Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.440.2017.1.AC
z 9 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2017 r. (data wpływu 20 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży wierzytelności otrzymanej w drodze darowizny – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży wierzytelności otrzymanej w drodze darowizny.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 21 października 2014 r. w drodze umowy darowizny, zawartej w formie aktu notarialnego, Wnioskodawca nabył od swojej matki wierzytelność o zwrot pożyczki udzielonej w dniu 27 marca 2007 r., a także odsetki od pożyczki i inne należności uboczne. Wartość należności głównej to 150 000 zł, zaś wraz z należnościami ubocznymi i odsetkami to 660 000 zł. Wnioskodawca nie odprowadził podatku od darowizny, gdyż czynność podlegała zwolnieniu od tego podatku.

W dniu 14 listopada 2014 r. Wnioskodawca zawarł z firmą windykacyjną umowę o windykację z powierniczym przeniesieniem wierzytelności.

Wnioskodawca z uwagi na to, że spłata wierzytelności przez dłużnika jest wątpliwa, ma zamiar zbyć tę wierzytelność na rzecz ww. firmy windykacyjnej lub osoby fizycznej. Maksymalna zaoferowana cena nabycia jest równa należności głównej wierzytelności.

Wnioskodawca obecnie prowadzi działalność gospodarczą, jednak w dniu nabycia ww. wierzytelności oraz w dniu zawarcia ww. umowy z firmą windykacyjną, był osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Nabycie i ewentualna sprzedaż ww. wierzytelności nie jest związana z prowadzoną obecnie działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od ceny uzyskanej ze sprzedaży wierzytelności, przy założeniu, że dochód będzie równy lub niższy niż wysokość należności głównej, tj. 150 000 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż wierzytelności w przypadku, gdy uzyskany przychód będzie równy lub niższy niż wartość główna wierzytelności, nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na brak przychodu podlegającego opodatkowaniu oraz tego, że wierzytelność ta podlega ustawie o podatku od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku (art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c (art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W ramach opisanego zdarzenia, Wnioskodawca otrzymał w drodze darowizny wierzytelność. Wartość nominalna wierzytelności (kwota główna wynikająca z umowy pożyczki) stanowiła dla Wnioskodawcy przychód w momencie otrzymania darowizny. Przychód ten podlegał przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn. Sprzedaż wierzytelności przez Wnioskodawcę i uzyskanie całości lub części należności głównej pożyczki nie będzie stanowiła odrębnego przychodu – przysporzenia na rzecz Wnioskodawcy. Uzyskanie ceny ze sprzedaży wierzytelności będzie technicznym następstwem przyjęcia przez Wnioskodawcę darowizny – źródłem roszczenia o spłatę wierzytelności jest przyjęcie darowizny. Wierzyciel nie otrzyma należności – przedmiotu darowizny od dłużnika, ale od osoby trzeciej. Nie zmienia to jednak faktu, że wierzytelność, jej wysokość i źródło przychodu jest taka sama, tj. w majątku Wnioskodawcy nie będzie nowej wierzytelności tylko dlatego, że Wnioskodawca otrzyma w pieniądzu przedmiot darowizny od osoby trzeciej a nie od dłużnika.

A zatem ze względu na art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sprzedaż wierzytelności jako fizyczne uzyskanie kwoty głównej pożyczki nie będzie podlegać przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Potwierdzeniem prawidłowości tego stanowiska może być wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 7 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Po 14/11, który stwierdził, że „otrzymana przez wnioskodawczynię spłata, jako pieniężny surogat udziałów zmarłego wspólnika, winna być opodatkowana podatkiem od spadków i darowizn”, a nie podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Podobnie w przedstawionym zdarzeniu przyszłym – uzyskanie dochodu przez sprzedaż wierzytelności będzie stanowiła realizację uprawnień wynikających z darowizny i źródłem roszczeń Wnioskodawcy będzie w istocie darowizna (gdyby nie darowizna Wnioskodawca nie otrzymałby ceny sprzedaży części kwoty głównej Wierzytelności). A zatem, otrzymanie wierzytelności na podstawie umowy darowizny oraz uzyskanie ceny z jej sprzedaży od osoby trzeciej należy traktować jako jeden przychód podlegający przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn, który nie powoduje po stronie Wnioskodawcy powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jak podkreśla się w doktrynie, definicja przychodu zawarta w art. 11 ust. 1 ma charakter ogólny – „stosuje się ją w przypadkach, gdy przepisy szczególne nie regulują tej kwestii odmiennie, w szczególności nie przewidują odrębnego sposobu określania momentu uzyskania przychodu lub jego wysokości. Zanim jednak otrzymaną wartość zaliczy się do przychodów podlegających podatkowi dochodowemu od osób fizycznych, należy ustalić, czy w związku z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy o PIT nie jest ona wyłączona spod działania komentowanej ustawy, przykładowo jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn” (Komentarz do art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, red. J. Marciniuk).

Zdaniem Wnioskodawcy, podkreślić należy, że interpretacje dotyczące fizycznego uzyskania środków pieniężnych ze spłaty wierzytelności przez dłużnika były przedmiotem licznych pozytywnych interpretacji ze strony dyrektorów izb skarbowych, tj. uzyskanie należności przez spłatę wierzytelności przez dłużnika nie podlega przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Potwierdza to interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 kwietnia 2011 r., nr IPPB2/415-136/11-2/MS: „Czy przychód z tytułu zapłaty wierzytelności, jaka przysługuje Wnioskodawczyni z tytułu spadkobrania po zmarłym ojcu, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych? (...) Wnioskodawczyni nabyła tytułem spadku po zmarłym ojcu część prawa majątkowego w postaci wierzytelności, która przysługiwała jej ojcu. Przedmiotowa wierzytelność jest prawem majątkowym podlegającym opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. (...) Oznacza to, że przedmiotowa wierzytelność nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w związku z wypełnieniem dyspozycji art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Taką samą interpretację należy przyjąć w przypadku uzyskania zapłaty za wierzytelność nabytą w drodze darowizny w wyniku jej sprzedaży. Tak samo jak przy spłacie wierzytelności uzyskanie ceny z jej sprzedaży jest tylko czynnością techniczną, która powoduje ten sam skutek, tj. uzyskanie faktycznie, fizycznie środków pieniężnych. Brak jest bowiem podstaw do przyjęcia, że z uwagi na to, że płatnikiem środków z tytułu wierzytelności jest inna osoba niż dłużnik, Wnioskodawca otrzymuje jakieś inne, dodatkowe przysporzenie. Co więcej cena uzyskana ze sprzedaży jest niejednokrotnie niższa niż uzyskanie tych środków od dłużnika w wyniku spłaty wierzytelności. A zatem przy cesji wierzytelności nie ma mowy o wyższym przychodzie z tego tytułu, o wyższym lub jakimś innym przysporzeniu majątkowym. Wierzyciel, sprzedając wierzytelność, może mieć nawet stratę a nie przychód. W takim przypadku nie ma mowy o podstawie do opodatkowania podatkiem od osób fizycznych, gdyż strata nie podlega opodatkowaniu.

Ponadto podkreślenia wymaga również fakt, że uzyskanie ceny ze sprzedaży wierzytelności tak samo jak spłata wierzytelności jest jedynie realizacją otrzymanego na podstawie darowizny uprawnienia Wnioskodawcy. Wnioskodawca rozpoznał przychód w wysokości wartości nominalnej wierzytelności pożyczkowej w momencie przyjęcia darowizny. Przyjęcie darowizny przez Wnioskodawcę stanowiło zdarzenie powodujące powiększenie majątku Wnioskodawcy. Późniejsze odzyskanie kwoty głównej Wierzytelności stanowi jedynie czynność techniczną, w wyniku której posiadane przez Wnioskodawcę aktywa w postaci Wierzytelności zostaje zastąpione środkami pieniężnymi.

Suma aktywów Wnioskodawcy nie zwiększa się. Uzyskanie ceny ze sprzedaży kwoty nominalnej Wierzytelności (części kapitałowej pożyczki) nie stanowi więc przychodu Wnioskodawcy, ponieważ nie wiąże się z jakimkolwiek przysporzeniem majątkowym po stronie Wnioskodawcy.

W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że aby miało miejsce opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych musi nastąpić przysporzenie, np.:

1. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 1995/10: „Ma bowiem rację autor skargi kasacyjnej wskazując, że aby opodatkowanie PDOF miało miejsce, musi być obecny element przysporzenia odnoszący się do majątku podatnika”,
2. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 1950/10): „Zasadnie stwierdził Sąd pierwszej instancji, akceptując tym samym stanowisko Spółki, iż w opisanej przez nią w jej wniosku sytuacji Spółka nie otrzyma od wspólnika żadnego trwałego przysporzenia majątkowego, które powiększałoby jej majątek i które mogłoby być potraktowane jako osiągnięcie przez Spółkę podlegającego opodatkowaniu przychodu podatkowego”,
3. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 listopada 2003 r., sygn. akt III SA 3382/02: „do przychodów zaliczyć można tylko takie wartości, które określają definitywny przyrost majątku podatnika”.
4. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 1998 r., sygn. akt SA/Sz 1305/97: „Z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest tylko taka wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są zatem w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy podatkowej tylko takie wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika”.
   
   

Majątek Wnioskodawcy powiększył się o wartość Wierzytelności pożyczkowej w momencie otrzymania wierzytelności w drodze darowizny. Przychód ten jako podlegający przepisom o podatku od spadków i darowizn nie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W wyniku sprzedaży tej wierzytelności majątek Wnioskodawcy nie zwiększy się po raz drugi, w związku z czym nie można mówić w ogóle o powstaniu przychodu po stronie Wnioskodawcy w momencie uzyskania ceny ze sprzedaży wierzytelności. Nie można więc zakładać, że sama cesja wierzytelności powoduje ponowny wzrost majątku Wnioskodawcy o kwotę odpowiadającą wartości wierzytelności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Umowa pożyczki została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Pożyczka może być udzielona nieodpłatnie lub odpłatnie, tj. za oznaczonym wynagrodzeniem w formie odsetek, w zależności od woli stron.

Samo udzielenie pożyczki i późniejsza jej spłata pozostają neutralne podatkowo i nie stanowią źródła przychodu dla pożyczkobiorcy, ponieważ umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2017 r., poz. 833, z późn. zm.), podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne m.in. praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem darowizny.

Zgodnie z art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowi, że zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli:

1. zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-5, 7 i 8 oraz ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4, oraz
2. w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 – udokumentują ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek płatniczy nabywcy, na jego rachunek, inny niż płatniczy, w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub przekazem pocztowym.
   
   

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Powyższy przepis należy interpretować w ten sposób, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym nie podlegają przychody wynikające w sposób bezpośredni ze zdarzeń powodujących powstanie obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn. Do wyłączenia z opodatkowania podatkiem dochodowym przychodów na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodzi przy nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych w drodze darowizny. Jednakże przepis ten nie ma zastosowania, gdy obdarowany w związku z odziedziczonym prawem majątkowym w okresie późniejszym uzyskuje środki pieniężne z realizacji tego prawa stanowiące przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 21 października 2014 r. w drodze umowy darowizny, zawartej w formie aktu notarialnego, Wnioskodawca nabył od swojej matki wierzytelność o zwrot pożyczki. Wnioskodawca nie odprowadził podatku od darowizny, gdyż czynność podlegała zwolnieniu od tego podatku. Wnioskodawca z uwagi na to, że spłata wierzytelności przez dłużnika jest wątpliwa, ma zamiar zbyć tę wierzytelność na rzecz firmy windykacyjnej lub osoby fizycznej. Maksymalna zaoferowana cena nabycia jest równa należności głównej wierzytelności. Wnioskodawca obecnie prowadzi działalność gospodarczą, jednak w dniu nabycia ww. wierzytelności był osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Nabycie i ewentualna sprzedaż ww. wierzytelności nie jest związana z prowadzoną obecnie działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca nabył więc w drodze umowy darowizny prawo majątkowe w postaci wierzytelności o zwrot pożyczki. Ponieważ w skład darowizny wchodziło ww. prawo, a nie środki pieniężne z tytułu sprzedaży wierzytelności, zatem należy uznać, że kwota uzyskana ze sprzedaży wierzytelności o zwrot pożyczki w wysokości należności głównej lub niższej nie podlega regulacjom ustawy o podatku od spadków i darowizn i tym samym może podlegać przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy zauważyć, że obie operacje: zarówno darowizna wierzytelności z tytułu udzielonej pożyczki, jak i późniejsza jej sprzedaż są odrębnymi, kolejnymi czynnościami, które należy ocenić niezależnie od siebie pod względem skutków prawnych, jakie wywołały. Stąd też, podlegają opodatkowaniu różnymi podatkami. Nabycie wierzytelności w np. drodze darowizny, jest odrębną czynnością od sprzedaży wierzytelności, a tym samym podlega odrębnym regulacjom prawnopodatkowym.

Cesja wierzytelności uregulowana została w przepisach art. 509-518 Kodeksu cywilnego. Stosownie do przepisu art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl art. 509 § 2 ww. ustawy, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 510 § 1 powyższej ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W świetle powyższych przepisów, przeniesienie wierzytelności polega na tym, że prawa przysługujące zbywcy (dotychczasowemu wierzycielowi) przechodzą na nabywcę wierzytelności. Właściwość zobowiązania, uprawnienia wierzyciela i zobowiązania dłużnika pozostają bez zmian, gdyż w wyniku umowy cesji wierzytelności zmienia się tylko wierzyciel.

W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelności wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem), a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne.

Treść powyższych przepisów wskazuje zatem, iż wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, źródłem przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

W myśl art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Zawarte w tym przepisie wyliczenie praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy jako odrębne źródło przychodów ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności”. Przyjęcie przez ustawodawcę otwartego katalogu tych przychodów pozwala na zaliczenie do tej kategorii wszystkich innych przychodów z praw majątkowych.

Prawa majątkowe są prawami podmiotowymi, realizującymi interes ekonomiczny uprawnionego i składającymi się na jego majątek. Co do zasady mają one wymiar pieniężny jednakże służą jedynie do realizacji interesu ekonomicznego uprawnionego, gdyż zapewniają mu możliwość domagania się konkretnego zachowania ze strony dłużnika (zobowiązanego). Samo nabycie prawa majątkowego nie oznacza jednoczesnego nabycia przedmiotu zobowiązania czy też jego realizacji.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca w przypadku dokonania sprzedaży wierzytelności z tytułu pożyczki, otrzymanej darowizną uzyska przychód z praw majątkowych w rozumieniu art. 18 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca będzie zobowiązany do odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych od ww. przychodu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, że interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Należy wyjaśnić, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe, jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania, w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną, interpretację indywidualną lub objaśnienia podatkowe, jeżeli stwierdzi ich nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanką dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego.

Natomiast – odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu i Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazać należy, że rozstrzygnięcia te dotyczyły tylko konkretnych spraw podatnika osadzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, oraz sądów administracyjnych to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Powoływane wyroki sądów administracyjnych dotyczyły tylko konkretnych spraw wydanych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. Z uwagi na powyższe przywołane rozstrzygnięcia nie są wiążące dla tutejszego Organu podatkowego. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.