2018.03.26 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB1-2.4010.455.2017.1.ANK

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.455.2017.1.ANK
z 26 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 22 grudnia 2017 r. (data wpływu 27 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

w odniesieniu do Pożyczek, które zostały zawarte przed 1 stycznia 2017 r., należy uznać, że Spółka będzie zobowiązana do sporządzenia dokumentacji cen transferowych dla tych Pożyczek również w kolejnych latach (począwszy od 2017 r.) – jest prawidłowe,
w sytuacji zmiany warunków transakcji Pożyczek w zakresie przedłużenia terminu spłaty Pożyczek i/lub odsetek stanowiących wynagrodzenie Spółki bądź Pożyczkodawców z tytułu ich udzielenia (dokonanego po 31 grudnia 2016 r.) bądź w zakresie zmiany wysokości oprocentowania Pożyczek (dokonanej po 31 grudnia 2016 r.) należy uznać, że Spółka będzie zobowiązana do sporządzenia dokumentacji cen transferowych dla tych Pożyczek w kolejnych latach (począwszy od momentu przedłużenia terminu ich spłaty/zmiany wysokości ich oprocentowania) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2017 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w odniesieniu do Pożyczek, które zostały zawarte przed 1 stycznia 2017 r., należy uznać, że Spółka będzie zobowiązana do sporządzenia dokumentacji cen transferowych dla tych Pożyczek również w kolejnych latach (począwszy od 2017 r.) oraz ustalenia, czy w sytuacji zmiany warunków transakcji Pożyczek w zakresie przedłużenia terminu spłaty Pożyczek i/lub odsetek stanowiących wynagrodzenie Spółki bądź Pożyczkodawców z tytułu ich udzielenia (dokonanego po 31 grudnia 2016 r.) bądź w zakresie zmiany wysokości oprocentowania Pożyczek (dokonanej po 31 grudnia 2016 r.) należy uznać, że Spółka będzie zobowiązana do sporządzenia dokumentacji cen transferowych dla tych Pożyczek w kolejnych latach (począwszy od momentu przedłużenia terminu ich spłaty/zmiany wysokości ich oprocentowania).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest wspólnikiem spółek komandytowych (dalej: „Spółki komandytowe”), które prowadzą działalność w zakresie budowy i sprzedaży lokali mieszkalnych. Spółki komandytowe są członkami Grupy i zawarły transakcje z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm. – winno być: t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2343 z późn. zm., dalej: „Ustawa o CIT”) w postaci:

otrzymania przed 1 stycznia 2017 r. oprocentowanych pożyczek (dalej: „Otrzymane Pożyczki”) od podmiotów powiązanych (dalej: „Pożyczkodawcy”) na podstawie umów pożyczek;

Otrzymane Pożyczki zostały udzielone Spółkom komandytowym na podstawie umów pożyczek zawartych przed 1 stycznia 2017 roku. Środki finansowe wynikające z tych umów zostały przekazane Spółkom Komandytowym przed 1 stycznia 2017 r.

Spółki komandytowe nie wykluczają możliwości iż w przyszłości terminy spłaty Pożyczek i/lub odsetek stanowiących wynagrodzenie z tytułu ich udzielenia będą precyzowane przez Strony, tj. odpowiednio określane, a następnie skracane lub wydłużane, w zależności od bieżących potrzeb i okoliczności.

Wnioskodawca nie wklucza również, iż po 31 grudnia 2016 r. dokonywane będą/dokonane zostały zmiany wysokości oprocentowania Pożyczek (określonej pierwotnie w ramach zawartych umów pożyczek).

Spółki komandytowe zawarły lub zamierzają zawrzeć w 2017 r. również inne transakcje z podmiotami powiązanymi, w tym transakcje dotyczące pożyczek, w przypadku których zawarcie umowy i wypłata środków nastąpiły/nastąpią po 1 stycznia 2017 r.

Wspólnicy spółki komandytowej są zobowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej, o której mowa w art. 9a ust. 1 Ustawy o CIT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w odniesieniu do Pożyczek wskazanych w pkt 1 stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, które zostały zawarte przed 1 stycznia 2017 r., należy uznać, że Spółka będzie zobowiązana do sporządzenia dokumentacji cen transferowych dla tych Pożyczek również w kolejnych latach (począwszy od 2017 r.)?
W przypadku uznania stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 1 za prawidłowe, czy w sytuacji zmiany warunków transakcji Pożyczek w zakresie przedłużenia terminu spłaty Pożyczek i/lub odsetek stanowiących wynagrodzenie Spółki bądź Pożyczkodawców z tytułu ich udzielenia (dokonanego po 31 grudnia 2016 r.), bądź w zakresie zmiany wysokości oprocentowania Pożyczek (dokonanej po 31 grudnia 2016 r.) należy uznać, że Spółka będzie zobowiązana do sporządzenia dokumentacji cen transferowych dla tych Pożyczek w kolejnych latach (począwszy od momentu przedłużenia terminu ich spłaty/zmiany wysokości ich oprocentowania)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do Pożyczek wskazanych w pkt 1 stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, które zostały zawarte przed 1 stycznia 2017 r., należy uznać, że Spółka nie będzie zobowiązana do sporządzenia dokumentacji cen transferowych dla tych Pożyczek w kolejnych latach (począwszy od 2017 r.).

W sytuacji przedłużenia terminu spłaty Pożyczek i/lub odsetek stanowiących wynagrodzenie Spółki bądź Pożyczkodawców (dokonanego po 31 grudnia 2016 r.) oraz w sytuacji zmiany wysokości oprocentowania Pożyczek (dokonanej po 31 grudnia 2016 r.) należy uznać, że Spółka nie będzie zobowiązana do sporządzenia dokumentacji cen transferowych dla tych Pożyczek w kolejnych latach (począwszy od momentu przedłużenia terminu ich spłaty/zmiany wysokości ich oprocentowania).

Uzasadniając powyższe twierdzenie, Wnioskodawca wskazał, że podstawowe regulacje dotyczące obowiązku sporządzania dokumentacji cen transferowych zostały określone w art. 9a Ustawy o CIT. Zgodnie z art. 9a ust. 1 pkt 1 lit. a i b podatnicy:

których przychody lub koszty, w rozumieniu przepisów o rachunkowości, ustalone na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych przekroczyły w roku poprzedzającym rok podatkowy równowartość 2.000.000 euro:
1. dokonujący w roku podatkowym transakcji z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4, mających istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty), lub
- są obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej tych transakcji lub innych zdarzeń (dalej: „Dokumentacja Podatkowa)”.

W ocenie Spółki, powyższy przepis wyraźnie wskazuje, że podatnicy są zobowiązani do sporządzenia Dokumentacji Podatkowej jedynie dla transakcji dokonywanych z podmiotami powiązanymi w danym roku podatkowym.

Dla wyjaśnienia znaczenia pojęcia „dokonywać” należy odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego (W. Doroszewski (red.), Słownik języka polskiego - dalej: Słownik języka polskiego), pojęcie „dokonywać” oznacza „zrobić coś, doprowadzić do skutku, urzeczywistnić, osiągnąć, spełnić”.

Z kolei zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN, „dokonywać” oznacza „dojść do skutku”.

Biorąc pod uwagę powyższe definicje pojęcia „dokonywać”, w ocenie Spółki zwrot „dokonujący w roku podatkowym transakcji” odnosi się do transakcji, które w danym roku podatkowym „doszły do skutku”.

Z kolei umowa pożyczki została zdefiniowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r. poz. 380, z póżn. zm. – winno być: t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459 z późn. zm., dalej: „Kodeks cywilny”). Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu Cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę powyższą definicję, w odniesieniu do umowy pożyczki transakcja jest dokonywana („dochodzi do skutku”) w momencie zobowiązania się pożyczkodawcy do jej udzielenia i zobowiązania się pożyczkobiorcy do jej spłaty - czyli de facto w momencie zawarcia umowy pożyczki.

Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, nie sposób przyjąć, aby w kolejnych latach po dacie zawarcia Pożyczek mogłyby one stanowić „inne zdarzenia ujmowane w księgach rachunkowych” w rozumieniu art. 9a ust. 1 pkt 1 lit. b Ustawy o CIT. W przekonaniu Spółki uznanie danego zdarzenia gospodarczego za „transakcję” w rozumieniu art. 9a ust. 1 pkt 1 lit. a Ustawy o CIT wyklucza jego jednoczesną kwalifikację do katalogu zdarzeń mieszczących się w pojęciu „innych zdarzeń”. Z samego posłużenia się przez ustawodawcę pojęciem „innego zdarzenia” można bowiem wywodzić wniosek, iż jest ono powiązane z jakimś określonym zdarzeniem lub zdarzeniami (tu: transakcjami), od których się ono odróżnia. Można zatem na tej podstawie uznać, iż istnieje jakiś katalog tych zdarzeń (tu: transakcji) i innych zdarzeń (nie będących transakcjami). W konsekwencji nie jest możliwe postawienie znaku równości pomiędzy pojęciem „transakcji” i „innego zdarzenia”, a w kontekście art. 9a ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT należy uznać je za pojęcia przeciwstawne. Zatem skoro Pożyczka kwalifikowana jest do kategorii transakcji, to nie może ona być jednocześnie „innym zdarzeniem” dla potrzeb art. 9a ust. 1 pkt 1 lit. b, ani w dacie jej dokonania/zawarcia, ani w kolejnych okresach.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, w ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do Pożyczek wskazanych w pkt 1-2 (winno być pkt 1) stanu faktycznego/ zdarzenia przyszłego, które zostały zawarte przed 1 stycznia 2017 r. (zostały „dokonane”/„doszły do skutku” przed 1 stycznia 2017 r.), należy uznać, że nie są „dokonywane” - w rozumieniu art. 9a ust. 1 pkt 1 lit. a Ustawy o CIT - ani nie stanowią ujmowanych w księgach rachunkowych innych zdarzeń w kolejnych latach podatkowych (począwszy od 2017 r.), i w efekcie - w przypadku przekroczenia limitu wskazanego w art. 9a ust. 1d Ustawy o CIT Spółka nie będzie zobowiązana do sporządzenia Dokumentacji Podatkowej dla tych Pożyczek również w kolejnych latach (począwszy od 2017 r.).

Na potwierdzenie ww. stanowiska Wnioskodawca powołał interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 12 października 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.283.2017.1.APO, dotyczącej obowiązku sporządzania Dokumentacji Podatkowej dla transakcji udzielenia pożyczek i poręczenia kredytu dokonanych przed 1 stycznia 2017 r. Wnioskodawca wskazał przy tym, że w ww. interpretacji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, iż w zakresie powyższych transakcji brak jest obowiązku sporządzania Dokumentacji podatkowej począwszy od 2017 roku. Analogiczny pogląd (w odniesieniu do transakcji pożyczek zawartych przed 1 stycznia 2017 r.) został zaprezentowany przez organy podatkowe w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 3 listopada 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.385.2017.1.IZ.

Odnosząc się do drugiego z ww. zagadnień, zdaniem Wnioskodawcy, zarówno przedłużenie terminu spłaty Pożyczek i/lub odsetek stanowiących wynagrodzenie z tytułu ich udzielenia (dokonane po 31 grudnia 2016 r.) jak i zmiana wysokości oprocentowania Pożyczek (dokonana po 31 grudnia 2016 r ):

nie skutkuje zawarciem „nowych transakcji”,
nie prowadzi do ponownego „dokonania” transakcji,
jest jedynie zmianą uprzednio zawartych (już „dokonanych”) transakcji Pożyczek,
nie stanowi „innego zdarzenia” w rozumieniu art. 9a ust. 1 pkt 1 lit. b Ustawy o CIT.

Wnioskodawca podkreśla przy tym, że:

regulacje prawne w żaden sposób nie wskazują, że zmiana umowy w zakresie wydłużenia terminu jej obowiązywania bądź zmiana innych warunków na jakich dana umowa została zawarta nie skutkuje „dokonaniem” nowej transakcji/zaistnieniem innego zdarzenia,
przyjęcie innego stanowiska, doprowadziłoby do sytuacji, w której każda zmiana terminu spłaty zobowiązania (żadne przepisy nie różnicują skutków zmiany terminu spłaty zobowiązania od danej kategorii transakcji np. pożyczki, dostawy towarów, umowy najmu) bądź zmiana innego warunku na jakim została zawarta dana transakcja skutkowałaby „dokonaniem” nowej transakcji/zaistnieniem innego zdarzenia.

W celu zilustrowania konsekwencji przyjęcia stanowiska, iż wydłużenie terminu obowiązywania umowy powoduje dokonanie „nowej” transakcji/zajście innego zdarzenia, Wnioskodawca pragnie przytoczyć poniższy przykład:

podmiot X nabywa od podmiotu Y maszynę;
strony uzgodniły termin płatności: 3 miesiące od dnia wystawienia faktury;
z uwagi na przejściowe problemy finansowe podmiot X nie jest w stanie uregulować należności;
strony uzgadniają nowy termin płatności: 6 miesięcy od dnia wystawienia faktury.

