2018.03.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.77.2018.1.MD
z 13 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2018 r. (data wpływu 31 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia w całości lub w części podatku naliczonego z tytułu wydatków ponoszonych celem przesunięcia przystanków komunikacji miejskiej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia w całości lub w części podatku naliczonego z tytułu wydatków ponoszonych celem przesunięcia przystanków komunikacji miejskiej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej zwany: „Gminą”, „Miastem” lub „Wnioskodawcą”) jest jednostką samorządu terytorialnego.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1454), od dnia 1 stycznia 2017 r. Gmina podjęła wspólne rozliczanie podatku VAT wraz ze wszystkimi jednostkami budżetowymi i zakładem budżetowym. Z dniem tym, zgodnie z art. 4 ww. ustawy, Gmina wstąpiła we wszystkie przewidziane w przepisach dotyczących podatku VAT prawa i obowiązki swoich jednostek budżetowych i zakładu budżetowego.

Jedną z jednostek budżetowych Miasta jest Zarząd Infrastruktury Komunalnej i Transportu w X (dalej: „ZIKiT”), którego podstawowym przedmiotem działalności jest organizowanie, nadzorowanie i prowadzenie – w zakresie nie powierzonym do realizacji innym miejskim jednostkom lub podmiotom – wszystkich spraw związanych z gospodarką komunalną oraz transportem w Mieście. W szczególności, do zadań ZIKiT należy pełnienie funkcji zarządu dróg publicznych, zarządzanie działkami drogowymi położonymi na terenach stanowiących własność i pozostających we władaniu Miasta lub Skarbu Państwa, pełnienie funkcji zarządzającego ruchem na drogach, organizowanie i zarządzanie lokalnym transportem zbiorowym oraz transportem aglomeracyjnym, a także wypełnianie funkcji inwestorskich dla zadań inwestycyjnych realizowanych przez Gminę Miejską w zakresie działania ZIKiT.

Działając poprzez jednostkę budżetową ZIKiT, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, przede wszystkim, w zakresie zbiorowego transportu publicznego (komunikacji miejskiej). Ponieważ działalność w powyższym zakresie Wnioskodawca wykonuje na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych i uzyskuje wpływy ze sprzedaży biletów komunikacji miejskiej, traktuje ją jako podlegającą regulacjom ustawy o VAT.

Jednostka budżetowa ZIKiT wykonuje również szereg zadań inwestycyjnych w Mieście, np. realizuje inwestycje w zakresie budowy ścieżek rowerowych w Mieście.

Zdarza się, że przy budowie ścieżek rowerowych dochodzi do kolizji z obiektami infrastruktury technicznej, które – aby umożliwić realizację inwestycji – wymagają przebudowy, np. przesunięcia. Przykładowo, w związku z budową ścieżki rowerowej od ul. W… wzdłuż ulic T…. i Ć…. w K…. zostały przesunięte dwie wiaty przystankowe: autobusowa w kierunku „N….” oraz tramwajowa w kierunku ul. Ć…..

Wydatki związane z tego typu kolizjami ponoszone są wyłącznie w związku z realizowaną inwestycją w zakresie budowy ścieżki rowerowej. Bazując na podanym wyżej przykładzie przebudowy infrastruktury przystankowej, Wnioskodawca ponosi wydatki na poczet takiej przebudowy nie dla celów poprawy jakości obsługi zbiorowego transportu publicznego, ale dla celów budowanej ścieżki rowerowej. Innymi słowy, gdyby ścieżka rowerowa nie była budowana, Wnioskodawca nie ponosiłby kosztów przebudowy wiat przystankowych. Działalność w zakresie zbiorowego transportu publicznego nie stanowi przyczyny poniesienia kosztów przesunięcia przystanków. Z drugiej strony jednak, przystanki niewątpliwie związane są z opodatkowaną VAT działalnością Wnioskodawcy w zakresie zbiorowego transportu publicznego.

