2018.03.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.694.2017.2.AK
z 13 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2017 r. (data wpływu 19 grudnia 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 lutego 2018 r. (data wpływu 12 lutego 2018 r.) oraz pismem z dnia 23 lutego 2018 r. (data wpływu 2 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości od wydatków na pojazdy samochodowe – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości od wydatków na pojazdy samochodowe. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z 5 lutego 2018 r. w sprawie powiadomienia o wydaniu interpretacji oraz pismem z 23 lutego 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (zwana dalej: Spółka) jest czynnym podatnikiem VAT, prowadzącym działalność gospodarczą, polegającą na produkcji i sprzedaży gipsowych wyrobów budowlanych ze specjalizacją w dziedzinie systemu ścian działowych z płyt (bloków) gipsowych oraz mieszanek tynkarskich maszynowego i ręcznego stosowania.

W związku z tą działalnością Spółki, wynika konieczność stałego przemieszczania się pracowników na terenie całego kraju w celu dostarczenia ww. wyrobów. Pracownicy korzystający z przedmiotowych samochodów są zatrudnieni w Spółce jako kierowcy. Spółka korzysta z pojazdów samochodowych ciężarowych określonych w ustawie o VAT.

Na podstawie art. 86a ust. 12 ustawy o VAT dokonane zostało zgłoszenie powyższych pojazdów samochodowych na druku VAT-26, informujące właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego, że te pojazdy są wykorzystywane wyłącznie do prowadzonej działalności gospodarczej.

Do dnia dzisiejszego odliczany jest w 100% VAT od wydatków eksploatacyjnych dotyczących tych samochodów. Z założenia są to samochody, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Pracownicy wykorzystujący opisane wyżej samochody jako miejsce wykonywania pracy mają wytyczony obszar całego kraju.

Pracownicy chcieliby wykorzystywać samochody służbowe ciężarowe w ten sposób, że po zakończonej pracy, w godzinach nocnych pracownik będzie jechał do domu, a nie na parking służbowy, a następnego dnia ruszał do pracy spod domu bez utraty uprawnienia do odliczania całego VAT od wydatków na pojazdy samochodowe. Samochód nie będzie wykorzystywany w celach prywatnych i służy wyłącznie wykonywaniu pracy jako kierowca.

Z umów tych wynikałaby konieczność prowadzenia przez pracownika ewidencji przebiegu pojazdu określonej odrębnymi przepisami. Równocześnie omówiono by z każdym z pracowników formę i zasady prowadzenia tej ewidencji wskazując, że rzetelne sporządzanie tej dokumentacji jest jednym z obowiązków pracowniczych, wyjaśniono by osobom kierującym tymi pojazdami, że pojazdy zostały im powierzone wyłącznie do wykonywania obowiązków służbowych, w związku z czym Spółce przysługiwałoby pełne odliczenie podatku od towarów i usług zawartego we wszelkich wydatkach eksploatacyjnych, w tym związanych z nabyciem paliwa do napędu tych pojazdów.

Zwrócono by uwagę, że użycie przez pracownika pojazdu do celów prywatnych lub nierzetelne prowadzenie ewidencji oznaczałoby powstanie szkody u pracodawcy w postaci m.in. nieodliczonego podatku od towarów i usług, a ta sytuacja skutkować będzie obciążeniem pracownika pełną kwotą w wysokości wynikłej dla pracodawcy z tego faktu szkody, jako szkoda wyrządzona umyślnie pracodawcy. W zawartych umowach pracownicy wyraziliby zgodę na potrącenie z ich wynagrodzenia za pracę wartości powstałych z ich winy szkód wynikłych z podpisanej umowy powierzenia mienia.

Te fakty są istotnym elementem gwarantującym, iż pojazd został powierzony pracownikowi wyłącznie do wykonywania obowiązków służbowych, albowiem wykluczono nawet potencjalną możliwość użytku samochodu służbowego do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, albowiem sankcja za niestosowanie się do zakazu użytkowania samochodu do celów prywatnych skutkować będzie obciążeniem pracownika całkowitym kosztem szkody powstałej u pracodawcy z tego tytułu. Równocześnie na podstawie zawartych umów, na żądanie pracodawcy, pracownicy są zobowiązani do natychmiastowego zwrotu pojazdu.

Pracownicy zatrudnieni na stanowisku kierowcy ww. samochodów mieliby obowiązek przechowania powierzonych im pojazdów w miejscu wskazanym w umowie (które nie jest tożsame z siedzibą Spółki), dbając równocześnie o powierzone mienie i ponosząc za nie odpowiedzialność materialną.

Z reguły byłyby to miejsca związane z zamieszkaniem danego pracownika, albowiem biorąc pod uwagę odległości od siedziby Spółki, uznano takie rozwiązanie za najkorzystniejsze i najefektywniejsze ze względu na wykorzystanie czasu pracy pracownika. Taki stan rzeczy wynika ze specyfiki prowadzonej przez Spółkę działalności, gdzie mobilność kierowców jest kluczowym elementem wykonywanych przez nich czynności na wyznaczonym terenie wykonywania działań.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że

Samochody będące przedmiotem zapytania są zaliczane do pojazdów, o których mowa w art. 2 pkt 34 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z poźn. zm.) czyli są to pojazdy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony. Masa jednego pojazdu to 3,1 t, a drugiego 3,3 t.
Pojazdy będące przedmiotem zapytania nie są zaliczane do pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z poźn. zm.), tj. konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą.
Samochody będące przedmiotem zapytania są zaliczane do pojazdów takich jak wymienione w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z poźn. zm.). Są to pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy. W dowodach rejestracyjnych pojazdów brak jest jednak stosownej adnotacji nt. dodatkowych badań technicznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy pracownik (zatrudniony na stanowisku kierowcy) mający jako miejsce wykonywania pracy jako cały kraj, może wykorzystywać samochód służbowy ciężarowy w ten sposób, że po zakończonej pracy będzie jechał do domu, a następnego dnia ruszał do pracy spod domu bez utraty uprawnienia do odliczania całego VAT od wydatków na pojazdy samochodowe?

Samochód nie jest wykorzystywany w celach prywatnych i służy wyłącznie wykonywaniu pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy, z dostępnych wyjaśnień Ministerstwa Finansów wynika, że umożliwienie pracownikowi wykorzystywania samochodu służbowego na dojazdy do/z pracy należy traktować jako wykorzystywanie pojazdu do celów mieszanych (firmowych i prywatnych), co skutkuje koniecznością stosowania ograniczonego prawa do odliczenia VAT (50%). Podobnie należy traktować także dojazdy przedsiębiorcy do miejsca wykonywania działalności gospodarczej. Tak wynika z broszury Ministerstwa Finansów opisującej zasady odliczania VAT od wydatków na samochody. Podobnie uznają też organy podatkowe, czego przykładem może być interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 24 lipca 2014 r., nr IPTPP4/443-304/14-4/UNR.

Zdaniem sądów administracyjnych, parkowanie samochodu blisko miejsca zamieszkania pracowników nie musi jednak automatycznie oznaczać konieczności stosowania ograniczonego odliczenia VAT od wydatków na ten pojazd. Jako przykład można tu wskazać wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 2 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Wr 191/16.

Sprawa dotyczyła spółki, której pracownicy w wyjątkowych sytuacjach parkowali służbowymi samochodami w miejscu swojego zamieszkania. Dotyczyło to np. dojazdu do miejsca zamieszkania po negocjacjach zakończonych w późnych godzinach wieczornych, rozpoczęcia delegacji wcześnie rano bądź konieczności odbioru samochodu z naprawy po pracy lub w weekend. Należy także nadmienić, że spółka wprowadziła regulamin, który zawierał bezwzględny zakaz używania pojazdów służbowych do jakichkolwiek celów prywatnych użytkowników. Natomiast użycie pojazdu służbowego w celu prywatnym zostało w nim zakwalifikowane jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych i stanowiło podstawę do zastosowania wobec pracownika odpowiedzialności dyscyplinarnej.

Spółka wprowadziła także nadzór nad używaniem pojazdów w trakcie wykonywania obowiązków służbowych - były one wyposażone w system lokalizacji satelitarnej (który umożliwiał dokonanie rozliczenia tras przejazdów oraz ilości zużytego paliwa). Pracownicy zostali zobowiązani do parkowania pojazdów służbowych na wskazanym przez spółkę terenie (poza ww. wyjątkowymi sytuacjami). Sąd uznał, że zapewnione przez spółkę zasady dotyczące zakazu wykorzystywania samochodów do celów prywatnych są tak samo skuteczne w czasie, gdy służą wykonywaniu obowiązków służbowych, jak i w okresie, gdy zaparkowane są w pobliżu miejsca zamieszkania pracowników. Umowa użytkowania pojazdów obowiązuje bowiem pracowników także w ich czasie wolnym (tak samo jak odpowiedzialność pracownicza za nieprzestrzeganie zapisów regulaminu).

WSA podkreślił, że istotne jest, aby parkowanie pojazdu poza siedzibę firmy: było uzasadnione specyfikę prowadzonej działalności, określone zostało w wewnętrznych regulacjach obowiązujących u podatnika, zaś podatnik zapewnił odpowiednie mechanizmy kontroli przestrzegania wykorzystania tak postawionych do dyspozycji pracowników (użytkowników) pojazdów wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą (wykonywaniem obowiązków służbowych). W wyroku z dnia 21 lutego 2017 roku sygn. akt: I FSK 1200/15 Naczelny Sąd Administracyjny wydanym w sprawie interpretacji indywidualnej orzekł, że firma, która zatrudnia przedstawicieli handlowych, ma prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od samochodów, jeżeli pracownicy jadą z miejsca zamieszkania prosto do klienta.

Podobnie uznał WSA w Krakowie w wyroku z 20 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Kr 1834/14, WSA w Bydgoszczy w wyroku z 8 września 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 577/15, czy WSA w Warszawie w wyrokach z 15 maja 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 3714/14 i z 18 czerwca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 3275/14.

Jako kolejny przykład można tu wskazać wyrok WSA w Krakowie z 20 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Kr 1834/14 gdzie także WSA nie zgodził się z organami podatkowymi o możliwości odliczania 50 % VAT na pojazdy służbowe wykorzystywane na dojazd z i do miejsca pracy. Spółka zapytała, czy od wydatków na ww. pojazdy może odliczyć cały VAT. Sama uznała, że tak, ale Dyrektor Izby Skarbowej miał inne zdanie. Jego zdaniem, samochody, o których mowa, będę wykorzystywane także do celów prywatnych pracowników (współpracowników). Takim celem będzie np. dojazd z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z miejsca pracy do miejsca zamieszkania. W związku z tym od wydatków na takie pojazdy można odliczać generalnie 50% kwoty VAT.

WSA nie zgodził się jednak ze stanowiskiem organu podatkowego. Jego zdaniem, parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie oznacza automatycznie, że samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. W rozpatrywanym przypadku możliwość parkowania pojazdu poza siedzibą firmy będzie uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności. Z okoliczności sprawy wynika bowiem, że osoby użytkujące pojazdy będą musiały być jak najbardziej mobilne i przemieszczać się w miejsca często od siebie oddalone, a na wszelkie ujawnione nieprawidłowości reagować natychmiastowo ze względu na poważne konsekwencje cywilnoprawne dla spółki (kary, odszkodowania) lub niebezpieczeństwo utraty klientów.

Podobnie uznał WSA w Bydgoszczy w wyroku z 8 września 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 577/15.

Spółka uważa, że w przedstawionym powyżej stanie faktycznym dotyczącym użytkowania samochodów służbowych ciężarowych będzie możliwe odliczanie 100% VAT, po spełnieniu dodatkowych przesłanek wymienionych powyżej jak: umowy z pracownikami o powierzeniu samochodu służbowego ciężarowego, ewidencja przebiegu pojazdów czy regulamin dotyczący m.in zakazu używania samochodów do celów prywatnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn.zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli do czynności zwolnionych i niepodlegających opodatkowaniu.

Należy wskazać, że kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Według art. 2 pkt 34 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pojazdach samochodowych – rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów prawo o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do treści art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zatem zgodnie z ww. regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Jednakże od tej zasady występują także wyjątki.

W świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Według art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności – art. 86a ust. 6 ustawy.

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Zgodnie z art. 86a ust. 9 ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
1. agregat elektryczny/spawalniczy,
2. do prac wiertniczych,
3. koparka, koparko-spycharka,
4. ładowarka,
5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
6. żuraw samochodowy
– jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

Jak stanowi ust. 10 ww. artykułu, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9:

pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
pkt 3 stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), dodatkowe badanie techniczne, o którym mowa w art. 86a ust. 10 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, powinno być przeprowadzone w terminie najbliższego obowiązkowego okresowego badania technicznego, nie później jednak niż przed upływem 3 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Zgodnie z ust. 3 powyższego artykułu, zaświadczenia wydane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy dla pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 2 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują ważność na potrzeby stosowania art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a tej ustawy, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na produkcji i sprzedaży gipsowych wyrobów budowlanych ze specjalizacją w dziedzinie systemu ścian działowych z płyt (bloków) gipsowych oraz mieszanek tynkarskich maszynowego i ręcznego stosowania. W związku z tą działalnością Spółki, wynika konieczność stałego przemieszczania się pracowników na terenie całego kraju w celu dostarczenia ww. wyrobów. Pracownicy korzystający z przedmiotowych samochodów są zatrudnieni w Spółce jako kierowcy. Spółka korzysta z pojazdów samochodowych ciężarowych określonych w ustawie o VAT. Pojazdy te są pojazdami, o których mowa w art. 2 pkt 34 ustawy o podatku od towarów i usług czyli są to pojazdy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony. Masa jednego pojazdu to 3,1 t, a drugiego 3,3 t. Samochody będące przedmiotem zapytania są zaliczane do pojazdów takich jak wymienione w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług. Są to pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy. W dowodach rejestracyjnych pojazdów brak jest jednak stosownej adnotacji nt. dodatkowych badań technicznych. Pracownicy wykorzystujący opisane wyżej samochody jako miejsce wykonywania pracy mają wytyczony obszar całego kraju.

Z treści ww. przepisu art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a ustawy wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem i eksploatacją pojazdów samochodowych, innych niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van. Jednakże spełnienie wymagań dla tego typu pojazdów samochodowych określonych w ww. przepisie stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań. W rezultacie do momentu uzyskania stosownych zaświadczeń oraz adnotacji, nie przysługuje pełne odliczenie podatku naliczonego, a jedynie 50% kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z takimi pojazdami.

Zatem, w związku z tym, że w dowodach rejestracyjnych przedmiotowych pojazdów brak jest stosownej adnotacji nt. dodatkowych badań technicznych, Wnioskodawca nie ma możliwości odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z eksploatacją tych pojazdów samochodowych.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że pracownicy chcieliby wykorzystywać samochody służbowe ciężarowe w ten sposób, że po zakończonej pracy, w godzinach nocnych pracownik będzie jechał do domu, a nie na parking służbowy, a następnego dnia ruszał do pracy spod domu bez utraty uprawnienia do odliczania całego VAT od wydatków na pojazdy samochodowe. Samochód nie będzie wykorzystywany w celach prywatnych i służy wyłącznie wykonywaniu pracy jako kierowca. Wnioskodawca dokonał zgłoszenia powyższych pojazdów samochodowych na druku VAT-26, informując właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego, że te pojazdy są wykorzystywane wyłącznie do prowadzonej działalności gospodarczej.

Powierzenie pojazdów pracownikom do wykonywania czynności związanych z działalnością gospodarczą nastąpiłoby w formie umowy, w której określono by, że samochód służy wyłącznie do celów służbowych wynikających z zakresu obowiązków danego pracownika, jak również zabroniono by wykorzystywania pojazdów w celach prywatnych. Z umów tych wynikałaby konieczność prowadzenia przez pracownika ewidencji przebiegu pojazdu określonej odrębnymi przepisami. Równocześnie omówiono by z każdym z pracowników formę i zasady prowadzenia tej ewidencji wskazując, że rzetelne sporządzanie tej dokumentacji jest jednym z obowiązków pracowniczych, wyjaśniono by osobom kierującym tymi pojazdami, że pojazdy zostały im powierzone wyłącznie do wykonywania obowiązków służbowych. W zawartych umowach pracownicy wyraziliby zgodę na potrącenie z ich wynagrodzenia za pracę wartości powstałych z ich winy szkód wynikłych z podpisanej umowy powierzenia mienia. Pracownicy zatrudnieni na stanowisku kierowcy ww. samochodów mieliby obowiązek przechowania powierzonych im pojazdów w miejscu wskazanym w umowie (które nie jest tożsame z siedzibą Spółki), dbając równocześnie o powierzone mienie i ponosząc za nie odpowiedzialność materialną. Z reguły byłyby to miejsca związane z zamieszkaniem danego pracownika, albowiem biorąc pod uwagę odległości od siedziby Spółki, uznano takie rozwiązanie za najkorzystniejsze i najefektywniejsze ze względu na wykorzystanie czasu pracy pracownika.

Kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego powyżej problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w zw. z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Dla celów pełnego odliczania VAT fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu. Niezbędnym elementem warunkującym uznanie, że mamy do czynienia z samochodem wykorzystywanym wyłącznie w działalności gospodarczej jest również – określony w art. 86a ust. 12 ustawy – wymóg zgłoszenia (w ściśle określonym terminie) faktu takiego sposobu wykorzystywania pojazdu naczelnikowi urzędu skarbowego.

Wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Biorąc zatem pod uwagę powołane powyżej przepisy w kontekście opisu sprawy należy stwierdzić, że w odniesieniu do przedmiotowych pojazdów nie są spełnione, określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, warunki dające prawo do odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi samochodami. Przede wszystkim nie jest spełniona – wynikająca z art. 86a ust. 3 pkt 1 ustawy – przesłanka wyłącznego wykorzystania pojazdu do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Wobec powyższego w analizowanym przypadku samochody używane przez pracowników będą bez wątpienia wykorzystywane również do celów prywatnych. Wykorzystywanie przez pracowników firmy samochodów do celów prywatnych, wyklucza przyjęcie, iż te samochody wykorzystywane są wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisu art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT.

Należy wskazać, że gdy pracodawca udostępnia pracownikom samochody służbowe m.in. z przeznaczeniem na dojazdy z miejsca zamieszkania do pracy (i odwrotnie), to tym samym zaspakaja w pierwszym rzędzie potrzeby prywatne pracownika, gdyż to pracownik bez względu na odległość od miejsca pracy, ma zadbać o to w jaki sposób „dostanie się” na ustaloną z pracodawcą godzinę. Pracodawca nie ma obowiązku zapewnienia pracownikowi transportu z pracy i do pracy. Ponieważ określenie sposobu, w jaki pracownik stawia się do pracy nie należy do sfery zainteresowań i obowiązków pracodawcy (jest to prywatna sprawa pracownika), to przekazanie samochodu na ten cel zaspokaja osobiste potrzeby pracownika.

Zatem w przedmiotowej sprawie z uwagi na przedstawiony sposób wykorzystywania pojazdu, wykluczonym jest przyjęcie, że samochody te wykorzystywane będą wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisu art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji, w przypadku, gdy pracownik (zatrudniony na stanowisku kierowcy) po zakończonej pracy będzie jechał do domu, a następnego dnia ruszał do pracy spod domu wykorzystując w tym celu samochód służbowy, Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu poniesionych wydatków na przedmiotowe samochody ograniczone do wysokości 50% kwoty podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy wskazać, że na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane orzeczenia sądów administracyjnych, ponieważ stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach osadzonych w określonych stanach faktycznych. Nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są na podstawie zebranego w danej sprawie materiału dowodowego.

Jednocześnie podkreślić należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin