Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.145.2018.1.LS
z 21 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2018 r. (data wpływu 7 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych spłaty kredytu przez małżonkę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych spłaty kredytu przez małżonkę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim od dnia 21 czerwca 2008 roku. Pomiędzy Wnioskodawcą i Jego Żoną istnieje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. W dniu 8 czerwca 2009 roku Wnioskodawca wraz z Żoną zakupił odrębną własność lokalu mieszkalnego wraz z prawem własności części wspólnych budynku i udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu znajdującego się pod tym budynkiem. Na zakup mieszkania został zaciągnięty kredyt hipoteczny. Stronami umowy kredytu są Wnioskodawca i Jego Żona. Mieszkanie przy ul. W. zostało zakupione do majątku wspólnego Wnioskodawcy i Jego żony.

W dniu 21 listopada 2012 roku żona Wnioskodawcy zakupiła udział w prawie własności nieruchomości niezabudowanej położonej w miejscowości W. Zakup nastąpił do majątku osobistego Żony Wnioskodawcy. Środki na zakup udziału w prawie własności nieruchomości niezabudowanej w W. nabytej w 2012 roku pochodziły z majątku osobistego Żony Wnioskodawcy (darowizna od rodziców, zgłoszona do urzędu skarbowego jako zwolniona z podatku od spadków i darowizn na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn). Wnioskodawca wyraził w dniu 19 listopada 2012 roku zgodę na zakup udziału w prawie własności nieruchomości niezabudowanej w W. przez Żonę Wnioskodawcy do jej majątku osobistego, ale nigdy nie stał się właścicielem czy współwłaścicielem tego udziału. W dniu 26 marca 2013 roku zostało wydane przez sąd postanowienie o zniesieniu współwłasności nieruchomości niezabudowanej w W., w wyniku którego Żona Wnioskodawcy została wpisana do księgi wieczystej jako jedyna właścicielka niezabudowanej nieruchomości w W. W dniu 18 grudnia 2017 roku Żona Wnioskodawcy sprzedała prawo własności niezabudowanej nieruchomości w W. Żona Wnioskodawcy zamierza wykazać dochód ze sprzedaży ww. prawa własności niezabudowanej nieruchomości w zeznaniu podatkowym PIT-39 za 2017 roku i wskazać, że dochód uzyskany z tego tytułu przeznaczy w całości lub w części na zaspokojenie własnych celów mieszkaniowych.

Dodatkowo Żona Wnioskodawcy była od dnia 22 lipca 2014 roku właścicielką odrębnej własności lokalu mieszkalnego, przy ul. P. wraz z prawem własności części wspólnych budynku i udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu znajdującego się pod tym budynkiem. Prawo własności nieruchomości przy ul. P. Żona Wnioskodawcy nabyła na podstawie umowy darowizny od brata (darowizna od brata została zgłoszona do urzędu skarbowego jako zwolniona z podatku od spadków i darowizn na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn). Wartość przedmiotu darowizny została określona w umowie darowizny. W dniu 30 stycznia 2018 roku Żona Wnioskodawcy sprzedała prawo własności nieruchomości przy ul. P. Żona Wnioskodawcy zamierza wykazać dochód ze sprzedaży prawa własności niezabudowanej nieruchomości w zeznaniu podatkowym PIT-39 za 2018 roku i wskazać, że dochód uzyskany z tego tytułu przeznaczy w całości lub w części na zaspokojenie własnych celów mieszkaniowych.

Żona Wnioskodawcy rozważa przeznaczenie dochodu uzyskanego ze sprzedaży prawa własności niezabudowanej nieruchomości położonej w W. oraz prawa własności mieszkania położonego przy ul. P. na własne cele mieszkaniowe w całości lub w części. Przez „własne cele mieszkaniowe” Żona Wnioskodawcy rozumie nadpłatę (spłatę) w całości lub w części (w zależności od stanu zadłużenia na dzień spłaty) kredytu hipotecznego (w tym bieżących rat wraz z odsetkami), zaciągniętego w 2009 roku, przeznaczonego na zakup prawa własności nieruchomości przy ul. W.

Żona Wnioskodawcy nie prowadzi działalności polegającej na obrocie mieszkaniami, a jej nieruchomości nigdy nie były wykorzystywane przez nią w ramach działalności gospodarczej. Żona Wnioskodawcy w ogóle nie prowadzi działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wydatkowanie w całości lub w części przychodu osiągniętego ze zbycia prawa własności niezabudowanej nieruchomości w W. oraz prawa własności mieszkania przy ul. P., stanowiących własny majątek osobisty Żony Wnioskodawcy, na nadpłatę (spłatę) w całości lub w części (w zależności od stanu zadłużenia na dzień spłaty) kredytu hipotecznego (w tym bieżących rat wraz z odsetkami), zaciągniętego w 2009 roku przez Wnioskodawcę i Jego Żonę, przeznaczonego na zakup prawa własności nieruchomości przy ul W., należącego do Wnioskodawcy i Jego Żony, dokonana wyłącznie przez Żonę Wnioskodawcy nie stanowi przychodu po stronie Wnioskodawcy i w związku z tym nie podlega opodatkowaniu po stronie Wnioskodawcy na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatkowanie w całości lub w części przychodu osiągniętego ze zbycia prawa własności niezabudowanej nieruchomości w W. oraz prawa własności mieszkania przy ul. P., stanowiących własny majątek osobisty Żony Wnioskodawcy, na nadpłatę (spłatę) w całości lub w części (w zależności od stanu zadłużenia na dzień spłaty) kredytu hipotecznego (w tym bieżących rat wraz z odsetkami), zaciągniętego w 2009 roku przez Wnioskodawcę i Jego Żonę, przeznaczonego na zakup prawa własności nieruchomości przy ul W., należącego do Wnioskodawcy i Jego Żony, dokonana wyłącznie przez Żonę Wnioskodawcy nie stanowi przychodu po stronie Wnioskodawcy i w związku z tym nie podlega opodatkowaniu po stronie Wnioskodawcy na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 roku, poz. 108 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów zwolnionych z opodatkowania oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, przy czym źródłem dla tych dochodów są różnego rodzaju przychody zdefiniowane w kolejnych artykułach tej ustawy.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 9 tego artykułu wymienione są przychody z innych źródeł.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne, wartość otrzymanych świadczeń w naturze oraz innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o PIT, wolna od podatku jest wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20. Zgodnie z art. 21 ust. 20 ustawy o PIT, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 125, nie ma zastosowania do świadczeń otrzymywanych na podstawie stosunku pracy, pracy nakładczej lub na podstawie umów będących podstawą uzyskiwania przychodów zaliczonych do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2.

Z treści wniosku wynika, że Żona Wnioskodawcy rozważa wydatkowanie w całości lub w części przychodu osiągniętego ze zbycia prawa własności niezabudowanej nieruchomości w W. oraz prawa własności mieszkania przy ul. P., stanowiących własny majątek osobisty Żony Wnioskodawcy, na nadpłatę (spłatę) w całości lub w części (w zależności od stanu zadłużenia na dzień spłaty) kredytu hipotecznego (w tym bieżących rat wraz z odsetkami), zaciągniętego w 2009 roku przez Wnioskodawcę i Jego Zonę, przeznaczonego na zakup prawa własności nieruchomości przy ul W., należącego do Wnioskodawcy i Jego Żony.

Należy wskazać, iż zaciągając wspólnie w trakcie trwania małżeństwa kredyt mieszkaniowy, małżonkowie stają się razem dłużnikami banku i razem odpowiadają za spłatę zaciągniętego kredytu, bowiem kredyt zaciągnięty przez małżonków ma charakter zobowiązania solidarnego.

Na podstawie art. 366 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl natomiast § 2 tego przepisu aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidami pozostają zobowiązani. Małżonkowie w świetle umowy kredytowej pozostają w stosunku do banku właśnie dłużnikami solidarnymi. Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika, że każdy z dłużników solidarnych odpowiada za całość długu, a nie tylko za część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych. W sytuacji więc gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu uzyskania korzyści przez pozostałe strony zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego, nie może dojść do powstania przychodu u któregokolwiek z pozostałych dłużników. Solidarny dłużnik spłaca bowiem własny dług a nie cudzy. Wskazać jednak należy, że stosownie do art. 376 § 1 kodeksu cywilnego, jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych. Treść powyższego przepisu wskazuje więc, że z chwilą spełnienia świadczenia przestaje istnieć jakikolwiek stosunek pomiędzy wierzycielem a współdłużnikami solidarnymi. Natomiast dłużnik, który spełnił świadczenie, przestaje być współdłużnikiem solidarnym i staje się wierzycielem dla pozostałych współdłużników.

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji, gdy Żona Wnioskodawcy dokona spłaty kredytu zaciągniętego przez oboje małżonków w trakcie trwania ustroju ustawowej wspólności majątkowej:

• wykona ona ciążące na niej, wynikające z umowy kredytu zobowiązanie wobec banku, który może dochodzić od niego takiej spłaty w całości jako od dłużnika solidarnego (Żona Wnioskodawcy dokona zatem spłaty własnego długu),
  

• nie dokona obdarowania Wnioskodawcy ani bezpośrednio (poprzez przekazanie mu środków pieniężnych) ani w żaden inny sposób (brak jest bowiem woli dokonania takiego obdarowania),
  

• nie przekaże środków pieniężnych Wnioskodawcy jako ekwiwalentu za jakiekolwiek wzajemne świadczenie ani z jakiegokolwiek innego tytułu, mogących stanowić dla Wnioskodawcy przychód lub nieodpłatne świadczenie,
  

• uznać należy, iż taka spłata nie powoduje po stronie Wnioskodawcy powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.
  

Stanowisko analogiczne do poglądu wyrażonego przez Wnioskodawcę przedstawił Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 6 maja 2011 roku, znak IPPB2/415-198/11-4/MS1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 tej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W prawie cywilnym pojęcie „ świadczenia” rozpatruje się na tle stosunku zobowiązaniowego w ten sposób, że przez świadczenie rozumie się zachowanie dłużnika zgodne z treścią zobowiązania i polegające na zadośćuczynieniu podlegającego ochronie interesowi wierzyciela (art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.). Najogólniej rzecz biorąc świadczenie polegać może na zachowaniu się czynnym – działaniu lub zachowaniu się biernym, tj. zaniechaniu, czyli powstrzymywaniu się od jakiegoś działania.