W świetle powyższego, wątpliwości Wnioskodawcy rodzi, czy przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków poniesionych na przesunięcie przystanków komunikacji miejskiej, pomimo tego, że przyczyną i celem poniesienia przedmiotowych jest wyłącznie budowa ścieżki rowerowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia w całości lub w części podatku naliczonego z tytułu wydatków ponoszonych celem przesunięcia przystanków komunikacji miejskiej (w zakresie właściwym dla wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę na poczet zbiorowego transportu publicznego), pomimo tego, że przyczyną i celem poniesienia przedmiotowych wydatków nie jest działalność gospodarcza Wnioskodawcy (w rozumieniu ustawy o VAT) w zakresie zbiorowego transportu publicznego, lecz budowa ogólnodostępnej ścieżki rowerowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, Miastu nie przysługuje w żadnej części prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego z wydatków ponoszonych na przesunięcie przystanków komunikacji miejskiej (w zakresie właściwym dla wydatków ponoszonych na poczet wykonywania działalności w zakresie zbiorowego transportu publicznego), gdyż przyczyną i celem poniesienia przedmiotowych wydatków nie jest działalność gospodarcza Wnioskodawcy w rozumieniu podatku VAT (w szczególności nie jest to wydatek poniesiony w zakresie zbiorowego transportu publicznego), ale budowa ogólnodostępnej ścieżki rowerowej.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przepis ten jest implementacją do polskiego porządku prawnego art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej jako: „Dyrektywa VAT”), zgodnie z którym podatek podlega odliczeniu, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika.

W świetle powyższego przepisu, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przedstawionych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie takich czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1875) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego.

W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym). Podmioty takie są wyodrębnionymi jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej, które prowadzą swoją działalność w formie samorządowego zakładu budżetowego lub jednostki budżetowej. Gmina oraz inna gminna osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakterze użyteczności publicznej wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie (ust. 2 ww. artykułu).

W tym miejscu należy podkreślić, że z uwagi na swą specyfikę jednostki samorządu terytorialnego nie są podmiotami zrównanymi z komercyjnymi przedsiębiorcami. Powyższe wynika chociażby z racji uprzywilejowania tych jednostek poprzez treść art. 15 ust. 6 ustawy o VAT i nieuznawania ich za podatnika w określonych okolicznościach, tj. w przypadku działania w charakterze organu władzy publicznej, którego przymiotu komercyjny przedsiębiorca nie posiada i którego działalność, co do zasady, jest opodatkowana w całości. Z tego też względu rozpatrując w zakresie podatku VAT kwestie uprawnień i obowiązków podmiotów, takich jak jednostki samorządu terytorialnego, należy mieć na względzie okoliczność, że podmioty te – co do zasady – w odniesieniu do niektórych czynności występują jako organ władzy publicznej i nie są uznawane za podatników stosownie do ww. art. 15 ust. 6 ustawy.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują, jaki związek musi istnieć pomiędzy zakupami a sprzedażą, żeby podatnik mógł skorzystać z prawa do odliczenia. Związek ten może być bezpośredni lub pośredni. Związek bezpośredni występuje wówczas, gdy nabywane towary i usługi służą dalszej odprzedaży lub też w bezpośredni sposób wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Natomiast o związku pośrednim mówimy wtedy, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania podmiotu, a więc w sposób pośredni wiążą się z działalnością gospodarczą i z osiąganymi przychodami. Aby wskazać, czy określone zakupy mają związek pośredni musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy między dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. Pośredni związek dokonanych zakupów z działalnością gospodarczą występuje wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotów. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego, obsługi prawnej.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) wskazuje się, że musi istnieć bezpośredni lub pośredni związek przyczynowo-skutkowy między dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem opodatkowanego obrotu. Prawo do odliczenia VAT zakłada bowiem, że jedynie takie wydatki które stanowią elementy cenotwórcze transakcji objętych podatkiem należnym, rodzą prawo do odliczenia. Innymi słowy, aby możliwe było odliczenie VAT naliczonego, musi istnieć związek pomiędzy wydatkiem a sprzedażą opodatkowaną VAT, co oznacza, że wydatek musi stanowić element kosztowy sprzedaży opodatkowanej (zob. np. wyroki TSUE w sprawie Cibo Participations, C-16/00 oraz w sprawie Kretztechnik, C-465/03).

