Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.4.2018.2.MJ
z 21 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2017 r. (data wpływu 3 stycznia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 7 marca 2018 r. (data wpływu 13 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanej należności z tytułu „bezpodstawnego wzbogacenia się” przez obdarowanego w związku ze sprzedażą przedmiotu darowizny – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanej należności z tytułu „bezpodstawnego wzbogacenia się” przez obdarowanego w związku ze sprzedażą przedmiotu darowizny. Wniosek uzupełniono w dniu 13 marca 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy i własnego stanowiska w sprawie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 19 maja 2008 roku Województwo darowało Miastu udział (146/1000) w nieruchomości obejmującej między innymi działkę gruntu nr 2997 o powierzchni 0,1878 ha na określony cel. Pozostały udział należał do Miasta.

Działka nr 2997 została podzielona na działki o nr: 2997/1 i 2997/2. Działka nr 2997/2 o pow. 0,1013 ha została przez Miasto zbyta w drodze przetargu i stanowi obecnie własność osoby trzeciej. Zlokalizowany jest na niej parking przed supermarketem.

W tym stanie rzeczy, biorąc pod uwagę brak realizacji celu darowizny na ww. działce, Zarząd Województwa w dniu 5 maja 2017 r. podjął uchwałę w sprawie odwołania darowizny udziału 146/1000 w nieruchomości, oznaczonej jako działka nr 2997/2. Następnie Zarząd Województwa dnia 17 maja 2017 r. złożył Miastu oświadczenie o odwołaniu darowizny, które zostało doręczone dnia 22 maja 2017 r.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, art. 13 ust. 2 (tj. z 2017 r. poz. 2147 z pózn. zm.):

• nieruchomość może być m.in. przedmiotem darowizny dokonywanej między jednostkami
• samorządu terytorialnego,
• w umowie darowizny określa się cel, na który nieruchomość jest darowana,
• w przypadku niewykorzystania nieruchomości na ten cel darowizna podlega odwołaniu.
  
  

W przedmiotowej sprawie, wobec tego, iż obdarowany tj. Miasto nie jest obecnie właścicielem nieruchomości, gdyż zbyło ją aktem notarialnym z dnia 4 sierpnia 2010 r., nie istnieje możliwość przeniesienia na Województwo udziału w prawie własności nieruchomości. Miasto nabyło nieruchomość nieodpłatnie na podstawie aktu notarialnego z dnia 19 maja 2008 r. (czynność nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT), a następnie sprzedało nieruchomość (czynność opodatkowana stawką 22% VAT). Oznacza to, że Miasto uzyskało korzyść majątkową w tym zakresie z tytułu zbycia udziału 146/1000, co – w świetle przytoczonych argumentów – stanowi bezpodstawne wzbogacenie.

Bezpodstawne wzbogacenie regulowane jest przepisami kodeksu cywilnego (k.c.). Stosownie do art. 405 kc., kto bez podstawy prawnej uzyskał przysporzenie majątkowe kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

Z zapisów aktu notarialnego z 4 sierpnia 2010 wynika, iż Miasto sprzedało dwie niezabudowane nieruchomości o łącznej pow. 2222 m² (w tym działkę nr 2997/2 otrzymaną od Województwa oraz własną) za cenę brutto 369.660.00 zł, tj. 303.000,00 netto + 22% VAT (66.660,00 zł). Ponieważ w odniesieniu do działki nr 2997/2 o pow. 1013 m² przedmiotem darowizny na rzecz Miasta był udział w wysokości 146/1000, zatem korzyść przypadająca na udział 146/1000 w działce 2997/2 wynosiła 24.604,85 zł brutto, tj. 20.167,91 zł netto + 22% VAT (4.436,94 zł).

Biorąc powyższe pod uwagę Województwo rozważa wystąpienie do Miasta z roszczeniem o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia się przez Miasto z uwagi na sprzedaż udziału 146/1000 w nieruchomości oznaczonej obecnie jako działka nr 2997/2, otrzymanego od Województwa w drodze darowizny na realizację konkretnego celu. Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż wskazanego udziału była nieuprawniona gdyż w przypadku powzięcia przez Miasto decyzji że przedmiot darowizny nie będzie służył na określony w umowie darowizny darowizna, zgodnie z przepisami, podlega odwołaniu.

W uzupełnieniu Wnioskodawca doprecyzował opis sprawy w następujący sposób:

Na dzień dokonania darowizny działka nr 2997 nie stanowiła terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług. Ww. działka położona była w obszarze nieobjętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i nie została wydana dla niej decyzja o warunkach zabudowy terenu. Zgodnie z obowiązującym w tym czasie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta przedmiotowy teren przeznaczony był pod zabudowę mieszkaniowo-usługową o wysokiej intensywności. Ok. trzech miesięcy po dokonaniu darowizny, która miała miejsce dnia 19 maja 2008 r. została wydana dla przedmiotowego terenu przez Prezydenta Miasta decyzja z 27 sierpnia 2008 r. ustalająca warunki zabudowy dla inwestycji pn. budowa pawilonu handlowego wraz z infrastrukturą techniczną.

Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Wojewoda decyzją z dnia 17 grudnia 2003 r. stwierdził nabycie z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. między innymi udziału 146/1000 części nieruchomości zabudowanej opisanej w ewidencji gruntów jako działka nr 2111/99. Działka ta została podzielona na działki: nr 2996 (teren zajęty pod pas drogowy) i nr 2997 (zabudowaną budynkiem, którego część zgodnie z udziałem zajmowała Biblioteka). Nabycie to było nieodpłatne i nieopodatkowane.

Nieruchomość w udziale w wysokości 146/1000 jaki przysługiwał Wnioskodawcy, była wykorzystywana przez Bibliotekę tylko na cele statutowe, czyli działalność biblioteczną. Nie zostały zawarte także żadne umowy najmu i dzierżawy, które mogłyby świadczyć o prowadzeniu przez bibliotekę działalności poza statutowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wystąpienie przez Województwo do Miasta z roszczeniem o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia się przez Miasto z uwagi na nieuprawnioną sprzedaż udziału 146/1000 w nieruchomości oznaczonej obecnie jako działka nr 2997/2, otrzymanego od Województwa w drodze darowizny na realizację konkretnego celu, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, a jeśli tak to wg jakiej stawki?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Dostawa towarów polega na przeniesieniu prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na rzecz nabywcy (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT). Świadczeniem usług jest natomiast każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niestanowiące dostawy towarów (art. 8 ust. 1 ww. ustawy). Zarówno dostawa towarów, jak i odpłatne świadczenie usług podlegają opodatkowaniu VAT, jeśli są realizowane odpłatnie. Musi więc istnieć stosunek prawny, z którego wynika zobowiązanie jednego podmiotu (dostawcy/usługodawcy) do spełnienia określonego świadczenia (dostawy towarów/usługi) w zamian za świadczenie drugiej strony (nabywcy/usługobiorcy). Ponadto, konieczne jest, aby takie świadczenie zostało wykonane przez podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, działającego w takim charakterze (tj. w ramach realizowanej przez niego działalności gospodarczej).

Przy ustalaniu opodatkowania VAT należy brać każdorazowo pod uwagę aspekt ekonomiczny. Oznacza to, że znaczenie w tym zakresie mają rzeczywiste warunki, w jakich doszło do bezpodstawnego wzbogacenia się.

Województwo darowało Miastu udział w nieruchomości na wskazany cel. Zgodnie z umową darowizny jak również obowiązującymi przepisami Miasto miało obowiązek cel ten realizować. Ostatecznie Miasto sprzedało ww. udział otrzymany od Województwa osobie trzeciej (cel darowizny przestał być realizowany).

Zdaniem Wnioskodawcy wystąpienie przez Województwo do Miasta z roszczeniem o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia się przez Miasto z uwagi na sprzedaż udziału 146/1000 w nieruchomości oznaczonej obecnie jako działka nr 2997/2, otrzymanego od Województwa w drodze darowizny na realizację konkretnego celu, nie jest odpłatną dostawą towaru ani odpłatnym świadczeniem usług i nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Województwo oprócz dokonania darowizny, która nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT nie dokonywało dostawy towaru jak również nie świadczyło usług na rzecz Miasta związanych z przedmiotową nieruchomością. Miasto dokonało sprzedaży otrzymanego od Województwa udziału w działce, za co uzyskało dochód, który był opodatkowany podatkiem VAT (wówczas wg stawki 22%). Gdyby Województwo zamiast dokonać darowizny dokonało sprzedaży przedmiotowego udziału wówczas uzyskałoby dochód z tego tytułu. Jednak mając na względzie wolę wykonywania przez Miasto deklarowanego celu, zdecydowało wesprzeć Miasto w realizacji zadań w sferze użyteczności publicznej. Tym samym doszło do przysporzenia majątkowego przez podmiot wzbogacony (Miasto) polegającego na uzyskaniu dochodu z majątku otrzymanego od Województwa, który to majątek powinien zostać zwrócony jeśli podmiot obdarowany nie zamierzał dalej realizować celu darowizny. Tym samym podmiot wzbogacony winien zwrócić bezpodstawnie uzyskane korzyści podmiotowi zubożonemu w naturze, a gdy nie jest to możliwe – zobowiązany jest do zwrotu wartości ww. korzyści. Korzyści te, jak wynika z aktu notarialnego umowy sprzedaży z dnia 4 sierpnia 2010 r., w postaci uzyskanego dochodu ze sprzedaży były przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług (wg stawki na dzień transakcji), dlatego w chwili obecnej winien nastąpić jedynie zwrot tych korzyści netto Województwu. Zwrot ten nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Gdyby jednak transakcja miała być opodatkowana to należałoby zastosować stawkę obowiązującą na dzień wystąpienia z roszczeniem o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia się.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że gdyby uznać, że wystąpienie z roszczeniem do Miasta o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia się stanowi odpłatną dostawę towaru, to należałoby zastosować podatek VAT w stawce 23% zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Dostawa towarów i świadczenie usług na terytorium kraju, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Świadczenie usług na gruncie podatku od towarów i usług ma szersze znaczenie niż świadczenie usług w rozumieniu potocznym. Stosownie do treści powołanych przepisów, każde świadczenie na rzecz osób fizycznych, osób prawnych lub jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, uznawane jest na gruncie ustawy za usługę. Zatem pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, nie będące dostawą towarów.

