Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.73.2018.2.MC
z 20 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2018 r. (data wpływu 19 lutego 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 lutego 2018 r. (data wpływu 8 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT dzierżawy części gospodarstwa rolnego na cele inne niż rolnicze – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT dzierżawy części gospodarstwa rolnego na cele inne niż rolnicze. Wniosek uzupełniono w dniu 8 marca 2018 r. poprzez złożenie podpisu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zawarł związek małżeński w roku 1985, nie ma rozdzielności majątkowej z żoną. W czasie trwania małżeństwa, w roku 1997, w drodze darowizny ojciec przekazał Zainteresowanemu gospodarstwo rolne. Wnioskodawca prowadzi wraz z żoną gospodarstwo rolne, jest rolnikiem ryczałtowym i nie prowadzi innej działalności gospodarczej. Nie jest również czynnym podatnikiem VAT, korzysta ze zwolnienia od podatku w zakresie dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej oraz dzierżawy gruntów na cele upraw rolniczych, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przez cały okres związku małżeńskiego wraz z żoną Wnioskodawca pracował na gospodarstwie rolnym, uprawiając zboża, trawy, kukurydzę, hodując bydło, a także produkując mleko i sprzedając je do mleczarni. Zainteresowany otrzymuje również dopłaty do gruntów rolnych od Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Gospodarstwo było sukcesywnie powiększane poprzez zakup maszyn, bydła oraz zakup ziemi rolnej, która była wykorzystywana na cele rolnicze.

Powiększając gospodarstwo rolne Wnioskodawca wraz z żoną zakupił w roku 2003 działkę nr 75 o pow. 2,56 ha, natomiast w roku 2013 działkę nr 74 o pow. 3,0170 ha. Obie działki są wpisane w księgach wieczystych jako wspólność ustawowa majątkowa małżeńska, czyli własność Wnioskodawcy i jego żony. Zakupione powyższe dwie działki rolne również były wykorzystywane na cele rolnicze. W rejestrze gruntów wydanym przez Starostwo Powiatowe, działki te w ewidencji gruntów oznaczone są symbolem R (grunty orne). W miesiącu wrześniu 2016 r. zgłosiła się do Wnioskodawcy firma X, która była zainteresowana dzierżawą dwóch powyższych działek rolnych. Zainteresowany wraz z żoną zezwolił na powyższych nieruchomościach rolnych zrobienie odwiertów geologicznych i pobieranie próbek do badań laboratoryjnych. Po otrzymaniu wyników dana firma X złożyła ofertę dzierżawy gruntów. Umowa dzierżawy gruntu została sporządzona na oboje małżonków (rozliczających się indywidualnie, pozostających we wspólności majątkowej). Poza wydzierżawiającymi gruntami Wnioskodawca wraz z żoną nie dzierżawią innych gruntów innym podmiotom na cele działalności gospodarczej (w szczególności na cele eksploatacji i wydobycia kruszywa). Dnia 25 sierpnia 2017 r. w formie aktu notarialnego małżonkowie podpisali umowę dzierżawy z firmą X na nieruchomość rolną o pow. 2,56 ha oraz pow. 3,0170 ha na okres dziesięciu lat od podpisania umowy, z przeznaczeniem do użytkowania i wydobywania przez firmę X kruszywa naturalnego. Grunt będzie sukcesywnie wykorzystywany na cele nierolnicze.

Dzierżawca jest uprawniony do wykonania prac poszukiwawczych i rozpoznawczych złoża kruszywa naturalnego na nieruchomościach objętych umową dzierżawy oraz do uzyskania wszelkich decyzji zezwalających na prowadzenie eksploatacji kruszywa naturalnego. W umowie został ustalony czynsz dzierżawny, za cały okres dzierżawy wynosić będzie 900.000 zł, tj. za 1 ha 180.000 zł, plus ewentualnie należny podatek od towarów i usług. Czynsz zostanie zapłacony częściami:

1. kwota w wysokości 120.000 zł zostanie zapłacona w terminie 5 dni po podpisaniu umowy na rachunek bankowy wskazany przez wydzierżawiających,
2. kwota w wysokości 300.000 zł zostanie zapłacona do dnia 20 stycznia 2018 r.,
3. kwota w wysokości 350.000 zł zostanie zapłacona w terminie 14 dni, licząc od dnia uprawomocnienia się decyzji koncesyjnej, nie wcześniej niż w roku 2019,
4. pozostała kwota w wysokości 130.000 zł płatna będzie do końca stycznia roku 2020.
   
   

Ponadto, kwota w wysokości 50.000 zł za zajęcie terenu pod tymczasowe zwałowiska nakładu i humusu, płatna będzie do końca stycznia roku 2020.

Przychód uzyskany z dzierżawy jest opodatkowany na zasadzie ryczałtu, małżonkowie złożyli w tym celu oddzielne oświadczenia do Urzędu Skarbowego. Pierwsza wpłata była dokonana dnia 30 sierpnia 2017 r. na rachunek bankowy żony Wnioskodawcy, który jest do niego upoważniony. Od kwoty 60.000 zł Zainteresowany odprowadził ryczałt od przychodów ewidencjonowanych w stawce 8,5% (dzierżawa) do Urzędu Skarbowego, w kwocie 5.100 zł. Dnia 19 stycznia 2018 r. Wnioskodawca otworzył rachunek bankowy, do którego również jest upoważniona żona. Z dzierżawcą małżonkowie podpisali aneks do umowy dzierżawy. Aneks zawiera zmianę odnośnie wpłat czynszu dzierżawnego na rachunek Zainteresowanego oraz jego żony. Kwoty mają zostać przelane po połowie. Czynsz w wysokości 300.000 zł został wpłacony dnia 22 stycznia 2018 r. na rachunki wskazane w aneksie. Na rachunek Wnioskodawcy wpłynęła kwota 150.000 zł, od tej kwoty również zapłacono ryczałt od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 16.750 zł dnia 26 stycznia 2018 r.

Zgodnie z umową Wnioskodawca jest uprawniony do rolniczego korzystania z gruntów, będących przedmiotem dzierżawy, do czasu rozpoczęcia przez dzierżawcę prac przygotowawczych do eksploatacji kruszywa. W okresie obowiązywania umowy stronie wydzierżawiającej nie przysługuje w stosunku do dzierżawcy żadne roszczenie z tytułu wszelkich dopłat do gruntów rolnych. O terminie rozpoczęcia eksploatacji danej części złoża dzierżawca zobowiązany jest powiadomić stronę wydzierżawiającą na piśmie listem poleconym na 6 miesięcy przed rozpoczęciem eksploatacji złoża. W przypadku konieczności wejścia na teren bez zachowania wcześniejszego powiadomienia, dzierżawca wypłaci stronie wydzierżawiającej odszkodowanie w wysokości poniesionych kosztów uprawy na powierzchni przedwczesnego wejścia z eksploatacją. Do tego momentu Zainteresowany nadal wykorzystuje powyższe działki rolne w celach rolniczych, uprawiając zboża. Otrzymuje również dopłatę do gruntów rolnych z ARiMR. Owe grunty w ewidencji gruntów i budynków, prowadzone przez Wydziały Geodezji przy Starostwie Powiatowym, są oznaczone jako użytki rolne klasy V oraz VI, od których przysługuje Zainteresowanemu zwolnienie od podatku rolnego.

Z chwilą rozpoczęcia eksploatacji kruszywa, dzierżawca zobowiązuje się zwracać właścicielom nieruchomości podatek od nieruchomości za dzierżawiony grunt, który to podatek płatny jest na rzecz Gminy. Dzierżawca sukcesywnie będzie wydobywał kruszywo naturalne z poszczególnych części nieruchomości, jednocześnie dokonując po wyeksploatowaniu złoża rekultywację gruntu. Ponadto, dzierżawca będzie wskazywał wydzierżawiającym, jaka część powierzchni gruntu była zajęta na potrzeby wydobycia kruszywa, od której należy uiścić podatek od nieruchomości.

Po zakończeniu wydobycia kopalin, dzierżawca ma obowiązek sukcesywnego dokonywania rekultywacji gruntów i ukończenia jej przed upływem terminu dzierżawy. Rekultywacja będzie prowadzona zgodnie z uzyskaną Decyzją Starosty o kierunkach rekultywacji: grunty rolne będą rekultywowane w kierunku rolnym, a leśne w kierunku leśnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ze względu na bycie rolnikiem ryczałtowym i zawarcie umowy dzierżawy części gospodarstwa rolnego na cele inne niż rolnicze na okres 10 lat z czynszem dzierżawnym płaconym częściami w latach, Wnioskodawcy przysługuje zwolnienie podmiotowe VAT, zgodnie z art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, działalność rolnicza – stosownie do art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 2491, ze zm.) – obejmuje produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.20.13.0) oraz bambusa (PKWiU ex 01.29.30.0), a także świadczenie usług rolniczych.

Do działalności tej nie zalicza się żadnych innych działalności, które nie zostały wymienione w tym przepisie, a zatem również czynsz związany z dzierżawą gruntu pod cele nierolnicze, nawet jeśli dzierżawa ta dotyczy gruntów rolnych. W efekcie dzierżawa gruntu pod eksploatację kruszywa nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zwolnienie rolnika ryczałtowego od podatku ma charakter przedmiotowo-podmiotowy. Od podatku zwolnieni są tylko rolnicy ryczałtowi i tylko w zakresie wyraźnie wskazanym w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług. Prowadzenie przez rolnika innego rodzaju działalności, niż określona w ustawie o podatku od towarów usług nie uprawnia do zwolnienia przedmiotowego i co do zasady podlegać będzie opodatkowaniu wg stawek właściwych dla tych czynności. Zatem rolnik ryczałtowy, który dzierżawi grunt na cele inne niż rolnicze nie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 650 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Jak wynika z powyższych przepisów, umowa dzierżawy jest umową dwustronnie obowiązującą oraz wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu dzierżawnego. Owy czynsz między stronami jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i pobierania pożytków, w związku z czym stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie nieruchomości rolnej przez dzierżawcę.

Z powyższych przepisów wynika, iż dzierżawa stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów usług i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W przypadku współwłaścicieli nieruchomości, jeśli są to osoby fizyczne, dla celów podatku od towarów i usług traktuje się je w taki sam sposób jak inne osoby fizyczne. Wynika to z postanowień Działu IV ww. ustawy Kodeks cywilny, w którym mówi się, iż współwłasność stanowi odmianę własności i wyraża się tym, że własność określonej rzeczy ruchomej lub nieruchomości przysługuje co najmniej dwóm podmiotom. Oznacza to, że każdego ze współwłaścicieli należy traktować jako odrębny podmiot praw i obowiązków na gruncie podatku od towarów i usług. Należy również podkreślić, że ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Jednak stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy wskazać, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności, istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W świetle art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W związku z tym, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego na zasadach współwłasności łącznej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 4 grudnia 2015 r., nr ILPP1/4512-1-734/15-4/UG uznał, „że na gruncie ustawy o VAT małżonkowie są odrębnymi podatnikami, których działalność podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Oznacza to, że status podatnika VAT może uzyskać zarówno jeden z małżonków, jak i oboje, tj. każdy z osobna. Brak jest natomiast podstaw, aby traktować małżonków jako jeden podmiot podlegający obowiązkowi podatkowemu”.

W orzeczeniu z dnia 16 stycznia 2013 r., sygn. akt I FSK 143/12, NSA podkreślił, że „regulacje ustawy o VAT nie wymieniają małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Dla określenia zakresu podmiotowego opodatkowania podatkiem VAT czynności dokonanej formalnie przez współmałżonków istotne jest zatem ustalenie, kto faktycznie dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, działając przy tym w charakterze wskazanym w art. 15 ust. 2 ustawy”. „W konsekwencji ww. przepisów podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu” – interpretacja indywidualna z dnia 26 listopada 2015 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPP2/4512-971/15-2/IZ.

„Jeżeli przedmiotem najmu jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje wynajmu we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej). Natomiast jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług” - interpretacja indywidualna z dnia 18 listopada 2013 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi nr IPTPP2/443-665/13-6/PR.

Zgodnie z treścią art. 36 § 1 oraz § 2 cyt. ustawy (Kodeks rodzinny i opiekuńczy), oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Wobec tego podmiot świadczący usługę dzierżawy będzie podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy dzierżawę tą będzie wykonywał we własnym imieniu i na własny rachunek. Jeżeli przedmiotem dzierżawy jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje wynajmu we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej). Natomiast jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem należy podkreślić, iż umowa dzierżawy z dnia 25 sierpnia 2017 r. została podpisana przez Wnioskodawcę i jego żonę. Nieruchomość rolna jest własnością obojga małżonków, zatem podatnikiem będą Zainteresowany i jego żona oddzielnie, gdyż oboje faktycznie dokonali czynności związanych z dzierżawą, czyli podpisali umowę oraz otrzymali czynsz dzierżawny.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl art. 113 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Z kolei, zgodnie z art. 113 ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Jak stanowi art. 113 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Zwolnienie określone w art. 113 ma charakter zwolnienia podmiotowego, co oznacza, że wszystkie czynności, objęte definicją sprzedaży zawartą w art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług, bez względu na ich status (jako czynności zwolnionych przedmiotowo lub opodatkowanych na zasadach ogólnych), wykonywane przez podatników nie podlegają opodatkowaniu, z wyjątkiem przypadków określonych w art. 113 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług.

W roku 2017 limit Wnioskodawcy wynosił 70.684,93 zł, ponieważ podpisał on umowę dzierżawy dnia 25 sierpnia 2017 r., czynsz dzierżawny w części Zainteresowanego wyniósł 60.000 zł. Limit obrotów dotyczy osobno każdego współwłaściciela nieruchomości rolnej. W przypadku, gdy oboje małżonkowie są stroną umowy dzierżawy, to każda ze stron może korzystać z limitu, także w przypadku wspólności majątkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Działalność rolnicza, zgodnie z zapisem art. 2 pkt 15 ustawy, obejmuje produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarnianą i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodkowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin: „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego i drzew tropikalnych (PKWiU 02.20.13.0) oraz bambusa (PKWiU ex 01.29.30.0), a także świadczenie usług rolniczych.

Biorąc pod uwagę przytoczoną definicję działalności gospodarczej (art. 15 ust. 2 ustawy) uznać należy, iż działalność rolnicza (art. 2 pkt 15 ustawy) mieści się w pojęciu działalności gospodarczej.

Rolnikiem ryczałtowym, w myśl art. 2 pkt 19 ustawy, jest rolnik dokonujący dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczący usługi rolnicze, korzystający ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Produkty rolne, zgodnie z art. 2 pkt 20 ustawy, to towary wymienione w załączniku nr 2 do ustawy oraz towary wytworzone z nich przez rolnika ryczałtowego z produktów pochodzących z jego własnej działalności rolniczej przy użyciu środków zwykle używanych w gospodarstwie rolnym, leśnym i rybackim.

Natomiast przez usługi rolnicze – stosownie do art. 2 pkt 21 ustawy – rozumie się usługi wymienione w załączniku nr 2 ustawy.

I tak zgodnie z powyższym, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej, dokonaną przez rolnika ryczałtowego oraz świadczenie usług rolniczych przez rolnika ryczałtowego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi wraz z żoną gospodarstwo rolne, jest rolnikiem ryczałtowym i nie prowadzi innej działalności gospodarczej. Nie jest również czynnym podatnikiem VAT, korzysta ze zwolnienia od podatku w zakresie dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej oraz dzierżawy gruntów na cele upraw rolniczych, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Powiększając gospodarstwo rolne Wnioskodawca wraz z żoną zakupił w roku 2003 działkę nr 75 o pow. 2,56 ha, natomiast w roku 2013 działkę nr 74 o pow. 3,0170 ha. Obie działki są wpisane w księgach wieczystych jako wspólność ustawowa majątkowa małżeńska, czyli własność Wnioskodawcy i jego żony. Zakupione powyższe dwie działki rolne również były wykorzystywane na cele rolnicze. W rejestrze gruntów wydanym przez Starostwo Powiatowe, działki te w ewidencji gruntów oznaczone są symbolem R (grunty orne). W miesiącu wrześniu 2016 r. zgłosiła się do Wnioskodawcy firma X, która była zainteresowana dzierżawą dwóch powyższych działek rolnych. Zainteresowany wraz z żoną zezwolił na powyższych nieruchomościach rolnych zrobienie odwiertów geologicznych i pobieranie próbek do badań laboratoryjnych. Po otrzymaniu wyników dana firma X złożyła ofertę dzierżawy gruntów. Umowa dzierżawy gruntu została sporządzona na oboje małżonków (rozliczających się indywidualnie, pozostających we wspólności majątkowej). Poza wydzierżawiającymi gruntami Wnioskodawca wraz z żoną nie dzierżawią innych gruntów innym podmiotom na cele działalności gospodarczej (w szczególności na cele eksploatacji i wydobycia kruszywa). Dnia 25 sierpnia 2017 r. w formie aktu notarialnego małżonkowie podpisali umowę dzierżawy z firmą X na nieruchomość rolną o pow. 2,56 ha oraz pow. 3,0170 ha na okres dziesięciu lat od podpisania umowy, z przeznaczeniem do użytkowania i wydobywania przez firmę X kruszywa naturalnego. Grunt będzie sukcesywnie wykorzystywany na cele nierolnicze.

W umowie został ustalony czynsz dzierżawny za cały okres dzierżawy, wynosić będzie 900.000 zł, tj. za 1 ha 180.000 zł plus ewentualnie należny podatek od towarów i usług. Czynsz zostanie zapłacony częściami:

1. kwota w wysokości 120.000 zł zostanie zapłacona w terminie 5 dni po podpisaniu umowy na rachunek bankowy wskazany przez wydzierżawiających,
2. kwota w wysokości 300.000 zł zostanie zapłacona do dnia 20 stycznia 2018 r.,
3. kwota w wysokości 350.000 zł zostanie zapłacona w terminie 14 dni, licząc od dnia uprawomocnienia się decyzji koncesyjnej, nie wcześniej niż w roku 2019,
4. pozostała kwota w wysokości 130.000 zł płatna będzie do końca stycznia roku 2020.
   
   

Ponadto, kwota w wysokości 50.000 zł za zajęcie terenu pod tymczasowe zwałowiska nakładu i humusu, płatna będzie do końca stycznia roku 2020.

Przychód uzyskany z dzierżawy jest opodatkowany na zasadzie ryczałtu, małżonkowie złożyli w tym celu oddzielne oświadczenia do Urzędu Skarbowego. Pierwsza wpłata była dokonana dnia 30 sierpnia 2017 r. na rachunek bankowy żony Wnioskodawcy, który jest do niego upoważniony. Od kwoty 60.000 zł Zainteresowany odprowadził ryczałt od przychodów ewidencjonowanych w stawce 8,5% (dzierżawa) do Urzędu Skarbowego w kwocie 5.100 zł. Dnia 19 stycznia 2018 r. Wnioskodawca otworzył rachunek bankowy, do którego również jest upoważniona żona. Z dzierżawcą małżonkowie podpisali aneks do umowy dzierżawy. Aneks zawiera zmianę odnośnie wpłat czynszu dzierżawnego na rachunek Zainteresowanego oraz jego żony. Kwoty mają zostać przelane po połowie. Czynsz w wysokości 300.000 zł został wpłacony dnia 22 stycznia 2018 r. na rachunki wskazane w aneksie. Na rachunek Wnioskodawcy wpłynęła kwota 150.000 zł, od tej kwoty również zapłacono ryczałt od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 16.750 zł dnia 26 stycznia 2018 r.

Wątpliwości Zainteresowanego dotyczą kwestii ustalenia, czy ze względu na bycie rolnikiem ryczałtowym i zawarcie umowy dzierżawy części gospodarstwa rolnego na cele inne niż rolnicze, na okres 10 lat z czynszem dzierżawnym płaconym częściami w latach, Wnioskodawcy przysługuje zwolnienie podmiotowe VAT, zgodnie z art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego/wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy/dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W konsekwencji dzierżawa części gospodarstwa rolnego stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym, wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy dzierżawa jest prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że przedmiotowa nieruchomość (część gospodarstwa rolnego) wydzierżawiana na podstawie zawartej umowy, de facto wykorzystywana jest przez Wnioskodawcę i jego żonę w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku lub zwolnień od podatku.

W tym miejscu należy wskazać, że zwolnienie rolnika ryczałtowego od podatku ma charakter przedmiotowo-podmiotowy. Od podatku zwolnieni są tylko rolnicy ryczałtowi i tylko w wyraźnie wskazanym w przepisie zakresie. Świadczenie usług rolniczych oraz dostawa produktów rolnych przez podmioty inne niż rolnicy ryczałtowi podlega opodatkowaniu. Innego rodzaju działalność prowadzona przez rolnika ryczałtowego, nieuprawniająca go do zwolnienia przedmiotowego (np. agroturystyka, działalność handlowa, dostawa produktów rolnych innych niż własnej produkcji), podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z powyższych przepisów wynika, iż co do zasady, podmiot będący rolnikiem ryczałtowym może być, w pozostałym zakresie swojej działalności – podatnikiem VAT czynnym (niekorzystającym ze zwolnienia). Jest to wyjątkowy przypadek, w którym jeden podmiot może łączyć dwa statusy – podatnika VAT zwolnionego, jako rolnik ryczałtowy (niemający obowiązku składania deklaracji, prowadzenia ewidencji, wystawiania faktur) oraz jednocześnie podatnika VAT czynnego. Wówczas, chociaż w pozostałej części podatnik prowadzi działalność opodatkowaną, to dostawa własnych produktów rolnych oraz świadczenie usług rolniczych będzie zwolniona od podatku.

Na mocy § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2015 r., poz. 736, z późn. zm.), zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca z żoną podpisał w formie aktu notarialnego umowę dzierżawy z firmą X na nieruchomość rolną na okres dziesięciu lat, z przeznaczeniem do użytkowania i wydobywania przez firmę X kruszywa naturalnego.

Podkreślić w tym miejscu należy, że usługi dzierżawy gruntu nie stanowią usług rolniczych, o których mowa w art. 2 pkt 21 ustawy. Wnioskodawca świadcząc przedmiotowe usługi nie będzie zatem korzystał ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy. Tym samym usługa ta będzie podlegała opodatkowaniu 23% stawką tego podatku.

Jak wynika również z opisu sprawy, małżonkowie z dzierżawcą podpisali aneks do umowy dzierżawy. Aneks zawiera zmianę odnośnie wpłat czynszu dzierżawnego na rachunek Zainteresowanego oraz jego żony. Kwoty mają zostać przelane po połowie.

Należy wskazać, iż małżeństwo nie należy do żadnej kategorii podmiotów wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy. W związku z powyższym należy przytoczyć przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682).

I tak, w świetle art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego, jak również nie może rozporządzać lub zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku (art. 35 cyt. ustawy).

Zgodnie z brzmieniem art. 36 § 1 oraz § 2 powołanej ustawy, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

W oparciu o art. 37 § 1 pkt 1 ww. ustawy, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dotyczących stosunków majątkowych między małżonkami, nic nie uprawnia do wniosku, że wykonywanie czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez jednego z małżonków (sprzedaż towarów, odpłatne świadczenie usług, import itp.) czyni podatnikiem tego podatku również drugiego małżonka, gdy czynności te dotyczą składników ich majątku wspólnego, a przychód uzyskany z wykonywania tych czynności stanowi ich majątek dorobkowy.

Skoro każdy z małżonków jest uprawniony do samodzielnego zarządzania majątkiem wspólnym, to może on samodzielnie, we własnym imieniu i na własny rachunek dokonywać czynności prawnych będących wykonywaniem tego zarządu, jakkolwiek skuteczność czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga akceptacji drugiego małżonka.

Jak już wyżej stwierdzono, ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu. Natomiast jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2016 r., zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie natomiast do art. 113 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych
   ‒ jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

W myśl art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

Jak stanowi art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Zgodnie z art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Na mocy art. 113 ust. 11 ustawy, podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Powyższe oznacza, że podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może na podstawie powołanego przepisu, ponownie skorzystać z tego zwolnienia, jeżeli upłynął rok, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, przy czym podatnik ma prawo do powrotu do zwolnienia od początku dowolnego miesiąca w trakcie roku podatkowego, o ile zostaną spełnione pozostałe – wynikające z treści przepisu art. 113 ustawy – przesłanki uprawniające do korzystania ze zwolnienia podmiotowego.

Przepis ust. 11 stosuje się odpowiednio do podatnika będącego osobą fizyczną, który przed zakończeniem działalności gospodarczej utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, a następnie rozpoczął ponownie wykonywanie czynności, o których mowa w art. 5 (art. 113 ust. 11a ustawy).

Z kolei przepis art. 113 ust. 13 ustawy stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:
   1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
      • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
      • wyrobów tytoniowych,
      • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
   3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
   4. terenów budowlanych,
   5. nowych środków transportu;
2. świadczących usługi:
   1. prawnicze,
   2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
   3. jubilerskie;
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
   
   

Odnosząc treść przepisów do opisu sprawy wskazać należy, że zawarcie przez Wnioskodawcę umowy dzierżawy części gospodarstwa rolnego na cele inne niż prowadzona przez niego działalność rolnicza, nosi znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2, a Zainteresowany wystąpi w charakterze podatnika wykonującego czynności podlegające opodatkowaniu, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jednakże, w sytuacji, gdy czynsz dzierżawny z tytułu zawarcia umowy dzierżawy części gospodarstwa rolnego na cele inne niż rolnicze:

• w roku 2017 nie przekroczył kwoty, o której mowa w art. 113 ust. 1 w zw. z ust. 9 ustawy, a ponadto
• w kolejnych latach obowiązywania umowy nie przekroczy kwoty, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy,

to Wnioskodawca będzie mógł korzystać ze zwolnienia od podatku określonego ww. przepisami.

Podsumowując, Wnioskodawca, będący rolnikiem ryczałtowym, zawierając umowę dzierżawy części gospodarstwa rolnego na cele inne niż rolnicze na okres 10 lat z czynszem dzierżawnym płaconym częściami w latach, może korzystać ze zwolnienia od podatku, na zasadach przewidzianych w art. 113 ustawy, pod warunkiem, że wartość sprzedaży w poszczególnych latach nie przekroczy kwoty, o której mowa w tym przepisie.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ informuje ponadto, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Podkreślić zatem należy, że w rozpatrywanej sprawie powyższa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla współwłaściciela nieruchomości, tj. małżonki Wnioskodawcy.

Odnośnie powołanych przez Zainteresowanego interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego co do zasady wydawane są w indywidualnych sprawach w związku z czym nie można nadać im waloru uniwersalnego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.