2018.03.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.26.2018.1.IZ
z 14 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2018 r. (data wpływu 15 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania nieodpłatnego przekazania nakładów za czynność niepodlegająca opodatkowaniu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania nieodpłatnego przekazania nakładów za czynność niepodlegająca opodatkowaniu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, której wyłącznym udziałowcem jest Skarb Państwa (dalej: „Właściciel”). Właściciel jest czynnym podatnikiem VAT od 1996 r. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym i rozlicza VAT na zasadach ogólnych. Wnioskodawca prowadzi działalność podlegającą opodatkowaniu VAT, w szczególności w zakresie usług hotelowych, noclegowych i zakwaterowania.

Przed 18 grudnia 2013 r. Spółka była właścicielem nieruchomości zabudowanej budynkiem hotelowym („Nieruchomość”). Nieruchomość została wniesiona do Spółki przez Właściciela jako wkład niepieniężny. W dniu 18 grudnia 2013 r. własność Nieruchomości została powrotnie przeniesiona na Właściciela w związku z uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki z 16 lipca 2013 r. dotyczącą obniżenia kapitału zakładowego i wycofania wkładu.

Od 18 grudnia 2013 r. do lipca 2015 r. Spółka korzystała z Nieruchomości na podstawie umowy użyczenia zawartej z Właścicielem. W tym okresie Spółka ponosiła nakłady inwestycyjne i remontowe na budynek hotelowy wchodzący w skład Nieruchomości („Nakłady”). Łączna wartość Nakładów wynosiła 1.800.630,98 zł. Nakłady nie miały charakteru budynku, budowli lub urządzeń na cudzym gruncie ani innego rodzaju towarów. Nieruchomość była wykorzystywana przez Spółkę w działalności gospodarczej (działalności hotelarskiej) podlegającej opodatkowaniu VAT. Spółka zgodnie z przysługującym jej prawem dokonywała odliczenia VAT naliczonego od poniesionych Nakładów.

W lipcu 2015 r. Właściciel rozwiązał umowę użyczenia i oddał Nieruchomość w dzierżawę innemu zależnemu od siebie podmiotowi („Dzierżawca”).

Nieruchomość została wydana Właścicielowi wraz z poniesionymi przez Spółkę Nakładami, ponieważ ze względu na charakter wykonanych przez Spółkę prac inwestycyjnych i remontowych, nie było możliwe ani celowe przywrócenie budynku hotelowego do stanu poprzedniego.

W związku z rozwiązaniem umowy użyczenia i wydaniem Nieruchomości wraz z Nakładami, Spółka zgodnie z umową użyczenia obciążyła Właściciela kwotą odpowiadającą poniesionym Nakładom i w dniu 13 sierpnia 2015 r. wystawiła fakturę VAT dokumentującą przeniesienie Nakładów na Właściciela za wynagrodzeniem („Faktura”). Sprzedaż ta została opodatkowana VAT według stawki 23%.

W maju 2016 r. zawarto porozumienie w sprawie przeniesienia na Spółkę praw i obowiązków z umowy dzierżawy Nieruchomości obowiązującej pomiędzy Właścicielem i Dzierżawcą. W związku z tym Spółka ponownie korzysta z Nieruchomości na podstawie umowy dzierżawy i ponownie wykorzystuje Nieruchomość dla celów działalności opodatkowanej VAT.