Ustawa o VAT nie definiuje co należy rozumieć przez czynność odpłatną. Jednak dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Należy w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem TSUE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w sytuacji niewykorzystania przekazanej darowizny zgodnie z jej celem przez obdarowanego, a w konsekwencji jej odwołania, przekazanie przez obdarowanego na jego rzecz kwoty uzyskanej ze sprzedaży przedmiotu darowizny, tj. roszczenie Wnioskodawcy wobec obdarowanego o zwrot należności z tytułu tzw. „bezpodstawnego wzbogacenia”, będzie podlegać opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017, poz. 459, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, (Dz. U. z 2018, poz. 121, z późn. zm.) nieruchomość może być, z zastrzeżeniem art. 59 ust. 1, przedmiotem darowizny na cele publiczne, a także przedmiotem darowizny dokonywanej między Skarbem Państwa a jednostką samorządu terytorialnego, a także między tymi jednostkami. W umowie darowizny określa się cel, na który nieruchomość jest darowana. W przypadku niewykorzystania nieruchomości na ten cel darowizna podlega odwołaniu.

Należy wskazać, że niewykorzystanie darowizny zgodnie z celem skutkuje odpowiedzialnością obdarowanego względem darczyńcy na podstawie art. 405 i art. 406 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 405 Kodeksu cywilnego, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

Stosownie do art. 406 Kodeksu cywilnego, obowiązek wydania korzyści obejmuje nie tylko korzyść bezpośrednio uzyskaną, lecz także wszystko, co w razie zbycia, utraty lub uszkodzenia zostało uzyskane w zamian tej korzyści albo jako naprawienie szkody.

W przedmiotowej sprawie istotą otrzymanej kwoty będzie rekompensata za bezpodstawnie uzyskane przez obdarowanego korzyści, a nie płatność za świadczenie (dostawę lub usługę). Z uwagi na zbycie udziału w nieruchomości, jego wydanie darczyńcy (Wnioskodawcy) jest już niemożliwe. Otrzymana kwota będzie stanowić surogat uzyskanego bezpodstawnie udziału w nieruchomości w związku z dochodem uzyskanym z jego sprzedaży.

W rozpatrywanym przypadku nie mamy więc do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczeniem w zamian za wynagrodzenie, gdyż otrzymana przez Wnioskodawcę kwota nie będzie wiązać się z żadnym świadczeniem na rzecz obdarowanego. Przekazanie określonej kwoty pieniężnej Wnioskodawcy będzie wynikać z konieczności wynagrodzenia straty w związku z niewykorzystaniem darowizny zgodnie z jej celem oraz braku możliwości wydania przedmiotu darowizny.

W przedmiotowej sprawie należy zatem przyjąć – na podstawie przedstawionego zdarzenia przyszłego – że mamy do czynienia z formą odszkodowania, które stanowi rekompensatę finansową dla Wnioskodawcy, jako strony dotkniętej niewywiązaniem się przez obdarowanego z celu zawartej umowy darowizny i nie wiąże się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego.

Tym samym, otrzymanie przez Wnioskodawcę żądanej od obdarowanego (Miasta) kwoty uzyskanej ze sprzedaży przedmiotu darowizny (bezpodstawnej korzyści majątkowej), nie będzie stanowić wynagrodzenia za dostawę towaru bądź świadczenie usług, o których mowa w art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy i nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy z powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Tut. organ wskazuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Tut. organ informuje, że zgodnie z przepisem art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Zatem, interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile projektowane zdarzenie przyszłe pokrywać się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja straci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.