Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.25.2018.2.EN
z 23 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2018 r. (data wpływu 22 stycznia 2018 r.) uzupełnionym pismem z 6 marca 2018 r. (data wpływu 6 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie

• obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej sprzedaży biletów wstępu na wydarzenie muzyczne opisane w pkt 1 stanu faktycznego – jest prawidłowe,
• obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej sprzedaży biletów wstępu na wydarzenia muzyczne opisane w pkt 2 i 3 stanu faktycznego, które odbywają się w lokalu zamkniętym z wyznaczonym miejscem do tańca – jest nieprawidłowe,
• zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej sprzedaży biletów wstępu na wydarzenia muzyczne opisane w pkt 2 i 3 stanu faktycznego, które odbywają się na terenie otwartym (np. stadion, boisko, plener, plaża) – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie. Przedmiotowy wniosek uzupełniono 6 marca 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży biletów na wydarzenia. Wydarzenia mają różny charakter, w szczególności muzyczny. Wnioskodawca sprzedaje bilety we własnym imieniu, lecz sam nie jest organizatorem wydarzeń. Innymi słowy, Wnioskodawca kupuje bilety od organizatora wydarzeń (dalej, jako: „Organizator”), następnie sprzedaje je we własnym imieniu dalszym kupującym (dalej, jako: „Kupujący”). Jako, że usługodawcą w zakresie wydarzeń jest Organizator, to on ponosi odpowiedzialność wobec Kupujących, w zakresie niewykonania lub nienależytego wykonania usługi inkorporowanej przez bilet (np. za odwołanie wydarzenia).

Zawarcie oraz wykonanie umowy sprzedaży biletów Kupującym odbywa się za pośrednictwem portalu internetowego, którego właścicielem jest Wnioskodawca. Cena biletów jest uiszczana przez Kupujących w szczególności za pośrednictwem przedmiotowego portalu internetowego, w sposób zautomatyzowany i przy udziale:

1. agenta rozliczeniowego obsługującego system płatności elektronicznych (dalej, jako: Agent). Portal internetowy Wnioskodawcy odsyła Kupujących, w niezbędnym zakresie, do przedmiotowego systemu płatności elektronicznych, celem uiszczenia ceny. Dane otrzymane przez Wnioskodawcę od Agenta zawierają informacje o wysokości wpłat dokonanych przez Kupujących, a także ich dane, w tym numery identyfikacyjne transakcji pozwalające na jednoznaczne zidentyfikowanie, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła;
2. organizacji płatniczych rozliczających karty kredytowe takie jak np.: A i B. Podobnie jak w pkt 1) dane otrzymane przez Wnioskodawcę w zakresie przedmiotowego sposobu płatności zawierają informacje o wysokości wpłat dokonanych przez Kupujących, a także ich dane, w tym numery identyfikacyjne transakcji pozwalające na jednoznaczne zidentyfikowanie, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła.
   
   

Biorąc pod uwagę fakt, iż Kupującymi są także osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, wskazać należy, że przedstawiony wyżej sposób sprzedaży biletów przez Wnioskodawcę spełniał warunki określone w poz. II, pkt 39, załącznika czynności zwolnionych z obowiązku ewidencjonowania do nieobowiązującego już rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących z dnia 16 grudnia 2016 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 2177) i na tej podstawie – do 31 grudnia 2017 r. – Wnioskodawca korzystał ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Aktualnie, tj. od 1 stycznia 2018 r., Wnioskodawca spełnia warunki określone w poz. II, pkt 39, załącznika czynności zwolnionych z obowiązku ewidencjonowania do obecnie obowiązującego rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących z dnia 20 grudnia 2017 r. (Dz. U. z 2017 r. poz. 2454, dalej jako: „rozporządzenie”) – nie jest to jednak jednoznaczne ze zwolnieniem Wnioskodawcy z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, czego wyrazem są pytania będące przedmiotem niniejszej interpretacji.

Wnioskodawca w ramach sprzedaży biletów obsługuje wydarzenia muzyczne prowadzone przez Disk Jockeyów (dalej, jako: „DJ”). Charakter tych wydarzeń można podzielić trojako:

1. wydarzenia muzyczne:
   • prowadzone przez „DJ”, który skupia się głównie na odtwarzaniu utworów muzycznych, których sam nie jest twórcą; układaniu kolejności ich odtwarzania; ich komentowania i dbania o oprawę, tj. poziom i jakość dźwięku, efekty specjalne, itp. – skutkiem czego nie jest powstanie utworu (w tym utworu zależnego), ani wykonania artystycznego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. – o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 880 – dalej, jako PrAutorU) – kryterium obiektywne,
   • i przy promocji których Organizator kładzie nacisk nie na osobę „DJ”, lecz na okoliczność samej zabawy, a publiczność wydarzenia nie jest determinowana osobą „DJ”, lecz chęcią samej zabawy – kryterium subiektywne;
2. wydarzenia muzyczne:
   • prowadzone przez „DJ”, który skupia się głównie na przedstawianiu utworów muzycznych, których sam nie jest twórcą, jednakże w taki sposób, że w konsekwencji tworzy nowe (własne) utwory (w tym utwory zależne) lub wykonania artystyczne w rozumieniu PrAutorU – kryterium obiektywne;
   • i przy promocji których Organizator kładzie nacisk na osobę „DJ” a nie na okoliczność samej zabawy, a publiczność wydarzenia jest determinowana osobą „DJ” a nie chęcią samej zabawy – kryterium subiektywne;
3. wydarzenia muzyczne:
   • prowadzone przez „DJ”, który skupia się głównie na przedstawianiu utworów muzycznych, których sam jest twórcą, lub ich przerabianiu w taki sposób, że w konsekwencji tworzy nowe utwory (w tym utwory zależne) lub wykonania artystyczne w rozumieniu PrAutorU – kryterium obiektywne;
   • i przy promocji których Organizator kładzie nacisk na osobę „DJ” a nie na okoliczność samej zabawy, a publiczność wydarzenia jest determinowana osobą „DJ” a nie chęcią samej zabawy – kryterium subiektywne.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 6 marca 2018 r.:

1. w odpowiedzi na pytanie o treści: „Gdzie będą organizowane wydarzenia muzyczne, które Wnioskodawca opisał w pkt 2 i 3 opisu sprawy, tzn. w jakim lokalu dane wydarzenia muzyczne będą organizowane, czy wydarzenia muzyczne odbywać się będą w lokalu, który ma wydzielone miejsce do tańca, czy też takiego miejsca nie ma? Czy jest to miejsce, w którym „co do zasady” odbywają się dyskoteki, czy inne miejsce (jakie)?” – wskazano, że:
   „Wydarzenia muzyczne odbywają się głównie w lokalu (pomieszczenie zamknięte) jednakże w pojedynczych przypadkach (występy letnie) wydarzenia te odbywają się na terenie otwartym (np. stadion, boisko, plener, plaża).
   Lokale mają wydzielone miejsce do tańca, jednakże ta sama powierzchnia (powierzchnia do tańca), może stanowić przestrzeń dla miejsc stojących, a także siedzących – w zależności od decyzji osoby udzielającej występu („DJ”). Wnioskodawca stwierdza, iż mają miejsce wydarzenia muzyczne, w związku z którymi miejsce do tańczenia w lokalu stanowi przestrzeń dla miejsc stojących lub siedzących.
   Jeżeli chodzi o lokale to Wnioskodawca nie może jednoznacznie stwierdzić, czy „co do zasady” w lokalach odbywają się dyskoteki albowiem: po pierwsze pojęcie dyskoteki jest przedmiotem pytania zadanego we wniosku o wydanie interpretacji (zatem udzielając odpowiedzi Wnioskodawca sam jednostronnie definiowałby dyskotekę i sam udzieliłby odpowiedzi na własne pytania), po drugie termin „co do zasady” jest nieprecyzyjny.
   Wnioskodawca może wskazać, że w 20%-40% wydarzeń muzycznych są to wydarzenia opisane w pkt 2 i 3 opisu sprawy, w 20%-40% są to wydarzenia muzyczne opisane w pkt 1 opisu sprawy natomiast w pozostałym zakresie mają miejsce takie wydarzenia jak np. Show dla Pań lub karaoke.
   Jeżeli chodzi o teren otwarty, to „co do zasady” nie odbywają się tam dyskoteki, bez względu na to jak rozumieć to pojęcie (przykład stadionu, boiska oraz pleneru).
   Antycypując ewentualne stanowisko Dyrektora KIS – fakt istnienia miejsca do tańczenia w lokalu, w którym odbywają się wydarzenia opisane w pkt 2-3 opisu sprawy, oraz fakt odbywania się w tych lokalach dyskotek w rozumieniu sugerowanym przez Dyrektora KIS (nawet z częstotliwością większą niż wydarzenia muzyczne opisane w pkt 2-3) nie stoi na przeszkodzie uznania za prawidłowe stanowisk Wnioskodawcy albowiem:
   • nikt nie jest w stanie zabronić uczestnikom wydarzenia muzycznego stanowiącego koncert tańczenia nawet w ramach miejsc stojących lub siedzących (kołysanie) i taki zakaz byłby sztuczny i nieżyciowy. Z drugiej strony nikt nie może zabronić uczestnikom dyskoteki ciągłego siedzenia (np. w loży);
   • o charakterze indywidualnego wydarzenia muzycznego nie może decydować fakt, iż „co do zasady” miejsce tego wydarzenia przeznaczone jest do odbywania dyskotek w rozumieniu nadanym przez Dyrektora KIS w pytaniu nr 1 wniosku o uzupełnienie braków formalnych. Jeżeli przyjąć taką interpretację, to dyskotekę zorganizowaną na stadionie lub na plaży można by traktować odpowiednio jako mecz piłki nożnej lub pływanie.
2. w odpowiedzi na pytanie o treści „Do czego uprawniają sprzedawane przez Wnioskodawcę bilety wstępu? Czy uprawniają do wstępu do danego lokalu w ogóle, czy np. tylko do wysłuchania koncertu (występu „DJ”? – wskazano, że:
   „Bilety wstępu na wydarzenia muzyczne opisane w pkt 1-3 opisu sprawy uprawniają do wstępu do danego lokalu w ogóle. Ograniczenie wstępu do lokalu wyłącznie do prawa wysłuchania koncertu (występu „DJ”) byłoby czymś sztucznym.
   Antycypując ewentualne stanowisko Dyrektora KIS – orzecznictwo sądów administracyjnych w sposób jednoznaczny i utrwalony odchodzi od definicji „wstępu” jako wyłącznie upoważnienia do przekroczenia granicy danego pomieszczenia. Na marginesie należy wskazać, że usługa wydarzeń muzycznych jest usługą główną wobec pozostałych (np. sprzedaży alkoholu)”.
3. w odpowiedzi na pytanie o treści: „Czy ceny biletów dla wydarzeń muzycznych przedstawionych w pkt 1, 2 i 3 opisu sprawy są takie same, czy się różnią? Jeżeli ceny się różnią, to jaki jest powód zróżnicowania cen?” – wskazano, że:
   „Ceny biletów dla wydarzeń muzycznych przedstawionych w pkt 1-3 opisu sprawy różnią się. Różnica spowodowana jest głównie tym, iż w przypadku wydarzeń muzycznych z pkt 1 opisu sprawy mamy do czynienia z wydarzeniami mniejszej rangi, które nie oferują doznań artystycznych zapewnianych przez „DJ” twórcę. Generalnie w przypadku przedmiotowych wydarzeń „DJ” pełni rolę raczej wtórną wobec samej chęci zabawy wykazywanej przez uczestników tych wydarzeń.
   Z kolei, w przypadku wydarzeń muzycznych opisanych w pkt 2-3, cena jest wyższa ze względu na popularność i rangę „DJ”, który swoim doświadczeniem artystycznym jest w stanie przyciągnąć więcej uczestników wydarzeń muzycznych. Jeżeli zatem „DJ” zapewnia unikatowe doznania artystyczne a przez to zwiększony popyt na bilety wstępu, to – podług fundamentalnego prawa rynku – cena tych biletów wzrasta.
   Dodatkowo wyższa cena determinowana jest wyższym kosztem usługi (wyższa kwota na fakturze wystawionej przez „DJ”).
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wydarzenia muzyczne zaliczane do kategorii opisanej w pkt 1) stanu faktycznego stanowią dyskotekę w rozumieniu § 4 ust. 1 pkt 2) lit. 1) rozporządzenia, i w konsekwencji sprzedaż biletów na te wydarzenia Kupującym, wyłącznie w zakresie wstępu, jest objęta obowiązkiem ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, mimo spełniania przez Wnioskodawcę warunków określonych w poz. II, pkt 39, załącznika do rozporządzenia „czynności zwolnione z obowiązku ewidencjonowania”?
2. Czy wydarzenia muzyczne zaliczane do kategorii opisanej w pkt 2) stanu faktycznego stanowią dyskotekę w rozumieniu § 4 ust. 1 pkt 2) lit. 1) rozporządzenia, i w konsekwencji sprzedaż biletów na te wydarzenia Kupującym, wyłącznie w zakresie wstępu, jest zwolniona z obowiązku ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących z powodu spełniania przez Wnioskodawcę warunków określonych w poz. II, pkt 39, załącznika do rozporządzenia „czynności zwolnione z obowiązku ewidencjonowania”?
3. Czy wydarzenia muzyczne zaliczane do kategorii opisanej w pkt 3) stanu faktycznego stanowią dyskotekę w rozumieniu § 4 ust. 1 pkt 2) lit. 1) rozporządzenia, i w konsekwencji sprzedaż biletów na te wydarzenia Kupującym, wyłącznie w zakresie wstępu, jest zwolniona z obowiązku ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących z powodu spełniania przez Wnioskodawcę warunków określonych w poz. II, pkt 39, załącznika do rozporządzenia „czynności zwolnione z obowiązku ewidencjonowania”?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Uwagi ogólne – odnoszące się do pytań nr 1-3.

Ani ustawa z dnia 11 marca 2004 r. – o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm., dalej jako: ustawa o VAT) ani rozporządzenie nie definiują pojęcia „dyskoteka”. Ustawodawca rozróżnia jedynie pojęcie „dyskotek” od pojęć „koncertu”, „spektaklu”, „przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego” (dalej, jako: wydarzenia podobne). Wskazuje na to wprost art. 43 ust. 19 ustawy o VAT, zgodnie z treścią którego:

„Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

1. usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;
2. wstępu:
   1. na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,
   2. do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,
   3. do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym”.

Powołana dyferencja stanowi istotną wskazówkę interpretacyjną, opartą na prawotwórczej zasadzie, zgodnie z którą desygnaty różnych pojęć nie mogą być tożsame. Jeżeli zatem pojęcie „dyskoteki” jest literalnie różne od pojęć składających się na wydarzenia podobne to ich znaczenie nie może być synonimiczne.

Wobec powyższego zasadnym jest pytanie co decyduje o możliwości zakwalifikowania wydarzenia jako dyskoteki, o której mowa w § 4 ust. 1 pkt 2) lit. 1) rozporządzenia.

Zgodnie z definicją encyklopedyczną „dyskoteka” to:

• początkowo określenie to oznaczało zbiór płyt, od lat 50. również lokal taneczny, w którym zabawę prowadzi disc jockey (zob.) prezentując nagrania muzyki mech. (czasami łączone z występami żywych zespołów rozrywkowych, grających aktualnie modną wśród młodzieży muzykę taneczną). Pierwsze dyskoteki powstały w latach 50. we Francji, a pierwszym tego typu lokalem w Polsce była otwarta w 1970 „M” w S (Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powszechna, tom XXIV, Warszawa-Poznań 1997, wyd. Gutenberga);
• zbiór płyt z nagranymi dziełami muz.; płytoteka; także klub wyposażony w aparaturę odtwarzającą nagrania płytowe muzyki tanecznej (Encyklopedia Popularna PWN, Wydanie 25. zmienione i uzupełnione, Warszawa 1995, Wydawnictwo Naukowe PWN Spółka z o.o.).
  
  

„DJ” natomiast to:

• osoba przedstawiająca i komentująca nagrania płytowe muzyki popularnej w radiu i telewizji lub prowadząca zabawę w dyskotece. Zawód „DJ” powstał w latach 30. i nabierał znaczenia wraz z rozwojem radiofonii, a od lat 60., w związku z upowszechnieniem się dyskotek. Przez dobór płyt do prezentacji radiowych i komentarze wartościujące „DJ” wpływa na kształtowanie gustów odbiorców, na sprzedaż danej płyty oraz popularność solisty czy zespołu (Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powszechna, tom XXIV, Warszawa-Poznań 1997, wyd. Gutenberga);
• osoba komentująca przedstawiane w dyskotece lub audycji radiowej nagrania płytowe muzyki tanecznej, rozrywkowej, piosenek itp. (Encyklopedia Popularna PWN, Wydanie 25. zmienione i uzupełnione, Warszawa 1995, Wydawnictwo Naukowe PWN Spółka z o.o.).
  
  

Biorąc pod uwagę brak definicji legalnej oraz przedstawione wyżej encyklopedyczne (powszechne) rozumienie pojęcia dyskoteki, należy wskazać kryteria, które są irrelewantne dla odróżnienia dyskoteki od wydarzeń podobnych, oraz te które taką relewantność wykazują.

Kryteriami, które nie mają znaczenia dla kreowania odrębności między pojęciem dyskoteki a poszczególnymi pojęciami składającymi się na wydarzenia podobne (w szczególności pojęciem koncertu, które wydaje się być najbardziej zbliżone do pojęcia dyskoteki), są m.in.:

1. sposób prezentacji muzyki (muzyka na żywo i muzyka odtwarzana) – zarówno na koncertach jak i na dyskotekach muzyka może być przedstawiana na żywo lub jedynie odtwarzana. O ile w zakresie dyskotek odtwarzanie muzyki wydaje się być czymś normalnym, o tyle na koncertach jest to zjawisko częste, lecz niedostrzegane (mowa tutaj o tzw. playbacku, czyli odtwarzaniu wcześniej nagranej ścieżki dźwiękowej, a konkretnie live playbacku, który – mimo, iż stanowi muzykę odtwarzaną – nie dezawuuje koncertu jako takiego);
2. oprawa dźwiękowa, taneczna, świetlna (np. lasery) i techniczna (np. dym) – są to elementy używane na dużą skalę zarówno na koncertach jak i na dyskotekach;
3. liczba odbiorców wydarzenia – znane są zarówno licznie uczęszczane dyskoteki, jak i kameralne koncerty;
4. miejsce wydarzenia (przestrzeń otwarta i zamknięta) – zarówno dyskoteki jak i koncerty odbywają się w pomieszczeniach jak i poza nimi;
5. możliwość zakupu alkoholu i innych napoi – tak na dyskotekach jak i na koncertach występuje taka sposobność.
   
   

Kryteriami natomiast, które mają wartość odróżniającą pojęcie „dyskoteki” od poszczególnych pojęć składających się na wydarzenia podobne, są:

1. kryterium obiektywne (podmiotowe) – tj. ze względu na cechy „DJ”;
2. kryterium subiektywne (przedmiotowe) – tj.:
   1. ze względu na prezentację i promocję „DJ” przez Organizatora oraz;
   2. odbiór „DJ” przez uczestników wydarzenia.

Kryterium obiektywne:

W kryterium obiektywnym mieści się ocena „DJ” i prezentowanych przez niego utworów. Rola i funkcja „DJ” może się sprowadzać, co do zasady, do:

1. odtwarzania utworów muzycznych, których nie jest twórcą; układania kolejności ich odtwarzania; ich komentowania; dbania o oprawę (poziom i jakość dźwięku, efekty specjalne, itp.) – przykładem takiego „DJ” jest chociażby uczeń delegowany przez dyrektora do organizowania dyskoteki szkolnej. Zwyczajowo charakter wydarzeń prowadzonych przez tego typu „DJ” jest identyfikowany i determinowany nie poprzez jego osobę, lecz poprzez fakt samej zabawy, np.: studenckie czwartki lub piątkowe karaoke;
2. przedstawiania utworów muzycznych, których nie jest twórcą, w taki sposób, że jednak tworzy utwory jakościowo nowe – przykładem takiego „DJ” jest „DJ” remiksujący utwory muzyczne lub zestawiający je w taki sposób, że razem tworzą zupełnie nowy utwór. Aktualnym przykładem takiego utworu jest przerobiony utwór autorstwa xxx (utwór z 1988 r.) przez zespół „DJ” xx – o tożsamej nazwie (utwór z 2015 r.);
3. przedstawiania utworów muzycznych, których jest twórcą lub ich przerabiania (np. remix) – przykładem takiego „DJ” jest np. DJ x lub xxx, którzy dzięki swojej twórczości są zapraszani głównie celem zaprezentowania ich muzycznych hitów, a częstokroć już podczas tej prezentacji, tworzą utwory jakościowo nowe.
   
   

Zaprezentowany wyżej podział ról „DJ” znajduje odzwierciedlenie w kwalifikacji, której źródłem jest PrAutorU. Precyzując:

1. skutkiem usług świadczonych przez „DJ” w pkt 1) powyżej – nie jest powstanie utworu (w tym utworu zależnego) ani wykonania artystycznego w rozumieniu PrAutorU;
2. skutkiem usług świadczonych przez „DJ” w pkt 2) powyżej jest powstanie utworu (w tym utworu zależnego) lub wykonania artystycznego w rozumieniu PrAutorU;
3. skutkiem usług świadczonych przez „DJ” w pkt 3) powyżej – jest powstanie utworu (w tym utworu zależnego) lub powstanie wykonania artystycznego w rozumieniu PrAutorU.
   
   

Głównym kryterium powyższej kwalifikacji jest zatem stopień wkładu artystycznego „DJ” w prezentowaną przez siebie muzykę i poziom jej innowacyjności na wydarzeniu muzycznym.

Odniesienie kryterium obiektywnego do PrAutorU jest uzasadnione tym, iż Urzędy Skarbowe w interpretacjach indywidualnych jednoznacznie potwierdziły, iż w art. 43 ust. 1 pkt 33) lit b) ustawy o VAT Ustawodawca wprost odnosi się do przesłanek opisanych właśnie w PrAutorU w zakresie definicji utworu (w tym utworu zależnego), jak i wykonania artystycznego.

Powyższy wywód ma znaczenie o tyle, o ile dotyczy również dyskotek (wszak art. 43 ust. 19 pkt 2) lit. b) ustawy o VAT – w którym mowa o dyskotekach, odnosi się do art. 43 ust. 1 pkt 33) ustawy o VAT).

W kontekście kryterium obiektywnego należy jedynie zaznaczyć, iż Ustawodawca stwarza wrażenie podziału wewnątrz samego pojęcia „dyskoteki” dzieląc je na:

1. usługę związaną z rozrywką i rekreacją oraz
2. usługę kulturalną.
   
   

O tym, że usługa związana z rozrywką i rekreacją nie jest tym samym co usługa kulturalna świadczy zabieg legislacyjny Ustawodawcy widoczny chociażby:

• w zestawieniu art. 43 ust. 19 pkt 2) lit. b) ustawy o VAT, który z kolei odnosi się do art. 43 ust. 1 pkt 33) ustawy o VAT, gdzie mowa wyłącznie o usługach kulturalnych, z § 4 ust. 1 pkt 2) lit. 1) rozporządzenia, gdzie mowa wyłącznie o usługach związanych z rozrywką i rekreacją;
• w zestawieniu pkt 182 załącznika numer 3 do ustawy o VAT „wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%”, w którym mowa o usługach kulturalnych i rozrywkowych, z pkt 183 tegoż załącznika, w którym mowa o usługach związanych z rozrywką i rekreacją – w tym właśnie o wstępie na dyskoteki.
  
  

Przyjęcie powyższego podziału pojęcia dyskoteki jest jednak zdaniem Wnioskodawcy błędne (sztuczne) i jak twierdzi się w komentarzu do art. 43 ustawy o VAT (J. Martini, P. Skorupa, M. Wojda, VAT Komentarz. Wyd. 1. Warszawa 2014, Nb 78, SIP Legalis):

„Wątpliwości budzi wyłączenie ze zwolnienia z VAT np. wstępu na plaże czy do dyskotek. Wykładnia pojęcia usług kulturalnych dokonana w zgodzie z dyrektywą VAT sugeruje, że zarówno wejście na plażę czy do dyskoteki nie stanowi usługi kulturalnej. Wyłączanie z zakresu zwolnień przypadków, które nie są objęte zwolnieniem jest oczywiście sprzeczne z racjonalnym zachowaniem ustawodawcy. Jeśli więc przyjmiemy zasadę racjonalnego ustawodawcy za dogmat, to należałoby uznać, że zakres usług kulturalnych korzystający ze zwolnienia z VAT jest szerszy, niż wynikałoby to z prawa unijnego, obejmuje bowiem szeroki wachlarz usług luźno związanych z kulturą spośród których wyłączono m.in. wstęp na plaże czy do dyskotek. Taką interpretację jako niezgodną z prawem unijnym należy zdaniem autorów odrzucić. Zbyt szeroki zakres wyłączeń ze zwolnienia w porównaniu do zakresu samego zwolnienia jest raczej wynikiem błędu ustawodawcy (pochodzącym z czasów, gdy zakres zwolnień z VAT w tym zakresie oparty był na kategoriach statystycznych), który nie powinien wpływać na określanie zakresu usług kulturalnych. Niezrozumiałe też jest wyłączenie dotyczące «wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą». Nie sposób dociec o co chodzi ustawodawcy w części dotyczącej tych „innych usług związanych z kulturą”.

Stwierdzić należy, że nawet gdyby przyjąć dogmat racjonalnego Ustawodawcy, a co za tym idzie podział pojęcia dyskoteki odnoszące się do usług związanych z rozrywką i rekreacją oraz odnoszące się do usług kulturalnych, to wtedy wyłącznie wydarzenia opisane w pkt 1) stanu faktycznego to „dyskoteki” w rozumieniu § 4 ust. 1 pkt 2) lit. 1) rozporządzenia, natomiast wydarzenia opisane w pkt 2) i 3) stanu faktycznego to dyskoteki rozumiane jako usługi kulturalne (potwierdzałby to fakt, iż usługi kulturalne są usługami zawierającymi w sobie element twórczy – artystyczny) – co wynika chociażby z systematyki obowiązującej w tabeli kodów PKWiU oraz z kontekstu art. 43 ust. 1 pkt 33) lit. b) ustawy o VAT traktującego właśnie na temat utworów i wykonań artystycznych w rozumieniu PrAutorU).

Kryterium subiektywne:

W kryterium subiektywnym mieści się sposób odbioru danego wydarzenia muzycznego oraz „DJ”:

1. przez Organizatora (głównie poprzez sposób prezentacji/promocji „DJ” w kontekście danego wydarzenia muzycznego) – albowiem istotną rolę w uznaniu czy mamy do czynienia z dyskoteką czy z innym wydarzeniem jest to, jak dane wydarzenie jest prezentowane/promowane przez Organizatora. Organizator może bowiem kłaść nacisk na przedmiotowy aspekt dyskoteki (np. studenckie czwartki oraz piątkowe karaoke) lub na podmiotowy aspekt dyskoteki (promocja wydarzenia ze względu na rangę „DJ”) oraz;
2. przez publiczność (uczestników wydarzenia) – albowiem istotną rolę w uznaniu czy mamy do czynienia z dyskoteką czy z innym wydarzeniem jest to, jak dane wydarzenie jest odbierane przez potencjalnych jego uczestników. Intencją i celem uczestników wydarzenia może być zatem chęć wspierania „DJ” i słuchania jego utworów lub chęć samej zabawy, bez względu na osobę prowadzącą.
   
   

Podsumowanie uwag ogólnych odnoszących się do pytań nr 1-3:

Z powyższych kryteriów (obiektywnego i subiektywnego) rolę decydującą odgrywa kryterium obiektywne. Jeżeli zatem wydarzenie będzie prezentowane przez Organizatora jako np. koncert, natomiast w rzeczywistości zarówno gusta publiczności, jak i walory „DJ” (wyłącznie odtwarzającego muzykę, której nie jest twórcą) będą temu przeczyły, to nie możemy mówić o koncercie. Tak samo, jeżeli większa część publiczności uczestniczy w wydarzeniu wyłącznie ze względu na osobę „DJ”, który jednak nie prezentuje własnej twórczości, lecz wyłącznie czyjąś, a Organizator nie promował wydarzenia ze względu na „DJ” lecz ze względu na samą zabawę – również nie można takiego wydarzenia uznać za koncert.

Wskazać jednak należy, że kryterium subiektywne na pewno przyczynia się do rozstrzygnięcia czy mamy do czynienia z dyskoteką czy tylko podobnym wydarzeniem. Jeżeli bowiem zarówno Organizator jak i publiczność wyróżniają w wydarzeniu raczej osobę „DJ” niż samą okoliczność dyskoteki (zabawy), to fakt ten wspiera (uzasadnia) i stanowi podstawę do uznania, iż „DJ” jest osobą twórczą, popularną, oryginalną i że popierają fakt nietuzinkowości oraz wyjątkowości jego utworów (innymi słowy popularność „DJ” znajduje pełne usprawiedliwienie w jego cechach twórczych). Już z samego doświadczenia życiowego oraz zasad logiki wynika bowiem, iż jedynie osoby faktycznie charakteryzujące się oryginalnością, twórczym nastawieniem oraz kreatywnością cieszą się uznaniem i szeroką popularnością. Spełnienie zatem kryterium subiektywnego wspiera (wzmacnia) kryterium obiektywne w tym znaczeniu, że stanowi argument na to, że to kryterium zostało faktycznie spełnione.

Reasumując – zestawiając wyżej zaprezentowaną wykładnię przepisów prawa, definicję powszechną (encyklopedyczną) i kryteria relewantne – za dyskotekę w rozumieniu § 4 ust. 1 pkt 2) lit. l) rozporządzenia należy uznać wydarzenie kierowane przez „DJ”, który skupia się głównie na odtwarzaniu utworów muzycznych, których sam nie jest autorem; układaniu kolejności ich odtwarzania; ich komentowania i dbania o oprawę, tj. poziom i jakość dźwięku, efekty specjalne, itp. (kryterium obiektywne), a nadto (chociaż Wnioskodawca nie stwierdza, iż jest to element sine qua non) Organizator przy promocji tego wydarzenia kładzie nacisk nie na osobę „DJ”, lecz na okoliczność samej zabawy, a publiczność wydarzenia nie jest determinowana osobą „DJ”, lecz chęcią samej zabawy (kryterium subiektywne).

Ad. pytania 1:

Zdaniem Wnioskodawcy, wydarzenia muzyczne, o których mowa w pytaniu 1, stanowią dyskotekę w rozumieniu § 4 ust. 1 pkt 2) lit. 1) rozporządzenia i wobec tego sprzedaż biletów Kupującym na te wydarzenia, wyłącznie w zakresie wstępu, jest objęta obowiązkiem ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, mimo spełniania przez Wnioskodawcę warunków określonych w poz. II, pkt 39, załącznika do rozporządzenia „czynności zwolnione z obowiązku ewidencjonowania”.

Z powołaniem na twierdzenia zaprezentowane w uwagach ogólnych stanowiska (oceny prawnej) Wnioskodawcy, które zaliczają rzeczone wydarzenia do desygnatów pojęcia „dyskoteka” w rozumieniu § 4 ust. 1 pkt 2) lit. l) rozporządzenia, stwierdzić należy, iż nawet spełnienie przez Wnioskodawcę warunków określonych w poz. II, pkt 39, załącznika do rozporządzenia „czynności zwolnione z obowiązku ewidencjonowania” nie zwalnia go z obowiązku ewidencji sprzedaży biletów Kupującym na te wydarzenia, wyłącznie w zakresie wstępu, przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższa konstatacja wynika z literalnej wykładni § 4 ust. 1 pkt 2) lit. l) rozporządzenia, zgodnie z którą, nawet spełnienie przesłanek do zwolnień, o których mowa w § 2 i § 3 rozporządzenia, nie kwalifikuje do ich zastosowania w przypadku świadczenia usług związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu na dyskoteki.

Ad. pytania 2:

Zdaniem Wnioskodawcy, wydarzenia muzyczne, o których mowa w pytaniu 2, nie stanowią dyskoteki w rozumieniu § 4 ust. 1 pkt 2) lit. 1) rozporządzenia i wobec tego sprzedaż biletów Kupującym na te wydarzenia, wyłącznie w zakresie wstępu, jest zwolniona z obowiązku ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, z powodu spełniania przez Wnioskodawcę warunków określonych w poz. II, pkt 39, załącznika do rozporządzenia „czynności zwolnione z obowiązku ewidencjonowania”.

Z powołaniem na twierdzenia zaprezentowane w uwagach ogólnych stanowiska (oceny prawnej) Wnioskodawcy, które wykluczają rzeczone wydarzenia z desygnatów pojęcia „dyskoteka” w rozumieniu § 4 ust. 1 pkt 2) lit. l) rozporządzenia, stwierdzić należy, iż spełnienie przez Wnioskodawcę warunków określonych w poz. II, pkt 39, załącznika do rozporządzenia „czynności zwolnione z obowiązku ewidencjonowania” zwalnia go z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży biletów Kupującym na te wydarzenia, wyłącznie w zakresie wstępu, przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Rzeczone wydarzenia są raczej wydarzeniami podobnymi (najczęściej koncertami klubowymi), a nie dyskotekami. Skoro tak, to wyłączenie ze zwolnień, wynikające z § 4 ust. 1 pkt 2) lit. l) rozporządzenia, nie znajduje zastosowania.

Podnieść tutaj należy, że Wnioskodawca jednoznacznie stwierdza, iż spełnia warunki określone w poz. II, pkt 39, załącznika „czynności zwolnionych z obowiązku ewidencjonowania” do rozporządzenia.

Ad. pytania 3:

Zdaniem Wnioskodawcy, wydarzenia muzyczne, o których mowa w pytaniu 3, nie stanowią dyskoteki w rozumieniu 4 ust. 1 pkt 2) lit 1) rozporządzenia i wobec tego sprzedaż biletów wstępu na te wydarzenia przez Wnioskodawcę jest zwolniona z obowiązku ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, z powodu spełniania przez Wnioskodawcę warunków określonych w poz. II, pkt 39, załącznika do rozporządzenia „czynności zwolnione z obowiązku ewidencjonowania”.

Z powołaniem na twierdzenia zaprezentowane w uwagach ogólnych stanowiska (oceny prawnej) Wnioskodawcy, które wykluczają rzeczone wydarzenia z desygnatów pojęcia „dyskoteka” w rozumieniu § 4 ust. 1 pkt 2) lit. l) rozporządzenia, stwierdzić należy, iż spełnienie przez Wnioskodawcę warunków określonych w poz. II, pkt 39, załącznika czynności zwolnionych z obowiązku ewidencjonowania do rozporządzenia zwalnia go z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży biletów Kupującym na te wydarzenia, wyłącznie w zakresie wstępu, przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Rzeczone wydarzenia są raczej wydarzeniami podobnymi (najczęściej koncertami klubowymi). a nie dyskotekami. Skoro tak, to wyłączenie ze zwolnień, wynikające z § 4 ust. 1 pkt 2) lit. 1) rozporządzenia nie znajduje zastosowania.

Nawet samo odtwarzanie utworów, ale takich których „DJ” jest twórcą, stanowi o tym, iż rzeczone wydarzenie nie jest dyskoteką. Stanowisko odmienne prowadziłoby do absurdalnego wniosku, zgodnie z którym występy znanych zespołów (np. zespołu Weekend) lub „DJ” w związku z odtwarzaniem przez nich swoich utworów z płyt lub playbacku, dezawuuje dany występ jako koncert.

Podsumowanie:

Z powyższych względów stanowiska Wnioskodawcy dotyczące pytań 1-3 uznać należy za zasadne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe – w zakresie obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej sprzedaży biletów wstępu na wydarzenie muzyczne opisane w pkt 1 stanu faktycznego,
• nieprawidłowe – w zakresie obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej sprzedaży biletów wstępu na wydarzenia muzyczne opisane w pkt 2 i 3 stanu faktycznego, które odbywają się w lokalu zamkniętym z wyznaczonym miejscem do tańca,
• prawidłowe – w zakresie zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej sprzedaży biletów wstępu na wydarzenia muzyczne opisane w pkt 2 i 3 stanu faktycznego, które odbywają się na terenie otwartym (np. stadion, boisko, plener, plaża).
  
  

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Stosownie do art. 111 ust. 1a ustawy, do obrotu wykazywanego w ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku należnego.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących od 1 stycznia 2018 r. reguluje rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2017 r., poz. 2454), zwane dalej rozporządzeniem.

Regulacje zawarte w powołanym rozporządzeniu przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na wysokość obrotu – do określonej tym przepisem wysokości obrotów (zwolnienie podmiotowe) oraz zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia (zwolnienie przedmiotowe).

Według § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r. podatników, u których obrót zrealizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym kwoty 20 000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli obrót z tego tytułu nie przekroczył, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20 000 zł.

W myśl § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r. podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2017 r. dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli przewidywany przez podatnika obrót z tego tytułu nie przekroczy, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym, kwoty 20 000 zł.

Powyższe zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej ma charakter podmiotowy, tj. dotyczy podmiotu.

Z kolei, stosownie do zapisu § 2 ust. 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

Zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia, w odniesieniu do niektórych czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się zgodnie z warunkami określonymi w tym załączniku.

I tak, w załączniku do rozporządzenia, stanowiącym wykaz czynności zwolnionych z obowiązku ewidencjonowania, wskazano w poz. 39 świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli świadczący usługę otrzyma w całości zapłatę za wykonaną czynność za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

Aby zatem podatnik miał prawo do skorzystania ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej na podstawie § 2 ust. 1 rozporządzenia w powiązaniu z poz. 39 załącznika do rozporządzenia, muszą łącznie zostać spełnione następujące warunki:

• zapłata za usługę musi być dokonana w całości za pośrednictwem poczty lub banku na rachunek bankowy podatnika;
• z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę musi jednoznacznie wynikać, jakiej konkretnie czynności zapłata dotyczyła oraz
• przedmiotem świadczenia nie są usługi wymienione w § 4 rozporządzenia.
  
  

Niespełnienie jednego z powyższych warunków oznacza brak możliwości zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Podkreślić w tym miejscu należy, że jeżeli podatnik otrzyma w całości zapłatę za wykonaną czynność (usługę) za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo -kredytowej na rachunek bankowy podatnika, w szczególności w związku z płatnością za pomocą karty płatniczej, a z ewidencji i dowodów posiadanych przez podatnika dokumentujących te transakcje jednoznacznie będzie wynikać, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła – to w zakresie tych czynności do dnia 31 grudnia 2018 r. podatnik może korzystać ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących co wiąże się z brakiem obowiązku wystawiania paragonów fiskalnych.

Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem przedmiotowym, tzn. że dotyczy konkretnych czynności.

Jak już wcześniej wspomniano – w kwestii prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej – ustawodawca przewidział zwolnienia podmiotowe (§ 3 rozporządzenia), jak i przedmiotowe (§ 2 rozporządzenia) z tego obowiązku. Należy jednak zauważyć, że wykonywanie przez podatnika czynności wymienionych w § 4 rozporządzenia wyklucza możliwość zastosowania przez niego zwolnień określonych w § 2 i § 3 rozporządzenia.

Zatem bezwzględnemu obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących, niezależnie od przysługującego podatnikowi zwolnienia od tego obowiązku na podstawie § 2 i § 3 powołanego rozporządzenia, podlegają czynności wymienione w § 4 rozporządzenia, dokonywane na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

W myśl § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia – zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług:

1. przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyłączeniem przewozów wymienionych w poz. 15 i 16 załącznika do rozporządzenia,
2. przewozu osób oraz ich bagażu podręcznego taksówkami,
3. naprawy pojazdów silnikowych oraz motorowerów (w tym naprawy opon, ich zakładania, bieżnikowania i regenerowania),
4. w zakresie wymiany opon lub kół dla pojazdów silnikowych oraz motorowerów,
5. w zakresie badań i przeglądów technicznych pojazdów,
6. w zakresie opieki medycznej świadczonej przez lekarzy i lekarzy dentystów, z wyłączeniem usług świadczonych przez osoby wymienione w poz. 51 załącznika do rozporządzenia,
7. prawniczych, z wyłączeniem usług określonych w poz. 28 załącznika do rozporządzenia,
8. doradztwa podatkowego,
9. związanych z wyżywieniem (PKWiU 56), wyłącznie:
   • świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz
   • usług przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering),
10. fryzjerskich, kosmetycznych i kosmetologicznych,
11. kulturalnych i rozrywkowych – wyłącznie w zakresie wstępu na przedstawienia cyrkowe,
12. związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne,
13. w zakresie wymiany walut, z wyłączeniem usług świadczonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe.
    
    

Zgodnie z § 9 ust. 1 rozporządzenia – w przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1 i 2, którzy:

1. po dniu 31 grudnia 2017 r. do dnia 31 marca 2018 r. kontynuują lub rozpoczynają świadczenie usług, o których mowa w § 4 ust. 1 pkt 2 lit. k-m;
2. przed dniem 1 stycznia 2018 r. zaprzestali świadczenia usług, o których mowa w § 4 ust. 1 pkt 2 lit. k-m, a następnie, po wejściu w życie rozporządzenia rozpoczną świadczenie tych usług, do dnia 31 marca 2018 r.

– świadczenie tych usług jest zwolnione z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 marca 2018 r.

W przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w poz. 39 załącznika do rozporządzenia lub w § 3 ust. 1 pkt 3 i 4, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio (§ 9 ust. 2 rozporządzenia).

Ponadto stosownie do § 9 ust. 3 rozporządzenia, w przypadku podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2017 r. do dnia 31 marca 2018 r. świadczenie usług, o których mowa w § 4 ust. 1 pkt 2 lit. k-m, którzy przed wykonaniem takiej usługi nie dokonywali sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, świadczenie tych usług jest zwolnione z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 marca 2018 r.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży biletów na wydarzenia. Wydarzenia mają różny charakter, w szczególności muzyczny. Wnioskodawca sprzedaje bilety we własnym imieniu, lecz sam nie jest organizatorem wydarzeń. Wnioskodawca kupuje bilety od organizatora wydarzeń (dalej, jako: „Organizator”), następnie sprzedaje je we własnym imieniu dalszym kupującym (dalej, jako: „Kupujący”).

Zawarcie oraz wykonanie umowy sprzedaży biletów Kupującym odbywa się za pośrednictwem portalu internetowego, którego właścicielem jest Wnioskodawca. Cena biletów jest uiszczana przez Kupujących w szczególności za pośrednictwem przedmiotowego portalu internetowego, w sposób zautomatyzowany i przy udziale:

• agenta rozliczeniowego obsługującego system płatności elektronicznych (dalej, jako: Agent). Portal internetowy Wnioskodawcy odsyła Kupujących, w niezbędnym zakresie, do przedmiotowego systemu płatności elektronicznych, celem uiszczenia ceny. Dane otrzymane przez Wnioskodawcę od Agenta zawierają informacje o wysokości wpłat dokonanych przez Kupujących, a także ich dane, w tym numery identyfikacyjne transakcji pozwalające na jednoznaczne zidentyfikowanie, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła;
• organizacji płatniczych rozliczających karty kredytowe takie jak np.: A i B. Dane otrzymane przez Wnioskodawcę w zakresie przedmiotowego sposobu płatności zawierają informacje o wysokości wpłat dokonanych przez Kupujących, a także ich dane, w tym numery identyfikacyjne transakcji pozwalające na jednoznaczne zidentyfikowanie, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła.
  
  

Biorąc pod uwagę fakt, iż Kupującymi są także osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, wskazać należy, że przedstawiony wyżej sposób sprzedaży biletów przez Wnioskodawcę spełniał warunki określone w poz. II, pkt 39, załącznika czynności zwolnionych z obowiązku ewidencjonowania do nieobowiązującego już rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących z dnia 16 grudnia 2016 r. i na tej podstawie – do 31 grudnia 2017 r. – Wnioskodawca korzystał ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Wnioskodawca w ramach sprzedaży biletów obsługuje wydarzenia muzyczne prowadzone przez Disk Jockeyów (dalej, jako: „DJ”). Charakter tych wydarzeń można podzielić trojako:

1. wydarzenia muzyczne:
   • prowadzone przez „DJ”, który skupia się głównie na odtwarzaniu utworów muzycznych, których sam nie jest twórcą; układaniu kolejności ich odtwarzania; ich komentowania i dbania o oprawę, tj. poziom i jakość dźwięku, efekty specjalne, itp. – skutkiem czego nie jest powstanie utworu (w tym utworu zależnego), ani wykonania artystycznego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. – o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 880 – dalej, jako PrAutorU) – kryterium obiektywne,
   • i przy promocji których Organizator kładzie nacisk nie na osobę „DJ”, lecz na okoliczność samej zabawy, a publiczność wydarzenia nie jest determinowana osobą „DJ”, lecz chęcią samej zabawy – kryterium subiektywne;
2. wydarzenia muzyczne:
   • prowadzone przez „DJ”, który skupia się głównie na przedstawianiu utworów muzycznych, których sam nie jest twórcą, jednakże w taki sposób, że w konsekwencji tworzy nowe (własne) utwory (w tym utwory zależne) lub wykonania artystyczne w rozumieniu PrAutorU – kryterium obiektywne;
   • i przy promocji których Organizator kładzie nacisk na osobę „DJ” a nie na okoliczność samej zabawy, a publiczność wydarzenia jest determinowana osobą „DJ” a nie chęcią samej zabawy – kryterium subiektywne;
3. wydarzenia muzyczne:
   • prowadzone przez „DJ”, który skupia się głównie na przedstawianiu utworów muzycznych, których sam jest twórcą, lub ich przerabianiu w taki sposób, że w konsekwencji tworzy nowe utwory (w tym utwory zależne) lub wykonania artystyczne w rozumieniu PrAutorU – kryterium obiektywne;
   • i przy promocji których Organizator kładzie nacisk na osobę „DJ” a nie na okoliczność samej zabawy, a publiczność wydarzenia jest determinowana osobą „DJ” a nie chęcią samej zabawy – kryterium subiektywne.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że wydarzenia muzyczne opisane w pkt 2 i 3 odbywają się głównie w lokalu (pomieszczeniu zamkniętym) jednakże w pojedynczych przypadkach (występy letnie) wydarzenia te odbywają się na terenie otwartym (np. stadion, boisko, plener, plaża). Lokale mają wydzielone miejsce do tańca, jednakże ta sama powierzchnia (powierzchnia do tańca), może stanowić przestrzeń dla miejsc stojących, a także siedzących – w zależności od decyzji osoby udzielającej występu („DJ”). Wnioskodawca stwierdza, iż mają miejsce wydarzenia muzyczne, w związku z którymi miejsce do tańczenia w lokalu stanowi przestrzeń dla miejsc stojących lub siedzących. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że w 20%-40% wydarzeń muzycznych są to wydarzenia opisane w pkt 2 i 3 opisu sprawy, w 20%-40% są to wydarzenia muzyczne opisane w pkt 1 opisu sprawy natomiast w pozostałym zakresie mają miejsce takie wydarzenia jak np. Show dla Pań lub karaoke. Natomiast jeżeli chodzi o teren otwarty, to „co do zasady” nie odbywają się tam dyskoteki, bez względu na to jak rozumieć to pojęcie (przykład stadionu, boiska oraz pleneru). Zainteresowany zaznaczył, że bilety wstępu na wydarzenia muzyczne opisane w pkt 1-3 opisu sprawy uprawniają do wstępu do danego lokalu w ogóle. Ograniczenie wstępu do lokalu wyłącznie do prawa wysłuchania koncertu (występu „DJ”) byłoby czymś sztucznym. Wnioskodawca podkreślił, że ceny biletów dla wydarzeń muzycznych przedstawionych w pkt 1-3 opisu sprawy różnią się. Różnica spowodowana jest głównie tym, iż w przypadku wydarzeń muzycznych z pkt 1 opisu sprawy mamy do czynienia z wydarzeniami mniejszej rangi, które nie oferują doznań artystycznych zapewnianych przez „DJ” twórcę. Generalnie w przypadku przedmiotowych wydarzeń „DJ” pełni rolę raczej wtórną wobec samej chęci zabawy wykazywanej przez uczestników tych wydarzeń. Z kolei, w przypadku wydarzeń muzycznych opisanych w pkt 2-3, cena jest wyższa ze względu na popularność i rangę „DJ”, który swoim doświadczeniem artystycznym jest w stanie przyciągnąć więcej uczestników wydarzeń muzycznych. Jeżeli zatem „DJ” zapewnia unikatowe doznania artystyczne a przez to zwiększony popyt na bilety wstępu, to – podług fundamentalnego prawa rynku – cena tych biletów wzrasta. Dodatkowo wyższa cena determinowana jest wyższym kosztem usługi (wyższa kwota na fakturze wystawionej przez „DJ”).

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwości czy w 2018 r. nadal może korzystać – w oparciu o § 2 ust. 1 w zw. z poz. 39 załącznika do rozporządzenia – ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej sprzedaży biletów wstępu na wydarzenie muzyczne opisane w pkt 1, 2 i 3 stanu faktycznego, które odbywają się w lokalu zamkniętym z wyznaczonym miejscem do tańca oraz które odbywają się na terenie otwartym (np. stadion, boisko, plener, plaża) dokonywanych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej bądź rolników ryczałtowych.

Zauważyć należy, że ustawodawca w ww. § 4 rozporządzenia wskazał wyłączenia ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania dla konkretnych czynności. I tak zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 2 lit. l rozporządzenia zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne. Należy jednak zwrócić uwagę, że w ww. rozporządzeniu przy identyfikowaniu usług, które nie są zwolnione z ewidencjonowania na kasie rejestrującej bez względu na osiągane obroty, nie ma odwołania do klasyfikacji statystycznych. Należy zatem dokonać wykładni językowej terminów wyżej przytoczonych.

Zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl) dyskoteka to „zabawa młodzieżowa, na której tańczy się przy muzyce disco; też: lokal, w którym odbywają się takie zabawy”.

Natomiast koncert to „impreza artystyczna wypełniona programem muzycznym”.

Wnioskodawca w opisie sprawy zaznaczył, że świadczy usługi sprzedaży biletów wstępu na wydarzenia muzyczne. Zainteresowany wskazał, że wydarzenia muzyczne (opisane w pkt 2 i 3 stanu faktycznego) odbywają się głównie w lokalach (pomieszczeniach zamkniętych), które mają wydzielone miejsce do tańca. Bilety wstępu na wydarzenia muzyczne opisane w pkt 1-3 stanu faktycznego uprawniają do wstępu do danego lokalu w ogóle. W pojedynczych przypadkach (występy letnie) wydarzenia opisane w pkt 2 i 3 stanu faktycznego odbywają się na terenie otwartym np. stadion, boisko, plener, plaża.

Zatem w ocenie organu powyższe okoliczności sprawy wskazują, że odnośnie wydarzeń muzycznych opisanych w pkt 1 oraz w pkt 2 i 3 stanu faktycznego Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie sprzedaży biletów wstępu na dyskoteki.

Podkreślić należy, że wydarzenia muzyczne opisane w pkt 2 i 3 stanu faktycznego zorganizowane w lokalach, w których jest wydzielone miejsce do tańca i umożliwienie osobom uczestniczącym w danym wydarzeniu tańczenie należy zakwalifikować jako dyskotekę. Poza tym bilety wstępu – jak wskazał sam Wnioskodawca – bez względu na rodzaj wydarzenia uprawniają do wstępu do danego lokalu w ogóle.

Zauważyć należy, że sposób prezentowania utworów muzycznych na wydarzeniach muzycznych (tj. opisanych zarówno w pkt 1 jak i 2-3 stanu faktycznego) nie ma znaczenia jeżeli dane wydarzenie odbywa się w lokalu z wyznaczonym miejscem do tańca, a bilety wstępu nie upoważniają do wejścia i wysłuchania utworów danego artysty tylko upoważniają do wejścia do lokalu w ogóle bez względu na rodzaj danego wydarzenia.

Natomiast definicji dyskoteki nie spełniają wydarzenia muzyczne odbywające się na terenie otwartym np. stadion, boisko, plener, plaża, z uwagi na brak wydzielonego miejsca do tańca.

W związku z powyższym wskazać należy, że w przypadku świadczonych przez Wnioskodawcę usług w zakresie sprzedaży biletów wstępu na dyskotekę (tj. wydarzenia muzyczne opisane w pkt 1 oraz wydarzenia muzyczne opisane w pkt 2 i 3 stanu faktycznego odbywające się w lokalach zamkniętych z wydzielonym miejscem do tańca) – na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych – zastosowanie znajdzie przepis § 4 ust. 1 pkt 2 lit. l rozporządzenia zgodnie, z którym zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne. Zatem od 1 kwietnia 2018 r. Wnioskodawca jest zobowiązany ewidencjonować ww. sprzedaż za pomocą kasy rejestrującej.

Natomiast sprzedaż biletów na wydarzenia muzyczne opisane w pkt 2 i 3 stanu faktycznego, które odbywają się na terenie otwartym (np. stadion, boisko, plener, plaża) – na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych – do dnia 31 grudnia 2018 r. korzysta ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania przy użyciu kasy rejestrującej w oparciu o zapis § 2 ust. 1 w zw. z poz. 39 załącznika do rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, w sytuacji gdy zapłata za te świadczenia będzie wpływać na rachunek bankowy podatnika, a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie będzie wynikać, jakiej konkretnie czynności dotyczyła i na czyją rzecz została dokonana.

W konsekwencji powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej sprzedaży biletów wstępu na wydarzenie muzyczne opisane w pkt 1 stanu faktycznego oceniono jako prawidłowe (pytanie oznaczone we wniosku nr 1).

Natomiast stanowisko Wnioskodawcy dotyczące obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej sprzedaży biletów wstępu na wydarzenia muzyczne (opisane w pkt 2 i 3 opisu sprawy), które odbywają się w lokalu zamkniętym z wyznaczonym miejscem do tańca oceniono jako nieprawidłowe (pytania oznaczone we wniosku nr 2 i 3).

Z kolei jako prawidłowe oceniono stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej sprzedaży biletów wstępu na wydarzenia muzyczne opisane w pkt 2 i 3 stanu faktycznego, które odbywają się na terenie otwartym np. stadion, boisko, plener, plaża (pytania oznaczone we wniosku nr 2 i 3).

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.