Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.30.2018.1.JŁ
z 16 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2018 r. (data wpływu 16 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z organizowaniem szkoleń dla kontrahentów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z organizowaniem szkoleń dla kontrahentów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej materiałów budowlanych i sanitarnych, głównie płytek ceramicznych i elementów wyposażenia łazienek. Świadczy także usługi kompleksowej realizacji inwestycji zarówno na rzecz deweloperów, firm budowlanych, którzy tworzą obiekty mieszkalne, przemysłowe i użyteczności publicznej, jak i osób fizycznych. Partnerami i dostawcami Wnioskodawcy są przede wszystkim renomowani włoscy producenci płytek ceramicznych. Fabryki te, znajdujące się w czołówce światowych producentów płytek, organizują w swych siedzibach prezentacje i szkolenia dla dużych odbiorców, mające na celu zapoznanie się z właściwościami technicznymi i jakościowymi swoich wyrobów oraz zasadami obróbki i montażu okładzin ściennych i podłogowych.

Ponadto w ostatnich latach fabryki wprowadziły na rynek innowacyjny produkt – wielkoformatowe płyty o wymiarach sięgających nawet do 162cm x 324cm, których obróbka i technologia montażu jest wysoce skomplikowana oraz często problematyczna dla ich odbiorców. Płyty te mają zastosowanie wewnątrz budynków oraz na ich elewacjach. Po odpowiedniej obróbce znajdują przeznaczenie na meble i blaty kuchenne oraz inne wyposażenie wnętrz takie jak drzwi, blaty stołów, półki itp.

W celu pozyskania odbiorców na de facto innowacyjny produkt, jakim są płyty wielkoformatowe, Wnioskodawca organizuje zagraniczne wyjazdy szkoleniowe do siedziby producentów (fabryk) dla architektów, projektantów wnętrz i wykonawców. Podnieść należy, że firma Wnioskodawcy ma na celu w pierwszej kolejności dotarcie ze swymi produktami, które nie są jeszcze bardzo dobrze rozpoznawalne na rynku, do architektów i projektantów nowoczesnych wnętrz oraz elewacji budynków. W siedzibie producenta wskazane osoby mogą nie tylko zapoznać się z szeroką gamą produktów, których bezpośrednio w swej siedzibie nie może udostępnić Wnioskodawca, ale i z ich nowoczesną technologią wytwarzania w fabryce, która daje pełny obraz i gwarancję ich wysokiej jakości. Bardzo często szkolenia przeprowadzane dla Jego kontrahentów skutkują następnie zamówieniami ze strony inwestorów, firm budowlanych, którzy w swych projektach mieli wprowadzone zaprezentowane wcześniej produkty, a do których przekonali się podczas pobytu na szkoleniu. Podkreślić należy, że Wnioskodawca zawiera umowy o współpracy z przedsiębiorcami realizującymi projekty architektoniczne z użyciem oferowanych przez Wnioskodawcę wyrobów, udzielając w zamian prowizji od wartości netto sprzedanych towarów.

W aspekcie powyższego Wnioskodawca uznaje za zasadne finansowanie kilku-kilkunastoosobowym grupom architektów, projektantów wnętrz i wykonawców, koszty uczestnictwa w prezentacjach/szkoleniach organizowanych w siedzibie swych głównych dostawców, producentów płyt/płytek, we Włoszech, albowiem przekłada się to bezpośrednio dla firmy na późniejszy oczekiwany przychód. Ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki, obejmują: bilety samolotowe (Polska/Włochy/Polska), ubezpieczenie grupowe na czas podróży, wynajęcie samochodu osobowego na terenie Włoch, ubezpieczenie samochodu, koszty paliwa, opłaty za autostradę, parkingi i noclegi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ponoszone przez Wnioskodawcę koszty podróży grupy architektów, projektantów wnętrz, wykonawców współpracujących z Wnioskodawcą (lub z którymi Wnioskodawca nawiąże współpracę), związane z uczestnictwem w prezentacjach/szkoleniach organizowanych przez producentów płytek, obejmujące: bilety samolotowe, grupowe ubezpieczenie na czas podróży, czynsz za wynajem samochodu, noclegi, a także koszty eksploatacji wynajętego samochodu: ubezpieczenie, paliwo, opłaty parkingowe, opłaty za przejazd autostradą (w części obliczonej zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) będą stanowiły dla Wnioskodawcy podatkowe koszty uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, część wydatków związanych z kosztami uczestnictwa grupy architektów, projektantów wnętrz, wykonawców, w prezentacji/szkoleniu organizowanym w siedzibie producenta płytek można zakwalifikować do podatkowych kosztów uzyskania przychodu jako wypełniające dyspozycję art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W szczególności będą to koszty: biletów samolotowych, grupowego ubezpieczenia na czas podróży, noclegów, czynszu za wynajem samochodu oraz koszty eksploatacji wynajętego samochodu (paliwo, opłaty parkingowe, opłaty za przejazd autostradą) w części obliczonej zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 tej ustawy. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi być związany, choćby pośrednio, z uzyskaniem przychodu lub zabezpieczeniem uzyskiwania przychodów w przyszłości.

Ponoszone przez Wnioskodawcę wyżej opisane koszty służą wyłącznie uzyskaniu oraz zabezpieczeniu uzyskiwania przychodów i jako takie spełniają przesłanki art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl definicji kosztów uzyskania przychodów, wynikającej z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 23 ust. 1 ustawy, o którym mowa powyżej, ma charakter zamknięty. Należy wskazać, że wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił m.in. – w pkt 23 tego przepisu – koszty reprezentacji. Zgodnie z tym przepisem: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyjaśnić należy, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy rozpatrywać zasadność ich poniesienia przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie wizerunku podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności.

Jednocześnie należy zauważyć, że w związku z brakiem legalnej definicji pojęcia „reprezentacja”, organy podatkowe oraz sądy administracyjne podejmowały próby nadania właściwego sensu terminowi „reprezentacja” w odniesieniu do konkretnych sytuacji występujących w praktyce gospodarczej, wskazując przy tym, że każda sprawa powinna być przedmiotem odrębnej oceny ze względu na rodzaj konkretnych wydatków kwalifikowanych jako koszty reprezentacji wymienione w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podzielając argumentację wyrażoną w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydanym w składzie siedmiu sędziów, w dniu 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11, skoro ustawodawca nie zdefiniował w sposób jednoznaczny pojęcia „reprezentacja”, należy odwołać się do etymologii tego terminu. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Zatem ,,reprezentacja” w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Jednocześnie, jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyżej przytoczonym wyroku kwalifikacja danego wydatku jako reprezentacji nie może być uzależniona od przypisywania mu cechy „wystawności”, „przepychu” czy też „okazałości”.

Podkreślić należy, że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. Ze względu na konieczność indywidualnej oceny każdego przypadku ponoszenia przez podatnika tego rodzaju wydatków, które mogą zostać zaliczone do kosztów reprezentacji na podatniku spoczywa obowiązek szczególnej dbałości o ich udokumentowanie oraz wskazanie okoliczności im towarzyszących.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej materiałów budowlanych i sanitarnych, głównie płytek ceramicznych i elementów wyposażenia łazienek. Firma świadczy także usługi kompleksowej realizacji inwestycji zarówno na rzecz deweloperów, firm budowlanych, którzy tworzą obiekty mieszkalne, przemysłowe i użyteczności publicznej, jak i osób fizycznych. Partnerami i dostawcami Wnioskodawcy są przede wszystkim renomowani włoscy producenci płytek ceramicznych, którzy organizują w swych siedzibach prezentacje i szkolenia dla dużych odbiorców, mające na celu zapoznanie się z właściwościami technicznymi i jakościowymi swoich wyrobów oraz zasadami obróbki i montażu okładzin ściennych i podłogowych. W ostatnich latach fabryki wprowadziły na rynek innowacyjny produkt – wielkoformatowe płyty, których obróbka i technologia montażu jest wysoce skomplikowana oraz często problematyczna dla ich odbiorców. W celu pozyskania odbiorców na innowacyjny produkt, jakim są płyty wielkoformatowe, firma Wnioskodawcy organizuje zagraniczne wyjazdy szkoleniowe do siedziby producentów (fabryk) dla architektów, projektantów wnętrz i wykonawców. Podnieść należy, że Wnioskodawca ma na celu w pierwszej kolejności dotarcie ze swymi produktami, które nie są jeszcze bardzo dobrze rozpoznawalne na rynku, do architektów i projektantów nowoczesnych wnętrz oraz elewacji budynków. W siedzibie producenta wskazane osoby mogą zapoznać się z szeroką gamą produktów, których bezpośrednio w swej siedzibie nie może udostępnić Wnioskodawca i z ich nowoczesną technologią wytwarzania w fabryce, która daje pełny obraz i gwarancję ich wysokiej jakości. Bardzo często szkolenia przeprowadzane dla kontrahentów Wnioskodawcy skutkują następnie zamówieniami ze strony inwestorów, firm budowlanych, którzy w swych projektach mieli wprowadzone zaprezentowane wcześniej produkty, a do których przekonali się podczas pobytu na szkoleniu. Wnioskodawca zawiera umowy o współpracy z przedsiębiorcami realizującymi projekty architektoniczne z użyciem oferowanych przez Niego wyrobów, udzielając w zamian prowizji od wartości netto sprzedanych towarów, finansuje kilku-kilkunastoosobowym grupom architektów, projektantów wnętrz i wykonawców, koszty uczestnictwa w prezentacjach/szkoleniach organizowanych w siedzibie swych głównych dostawców, producentów płyt/płytek we Włoszech. Wnioskodawca zaznacza, iż przekłada się to bezpośrednio dla firmy na późniejszy, oczekiwany przychód. Ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki, obejmują: bilety samolotowe (Polska/Włochy/Polska), ubezpieczenie grupowe na czas podróży, wynajęcie samochodu na terenie Włoch, ubezpieczenie samochodu osobowego, koszty paliwa, opłaty za autostradę, parkingi i noclegi.

Opierając się na opisie przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że wydatki na organizację wyjazdów w celu przeprowadzenia szkoleń/prezentacji w siedzibach swych głównych dostawców, producentów płyt/płytek we Włoszech nie noszą znamion reprezentacji.

W zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z eksploatacją samochodu (we wniosku wskazano takie koszty jak: ubezpieczenie, paliwo, opłaty parkingowe, opłaty za przejazd autostradą) zauważyć należy, że jak stanowi art. 23 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Z kolei sposób prowadzenia ewidencji – w przypadku wykorzystywania samochodów osobowych nienależących do składników majątku podatnika – został szczegółowo określony w art. 23 ust. 5 i 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych .

Zgodnie z art. 23 ust. 5 ww. ustawy: przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 i 46, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu obowiązana jest osoba używająca tego pojazdu. W razie braku tej ewidencji wydatki ponoszone przez podatnika z tytułu używania samochodów na potrzeby podatnika nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Z kolei w myśl art. 23 ust. 7 ww. ustawy: ewidencja przebiegu pojazdu, o której mowa w ust. 5, powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd – dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za 1 km przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane.

Zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w ustawie mowa jest o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   
   
   
   1. klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
      
   2. otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
      
      
      
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
   
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   
   
   
   1. agregat elektryczny/spawalniczy,
      
   2. do prac wiertniczych,
      
   3. koparka, koparko-spycharka,
      
   4. ładowarka,
      
   5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
      
   6. żuraw samochodowy,
      
      
      
4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
   

Powyższe przepisy ograniczają możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wydatków związanych z użytkowaniem samochodów osobowych na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia i innych umów związanych z używaniem dla potrzeb działalności gospodarczej samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika.

Ograniczenie to wynika z określenia przez ustawodawcę limitu wydatków wyznaczonego iloczynem liczby kilometrów i stawki za jeden kilometr. Wymaga to od podatnika prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Powyższych przepisów nie stosuje się do samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 23 ust. 3b ustawy).

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „wydatków z tytułu używania samochodów”.

Przyjęty w najnowszej linii orzecznictwa sposób interpretacji tego pojęcia, którego istotą jest wyjaśnienie znaczenia terminu „używanie”, wobec nieistnienia jego legalnej definicji, wskazuje na konieczność odwołania się do dyrektywy interpretacyjnej języka potocznego. Według „Uniwersalnego słownika języka polskiego” pod redakcją S. Dubisza (Warszawa 2008, tom IV, s. 322-323) „używać” to „posługiwać się, stosować coś, korzystać, brać, przyjmować, robić z czegoś użytek, wykorzystywać”. Przytoczona definicja wskazuje zatem na aspekt czynny, skutek w postaci posługiwania się czymś lub robienia z czegoś użytku, wynikający z posiadania czegoś lub brania czegoś w posiadanie, nie odnosi się natomiast do przyczyn, podstaw uzyskania możliwości posługiwania się czymś, wykorzystywania czegoś.

Wydatki związane z używaniem samochodu osobowego to wydatki na posługiwanie się tym samochodem, wykorzystywanie go. Koszty te nie obejmują kosztów związanych z uzyskaniem możliwości używania takiego samochodu. Oznacza to, że do kosztów z tytułu używania wynajętego samochodu osobowego dla potrzeb działalności gospodarczej zaliczane są wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne.

Zatem koszty używania należy wiązać z eksploatacją pojazdu, a ubezpieczenie, paliwo, opłaty parkingowe, opłaty za przejazd są związane właśnie z wykorzystaniem pojazdu. Dlatego też wydatki te zawiera się w „kosztach używania” tego pojazdu i powinny być rozliczone, jako koszt uzyskania przychodów, z uwzględnieniem limitu wynikającego z ewidencji przebiegu pojazdu, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem wysokość wydatków z tytułu takiej opłaty stanowiących koszt podatkowy powinna być obliczana z uwzględnieniem limitu wynikającego z ewidencji przebiegu pojazdu.

Odnosząc się natomiast do kosztów wynajęcia samochodu należy zaznaczyć, iż opłaty związane z czynszem najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej nie są ograniczone limitem wynikającym z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu i stawki za jeden kilometr określonej w odrębnych przepisach. Przedmiotowe wydatki powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów na ogólnych zasadach określonych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do wydatków z tytułu kosztów używania samochodu można zakwalifikować wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne, w odróżnieniu jednak od wydatków ponoszonych na uzyskanie samego tytułu prawnego, umożliwiającego używanie samochodu. O ile zatem wydatki na zakup paliwa, opłaty za autostrady, parkingi itp. należą do kosztów używania samochodu, o tyle wydatki ponoszone z tytułu czynszu najmu samochodu do kosztów jego używania już nie należą, są bowiem wydatkami na uzyskanie tytułu prawnego, umożliwiającego używanie samochodu, a zatem są kategorią odrębną od kosztów eksploatacji samochodu.

Przepisy ograniczają możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wydatków związanych z użytkowaniem samochodów osobowych, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia i innych umów związanych z używaniem dla potrzeb działalności gospodarczej samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika. W niniejszej sprawie ograniczenie dotyczy wymienionych przez Wnioskodawcę kosztów eksploatacji wynajętego samochodu osobowego: ubezpieczenia, paliwa, opłat parkingowych, opłat za przejazd autostradą.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego stwierdzić należy, że wydatki na organizację szkolenia/prezentacji dla kontrahentów w celu przekazania stosownej wiedzy na temat produktów sprzedawanych przez Wnioskodawcę spełniają przesłanki uznania ich za koszt uzyskania przychodów. Przy czym, jak słusznie wskazał Wnioskodawca, koszty eksploatacji wynajętego samochodu osobowego, takie jak: ubezpieczenie, paliwo, opłaty parkingowe, opłaty parkingowe, opłaty za przejazd autostradą, podlegają ograniczeniu, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Rozpatrując zasadność ich poniesienia opisanych we wniosku wydatków pod uwagę podane we wniosku informacje dotyczące charakteru wyjazdu. Dla prawidłowej kwalifikacji kosztów najważniejszym jest bowiem wyraźne ustalenie głównego celu organizowanego spotkania i wskazanie potencjalnych korzyści oczekiwanych w związku z taką imprezą. Należy zauważyć, że – jak wskazano w opisie sprawy – celem wyjazdu jest prezentacja/szkolenie, w trakcie którego kontrahenci poznają m.in. wysoce skomplikowaną technologię montażu innowacyjnego produktu, co skutkuje większymi zamówieniami, a tym samym bezpośrednim zwiększeniem przychodów firmy Wnioskodawcy. Wskazał On, iż opisane koszty służą wyłącznie uzyskaniu oraz zabezpieczeniu uzyskiwanych przychodów.

Jednakże podkreślić należy, że jednoznaczne przesądzenie o charakterze poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków wymagałoby przeprowadzenia postępowania dowodowego. Ocena podatkowa poszczególnych kosztów ponoszonych w związku ze szkoleniami, w każdym przypadku winna być dokonywana indywidualnie i całościowo. Dodatkowo w celu oceny, czy dany rodzaj wydatku może zostać uznany za reprezentację, czy też inny rodzaj wydatków konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. Tutejszy Organ nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Z tego względu, niniejsza interpretacja ogranicza się do wykładni przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz wyłączeń z kosztów podatkowych (art. 23 ust. 1 ww. ustawy) mogących znaleźć zastosowanie w sprawie i wskazania elementów faktycznych, które są istotne dla kwalifikacji przedmiotowych kosztów.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania – właściwy organ – ustali, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest odmienny od rzeczywistego, to wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Dodatkowo należy zaznaczyć, iż na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego. Dlatego też Wnioskodawca powinien posiadać dowody dokumentujące celowość i racjonalność poniesionych wydatków, w aspekcie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym dowody dokumentujące szkoleniowy charakter wyjazdu, z których jednoznacznie będzie wynikać taki właśnie charakter.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.