Zdaniem Spółki, w żaden sposób nie można uznać, że w przedstawionej sytuacji - z uwagi na wydłużenie terminu spłaty zobowiązania - dochodzi do kolejnej dostawy maszyny, nie jest bowiem „dokonywana” kolejna transakcja/inne zdarzenie (zmianie ulegają jedynie pierwotne uzgodnione warunki dokonanej już transakcji). W ocenie Wnioskodawcy, analogicznie należy podejść do sytuacji, w której zmianie ulegają inne warunki dokonanej już transakcji, w tym przykładowo wysokość oprocentowania stanowiącego wynagrodzenie jednej ze stron z tytułu zawartej transakcji.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, w ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do Pożyczek wskazanych w pkt 1-2 (winno być pkt 1) stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, które zostały zawarte przed 1 stycznia 2017 r. (zostały „dokonane” przed 1 stycznia 2017 r.), należy uznać, że nie są „dokonywane” - w rozumieniu art. 9a ust. 1 pkt 1 lit. a Ustawy o CIT - ani nie stanowią ujmowanych w księgach rachunkowych innych zdarzeń w kolejnych latach podatkowych (począwszy od momentu przedłużenia terminu spłaty Pożyczek) i w efekcie - w przypadku przekroczenia limitu wskazanego w art. 9a ust. 1d - Spółka nie będzie zobowiązana do sporządzenia Dokumentacji Podatkowej dla tych Pożyczek również w kolejnych latach (począwszy od momentu przedłużenia terminu spłaty Pożyczek/zmiany wysokości oprocentowania Pożyczek).

Wnioskodawca wskazuje przy tym, że prezentowane powyżej stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12 października 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.337.2017.1.APO, w którym organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, iż nie ma obowiązku sporządzania Dokumentacji Podatkowej dla transakcji pożyczek udzielonych przed 1 stycznia 2017 r. w przypadku przedłużenia terminu ich spłaty bądź w przypadku przedłużenia terminu spłaty odsetek stanowiących wynagrodzenie z tytułu udzielenia tych pożyczek (dokonanego po 31 grudnia 2016 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że w kontekście zadanego pytania, wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia była ocena stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w sytuacji, gdy umowy pożyczek, o których mowa we wniosku zawarte zostały przed 1 stycznia 2017 r., a jedynie do zmiany ich warunków doszło już po 31 grudnia 2016 r. Nie była tym samym przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia ocena stanowiska Wnioskodawcy w okolicznościach zawarcia umów Pożyczek po dniu 31 grudnia 2016 r.

Zgodnie z art. 9a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm., dalej: „ustawa CIT”), podatnicy:

których przychody lub koszty, w rozumieniu przepisów o rachunkowości, ustalone na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych przekroczyły w roku poprzedzającym rok podatkowy równowartość 2.000.000 euro:
1. dokonujący w roku podatkowym transakcji z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4, mających istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty), lub
2. ujmujący w roku podatkowym w księgach rachunkowych inne zdarzenia, których warunki zostały ustalone (lub narzucone) z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4, mające istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty)
- lub
dokonujący, bezpośrednio lub pośrednio, zapłaty należności na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, wynikających z transakcji lub innego zdarzenia ujętego w księgach rachunkowych, jeżeli łączna kwota (lub jej równowartość) wynikająca z umowy lub rzeczywiście zapłacona w roku podatkowym łączna kwota wymagalnych w roku podatkowym świadczeń przekracza równowartość 20.000 euro, lub
zawierający z podmiotem mającym miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową:
1. umowę spółki niebędącej osobą prawną, jeżeli łączna wartość wniesionych przez wspólników wkładów przekracza równowartość 20.000 euro lub
2. umowę wspólnego przedsięwzięcia lub inną umowę o podobnym charakterze, w których wartość wspólnie realizowanego przedsięwzięcia określona w umowie, a w przypadku braku określenia w umowie tej wartości, przewidywana na dzień zawarcia umowy, przekracza równowartość 20.000 euro
- są obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej tych transakcji lub innych zdarzeń, zwanej dalej „dokumentacją podatkową”.

W myśl art. 9a ust. 1a ustawy CIT podatnicy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, są obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej również za rok podatkowy następujący po roku podatkowym, za który byli obowiązani sporządzić dokumentację podatkową, bez względu na wysokość osiągniętych, w roku podatkowym, za który byli obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej, przychodów lub poniesionych kosztów, w rozumieniu przepisów o rachunkowości.

Stosownie do art. 9a ust. 1d ustawy CIT, za transakcje lub inne zdarzenia mające istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika, o których mowa w ust. 1 pkt 1, uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których łączna wartość przekracza w roku podatkowym równowartość 50.000 euro, z tym że w przypadku podatników, których przychody w rozumieniu przepisów o rachunkowości, w roku poprzedzającym rok podatkowy przekroczyły równowartość:

2.000.000 euro, lecz nie więcej niż równowartość 20.000.000 euro - za takie transakcje lub inne zdarzenia uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których wartość przekracza w roku podatkowym kwotę stanowiącą równowartość kwoty 50.000 euro powiększoną o 5.000 euro za każdy 1.000.000 euro przychodu powyżej 2.000.000 euro;
20.000.000 euro, lecz nie więcej niż równowartość 100.000.000 euro - za takie transakcje lub inne zdarzenia uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których wartość przekracza w roku podatkowym kwotę stanowiącą równowartość kwoty 140.000 euro powiększoną o 45.000 euro za każde 10.000.000 euro przychodu powyżej 20.000.000 euro;
100.000.000 euro − za takie transakcje lub inne zdarzenia uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których wartość w roku podatkowym przekracza kwotę stanowiącą równowartość kwoty 500.000 euro.

Zgodnie z art. 9a ust. 1e ustawy CIT, za transakcje lub inne zdarzenia mające istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika, o których mowa w ust. 1 pkt 1, uznaje się również zawartą w roku podatkowym:

umowę spółki niebędącej osobą prawną, w której łączna wartość wniesionych przez wspólników wkładów przekracza równowartość 50.000 euro lub
umowę wspólnego przedsięwzięcia lub inną umowę o podobnym charakterze, w której wartość wspólnie realizowanego przedsięwzięcia określona w umowie, a w przypadku braku określenia w umowie tej wartości, przewidywana na dzień zawarcia umowy, przekracza równowartość 50.000 euro.

Zgodnie z art. 9a ust. 2b pkt 1 ustawy CIT, dokumentacja podatkowa obejmuje opis transakcji lub innych zdarzeń, o których mowa w ust. 1, w tym umów zarządzania płynnością, umów o podziale kosztów, dokonywanych pomiędzy podatnikiem, a w przypadku, o którym mowa w ust. 1f – spółką niebędącą osobą prawną, i podmiotami z nimi powiązanymi, zawierający:

wskazanie rodzaju i przedmiotu tych transakcji lub innych zdarzeń,
dane finansowe, w tym przepływy pieniężne dotyczące tych transakcji lub innych zdarzeń,
dane identyfikujące podmioty powiązane dokonujące tych transakcji lub ujmujące te zdarzenia,
opis przebiegu tych transakcji lub innych zdarzeń, w tym funkcji wykonywanych przez podatnika, a w przypadku, o którym mowa w ust. 1f – spółkę niebędącą osobą prawną, i podmioty z nimi powiązane, angażowanych przez nich aktywów bilansowych i pozabilansowych, kapitału ludzkiego oraz ponoszonych ryzyk,
wskazanie metody i sposobu kalkulacji dochodu (straty) podatnika wraz z uzasadnieniem ich wyboru, w tym algorytmu kalkulacji rozliczeń dotyczących tych transakcji lub innych zdarzeń oraz sposobu wyliczenia wartości rozliczeń wpływających na dochód (stratę) podatnika, a w przypadku, o którym mowa w ust. 1f – również pozostałych wspólników spółki niebędącej osobą prawną.

Zgodnie art. 9a ust. 4a ustawy CIT, organ podatkowy może wystąpić do podatnika z żądaniem sporządzenia i przedłożenia dokumentacji podatkowej dla transakcji lub innych zdarzeń, których wartość nie przekracza limitów określonych w ust. 1d lub 1e, w przypadku zaistnienia okoliczności wskazujących na prawdopodobieństwo zaniżenia ich wartości w celu uniknięcia obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej. Żądanie powinno wskazywać okoliczności świadczące o prawdopodobieństwie zaniżenia wartości transakcji lub innych zdarzeń. Podatnik jest obowiązany do sporządzenia i przedłożenia dokumentacji podatkowej, w terminie 30 dni od dnia doręczenia takiego żądania.