Ponadto, co szczególnie dobitnie podkreślił TSUE w wyroku w sprawie Inverstrand, C-435/05, w sytuacji gdy określone koszty zostałyby poniesione przez podatnika nawet gdyby nie prowadził on działalności opodatkowanej, kosztów tych nie można uznać za poniesione w związku z działalnością opodatkowaną. Gdy działalność ta nie stanowi przyczyny poniesienia kosztów, nie można bowiem twierdzić, że koszty te zostały poniesione na potrzeby i w związku z podlegającą opodatkowaniu działalnością gospodarczą.

W przypadku, w którym celem prowadzonej inwestycji nie jest wykonywanie opodatkowanej VAT działalności gospodarczej, także ponoszone w związku z tą inwestycją wydatki na usunięcie powstałych kolizji, nie będą, co do zasady, pozwalały na odliczenie podatku naliczonego, gdyż nie będą one ponoszone w celu prowadzenia działalności opodatkowanej. Będzie to dotyczyło wszystkich wydatków związanych z prowadzoną inwestycją, tak długo jak wydatki te nie przyczynią się, czyli nie będą stanowić elementu kosztowego, sprzedaży opodatkowanej VAT (co mogłoby teoretycznie mieć miejsce np. w przypadku, w którym w wyniku usuwania kolizji doszłoby do wytworzenia nowych, odrębnych środków trwałych, będących następnie przedmiotem opodatkowanej VAT sprzedaży towarów).

Mając na względzie powyższe zasady, które determinują istnienie prawa do odliczenia podatku naliczonego, zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na poczet przesunięcia przystanków komunikacji miejskiej, kolidujących z budowaną ścieżką rowerową, nie będą uprawniały Gminy do odliczenia wynikającego z nich podatku naliczonego (w zakresie właściwym dla wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę dla potrzeb wykonywania działalności w zakresie zbiorowego transportu publicznego).

Wydatki te bowiem ponoszone są wyłącznie celem budowy ścieżki rowerowej. Gdyby ścieżka rowerowa nie była budowana, Wnioskodawca nie poniósłby kosztów przebudowy przystanków. Zatem, choć niewątpliwie przystanki komunikacji miejskiej służą opodatkowanej VAT działalności gospodarczej Gminy, nie można twierdzić, że wydatki ponoszone na te przystanki, niepodyktowane jednak potrzebami zbiorowej komunikacji miejskiej, ale wyłącznie celem budowy ścieżki rowerowej, uprawniają Gminę do odliczenia wynikającego z nich naliczonego podatku VAT.

Z pewnością też koszty przesunięcia kolidującej z budowaną ścieżką infrastruktury przystankowej zostałyby poniesione niezależnie od faktu prowadzenia przez Gminę jakiejkolwiek działalności z wykorzystaniem przystanków komunikacji miejskiej. Stąd, w świetle przywoływanego wyżej orzeczenia TSUE w sprawie Inverstrand, C-435/05, skoro działalność w zakresie zbiorowego transportu publicznego nie stanowi przyczyny poniesienia kosztów przesunięcia przystanków, nie można uznać, że koszty przesunięcia przystanków zostały poniesione na potrzeby i w związku z podlegającą opodatkowaniu działalnością Gminy w zakresie zbiorowego transportu publicznego.

Wydatki ponoszone na przesunięcie przystanków w związku z potrzebami budowanej ścieżki rowerowej w żaden sposób nie będą również stanowić elementów cenotwórczych działalności w zakresie opodatkowanego VAT zbiorowego transportu publicznego, co w świetle wyżej przywoływanego orzecznictwa TSUE jest koniecznym warunkiem odliczenia podatku naliczonego. Wydatki na przesunięcie przystanków, jako koszty inwestycji w zakresie budowy ścieżki rowerowej, mogłyby ewentualnie stanowić komponent ceny potencjalnych czynności opodatkowanych prowadzonych przez Gminę z wykorzystaniem budowanej ścieżki rowerowej, gdyby taka działalność była przez Gminę prowadzona.

Tym samym, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków na poczet przebudowy przystanków komunikacji miejskiej (w zakresie właściwym dla wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę dla potrzeb wykonywania działalności w zakresie zbiorowego transportu publicznego), z uwagi na fakt, że wydatki te ponoszone są wyłącznie w związku z koniecznością wynikającą z budowy ścieżki rowerowej.

Stanowisko takie wyrażone jest również w interpretacji z dnia 20 października 2017 r., sygn. 0114-KDIP4.4012.419.2017.1.AKO, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej jednoznacznie stwierdził, iż:

„Jak wynika z powyższego opisu, przebudowa trasy tramwajowej była konieczna ze względu na kolizję pomiędzy istniejącą infrastrukturą tramwajową z infrastrukturą drogową, która powstanie w ramach realizacji projektu. Zatem, gdyby Miasto nie planowało przeprowadzenia całości opisanej inwestycji, dokonanie przebudowy obecnie istniejącej i funkcjonującej trasy tramwajowej również nie byłoby potrzebne.

Co prawda dokonana przebudowa trasy tramwajowej – podobnie jak wybudowanie urządzeń elektroenergetycznych – była konieczna z punktu widzenia całości realizowanej inwestycji, jednakże przebudowa trasy tramwajowej nie służy zwiększeniu możliwości Miasta w zakresie uzyskania dodatkowych wpływów ze sprzedaży opodatkowanej VAT związanej z wykorzystaniem tej części infrastruktury. (...) Usunięcie takiej kolizji nie stanowi zatem odrębnego celu inwestycji i nie wpływa na sprzedaż opodatkowaną VA T generowaną przez Miasto.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że przedmiotowe wydatki są związane w szczególności z realizacją zadań Miasta, której ma służyć cała inwestycja polegająca na przebudowie ulic wraz z czynnościami dodatkowymi, czyli w szczególności poprawie jakości dróg publicznych czy transportu zbiorowego.

W konsekwencji, w opisanym przypadku nie zachodzi związek pomiędzy poniesionymi wydatkami na przebudowę trasy tramwajowej, który uzasadniałby powstanie prawa do obniżenia przez Miasto kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VA T naliczonego związanego z tą częścią nabyć towarów oraz usług”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Podkreślić należy, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego.

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu VAT. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności nieopodatkowanych podatkiem VAT.

Należy również podkreślić, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na zakres prawa do odliczeń w sposób bezpośredni wpływa również pojmowanie statusu danego podmiotu jako podatnika podatku od towarów i usług wykonującego czynności opodatkowane. Tylko podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady status podatnika związany jest z prowadzeniem przez dany podmiot działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przedstawionych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie takich czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1875), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują m.in. sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych (art. 7 ust. 1 pkt 10 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 powołanej ustawy). Podmioty takie są wyodrębnionymi jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej, które prowadzą swoją działalność w formie samorządowego zakładu budżetowego lub jednostki budżetowej.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że jedną z jednostek budżetowych Miasta jest Zarząd Infrastruktury Komunalnej i Transportu, którego podstawowym przedmiotem działalności jest organizowanie, nadzorowanie i prowadzenie – w zakresie nie powierzonym do realizacji innym miejskim jednostkom lub podmiotom – wszystkich spraw związanych z gospodarką komunalną oraz transportem w Mieście. ZIKiT realizuje inwestycje w zakresie budowy ścieżek rowerowych w Mieście. Zdarza się, że przy budowie ścieżek rowerowych dochodzi do kolizji z obiektami infrastruktury technicznej, które – aby umożliwić realizację inwestycji – wymagają przebudowy. Jak wskazał Wnioskodawca wydatki związane z tego typu kolizjami ponoszone są wyłącznie w związku z realizowaną inwestycją w zakresie budowy ścieżki rowerowej.

W odniesieniu do przedstawionej sytuacji wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części z tytułu wydatków związanych z przesunięciem przystanków komunikacji miejskiej ze względu na prowadzaną inwestycję w zakresie budowy ścieżki rowerowej.

Zaznaczyć należy, że Gmina podejmując działania w zakresie budowy ścieżek rowerowych, realizuje swoje zadania związane z zaspokajaniem zbiorowych potrzeb wspólnoty. Zadaniem (obowiązkiem) Gminy jest bowiem stworzenie warunków do poprawy kultury fizycznej i turystyki np. przez budowę nowych, czy modernizację już istniejących ścieżek rowerowych w celu aktywnego i zdrowego spędzenia czasu na wolnym powietrzu, jak również rozwoju formy fizycznej mieszkańców. Zatem podejmowanie działania w przedmiotowym zakresie w ramach realizacji obowiązków publicznych ciążących na Gminie, jest ustawową powinnością Gminy.

Treść wniosku wskazuje, że przy budowie ścieżek rowerowych dochodzi do kolizji z obiektami infrastruktury technicznej. Wnioskodawca, aby zrealizować inwestycję ponosi wydatki dotyczące przesunięcia wiat przystankowych. Działalność w zakresie zbiorowego transportu publicznego nie stanowi przyczyny poniesienia kosztów przesunięcia przystanków.

Jak wynika z opisu sprawy przesunięcie wiat przystankowych konieczne jest ze wglądu na kolizję pomiędzy istniejącymi obiektami infrastruktury technicznej (przystankami komunikacji miejskiej) z budowaną ścieżką rowerową. Zatem gdyby Wnioskodawca nie realizował inwestycji w zakresie budowy ścieżek rowerowych, dokonanie przebudowy istniejących obiektów infrastruktury technicznej (przystanków komunikacji miejskiej) również nie byłoby potrzebne. Co prawda dokonana przebudowa obiektów infrastruktury technicznej (przystanków komunikacji miejskiej) jest konieczna z punktu widzenia całości realizowanej inwestycji, jednakże przesunięcie tych obiektów nie służy zwiększeniu możliwości Miasta w zakresie uzyskania dodatkowych wpływów ze sprzedaży opodatkowanej VAT z tytułu działalności w zakresie zbiorowego transportu publicznego. Usunięcie takiej kolizji nie stanowi zatem odrębnego celu inwestycji i nie wpływa na sprzedaż opodatkowaną VAT generowaną przez Wnioskodawcę.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że zakupy towarów i usług związane z czynnością przesunięcia wiat przystankowych są związane z realizacją zadań Miasta, którym ma służyć inwestycja budowy ścieżek rowerowych, czyli w szczególności stworzenie warunków do poprawy kultury fizycznej i turystyki dla mieszkańców.

Zatem, w opisanym przypadku nie zachodzi związek pomiędzy poniesionymi wydatkami na przesunięcie wiat przystanków komunikacji miejskiej, a czynnościami opodatkowanymi, gdyż zadanie w postaci budowy ścieżek rowerowych nie generuje w gminie podatku należnego. Tym samym w świetle art. 86 ust. 1 ustawy u Wnioskodawcy, nie powstanie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w ramach realizacji inwestycji.

W konsekwencji Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia całości lub części podatku VAT z tytułu wydatków ponoszonych na przesunięcie przystanków komunikacji miejskiej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin