Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.70.2018.1.GM
z 2 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2018 r. (data wpływu 7 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna w dniu 4 stycznia 2018 założył jednoosobową działalność gospodarczą, w zakresie nauczania języków obcych, uzyskując wpis w CEIDG. Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem VAT. Zdarzenia gospodarcze Zainteresowany rejestruje za pomocą podatkowej księgi przychodów i rozchodów rozliczając podatek dochodowy wg skali podatkowej.

Przed rozpoczęciem działalności gospodarczej Wnioskodawca był zarejestrowany w powiatowym urzędzie pracy, jako bezrobotny. Zainteresowany wystąpił z wnioskiem o przyznanie jednorazowych środków na podjęcie działalności gospodarczej, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Na podstawie umowy zawartej ze Starostą grodziskim, środki takie zostały Wnioskodawcy przyznane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Zainteresowany nabył bądź nabywa przy ich pomocy składniki majątku firmowego takie jak np: laptop, projektor, oprogramowanie, ekran do wyświetlania tekstów, podręczniki do nauki języków. Wartość jednostkowa żadnego z nabytych składników majątkowych nie przekracza kwoty 10.000,00 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy składniki majątku firmowego, sfinansowane jednorazowym dofinansowaniem na podjęcie działalności gospodarczej (otrzymanym na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy) mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, składniki majątkowe, nabyte przy wykorzystaniu jednorazowych środków przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy mogą stanowić koszt uzyskania przychodu. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów) o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 136, 137 ustawy o pdof. Otrzymane przez Wnioskodawcę dofinansowanie zostało uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy, wobec powyższego art. 23 nie wyłącza możliwości uznania za koszt uzyskania przychodów składników majątku sfinansowanych z dofinansowania otrzymanego przez Wnioskodawcę. Jednak, aby móc zakwalifikować nabyte przez Zainteresowanego składniki majątku do kosztów uzyskania przychodów należy ustalić ich charakter.

Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o pdof nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonych od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconych podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Nabyte przez Wnioskodawcę składniki majątku posiadają niewątpliwie cechy środka trwałego (w myśl art. 22a ustawy), bowiem stanowią własność Wnioskodawcy, zostały nabyte we własnym zakresie, są kompletne i zdatne do użytku, a ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok.

Jednak zgodnie ze znowelizowanym art. 22d ust. 1 ustawy o pdof podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10.000,00 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do użytkowania. W świetle powyższych ustaleń, przy założeniu, że nabyte przy pomocy dofinansowania składniki majątku firmowego nie zostaną zakwalifikowane jako środki trwałe lecz odniesione bezpośrednio w koszty Wnioskodawca uważa, że zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów jest działaniem prawidłowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn .zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Oznacza to, że nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od zakupu składników majątku zaliczonych do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jeśli te zostały sfinansowane ze środków otrzymanych z dotacji.

Natomiast sfinansowanie z urzędu pracy zakupu składników majątkowych, ze środków przyznanych osobie bezrobotnej na podjęcie działalności gospodarczej, które nie stanowią środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo że przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 cytowanej ustawy.

Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, (Dz. U. z 2017 r., poz. 1065, z późn. zm.). starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu lub poszukującemu pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, na założenie spółdzielni socjalnej lub przystąpienie do niej po jej założeniu, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związanych z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia.

W myśl z art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W świetle powyższego nabyte przez Wnioskodawcę składniki, ze względu na wartość początkową niższą niż 10.000 zł, na mocy art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą nie zostać zakwalifikowane jako środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, w takim wypadku wydatki na nabycie tych składników majątku nie podlegają wyłączeniu z kosztów na mocy art. 23 ust. 1 pkt 45 tej ustawy.

Należy zgodzić się ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, że w przypadku jeżeli nabyte przy pomocy dofinansowania składniki majątku firmowego nie zostaną zakwalifikowane jako środki trwałe, to ww. składniki, sfinansowane jednorazowym dofinansowaniem na podjęcie działalności gospodarczej (otrzymanym na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy) ze względu na wartość początkową niższą niż 10.000 zł, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.