Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.45.2018.1.PM
z 22 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2018 r. (data wpływu 23 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy sprzedaży towarów magazynowanych u kontrahenta – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy sprzedaży towarów magazynowanych u kontrahenta.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – podatnik jest wydawnictwem kościelnej osoby prawnej, działającym pod firmą (…) w ramach kościelnej osoby prawnej pod nazwą: (…) zgodnie z przepisami art. 12 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w RP (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1169, z późn. zm.).

Wnioskodawca uznany został przez Izbę Skarbową za odrębny podmiot podatkowy, zgodnie z art. 55 ust. 8 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w RP (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1169, z późn. zm.). Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę z kontrahentem na niżej wymienionych zasadach:

1. Z projektu umowy wynika, że Wnioskodawca będzie oddawał kontrahentowi na przechowanie, a ten będzie przechowywał w swoim magazynie oddane produkty. Produkty w miejscu przechowania są własnością Wnioskodawcy. Udokumentowanie przekazania produktów kontrahentowi, będzie następowało poprzez dokument MM (przesunięcie międzymagazynowe);
2. Kontrahent będzie kupował od Wnioskodawcy produkty znajdujące się na przechowaniu w momencie pobrania tych produktów z magazynu i odsprzedaży ich swoim odbiorcom. Z projektu umowy wynika, iż Wnioskodawca upoważnia kontrahenta do pobierania z magazynu wskazanych przez niego produktów będących własnością Wnioskodawcy oraz wystawiania stosownych dokumentów magazynowych w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy. Cena przechowania produktów w magazynie nie jest określona. Projekt umowy zawiera zapis, iż rabat handlowy uwzględnia koszt przechowania produktów;
3. Okresem rozliczeniowym jest jeden miesiąc kalendarzowy. Formą rozliczenia jest raport sprzedaży wystawiany przez kontrahenta do dnia 10 każdego miesiąca po upływie okresu rozliczeniowego. Raport sprzedaży zawiera pisemne zestawienie obejmujące indeksy, tytuły i ich ilość sprzedaży w okresie rozliczeniowym oraz podsumowanie wartościowe z uwzględnieniem ceny zakupu netto. Raport sprzedaży wskazuje odrębnie wartość sprzedaży oraz wartość zwrotów produktów dokonaną kontrahentowi przez jego odbiorców w danym miesiącu. Na podstawie raportu sprzedaży Wnioskodawca wystawa fakturę VAT kontrahentowi;
4. Kontrahent jest materialnie odpowiedzialny za różnice inwentaryzacyjne przechowywanych produktów;
5. Umowa zostaje zawarta na czas nieoznaczony.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy obowiązek podatkowy powstanie w dacie dostarczenia produktów przez Wnioskodawcę do magazynu kontrahenta na przechowanie, czy też w dacie sprzedaży, którą będzie moment pobrania przez kontrahenta przechowywanych produktów i odsprzedaży ich swoim odbiorcom?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy powstanie w dacie sprzedaży, którą będzie moment pobrania przez kontrahenta przechowywanych produktów i odsprzedaży ich swoim odbiorcom. W tym bowiem momencie kontrahent staje się właścicielem przechowywanych produktów i właśnie z tą chwilą powstanie obowiązek podatkowy na gruncie art. 19a ust. 3 i 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez sprzedaż rozumie się m.in. odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju (art. 2 pkt 22 ustawy).

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” – art. 7 ust. 1 ustawy – należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Ponieważ istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Potwierdza to orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” TSUE określił w wyroku w sprawie C-320/88 stwierdzając, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że w istocie rzeczy kluczowym elementem jest przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Zauważyć należy, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej jego utraty lub uszkodzenia. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru, jest – co do zasady – wydanie towaru.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest wydawnictwem kościelnej osoby prawnej. Wnioskodawca uznany został przez Izbę Skarbową za odrębny podmiot podatkowy zgodnie z art. 55 ust. 8 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczpospolitej Polskiej (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 380). Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę z kontrahentem – na czas nieoznaczony – zgodnie z którą Wnioskodawca będzie oddawał kontrahentowi na przechowanie, a ten będzie przechowywał w swoim magazynie oddane produkty. Produkty w miejscu przechowania są własnością Wnioskodawcy. Udokumentowanie przekazania produktów kontrahentowi, będzie następowało poprzez dokument MM (przesunięcie międzymagazynowe). Wnioskodawca upoważni kontrahenta do pobierania z magazynu wskazanych przez niego produktów będących własnością Wnioskodawcy, oraz wystawiania stosownych dokumentów magazynowych w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy obowiązek podatkowy w przedmiotowej sprawie powstanie w dacie dostarczenia produktów przez Wnioskodawcę do magazynu kontrahenta na przechowanie, czy też w dacie sprzedaży, którą będzie moment pobrania przez kontrahenta przechowywanych produktów i odsprzedaży ich swoim odbiorcom.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów ustawy prowadzi do stwierdzenia, że skoro – jak wynika z opisu sprawy – Wnioskodawca będzie oddawał kontrahentowi na przechowanie towary, przy czym samo przekazanie do przechowania towarów kontrahentowi nie będzie wiązało się z przekazaniem temu podmiotowi władztwa ekonomicznego nad nimi (przedmiotowe towary pozostaną nadal własnością Wnioskodawcy), to do dostawy towarów przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta dojdzie w momencie pobrania z magazynu wskazanych towarów będących własnością Wnioskodawcy (udokumentowanego wystawionym dokumentem magazynowym MM).

Podsumowując, obowiązek podatkowy w przedmiotowej sprawie nie powstanie w dacie dostarczenia produktów przez Wnioskodawcę do magazynu kontrahenta na przechowanie, lecz w dacie sprzedaży, którą będzie moment pobrania przez kontrahenta przechowywanych produktów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe, jednak na podstawie innej podstawy prawnej niż wskazana przez niego, ponieważ powołany w stanowisku własnym przez Wnioskodawcę przepis art. 19a ust. 3 i 4 ustawy nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.