Pojęcie nieodpłatnego świadczenia dla celów podatkowych ma jednak szerszy zakres niż w prawie cywilnym. I tak przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała NSA z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02).

W doktrynie prawa podatkowego oraz orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, iż na pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” składają się łącznie dwa elementy: po pierwsze – chodzi o wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, w wyniku których podatnik otrzymuje w sposób nieodpłatny, tj. nie związany z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy, oraz po drugie – takie przysporzenie majątkowe jest uzyskiwane kosztem innego podmiotu.

Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Świadczenie ma charakter nieodpłatny tylko wówczas, gdy otrzymujący w związku z wykonanym na jego rzecz świadczeniem nie świadczy niczego w zamian ani obecnie, ani też w przyszłości. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość.

Przychód z tytułu otrzymanych nieodpłatnie rzeczy lub praw oraz wartości innych nieodpłatnych świadczeń powstaje w przypadku, gdy podatnik otrzymuje rzecz, prawo lub innego rodzaju świadczenie w sposób nieodpłatny, podczas gdy w warunkach rynkowych otrzymanie tego rodzaju świadczenia odbywałoby się z zachowaniem odpłatności. W szczególności, zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – za wyjątkiem przypadków określonych w pkt 1-3 – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jak wynika z treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim od dnia 21 czerwca 2008 roku a pomiędzy Wnioskodawcą i Jego Żoną istnieje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. W dniu 8 czerwca 2009 roku Wnioskodawca wraz z Żoną zakupił odrębną własność lokalu mieszkalnego położonego przy ul W. wraz z prawem własności części wspólnych budynku i udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu znajdującego się pod tym budynkiem. Na zakup mieszkania został zaciągnięty kredyt hipoteczny. Stronami umowy kredytu są Wnioskodawca i Jego Żona. Mieszkanie przy ul. W. zostało zakupione do majątku wspólnego Wnioskodawcy i Jego żony. Następnie w dniu 21 listopada 2012 roku żona Wnioskodawcy zakupiła udział w prawie własności nieruchomości niezabudowanej położonej w miejscowości W.. Zakup nastąpił do majątku osobistego Żony Wnioskodawcy. W dniu 26 marca 2013 roku zostało wydane przez sąd postanowienie o zniesieniu współwłasności nieruchomości niezabudowanej w W., w wyniku którego Żona Wnioskodawcy została wpisana do księgi wieczystej jako jedyna właścicielka niezabudowanej nieruchomości w W. W dniu 18 grudnia 2017 roku Żona Wnioskodawcy sprzedała prawo własności niezabudowanej nieruchomości w W. Dodatkowo Żona Wnioskodawcy była od dnia 22 lipca 2014 roku właścicielką odrębnej własności lokalu mieszkalnego, przy ul. P. wraz z prawem własności części wspólnych budynku i udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu znajdującego się pod tym budynkiem. Prawo własności nieruchomości przy ul. P. Żona Wnioskodawcy nabyła na podstawie umowy darowizny. W dniu 30 stycznia 2018 roku Żona Wnioskodawcy sprzedała prawo własności nieruchomości przy ul. P.

Żona Wnioskodawcy rozważa przeznaczenie dochodu uzyskanego ze sprzedaży prawa własności niezabudowanej nieruchomości położonej w W. oraz prawa własności mieszkania położonego przy ul. P. na nadpłatę (spłatę) w całości lub w części (w zależności od stanu zadłużenia na dzień spłaty) kredytu hipotecznego (w tym bieżących rat wraz z odsetkami), zaciągniętego w 2009 roku, przeznaczonego na zakup prawa własności nieruchomości przy ul. W.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 682, z późn. zm.). z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Jak wynika z art. 33 pkt 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego – do majątku osobistego każdego z małżonków należą przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił.

Ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością – art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Stosownie natomiast do art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego – oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

W związku z powyższym, należy wskazać, że zaciągając wspólnie w trakcie trwania małżeństwa kredyt mieszkaniowy, małżonkowie stają się razem dłużnikami banku i razem odpowiadają za spłatę zaciągniętego kredytu, bowiem kredyt zaciągnięty przez małżonków ma charakter zobowiązania solidarnego.

Instytucja kredytu uregulowana została przepisami prawa bankowego. Przez umowę kredytu, zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2015 r., poz. 128), bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Podkreślić należy, iż otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu lub jego części, wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 366 § 1 ustawy Kodeks cywilny kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl natomiast § 2 tego przepisu aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką możnaby mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

W sytuacji więc, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość lub część zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że opisana we wniosku spłata kredytu hipotecznego przez małżonkę Wnioskodawcy, nie spowoduje powstania dla Wnioskodawcy (współkredytobiorcy) przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zatem z ww. tytułu – tj. w związku ze spłatą kredytu przez małżonkę – na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.