Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.82.2018.2.KP
z 9 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 lutego 2018 r. (data wpływu 8 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych w związku ze sprzedażą nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych wskutek sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni nabyła 29 grudnia 1999 r. wspólnie z mężem na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej nieruchomość. Jest to lokal mieszkalny, dla którego Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą. Z wyżej wymienionym lokalem mieszkalnym związany jest i udział wynoszący 87/1000 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

W dniu 4 czerwca 2009 roku Wnioskodawczyni zawarła z mężem umowę w formie aktu notarialnego ustanawiającą rozdzielność majątkową małżeńską. Małżonkowie nie dokonali wówczas podziału majątku.

Rozwód małżeństwa Wnioskodawczyni i jej ówczesnego męża został orzeczony przez Sąd Okręgowy w dniu 11 maja 2011 r. natomiast w dniu 24 października 2013 r. Wnioskodawczyni zawarła z byłym mężem umowę - w formie aktu notarialnego o podział majątku wspólnego.

Majątek podzielony został w taki sposób, że nie odbyły się żadne spłaty i dopłaty. Majątek jaki pozostał przy każdym z małżonków po dokonaniu podziału majątku dorobkowego był takiej samej wartości.

Wartość składnika majątku, który pozostał przy Wnioskodawczyni w związku z podziałem mieścił się w granicach udziału Wnioskodawczyni w tym majątku.

Zgodnie z tą umową Wnioskodawczyni otrzymała na wyłączną własność wymienioną wyżej nieruchomość oraz samochód osobowy, natomiast były mąż nieruchomość gruntową oraz udział we współwłasności drogi dojazdowej. Wszystkie te składniki majątku były nabyte wspólnie podczas trwania małżeństwa. W dniu 3 stycznia 2018 r. umową notarialną – aktem sprzedaży – Wnioskodawczyni zbyła nieruchomość, której była właścicielem, a o której mowa powyżej.

Sprzedaż nastąpiła po 18 latach od jej zakupu oraz niespełna 5 lat od otrzymania jej na wyłączną własność Wnioskodawczyni.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 22 lutego 2018 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.82.2018.1.KP (data nadania 22 lutego 2018 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez sformułowanie pytania (pytań) podatkowego, które powinno być związane z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznym i dotyczyć wyłącznie sprawy Wnioskodawczyni oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego w odniesieniu do prawidłowo zadanego pytania (pytań).

Pismem z dnia 1 marca 2018 r. (data wpływu 2 marca 2018 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym zdarzeniu powstaje obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie jest Ona obowiązana do zapłaty wyżej wspomnianego podatku, ponieważ zbyła nieruchomość 3 stycznia 2018 r i upłynęło 5 lat od końca roku w którym przedmiotową nieruchomość nabyła.

Według Wnioskodawczyni data nabycia to 29 grudnia 1999 r, kiedy to nabyła nieruchomość wraz z mężem na prawach wspólności ustawowej - a nie data 24 października 2013, kiedy to została podpisana umowa notarialna podziału majątku.

Zdaniem Wnioskodawczyni - co szczegółowo opisała we wniosku - w jej przypadku nie powstaje obowiązek podatkowy, ponieważ wynika to ze szczególnego charakteru wspólności majątkowej małżeńskiej, która jest rodzajem współwłasności łącznej, bezudziałowej. Każdemu z małżonków przysługuje prawo własności do całej rzeczy nabytej do majątku wspólnego a nie jej części.

Podkreślić należy, że powyższe stanowisko prezentowane jest w wielu orzeczeniach sadów administracyjnych np. w wyrokach naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 grudnia 2011 r. sygnatura akt II FSK1101/10, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2013 r sygnatura akt III SA/Wa 2999/12, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie WLKP z dnia 10 kwietnia 2013 sygnatura akt I SA/Go 71/13.

W przypadku Wnioskodawczyni podczas podziału majątku nie doszło do jakichkolwiek spłat czy dopłat. Majątek jaki pozostał przy każdym z nas po dokonaniu podziału był tej samej wartości.

Wnioskodawczyni uważa, że skoro wartość otrzymanych przez Nią składników majątkowych w wyniku podziału majątku dorobkowego mieściła się w udziale jaki Jej przysługiwał i poza ten udział nie wykraczała, podziałowi nie towarzyszyły żadne spłaty i dopłaty to za datę nabycia należy przyjąć rok 1999, czyli rok w którym nieruchomość została nabyta do majątku wspólnego.

W konsekwencji przychód z tytułu zbycia jej w roku 2018 nie powinien podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym , ponieważ zbycie nastąpiło po 19 latach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy zapis ustawy formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości lub ww. praw przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości lub praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem dla określenia skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości i ww. praw majątkowych istotne jest ustalenie daty nabycia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że dnia 29 grudnia 1999 roku Wnioskodawczyni wspólnie z ówczesnym mężem nabyła na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej nieruchomość w postaci lokalu mieszkalnego. Dnia 4 czerwca 2009 roku ówcześni małżonkowie zawarli w formie aktu notarialnego umowę ustanawiającą rozdzielność majątkową małżeńską, następnie w dniu 11 maja 2011 r. między ówczesnymi małżonkami doszło do rozwodu, zaś 24 października 2013 roku Wnioskodawczyni zawarła ze swoim byłym mężem umowę w formie aktu notarialnego o podział majątku wspólnego.

Majątek został podzielony w ten sposób, że każdy z małżonków otrzymał majątek o tej samej wartości, wartość otrzymanego majątku mieściła się w udziale jaki przysługiwał każdemu w majątku dorobkowym małżeńskim, nie miały miejsca żadne spłaty czy dopłaty.

W wyniku podziału Wnioskodawczyni stała się wyłącznym właścicielem m. in. lokalu mieszkalnego w Warszawie, który został nabyty do majątku wspólnego małżonków 29 grudnia 1999 roku. Przedmiotowa nieruchomość została sprzedana przed Wnioskodawczynię w dniu 3 stycznia 2018 roku.

Wskazać należy, że stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu tego przepisu są wszelkie prawa majątkowe - zarówno bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe), jak i względne (np. przysługujące małżonkom wierzytelności). Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Z ww. przepisu wynika, że wspólność małżeńska została ukształtowana jako wspólność łączna. Charakteryzuje się ona tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą więc rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową. Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego. Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie w czasie jej trwania nieruchomości oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale. Konsekwentnie, w przypadku sprzedaży tego prawa, każdy z małżonków zbywałby je w całości, a nie w określonym udziale.

Zaprezentowane stanowisko znajduje odzwierciedlenie w podjętej przez NSA uchwale w składzie siedmiu sędziów z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17, w której sąd stwierdził, że dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) nabytych przez współmałżonka w wyniku dziedziczenia, datą ich nabycia lub wybudowania w rozumieniu tego przepisu jest dzień nabycia (wybudowania) tych nieruchomości i praw majątkowych do majątku wspólnego małżonków.

W uzasadnieniu uchwały Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w przypadku nabycia nieruchomości przez małżonków pozostających w majątkowej wspólności małżeńskiej przewidzianej w art. 31 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy nie ma możliwości określenia tego, w jakich częściach nastąpiło nabycie nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT. Nie jest możliwe nabycie nieruchomości w określonym udziale przez małżonków pozostających we wspólności majątkowej małżeńskiej i działających jednocześnie, co wynika z istoty wspólności małżeńskiej. Wspólność małżeńska (łączna) to wspólność bezudziałowa, a w czasie jej trwania małżonkowie nie mogą rozporządzać swoimi prawami do majątku wspólnego jako całości. Nie mogą także rozporządzać udziałem w jakimkolwiek przedmiocie należącym do tego majątku.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego skoro, z uwagi na wspólność majątkową, nie można wyodrębnić udziałów, które małżonkowie posiadali w chwili nabycia nieruchomości w małżeństwie, to nie można też przyjąć, że pięcioletni termin biegnie od daty nabycia nieruchomości w drodze spadku. Dla oceny skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości kluczowy jest moment poniesienia wydatku na nabycie tego składnika do majątku wspólnego i to, że tego wydatku - w momencie jego poniesienia - nie można przypisać jednemu bądź drugiemu małżonkowi w udziałach o określonej wielkości.

Argumenty zawarte w uchwale II FPS 2/17 są aktualne także w sytuacji, gdy do nabycia udziału w lokalu dojdzie po ustaniu małżeńskiej wspólności ustawowej w wyniku ustania małżeństwa przez rozwód i wydania przez sąd powszechny postanowienia o podziale majątku wspólnego. Zarówno w wyniku podziału majątku dorobkowego jak i w wyniku ustania wspólności ustawowej wobec śmierci jednego z małżonków następuje nabycie nieruchomości lub prawa majątkowego do ustawowej wspólności małżeńskiej i za datę nabycia w świetle uchwały należy uznać tą datę. Późniejsze/następcze zdarzenia prawne (sposób ustania ustawowej wspólności małżeńskiej) nie mają zatem, w tym aspekcie, prawnopodatkowego znaczenia dla ustalenia daty nabycia nieruchomości lub prawa majątkowego.

Mając na uwadze wyżej powołane przepisy prawa, przedstawiony opis stanu faktycznego oraz uchwałę NSA należy stwierdzić, że za datę nabycia przez Wnioskodawczynię nieruchomości w postaci lokalu mieszkalnego w Warszawie, nabytej wraz z byłym mężem w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej należy uznać rok 1999, kiedy to nieruchomość została nabyta do majątku wspólnego małżonków.

Zatem sprzedaż, która miała miejsce 3 stycznia 2018 roku ww. nieruchomości nie będzie stanowić dla Wnioskodawczyni źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zbycie to nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca 1999 r., w którym nastąpiło nabycie. W związku z powyższym, nie powstanie u Wnioskodawczyni obowiązek zapłaty podatku dochodowego od przychodu z tej sprzedaży, ani obowiązek wykazania ww. przychodu w jakimkolwiek zeznaniu podatkowym.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym łub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.