.

Rozliczenie zimnej wody, ciepłej wody i zrzutu ścieków następuje na podstawie odczytów z liczników w lokalach w takie liczniki zaopatrzone, a w lokalach bez liczników w oparciu o liczbę osób zamieszkujących dany lokal. Rozliczenie energii cieplnej dostarczanej do poszczególnych lokali następuje w lokalach wyposażonych w liczniki na podstawie odczytów liczników, koszty stałe do powierzchni lokali, zaś w lokalach bez liczników cały koszt rozliczany jest do powierzchni lokali.

Zatem w opisanej sytuacji nie ma podstaw, aby traktować ww. świadczenia (media), jako elementy nierozerwalnie związane z najmem. Nie tworzą one bowiem obiektywnie jednego niepodzielnego świadczenia, tj. nie stanowią kompleksowej usługi najmu lokali.

W przedmiotowej sprawie jak wskazano we wniosku, w lokalach posiadających liczniki do opomiarowania danego rodzaju mediów, najemca płaci za faktyczne zużycie, więc wielkość zużycia wpływa na opłatę, natomiast gdy mieszkania nie są opomiarowane, najemca obciążany jest według norm, które zależą np. powierzchni lokalu. Zatem to najemca decyduje o wielkości zużycia ww. mediów.

Mając na względzie powyższe, należy stwierdzić, że przy tak przedstawionym opisie sprawy, będące przedmiotem wniosku świadczenia (dostarczanie mediów do lokali – energii cieplnej, zimnej wody, ciepłej wody i zrzut ścieków) nie są ściśle związane z usługą najmu i nie mają w stosunku do niej charakteru pobocznego (uzupełniającego).

Tak więc w takich przypadkach dostawę mediów, tj. energii cieplnej, zimnej wody, ciepłej wody i zrzut ścieków, gdzie każda z wymienionych pozycji, zarówno czynsz jak poszczególne media są szczegółowo wyodrębnione, należy traktować odrębnie od usługi najmu i winny zostać opodatkowane według stawek właściwych dla poszczególnych mediów.

Podsumowując, w okolicznościach niniejszej sprawy, mając na uwadze przywołane przepisy, przy uwzględnieniu wniosków płynących z ww. orzeczenia TSUE z 16 kwietnia 2015 r. w sprawie C-42/14, brak jest podstaw, aby uznać, że dostawa ww. mediów jest nierozerwalnie związana z najmem lokali mieszkalnych i użytkowych, a ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Nie tworzą one bowiem obiektywnie tylko jednego niepodzielnego świadczenia, tj. nie stanowią kompleksowej usługi najmu lokali.

Zatem, w przypadku najmu lokali mieszkalnych, który jest zwolniony od podatku oraz najmu lokali użytkowych, który opodatkowany jest 23% stawką podatku VAT, usługa dostawy energii cieplnej, zimnej wody, ciepłej wody i odprowadzanie ścieków (zrzut ścieków), które rozliczane są na podstawie odczytów z indywidualnych liczników winny być opodatkowane według stawek właściwych dla poszczególnych ww. towarów i usług, a nie dla usługi najmu pomieszczeń. Również według stawek właściwych dla poszczególnych towarów i usług powinny być rozliczane: np. usługa dostawy wody, energii elektrycznej i cieplnej oraz odprowadzania ścieków w przypadku gdy ich zużycie rozliczane jest w oparciu o stawki ryczałtowe przeliczane przez liczbę osób zamieszkałych w lokalu lub powierzchnię lokalu.

Należy mieć jednakże na względzie możliwość zastosowania zwolnienia na podstawie przywołanego wcześniej przepisu § 3 ust. 1 pkt 11 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień, zgodnie z którym zwalnia się od podatku czynności, za które pobierane są opłaty niezależne od właściciela w rozumieniu ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego lub opłaty pośrednie w rozumieniu ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, wykonywane przez:

• wspólnotę mieszkaniową lub
• właścicieli lokali mieszkalnych tworzących w określonej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową

-na rzecz osób używających na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności lokale należące do właścicieli tworzących wspólnotę mieszkaniową, jeżeli lokale te są wykorzystywane wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii opodatkowania pobieranych przez Wnioskodawcę opłat z tytułu wywozu nieczystości stałych należy zauważyć, że należności te należy rozpatrywać odrębnie od innych opłat za media z uwagi na to, że mają one inny charakter niż opłaty z tytułu np. dostawy energii elektrycznej, wody czy gazu.

Wnioskodawca w opisie sprawy wskazuje, że opłata za wywóz nieczystości stałych, nie podlega rozliczeniu.

Wskazać należy, że z ww. wyroku TSUE nr C-42/14 (pkt 45) wynika, że czynności wywozu nieczystości, podobnie jak w przypadku sprzątania części wspólnych, powinny być traktowane jako odrębne od usługi najmu, jeżeli najemca ma możliwość dokonania wyboru świadczeniodawcy tych usług, gdyż: „nawet jeśli ze względu na dogodność nie dokonuje tego wyboru lub nie korzysta z tego uprawnienia, lecz otrzymuje świadczenie od podmiotu wyznaczonego przez wynajmującego, na podstawie umowy zawartej między tymi dwoma ostatnimi podmiotami, okoliczność ta stanowi wskazówkę przemawiającą za istnieniem świadczenia odrębnego od najmu”.

Zauważyć należy, że w ustawie z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2017 r., poz. 1289, z późn. zm.), w rozdziale 3a – „Gospodarowanie odpadami komunalnymi przez gminę” wskazano, że gminy są zobowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy. Rada gminy może, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, postanowić o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne (art. 6c pkt 1 i 2).

W myśl art. 6h tej ustawy, właściciele nieruchomości, o których mowa w art. 6c, są obowiązani ponosić na rzecz gminy, na terenie której są położone ich nieruchomości, opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Stosownie do art. 6l ust. 1 cyt. ustawy, rada gminy określi, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, termin, częstotliwość i tryb uiszczania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, biorąc pod uwagę warunki miejscowe.

Na podstawie art. 6m ust. 1 powołanej ustawy, właściciel nieruchomości jest obowiązany złożyć do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta deklarację o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w terminie 14 dni od dnia zamieszkania na danej nieruchomości pierwszego mieszkańca lub powstania na danej nieruchomości odpadów komunalnych.

W razie niezłożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi albo uzasadnionych wątpliwości co do danych zawartych w deklaracji wójt, burmistrz lub prezydent miasta określa, w drodze decyzji, wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, biorąc pod uwagę uzasadnione szacunki, w tym średnią ilość odpadów komunalnych powstających na nieruchomościach o podobnym charakterze – art. 6o cyt. ustawy.

W świetle art. 6q ww. ustawy, w sprawach dotyczących opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z tym, że uprawnienia organów podatkowych przysługują wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta.

Przepis art. 6r ust. 1 cyt. ustawy stwierdza, że opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi stanowi dochód gminy.

Jak stanowi art. 2 ust. 1 pkt 4 wskazanej ustawy, przez właścicieli nieruchomości rozumie się także współwłaścicieli, użytkowników wieczystych oraz jednostki organizacyjne i osoby posiadające nieruchomości w zarządzie lub użytkowaniu, a także inne podmioty władające nieruchomością.

Z powołanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że obowiązek uiszczania opłat za wywóz śmieci ciąży na właścicielu nieruchomości lub innych podmiotach władających nieruchomością.

W świetle przepisów ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, zarówno wynajmujący, jak i najemca nie mają możliwości dokonania wyboru świadczeniodawcy tych usług. Zobowiązanie do uiszczenia opłat z tytułu wywozu śmieci ciąży na właścicielu nieruchomości i nie może być w drodze umowy przeniesione na najemcę ze skutkiem zwalniającym wynajmującego z obowiązku jej zapłaty. Świadczenie to stanowi zatem nieodłączny element usługi najmu i powinno być traktowane jako jedna usługa z najmem, o ile wynajmujący decyduje się na „przeniesienie” jej kosztu na najemcę.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że jeżeli – jak to ma miejsce w analizowanym przypadku – właściciel nieruchomości (Wnioskodawca) „przerzuca” koszt (opłata) za wywóz nieczystości stałych na użytkownika mieszkania, wówczas koszt ten (opłata) stanowi nieodłączny element świadczenia wykonywanego przez Wnioskodawcę na rzecz użytkownika mieszkania (element cenotwórczy).

Tak więc, Organ podziela stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie, że opłata za wywóz nieczystości stałych powinna być traktowana jako jedna usługa ze świadczeniem głównym – usługą najmu, i opodatkowana według stawki właściwej dla usługi najmu, tj. w przypadku lokali mieszkalnych zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku, natomiast w przypadku lokali użytkowych – stawka podstawowa w wysokości 23%.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika także, że na niektórych nieruchomościach najemcy lokali mieszkalnych są zobowiązani do uiszczania dodatkowych opłat za korzystanie z anten zbiorczych, domofonów, z energii elektrycznej w piwnicy, które są stałymi opłatami miesięcznymi i nie podlegają rozliczeniu.

Należy więc uznać, że w przypadku tych świadczeń najemcy nie będą mogli decydować o wielkości ich zużycia.

W ocenie tut. organu, kwoty odpłatności za ww. dodatkowe usługi opisane we wniosku jako opłaty dodatkowe ponoszone przez najemcę, są należnościami wynikającymi z postanowień zawartych umów najmu pomiędzy wynajmującym (właścicielem nieruchomości) a najemcami. Tym samym nie mogą być przedmiotem odsprzedaży, bowiem stanowią one element cenotwórczy usługi najmu. Odrębne potraktowanie usług dodatkowych związanych z korzystaniem z anten zbiorczych, domofonów, piwnic, które pełnią funkcje uzupełniające do lokalu mieszkalnego, koszty których obciążają najemców zgodnie z zawartymi umowami najmu stanowiłoby sztuczne dzielenie usługi najmu nie znajdujące uzasadnienia ekonomicznego i gospodarczego.

Tym samym ponoszone przez wynajmującego wydatki stanowią wraz z czynszem obrót w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy, z tytułu świadczenia usługi najmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe na rzecz najemcy.

W konsekwencji, odsprzedaż tych świadczeń należy opodatkować według stawki właściwej dla usługi najmu. Jak wskazano we wniosku – usługi najmu lokali mieszkalnych będą korzystają ze zwolnienia na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Tak więc. tutejszy organ podziela stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym cyt. „(…) do sprzedaży z tytułu najmu lokali mieszkalnych wraz opłatami za media dostarczanymi do lokali (…) tj. opłata za korzystanie z anteny zbiorczej, domofonu, energii elektrycznej w piwnicy (…)” należy stosować zwolnienie z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów”.

W konsekwencji powyższego oceniając całościowo przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy należy uznać je za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy wskazać, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Powołane interpretacje nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Ponadto wskazać należy, iż interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydane przez upoważniony do tego organ, w tym także powołane przez Wnioskodawcę na poparcie własnego stanowiska interpretacje indywidualne: z dnia 16 lipca 2012 r. o sygn. IBPP2/443-340/12/AM oraz z dnia 22 stycznia 2013 r. o sygn. IBPP3/443-1082/12/KG, każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

Tut. Organ pragnie zauważyć, że przedmiotowa interpretacja rozstrzyga ściśle w zakresie przedstawionego pytania w kontekście przedstawionego stanowiska.

W szczególności nie rozstrzyga kwestii zastosowania właściwej stawki podatku VAT dla opodatkowania sprzedaży opisanych we wniosku mediów gdyż nie było to przedmiotem pytań, jak również Wnioskodawca nie przedstawił w tej kwestii własnego stanowiska.

Końcowo należy wskazać, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4A, 35-001 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.