Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.62.2018.1.AP
z 22 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2018 r. (data wpływu 25 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego za granicą podatku od wartości dodanej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2018 r. do tutejszego Organu został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlano - montażowych. Działalność jest zarejestrowana w CEiDG od 26 listopada 1998 r. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, opłaca podatek wg skali podatkowej. Jest polskim rezydentem podatkowym oraz zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce. Wnioskodawca świadczy usługi przez większą część roku na terenie Danii. Wnioskodawca jest w Danii zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od wartości dodanej i ma nadany duński numer VAT. W Danii też rozlicza podatek od wartości dodanej zawarty w usługach tam wykonywanych. Stawka duńskiego podatku od wartości dodanej w odniesieniu do tego rodzaju usług wynosi 25%. Wnioskodawca świadczy usługi, takie jak, np. remonty w domach i biurach, prace porządkowe, na rzecz duńskich podmiotów gospodarczych - podatników podatku od wartości dodanej, jak i na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie posiada w Danii „zakładu” w rozumieniu art. 5 Konwencji z dnia 6 grudnia 2001 r. zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku. Usługi są świadczone tylko w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, z pełną odpowiedzialnością tylko wobec zleceniodawców za jakość i terminowość wykonywanych usług oraz ryzykiem zaistnienia strat z tej działalności. Wnioskodawca zatrudnia do ich wykonania, na podstawie umów cywilnoprawnych, obywateli z Polski. Usługi te nie były i nie są wykonywane w ramach stosunku pracy.

Przychody osiągane na terytorium Danii, pomniejszone o należny w tym kraju podatek od wartości dodanej, Wnioskodawca deklaruje i rozlicza w kraju miejsca zamieszkania uznając, że podlega na terytorium RP nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu wg art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca ponosi koszty związane z zakupem materiałów do wykonywanych prac, koszty wynajmu mieszkania dla siebie i pracowników, koszty wynajmu magazynu na kupione materiały, koszty zakupu narzędzi, wynajmu potrzebnego sprzętu budowlanego. Zapłacony w Danii podatek od wartości dodanej nie jest ujmowany w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Jest rozliczany osobno w Danii, zgodnie z przepisami dotyczącymi podatku od wartości dodanej tego kraju.

Składany wniosek dotyczy 2017 r.

Wnioskodawca nie wie, czy postępuje prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, w księdze przychodów i rozchodów, kwoty netto z duńskich dokumentów za zakup materiałów, narzędzi i innych kosztów, czyli wyłączając z kosztów podatek od wartości dodanej VAT oraz, czy zasadnie deklaruje jako przychód z działalności gospodarczej, w księdze przychodów i rozchodów, kwoty netto z wystawianych przez siebie dla zleceniodawców faktur za świadczone usługi, czyli przychód pomniejszony o podatek od wartości dodanej VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy przychód z działalności gospodarczej uzyskany na terytorium Danii należy wykazywać w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w kwocie wymaganej zapłaty (brutto), czy pomniejszony o rozliczony w Danii podatek od wartości dodanej VAT, czyli w kwocie netto?
2. Czy koszty uzyskania przychodu poniesione w Danii należy wykazywać w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w kwocie wymaganej zapłaty (brutto), czy pomniejszone o rozliczony w Danii podatek od wartości dodanej VAT, czyli w kwocie netto?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; dalej jako: „u.p.d.o.f.”, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Jak stanowi art. 5a pkt 17 u.p.d.o.f., ilekroć w ustawie jest mowa o podatku od towarów i usług oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054).

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 11 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o (...) podatku od wartości dodanej, rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towaru i usług nakładanego tą ustawą.

Tym samym, w świetle art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f., u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie ustawy o VAT, w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie „podatek od wartości dodanej”.

Wobec powyższego, Wnioskodawca uważa, że będąc zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od wartości dodanej w Danii, prawidłowo wykazuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, przychód do opodatkowania w Polsce w kwocie wymaganej zapłaty, pomniejszony o podatek od wartości dodanej (w kwocie netto).

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług.

Uznając przedstawione powyżej argumenty za prawidłowe, analogicznie z kosztów uzyskania przychodów należy wyłączyć podatek od wartości dodanej. Mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej”, są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Nie można zatem uznać, że podatek od wartości dodanej jest czymś odmiennym od podatku od towarów i usług.

Tym samym, wyłączenia uregulowane w art. 23 ust. 1 pkt 43 odnoszą się również do unijnego podatku od wartości dodanej.

Wnioskodawca uważa, że prawidłowo ujmuje w kosztach uzyskania przychodu, kwoty netto, czyli pomniejszone o podatek od wartości dodanej, który rozlicza osobno na terenie Danii, będąc czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w tym kraju.

W ocenie Wnioskodawcy, rozliczając przychody i koszty dla celów podatku dochodowego powinien On uwzględniać kwoty netto z faktur wystawianych przez Niego dla osób fizycznych i firm w Danii oraz kwoty netto dokumentów otrzymanych za zakupy materiałów i kosztów w Danii.

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od wartości dodanej, nakładany na terenie innych państw członkowskich UE jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług obowiązującym na terytorium Polski i powinien być dla celów podatku dochodowego rozliczany jak polski podatek od towarów i usług. Tak orzekł NSA w wyroku z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt III FSK 1545/11 oraz WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 6 kwietnia 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 86/16.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest więc na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Jednakże na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą, wykazania że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

2. podatek należny:
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,

3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a-22o, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji – w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Jednoznaczna definicja ustawowa pojęcia stanowiącego treść normy prawnej zawartej w art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy wyklucza inne jego rozumienie.

Zgodnie z art. 5a pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług, oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221).

Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej – rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem, przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Powyższe oznacza, że ustawa o podatku od towarów i usług wyraźnie rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Tym samym, nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej (obrotowego) obowiązującego w innym państwie członkowskim niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlano - montażowych. Jest polskim rezydentem podatkowym oraz zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce. Wnioskodawca świadczy przez większą część roku usługi na terenie Danii. Jest w Danii zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od wartości dodanej i ma nadany duński numer VAT. W Danii też rozlicza podatek od wartości dodanej zawarty w usługach tam wykonywanych. Wnioskodawca świadczy usługi, takie jak, np. remonty w domach i biurach, prace porządkowe, na rzecz duńskich podmiotów gospodarczych - podatników podatku od wartości dodanej, jak i na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Przychody osiągane na terytorium Danii, pomniejszone o należny w tym kraju podatek od wartości dodanej, Wnioskodawca deklaruje i rozlicza w kraju miejsca zamieszkania uznając, że podlega na terytorium RP nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu wg art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca ponosi koszty związane z zakupem materiałów do wykonywanych prac, koszty wynajmu mieszkania dla siebie i pracowników, koszty wynajmu magazynu na kupione materiały, koszty zakupu narzędzi, wynajmu potrzebnego sprzętu budowlanego. Zapłacony w Danii podatek od wartości dodanej nie jest ujmowany w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Jest rozliczany osobno w Danii, zgodnie z przepisami dotyczącymi podatku od wartości dodanej tego kraju.

W świetle przedstawionych przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane na terytorium Danii przychody pomniejszać o zapłacony tam podatek od wartości dodanej, bowiem jak wskazano wyżej podatek ten nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, przytoczone uprzednio uregulowania prawne – w świetle dyrektywy zakładającej pierwszeństwo literalnej wykładni przepisów podatkowych – przesądzają, że na gruncie przedmiotowej sprawy zasada neutralności podatku od towarów i usług dotyczy wyłącznie przypadków związanych z możliwością rozliczania podatku od towarów i usług w systemie krajowym.

W konsekwencji, cytowane dyspozycje art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będą miały w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług nie są tożsame.

Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych podatek od wartości dodanej nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi w powyższym zakresie na terytorium Danii nie może być więc utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że przychodem podlegającym opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej na terytorium Danii będą przychody uzyskane ze świadczonych usług na terytorium Danii wykazywane w wartości brutto, a więc bez ich pomniejszenia o podatek od wartości dodanej.

Ponadto, kwalifikacji poniesionych wydatków obejmujących podatek od wartości dodanej do kosztów uzyskania przychodów należy dokonać zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawca winien uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów kwoty wykazane na fakturach obejmujące podatek od wartości dodanej, tj. w kwocie brutto.

Zatem, błędne jest stanowisko Wnioskodawcy, że pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame. Uwzględniając zatem powyższe, stanowisko Wnioskodawcy zawarte w złożonym wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego należało uznać za nieprawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.