Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.41.2018.2.MSU
z 1 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2017 r. (data wpływu 11 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem w dniu 13 lutego 2018r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu dostawy drewna – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu dostawy drewna.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem w dniu 13 lutego 2018r. o podpisy osób uprawnionych do reprezentacji Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wspólnota Gruntowa w …., zwana dalej Wspólnotą, została utworzona mocą decyzji z dnia 28 czerwca 1966r. Wydziału Rolnictwa i Leśnictwa Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w ……. na podstawie ustawy z dnia 29 czerwca 1963r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych.

W dniu 11 marca 2001r. Wspólnota przyjęła statut Spółki Wspólnoty na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1963r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych.

Członkowie Wspólnoty są właścicielami gruntów leśnych. Na gruntach tych pozyskiwane jest drewno. Spółka Wspólnoty sprzedaje to drewno nabywcom.

Spółkę Wspólnoty Gruntowej reprezentuje zarząd wybrany przez ogólne zebranie członków Wspólnoty. Zarząd Spółki jest stroną zawieranych umów jak też ponosi odpowiedzialność za działania związane z zawieranymi umowami.

Zbywane drewno nie jest składnikiem majątku Spółki. Przedmiotem działalności Spółki jest sprawowanie zarządu nad gruntami stanowiącymi wspólnotę gruntową i ich racjonalne zagospodarowanie.

Spółka Wspólnoty Gruntowej nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka Wspólnoty Gruntowej w ramach wykonywania zarządu nad składnikami majątku Członków Wspólnoty zbywając drewno nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka Wspólnoty nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu dostawy drewna. Do wniosku takiego skłania fakt, że Spółka Wspólnoty nie jest właścicielem sprzedawanego drewna. Właścicielami drewna są Członkowie Wspólnoty.

Spółka Wspólnoty będąc reprezentantem Członków Wspólnoty pozyskuje klientów na zakup drewna i z nimi zawiera umowy sprzedaży. Czyni to jednakże jedynie jako reprezentant Członków Wspólnoty i zarządca jej majątku.

Stąd Spółka Wspólnoty nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu dostawy drewna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Pojęcie „podatnika” i „działalności gospodarczej”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Dodatkowo należy wskazać, iż z brzmienia art. 15 ust. 1 ww. ustawy wynika, że uznanie aktywności danego podmiotu za działalność gospodarczą nie jest uzależnione od celów takiej działalności ani od jej rezultatu. W szczególności działalność gospodarcza nie musi być prowadzona w celu osiągnięcia zysku. Pozwala to w szczególności na uznanie za podatników różnego rodzaju organizacji non-profit, organów administracji publicznej czyli wszelkich podmiotów, które nie działają w celu uzyskania zysku. Działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług nie musi być bowiem działalnością o charakterze zarobkowym. Działalność gospodarcza nie jest również uzależniona od jej rezultatu. Zatem działalność gospodarcza ma miejsce także wówczas gdy nie przyniosła żadnych widocznych efektów.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wspólnota Gruntowa w ….., została utworzona mocą decyzji z dnia 28 czerwca 1966r. Wydziału Rolnictwa i Leśnictwa Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w ….. na podstawie ustawy z dnia 29 czerwca 1963r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych. W dniu 11 marca 2001r. Wspólnota przyjęła statut Spółki Wspólnoty na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1963r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych. Spółka Wspólnoty będąc reprezentantem Członków Wspólnoty pozyskuje klientów na zakup drewna i z nimi zawiera umowy sprzedaży. Czyni to jednakże jedynie jako reprezentant Członków Wspólnoty i zarządca jej majątku. Spółkę Wspólnoty Gruntowej reprezentuje zarząd wybrany przez ogólne zebranie członków Wspólnoty. Zarząd Spółki jest stroną zawieranych umów jak też ponosi odpowiedzialność za działania związane z zawieranymi umowami.

W tym miejscu wyjaśnić trzeba istotę i status prawny zarówno wspólnoty gruntowej (jej członków), jak i spółki powołanej do zarządzania taką wspólnotą. W piśmiennictwie podkreśla się (por. G. Bieniek, S. Rudnicki: Nieruchomości. Problematyka prawna, Lexis-Nexis Warszawa 2005, s. 742), że instytucja wspólnot gruntowych, będących reliktem uwłaszczenia włościan, przetrwała do dziś w ustawie z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U. 2016r., poz. 703) w postaci szczególnego rodzaju współwłasności rządzącej się własnymi prawami. Wskazuje się, że ustawa o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych, nie rozstrzygając wyraźnie charakteru podmiotowego wspólnoty gruntowej, nadała jej szczególną konstrukcję prawną, odrębną od przepisów kodeksu cywilnego o współwłasności Zauważyć należy, że Sąd Najwyższy, rozważając m.in. w uchwale z dnia 23 sierpnia 1968 r., sygn. akt III CZP 73/68, charakter wspólnoty gruntowej uznał, że wspólnota gruntowa zbliża się do współwłasności, to jednak jest to współwłasność szczególna, rządząca się własnymi przepisami. Istotą tej współwłasności jest uprawnienie do udziału we wspólnocie gruntowej w postaci korzystania z objętych nią gruntów zgodnie z przeznaczeniem, przysługujące osobom fizycznym lub prawnym posiadającym gospodarstwo rolne (por. uchwała SN z dnia 9 grudnia 1969 r., sygn. akt III CZP 89/69, OSNCP 10/70).

Z treści art. 1 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych wynika, że wspólnota gruntowa to kategoria przedmiotowa, obejmująca nieruchomości rolne, leśne oraz obszary wodne. Z istnieniem takiej wspólnoty wiążą się określone prawa osób upoważnionych do udziału w nich, przy czym prawa te nie pokrywają się z zakresem prawa własności (współwłasności) w ujęciu unormowań przewidzianych w kodeksie cywilnym.

Zakres prawa do korzystania przez uprawnionych z gruntów, będących przedmiotem wspólnoty gruntowej, nie jest nieograniczony, nie jest nawet tak szeroki jak uprawnienia współwłaściciela określone w kodeksie cywilnym. Zawęża się on do korzystania z gruntów (rolnych, leśnych, zbiorników wodnych) zgodnie z ich przeznaczeniem, na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w ostatniej z powołanych uchwał. Zdaniem Sądu gospodarcze przeznaczenie gruntów, stanowiących przedmiot wspólnoty gruntowej, wyznacza zakres praw do korzystania z nich przez uprawnionych. W piśmiennictwie akcentuje się, że uprawnienie do udziału we wspólnocie gruntowej polega na korzystaniu z nieruchomości stanowiącej przedmiot wspólnoty zgodnie z przeznaczeniem, np. przez wypasanie bydła, pobieranie pożytków naturalnych z lasu lub stawu, udział w dochodach przez podział pożytków z użytków rolnych i leśnych (por. G. Bieniek, S. Rudnicki: s. 745). Dalej zauważyć trzeba, że wspólnota gruntowa nie została wyposażona w osobowość prawną, nie stanowi ona współwłasności w rozumieniu cywilistycznym, nie posiada zdolności do występowania w obrocie prawnym.

W tym miejscu wskazać należy, iż stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1963r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U. 2016r., poz. 703), osoby uprawnione do udziału we wspólnocie gruntowej powinny utworzyć spółkę do sprawowania zarządu nad wspólnotą i do właściwego zagospodarowania gruntów wchodzących w skład tej wspólnoty.

W myśl art. 15 ust. 1 powołanej ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych, spółka jest osobą prawną i działa na podstawie statutu.

Natomiast, jak stanowi art. 16 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych, członkami spółki są osoby uprawnione do udziału we wspólnocie gruntowej.

Zatem powołane przepisy wskazują na to, że legitymację do występowania w obrocie prawnym ma spółka do sprawowania zarządu nad wspólnotą i do właściwego zagospodarowania gruntów wchodzących w skład tej wspólnoty (art. 14 ust. 1). Skład członkowski spółki pokrywa się ze składem osób uprawnionych do udziału we wspólnocie. Utworzenie takiej spółki jest obowiązkowe. Spółka jest wyposażona w osobowość prawną, a zasady jej działania określa jej statut (art. 15 ust. 1). O ile zatem wspólnota gruntowa stanowi zespół nieruchomości (rolnych, leśnych i zbiorników wodnych), z którymi wiążą się pewne uprawnienia określonych osób (korzystanie z gruntów zgodnie z ich przeznaczeniem), o tyle spółka, o której mowa w art. 14 i następnych ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych, w skład której wchodzą wszyscy uprawnieni do korzystania z tej wspólnoty, jest instytucją prawną legitymowaną do występowania w obrocie prawnym, w sprawach związanych z zarządzaniem i gospodarowaniem gruntów wspólnoty, z pełnymi konsekwencjami, także w zakresie skutków podatkowych.

Skoro więc uprawnienie do działania na zewnątrz należy do statutowych organów spółki, to dostawy drewna, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy dokonuje Spółka i w odniesieniu do tej czynności jest ona podatnikiem podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Spółka Wspólnoty nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu dostawy drewna należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.