Z powyższych przepisów wyraźnie wynika, że aby mógł powstać wymóg sporządzania wspomnianej dokumentacji konieczne jest ziszczenie się następujących warunków. Po pierwsze musimy mieć do czynienia z transakcją lub innym zdarzeniem jednego rodzaju, po drugie – taka transakcja lub inne zdarzenie musi mieć miejsce między podmiotami powiązanymi. Dana transakcja lub inne zdarzenie jednego rodzaju musi mieć istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika czyli przekraczać w roku podatkowym limit minimalny wskazany w art. 9a ust. 1d ustawy CIT, dla których łączna wartość transakcji lub innych zdarzeń jednego rodzaju przekracza 50.000 euro. W ww. przepisach Ustawodawca posługuje się pojęciami „transakcja” oraz „dokonać”. Pojęcia te nie zostały zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego. Z tej przyczyny definiując te pojęcia zasadnym jest odwołanie się do ich potocznego rozumienia. Internetowy słownik języka polskiego (https://sjp.pl). Słowo „transakcja” definiuje m.in. jako umowę handlową. Podobnie pojęcie transakcji zostało zawarte w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 684), zgodnie z którym transakcja handlowa to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi (…). Natomiast pojęcie „dokonać” oznacza „zrobić coś, doprowadzić do skutku, urzeczywistnić, osiągnąć, spełnić”. Z kolei zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN, „dokonywać” oznacza „dojść do skutku”.

Biorąc pod uwagę powyższe, zwrot „dokonujący w roku podatkowym transakcji” odnosi się do transakcji, które w danym roku podatkowym „doszły do skutku”. A więc transakcji charakteryzujących się powstaniem obowiązku dokumentacyjnego w danym roku podatkowym, bez względu na ewentualne zmiany warunków transakcji.

W związku z tym w przypadku ewentualnej zmiany warunków zawartej transakcji, podmiot powiązany nie jest obowiązany ponownie uznać określoną transakcję za dokonaną w roku podatkowym w którym doszło do zmian.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (opisu zdarzenia przyszłego) wynika m.in., że Wnioskodawca - Sp. z o.o. - jest wspólnikiem Spółek komandytowych będących członkami Grupy. Spółki komandytowe zawarły transakcje z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w postaci:

otrzymania przed 1 stycznia 2017 r. oprocentowanych pożyczek (dalej: „Otrzymane Pożyczki”) od podmiotów powiązanych (dalej: „Pożyczkodawcy”) na podstawie umów pożyczek;

Nie jest wykluczone, iż w przyszłości terminy spłaty Pożyczek i/lub odsetek stanowiących wynagrodzenie z tytułu ich udzielenia będą precyzowane przez Strony, tj. odpowiednio określane, a następnie skracane lub wydłużane, w zależności od bieżących potrzeb i okoliczności. Wnioskodawca nie wklucza również, iż po 31 grudnia 2016 r. dokonywane będą/dokonane zostały zmiany wysokości oprocentowania Pożyczek (określonej pierwotnie w ramach zawartych umów pożyczek). W związku z powyższymi transakcjami powstało zobowiązanie do sporządzenia dokumentacji podatkowej, o której mowa w art. 9a ust. 1 Ustawy o CIT.

Mając powyższe na względzie, zasadnym jest przyjęcie, że w odniesieniu do transakcji (pożyczek) wskazanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, które zostały zawarte przed 1 stycznia 2017 r. (zostały „dokonane” przed 1 stycznia 2017 r.), należy uznać, że w kolejnych latach podatkowych (począwszy od 2017 r.) nie są „dokonywane” - w rozumieniu art. 9a ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o CIT i w efekcie - w przypadku przekroczenia limitu wskazanego w art. 9a ust. 1d - Spółka (jako wspólnik Spółek komandytowych) nie będzie zobowiązana do sporządzenia dokumentacji cen transferowych dla tych transakcji w kolejnych latach (począwszy od 2017 r.). Powyższego nie zmienia również fakt, że w następnych latach podatkowych może dojść do zmiany treści zawartych umów Pożyczek, w szczególności dotyczących oprocentowania tych Pożyczek.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin