Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.28.2018.2.SR
z 9 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2018 r. (data wpływu 16 stycznia 2018 r.) uzupełnionym pismem z 26 lutego 2018 r. (data wpływu 28 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku ewidencjonowania faktur z tytułu najmu na cele mieszkalne w ewidencji sprzedaży prowadzonej działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku ewidencjonowania faktur z tytułu najmu na cele mieszkalne w ewidencji sprzedaży prowadzonej działalności gospodarczej. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 26 lutego 2018 r. (data wpływu 28 lutego 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 16 lutego 2018 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.28.2018.1.SR.

We wniosku, uzupełnionym pismem z 26 lutego 2018 r., przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej – jest mikroprzedsiębiorcą. Jest podatnikiem VAT czynnym.

Podatnik posiada również lokale mieszkalne, które wynajmuje na cele mieszkalne. Kilka lokali mieszkalnych, Podatnik nabył na własność aktem notarialnym, wskazującym Podatnika jako wyłącznego właściciela lokali. Podatnik, co miesiąc na podstawie zawartej umowy najmu wystawia imienną fakturę na najemców ze stawką „zw” – art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Podatnik posiada również lokale mieszkalne, które nabył wspólnie z małżonką na prawach wspólności ustawowej – zapis z treści aktu notarialnego. Ze względu na fakt, iż Podatnik zawierał umowy najmu z najemcami, faktury za czynsz i zużycie mediów, również wystawiane są przez Podatnika – na jego imię i nazwisko, ze stawką „zwolnione”.

Podatnik sporządza deklaracje VAT-7 w okresach miesięcznych. W poz. 10 deklaracji wykazuje wartość sprzedaży z tytułu świadczenia usług najmu lokali mieszkalnych, wynikającą z wystawionych faktur ze stawką „zw”. Pozycję 10 Podatnik wypełnia odręcznie, ponieważ to świadczenie usług nie jest wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Podatnik nie ewidencjonuje tych faktur w rejestrach VAT, w których ujmowana jest sprzedaż i zakup wynikających z prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca prowadzi działalność handlową w PKD 46.90.Z Sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana oraz PKD 68.20.Z Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Podatnik nabył obiekty w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, które ujęte są w ewidencji środków trwałych (były umarzane), wynajmowane są na cele prowadzonych działalności gospodarczych przez najemców, którzy prowadzą tam swoje działalności.

Wnioskodawca w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane podatkiem VAT. Wnioskodawca nie stosuje proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy. Usługi najmu lokali opisanych we wniosku korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Na pytanie Organu (pytanie nr 5) „Czy Wnioskodawca dokonuje zakupów towarów i usług, które są wykorzystywane przez niego zarówno do świadczenia usług najmu, jak i do prowadzonej działalności gospodarczej?”, Wnioskodawca odpowiedział, że „nie, nie dokonuje zakupów towarów i usług, które są wykorzystywane przez Wnioskodawcę zarówno do świadczenia usług najmu (prywatnego) jak i do prowadzonej działalności.”

Na pytanie Organu (pytanie nr 6) „Czy nabywając towary i usługi, Wnioskodawca jest w stanie odrębnie określić kwoty podatku naliczonego związane z czynnościami opodatkowanymi oraz odrębnie z czynnościami zwolnionymi od podatku?”, Wnioskodawca wskazał, że „w związku z udzieleniem odpowiedzi przeczącej w pkt 5, pytanie 6 nie dotyczy.”

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 26 lutego 2018 r.):

Czy w związku z faktem, że Wnioskodawca świadczy usługi najmu lokali mieszkalnych na cele mieszkalne oraz prowadzi działalność gospodarczą w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej, Wnioskodawca jest zobowiązany do ewidencjonowania faktur z tytułu najmu na cele mieszkalne w ewidencji sprzedaży prowadzonej działalności gospodarczej oraz do stosowania proporcji, o której mowa w art. 90 ustawy o podatku od towarów i usług w celu odliczenia podatku naliczonego?

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w piśmie z 26 lutego 2018 r.):

Ewidencja VAT (sprzedaż i zakup) jest częścią systemu komputerowego obsługującego działalność gospodarczą. Nie sposób traktować faktur obsługiwanych w systemie komputerowym dotyczących najmu mieszkań na cele prywatne w inny sposób niż faktury wystawiane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Faktury z działalności wchodzą do przychodu (netto), brutto stanowi rozrachunek z kontrahentem, VAT należny księguje się na odpowiednie konto. Wszystkie te operacje wchodzą do bilansu, rachunku wyników. Wyliczany jest co miesiąc dochód do opodatkowania – podatek liczony liniowo. Najmy prywatne zaś od zawsze Wnioskodawca rozlicza według skali podatkowej. Jako wieloletni przedsiębiorca, Wnioskodawca nie jest w stanie i uważa, że nie powinien łączyć działalności gospodarczej z najmami prywatnymi, Wnioskodawca nie powinien ewidencjonować faktur z tytułu najmu na cele mieszkalne w ewidencji sprzedaży prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy lub świadczenie usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści przepisu art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U 2017 r. poz. 459 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego polegającego na oddaniu rzeczy do używania jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, najem lokali stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy Kodeks cywilny. Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). Jak stanowi art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu (§ 2 ww. przepisu).

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Natomiast, w myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bez udziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Zgodnie z treścią art. 36 § 1 oraz § 2 cyt. ustawy, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Natomiast zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Należy w tym miejscu wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W konsekwencji ww. przepisów, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonuje czynności podlegającej opodatkowaniu.

Wobec tego podmiot świadczący usługę najmu będzie podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy najem ten będzie wykonywał we własnym imieniu i na własny rachunek. Jeżeli przedmiotem najmu jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje wynajmu we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej). Natomiast jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której jest mikroprzedsiębiorcą. Jest podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca posiada również lokale mieszkalne, które wynajmuje na cele mieszkalne. Kilka lokali mieszkalnych, Wnioskodawca nabył na własność aktem notarialnym, wskazującym Wnioskodawcę jako wyłącznego właściciela lokali. Wnioskodawca, co miesiąc na podstawie zawartej umowy najmu wystawia imienną fakturę na najemców ze stawką „zw” – art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Wnioskodawca posiada również lokale mieszkalne, które nabył wspólnie z małżonką na prawach wspólności ustawowej. Wnioskodawca zawierał umowy najmu z najemcami oraz wystawia faktury za czynsz i zużycie mediów – na jego imię i nazwisko, ze stawką „zwolnione”.

Wskazać należy, że skoro Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, to wszystkie wykonywane przez niego czynności mieszczące się w zakresie przedmiotowym opodatkowania tym podatkiem, będą podlegały opodatkowaniu. Brak jest bowiem podstaw prawnych do uznania, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje w sposób wybiórczy, tzn. niektóre czynności objęte zakresem przedmiotowym realizowane przez podatnika podatku od towarów i usług podlegają opodatkowaniu, a niektóre nie. Charakter usług najmu wyczerpuje znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ww. art. 15 ust. 2 ustawy, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez względu na to, czy przedmiot najmu stanowi własność prywatną.

Wskazać należy również, że w okolicznościach, w których właściciel majątku wykorzystuje go w sposób ciągły do celów zarobkowych przesądza o tym, że majątek nie jest majątkiem prywatnym. Zatem, nie można uznać, aby świadczenie usług najmu było czynnością z zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa należy wskazać, że w okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca wynajmując lokale mieszkalne, zarówno te których jest wyłącznym właścicielem, jak i nabyte wspólnie z małżonką na prawach wspólności ustawowej, działa w charakterze podatnika podatku VAT, gdyż czynność ta wyczerpuje znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie ma przy tym znaczenia, że najem ww. lokali nie jest prowadzony w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej, lecz jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Obrót z tytułu świadczenia usług najmu ww. lokali mieszkalnych stanowi więc obrót z prowadzonej działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak stanowi art. 106b ust. 2 ww. ustawy podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 2 cyt. ustawy na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2 z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118, jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Zatem podatnicy dokonujący sprzedaży zwolnionej od podatku od towarów i usług są obowiązani wystawiać faktury w przypadku, gdy żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę, bądź otrzymano całość lub część zapłaty. Żądanie wystawienia faktury po upływie 3 miesięcy nie rodzi po stronie sprzedawcy obowiązku wystawienia faktury. Wskazać należy, że wystawienie faktury po upływie trzymiesięcznego terminu jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika i to do niego należy decyzja dotycząca jej wystawienia.

W związku z faktem, że najem ww. lokali mieszkalnych – jak wynika z opisu sprawy – korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, tym samym Wnioskodawca świadcząc ww. usługi najmu nie ma obowiązku wystawiania faktur, chyba że nabywca usługi zgłosi takie żądanie.

Zgodnie natomiast z art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

W myśl art. 109 ust. 8a ustawy obowiązującego od 1 stycznia 2018 r. ewidencja, o której mowa w ust. 3, prowadzona jest w formie elektronicznej przy użyciu programów komputerowych.

Przytoczona regulacja wskazuje na konieczność prowadzenia przez podatnika ewidencji, służącej prawidłowemu sporządzeniu deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej, gdyż dane, które podatnik wpisuje do deklaracji/informacji podsumowującej składanej w urzędzie skarbowym, stanowią odzwierciedlenie danych wynikających z prowadzonej przez niego ewidencji sprzedaży i ewidencji zakupu VAT. Przepisy ustawy o VAT nie narzucają określonej formy prowadzenia ewidencji. Ważne jest tylko, aby zawierała ona wszystkie elementy wymienione w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT oraz inne dane, które są niezbędne do prawidłowego wypełnienia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej.

Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy oraz powołane przepisy prawa należy wskazać, że Wnioskodawca ww. usługi najmu lokali mieszkalnych na cele mieszkalne, niezależnie od wystawienia bądź nie wystawienia faktury, powinien zaewidencjonować w rejestrze, o którym mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT oraz wykazać w deklaracji VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego Wnioskodawca nie powinien ewidencjonować faktur z tytułu najmu na cele mieszkalne w ewidencji sprzedaży prowadzonej działalności gospodarczej, jest nieprawidłowe.

Informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w zakresie braku obowiązku ewidencjonowania faktur z tytułu najmu na cele mieszkalne w ewidencji sprzedaży prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast w zakresie obowiązku stosowania proporcji, o której mowa w art. 90 ustawy w celu odliczania podatku naliczonego oraz sposobu ewidencjonowania faktur dotyczących najmu prywatnego w celu prawidłowego wygenerowania pliku JPK z systemu obsługującego działalność gospodarczą – wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.