Kwestia roszczenia Spółki o zapłatę za przeniesienie Nakładów udokumentowanego Fakturą miała charakter sporny. Roszczenie to nie było uznawane ani regulowane przez Właściciela. W wyniku negocjacji, w celu ugodowego rozwiązania sporu i unormowania wzajemnych relacji pomiędzy Spółką a Właścicielem jako stronami umowy dzierżawy, w sierpniu 2017 r. Spółka i Właściciel zawarli porozumienie, na podstawie którego Spółka zrzekła się roszczenia o zwrot Nakładów i zobowiązała się do całkowitego skorygowania Faktury. Zgodnie ze zobowiązaniem, w grudniu 2017 r. Spółka wystawiła fakturę korygującą do Faktury.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy nieodpłatne przeniesienie Nakładów na Właściciela stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy nieodpłatne przeniesienie Nakładów na Właściciela nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

Uzasadnienie własnego stanowiska Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów rozumie się zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy VAT przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta,
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Jak stanowi art. 7 ust. 2 Ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Przepisy art. 7 ust. 3 -7 Ustawy VAT wprowadzają wyjątek od zasady opodatkowania nieodpłatnych przekazań dla prezentów małej wartości i próbek, co nie ma w analizowanym stanie faktycznym zastosowania.

Z kolei przez odpłatne świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 Ustawy VAT (art. 8 ust. 1 Ustawy VAT). Zgodnie z art. 8 ust. 2 Ustawy VAT za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Powyższy przepis stanowi implementację art. 26 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym za odpłatne świadczenie usług uznaje się każdą z następujących czynności:

użycie towarów stanowiących część majątku przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników lub, bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, w przypadkach kiedy VAT od takich towarów podlegał w całości lub w części odliczeniu,

nieodpłatne świadczenie usług przez podatnika na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa.

Z przywołanych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlega nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika (por. także m.in. w: A. Bartosiewicz, R. Kubacki „VAT Komentarz”, WK 2016). Zatem jeżeli nieodpłatnie wyświadczona usługa będzie związana z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie będzie stanowiła czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

W analizowanym stanie faktycznym Spółka ponosiła Nakłady na Nieruchomość w okresie, kiedy korzystała z Nieruchomości na podstawie umowy użyczenia. W związku z rozwiązaniem tej umowy przez właściciela Nieruchomości, Spółka przeniosła na Właściciela Nakłady za wynagrodzeniem, co udokumentowała Fakturą.

W wyniku zawarcia porozumienia (ugody) Spółka zrzekła się roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za przeniesienie Nakładów i w związku z tym Faktura została przez Spółkę całkowicie skorygowana. Prawo Spółki do skorygowania Faktury w związku z zawarciem porozumienia potwierdzają liczne interpretacje indywidualne (przykładowo interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 listopada 2016 r. nr 1462-IPPP1.4512.895.2016.2.AW oraz z dnia 4 listopada 2015 r. nr IPPP1/4512-923/15-2/RK, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 23 września 2014 r. nr ITPP1/443-701/14/KM, a także Minister Finansów w piśmie z dnia 3 października 2014 r. znak PR2-0310-911-2014/ZDX/7 do Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Gospodarki w sprawie proponowanej zmiany przepisów Ustawy VAT dotyczących podstawy opodatkowania oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 3 kwietnia 2007 r. sygn. Akt I SA/Rz 4/07).

W konsekwencji należy uznać, że przeniesienie na Właściciela Nakładów nabrało charakteru nieodpłatnego. Nie oznacza to jednak zdaniem Spółki, że nieodpłatne przeniesienie Nakładów stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

Nakłady poczynione na Nieruchomości nie stanowiły odrębnych od Nieruchomości przedmiotów własności ani też nie stanowiły budynku, budowli lub innego urządzenia na cudzym gruncie. Nie mamy zatem do czynienia z odrębną rzeczą, którą można byłoby uznać za towar. W konsekwencji przeniesienie na Właściciela Nakładów nie może być w ocenie Spółki uznane za dostawę towarów. Prawidłowość takiego podejścia potwierdzają liczne interpretacje organów podatkowych (przykładowo interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 września 2016 r. nr 1462-1PPP3.4512.663.2016.1.RD, czy Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 31 marca 2016 r. nr IBPP1/4512-237/16/KJ).

Zatem nieodpłatne przeniesienie na Właściciela Nakładów nie może być zdaniem Spółki uznane za nieodpłatną dostawą towarów, która podlegałaby opodatkowaniu na podstawie art. 7 ust. 2 Ustawy VAT.

W ocenie Spółki nieodpłatne przeniesienie na Właściciela Nakładów nie może być też uznane za nieodpłatne świadczenie usług, które podlegałoby opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 2 Ustawy VAT.

Spółka korzystała z Nieruchomości na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej na podstawie umowy użyczenia. W ocenie Spółki wszystko, co wiąże się z umową użyczenia, ale także jej rozwiązaniem również wykazuje związek z działalnością gospodarczą Spółki. Ponadto, zrzeczenie się przez Spółkę wynagrodzenia za przeniesienie Nakładów ma związek z ponownym oddaniem Spółce Nieruchomości do korzystania w ramach umowy dzierżawy. Nieruchomość jest ponownie wykorzystywana przez Spółkę na potrzeby działalności opodatkowanej VAT. Tym samym należy uznać, że nieodpłatne przeniesienie na Właściciela Nakładów w związku z rozwiązaniem umowy użyczenia oraz późniejszym zawarciem porozumienia (ugody) zostało dokonane w ramach i w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. W konsekwencji, przeniesienie Nakładów bez wynagrodzenia nie stanowi czynności, która podlegałaby opodatkowaniu VAT.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego. Przykładowo w interpretacji z dnia 27 kwietnia 2016 r. nr ILPP1/4512-1-182/16-2/HW Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał, że „w opisanej sytuacji, nakłady poczynione przez Wnioskodawcą dokonywane są w przedmiocie najmu, który stanowi własność wynajmującego, a nie Wnioskodawcy. Zatem pozostawienie nakładów w wynajmowanym lokalu użytkowym nie stanowi przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, a tym samym dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, bowiem nie stanowią one własności najemcy.

Ponadto z wniosku wynika, że Wnioskodawca ponosi nakłady mające na celu dostosowanie lokalu do potrzeb jego działalności gospodarczej. Zatem czynność ta nie jest również nieodpłatnym świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT, bowiem wszystko, co wiąże sią z najmem lokalu użytkowego wykorzystywanego w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, wiąże sią z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki. W rozpatrywanej sprawie nie jest zatem spełniony jeden z warunków wskazanych w art. 8 ust. 2 ustawy. Tym samym nieodpłatne pozostawienie wynajmującemu poniesionych przez Wnioskodawcą nakładów nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, w odpowiedzi na zadane pytanie, należy stwierdzić, że czynność nieodpłatnego pozostawienia niezamortyzowanych nakładów inwestycyjnych („Inwestycji w obcych środkach trwałych”), w związku z rozwiązaniem umowy najmu i wyjściem z lokalu, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie stanowi ani dostawy towarów, ani nieodpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu na mocy art. 8 ust. 2 ustawy”.

Podobne stanowisko wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, który stwierdził w interpretacji z dnia 31 marca 2016 r. nr IBPP1/4512-236/16/KJ, że pozostawienie przez Wnioskodawcą nakładów poniesionych na inwestycję w obcym środku trwałym (nabyte od spółki kapitałowej nakłady na wybudowanie budynku) nie będzie stanowić przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, gdyż Wnioskodawca posiada jedynie prawo do tych nakładów. Zatem pozostawienie tych nakładów wydzierżawiającemu nie stanowi dostawy towarów. (...) pozostawienie (nieodpłatne) nakładów poniesionych na inwestycję w obcym środku trwałym (do których Wnioskodawca nabył prawa), związane jest z prowadzoną przez Wnioskodawcą działalnością gospodarczą i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, gdyż nie został spełniony warunek wskazany w tym przepisie. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wypowiedział się podobnie również w interpretacjach z 31 marca 2016 r. nr IBPP1/4512-988/15/KJ oraz z dnia 19 października 2015 r. nr EBPP1/4512-609/15/LSz. Podobne stanowisko zaprezentował także m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 23 grudnia 2015 r. nr ILPP2/4512-1-719/15-4/JK.

Mając na uwadze przedstawione wyżej argumenty, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że prawidłowe jest zaprezentowane przez niego stanowisko, zgodnie z którym nieodpłatne przeniesienie na Właściciela Nakładów nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza więc wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego).

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - co wynika z art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, co do zasady, podlega tylko taka dostawa towarów i takie świadczenie usług, które mają charakter odpłatny. Jednak w ściśle określonych przypadkach nieodpłatne zarówno zbycie towarów jak i nieodpłatne świadczenie usług mogą być również przedmiotem opodatkowania tym podatkiem.

Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, której wyłącznym udziałowcem jest Skarb Państwa („Właściciel”). Właściciel jest czynnym podatnikiem VAT od 1996 r. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym i rozlicza VAT na zasadach ogólnych. Wnioskodawca prowadzi działalność podlegającą opodatkowaniu VAT, w szczególności w zakresie usług hotelowych, noclegowych i zakwaterowania.

W lipcu 2015 r. Właściciel rozwiązał umowę użyczenia i oddał Nieruchomość w dzierżawę innemu zależnemu od siebie podmiotowi („Dzierżawca”).

Wnioskodawca ma wątpliwość czy nieodpłatne przekazanie nakładów stanowi czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do art. 47 § 1 - § 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.), część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Jak wynika z powyższych przepisów, z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość, w tym wypadku budynek hotelowy stanowią część składową tego budynku i tym samym stanowią własność Właściciela budynku hotelowego.

Przy zwrocie nakładów nie dochodzi do przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel, ponieważ przedmiot użyczenia przez cały okres trwania tego stosunku pozostaje własnością użyczającego. Nie mamy tu więc do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar. Przeniesienie poniesionych nakładów na właściciela nie spełnia więc definicji towaru, zawartej w cyt. art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a w konsekwencji nie mieści się w dyspozycji art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Niemniej jednak podmiot, który poniósł nakłady dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Wskazać zatem należy, iż nakład jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Z tych też względów, przeniesienie kosztów nakładów na właściciela nieruchomości należy traktować jako świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z okoliczności sprawy wynika, że Spółka zgodnie z umową użyczenia obciążyła Właściciela kwotą odpowiadającą poniesionym Nakładom i w dniu 13 sierpnia 2015 r. wystawiła fakturę VAT dokumentującą przeniesienie Nakładów na Właściciela za wynagrodzeniem. W wyniku negocjacji, w celu ugodowego rozwiązania sporu i unormowania wzajemnych relacji pomiędzy Spółką a Właścicielem jako stronami umowy dzierżawy, w sierpniu 2017 r. Spółka i Właściciel zawarli porozumienie, na podstawie którego Spółka zrzekła się roszczenia o zwrot Nakładów

W tym miejscu zauważyć należy, że kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), dalej k.c. Zasada swobody umów zapisana jest w art. 353¹ k.c., w świetle którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Oznacza to tym samym, że strony umowy mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Z analizy wyżej powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, wynika, że dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

W opisanej sytuacji faktycznej, nieodpłatne przekazanie (pozostawienie) nakładów poniesionych na nieruchomość, stanowiącą własność użyczającego - Właściciela nieruchomości, nie będzie nieodpłatnym świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT, bowiem wszystko, co wiąże się z umową użyczenia nieruchomości wykorzystywanej w działalności Wnioskodawcy, wiąże się także z prowadzeniem przedsiębiorstwa (działalnością gospodarczą Wnioskodawcy), w tym także z ustaniem umowy użyczenia. W przedmiotowej sprawie, nie będzie zatem spełniony jeden z warunków wskazanych w przepisie art. 8 ust. 2 ustawy. Tym samym, nieodpłatne pozostawienie Właścicielowi poniesionych przez Wnioskodawcę nakładów, nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Należy podkreślić, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin