Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.109.2018.1.JK2
z 27 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2018 r. (data wpływu 5 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2018 r wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, obywatelem Rzeczpospolitej Polskiej, który od 1 marca 2017 r. zamieszkuje na terytorium Hiszpanii. Zarówno w 2017 r. jak i w kolejnych latach, pobyt Wnioskodawcy na terenie Polski nie przekroczy 183 dni w roku kalendarzowym. Zmiana miejsca zamieszkania ma charakter stały - Wnioskodawca nie planuje powrotnej zmiany miejsca zamieszkania (nie zamierza na stałe powrócić do Polski).

Wnioskodawca zgłosił powyższą zmianę miejsca zamieszkania we właściwym organie podatkowym na terenie Polski (formularz aktualizacyjny ZAP-3) oraz dokonał wymeldowania z miejsca pobytu stałego na terenie Polski. Ponadto, zmiana miejsca zamieszkania została również zgłoszona odpowiedniej jednostce Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Wnioskodawca jest w trakcie rozwodu z małżonką - aktualnie posiada orzeczoną prawomocnym wyrokiem sądu separację. Od około dwóch lat faktycznie nie mieszka z małżonką. Aktualna partnerka Wnioskodawcy mieszka razem z nim na terenie Hiszpanii. Wnioskodawca posiada dwójkę dorosłych dzieci (utrzymujących się samodzielnie), które mają miejsce zamieszkania na terenie Polski. W Polsce ma również miejsce zamieszkania ojciec Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie należy do żadnej organizacji na terenie Polski (Wnioskodawca wypowiedział członkostwo w Polskim Związku Łowieckim). Ponadto, Wnioskodawca będzie brał udział w wydarzeniach politycznych, kulturalnych, sportowych, społecznych za granicą - nie będzie aktywnie udzielał się w tych obszarach na terytorium Polski.

Na terenie Polski Wnioskodawca posiada ok. 120 ha gruntów rolnych oraz jest w trakcie zakupu dwóch mieszkań, na które dokonał przedpłaty. Wnioskodawca podkreśla jednak, że zakupione nieruchomości nie będą służyć do własnych celów mieszkaniowych - zakup nieruchomości nastąpił w celach inwestycyjnych.

Wnioskodawca swój główny rachunek bankowy posiada za granicą. W Polsce posiada również osobny rachunek bankowy oraz rachunek maklerski - w celu dokonywania ewentualnych płatności na rzecz polskich podmiotów oraz w celach inwestycyjnych.

Główne źródło dochodu Wnioskodawcy znajduje się poza terytorium Polski - Wnioskodawca uzyskuje wynagrodzenie przede wszystkim z tytułu posiadania udziałów oraz akcji w spółkach mających siedzibę poza terytorium Polski (spółki zagraniczne). Wnioskodawca pełni funkcje członka zarządu zarówno w polskich jak i zagranicznych spółkach kapitałowych (aktualnie funkcje te pełnione są w większości w spółkach mających siedzibę poza terytorium Polski). Wnioskodawca nie uzyskuje wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu w polskich spółkach kapitałowych. Wszelkie obowiązki związane z pełnieniem funkcji członka zarządu w polskich spółkach kapitałowych Wnioskodawca świadczy przy wykorzystaniu środków komunikacji elektronicznej lub podczas okazjonalnych pobytów w Polsce albo przy wykorzystaniu instytucji pełnomocnika.

Wnioskodawca nie pobiera również dywidend ani innych zysków z tytułu posiadanych akcji oraz udziałów w spółkach posiadających siedzibę na terytorium Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy biorąc pod uwagę treść art. 3 ust. l-2a ustawy PIT oraz przedstawiony stan faktyczny, Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm., dalej: „PIT”)

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku ze zmianą rezydencji podatkowej, podlega on w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy PIT. Tym samym, wyłącznie wynagrodzenie osiągane na terytorium Polski powinno być opodatkowane zgodnie z ustawą PIT.

Uzasadnienie stanowiska

Jak wynika z art. 3 ust. 1 ustawy PIT, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Z kolei w świetle art. 3 ust. la ustawy PIT, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Zgodnie zaś art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje zatem o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Przepis art. 3 ust. la ustawy PIT, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce.

Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie danej osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Należy podkreślić, że ustawodawca używa w tym zakresie spójnika „lub”, co oznacza, że lokalizacje centrów interesów osobistych i gospodarczych należy rozpatrywać osobno i do uznania danej osoby za posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce na mocy art. 3 ust. la pkt 1 ustawy PIT wystarczy, aby na jej terytorium znajdowało się jedno z tychże centrów.

Polskie prawo podatkowe nie zawiera jednoznacznej definicji pojęcia „ośrodek interesów życiowych”. Jak wskazuje się w doktrynie (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT, Komentarz, LEX, 2013, Komentarz do art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pkt 7) „pojęcie centrum interesów życiowych jest dość ogólne, a jego zakres znaczeniowy jest nieostry. (...) Duże znaczenie dla ustalenia, gdzie dana osoba ma miejsce zamieszkania, mają przesłanki subiektywne (zamiar danej osoby). Istnienie, bądź nie, tych subiektywnych przesłanek może być oceniane na podstawie dających się zaobserwować obiektywnie zachowań danej osoby”.

Ponadto, jak wskazuje się w przytoczonym komentarzu, „oceniając, w którym z państw znajduje się centrum życiowych i zawodowych interesów osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczna, kulturalna i wszelka inna działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem (stanowisko to potwierdza również WSA w Opolu w wyroku z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. I SA/Op 164/09)”.

Jak podkreślają inni autorzy, przy definiowaniu ośrodka interesów życiowych na gruncie ustawy PIT, „nie można opierać się na prostej, wybiórczej interpretacji, lecz trzeba podjąć próbę analizy wszystkich możliwych do uchwycenia zachowań podatnika, jego aktywności. Dopiero całościowa analiza dostarcza wyczerpującej ilości informacji, w oparciu o które można wyciągnąć wniosek o wystąpieniu bądź nie rezydencji podatkowej” (B. Brzeziński, Model Konwencji OECD, Komentarz, Warszawa 2010, s. 291).

Z kolei analizując orzecznictwo w tym zakresie można przyjąć, że jako „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Natomiast „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. (por. m.in. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 października 2010 r. sygn. IPPB4/415-604/10-3/SP).

W ocenie Wnioskodawcy, nie posiada on obecnie centrum interesów osobistych na terenie Polski. Jego dzieci mają miejsce zamieszkania w Polsce, ale są już dorosłe i funkcjonują samodzielnie (są niezależne od Wnioskodawcy). Wnioskodawca zamierza przyjeżdżać do Polski jedynie sporadycznie w celu odwiedzin ojca oraz dzieci. Wnioskodawca podkreśla, że posiada orzeczoną prawomocnym wyrokiem sądu separację i jest w trakcie procesu rozwodowego (faktycznie nie mieszka ze swoją żoną od ok. dwóch lat). Aktualna partnerka Wnioskodawcy mieszka razem z nim na terenie Hiszpanii. Wnioskodawca wypowiedział także wszelkie stosunki prawne z organizacjami społecznymi, sportowymi, kulturalnymi, które przyznawały mu członkostwo. Dodatkowo, będzie brał udział w wydarzeniach politycznych, kulturalnych, sportowych, społecznych za granicą - nie będzie aktywnie udzielał się w tych obszarach na terytorium Polski. Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, jego centrum interesów osobistych znajduje się aktualnie na terytorium Hiszpanii. Zdaniem Wnioskodawcy, jego centrum interesów gospodarczych również znajduje się poza terytorium Polski. Wnioskodawca podkreśla, że jego działalność zarobkowa w Polsce ogranicza się wyłącznie do posiadania kilku nieruchomości oraz rachunku maklerskiego (działalność o charakterze inwestycyjnym). Wnioskodawca nie pobiera dywidend ani innych zysków z tytułu posiadanych akcji oraz udziałów w spółkach posiadających siedzibę na terytorium Polski. Wnioskodawca nie uzyskuje również wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu w polskich spółkach kapitałowych. Główne źródło dochodu Wnioskodawcy znajduje się poza terytorium Polski - Wnioskodawca uzyskuje wynagrodzenie z tytułu posiadanych udziałów oraz akcji w spółkach mających siedzibę poza terytorium Polski. Także główny rachunek bankowy Wnioskodawcy prowadzony jest przez zagraniczny bank. W opisanym przypadku nie zostanie spełniony również warunek z art. 3 ust. la pkt 2 ustawy PIT, tzn. Wnioskodawca nie będzie przebywał na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku kalendarzowym. Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca uważa, że podlega on na terytorium Polski ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy PIT). Oznacza to, że wyłącznie dochody osiągnięte w Polsce (w tym z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu) powinny podlegać opodatkowaniu zgodnie z ustawą PIT. Wobec powyższego, Wnioskodawca wniósł o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla , doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, la, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa z dnia 15 listopada 1979 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1982 r. Nr 17, poz. 127 dalej „Umowa”).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze, wyłączając jednakże osoby, które podlegają obowiązkowi podatkowemu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł znajdujących się w tym Państwie lub położonego tam majątku.

Definicja ta odnosi się zatem do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 Umowy, jeżeli osoba fizyczna ma miejsca zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wtedy taki wypadek jest rozstrzygany zgodnie z następującymi zasadami:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli sytuacji tej osoby nie można określić zgodnie z postanowieniami litery c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Hiszpanią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe e w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Analizując zatem stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy od 1 marca 2017 r., wskazać należy, że Wnioskodawca nie posiada centrum interesów osobistych na terenie Polski. Jego dzieci mają miejsce zamieszkania w Polsce, ale są już dorosłe i funkcjonują samodzielnie (są niezależne od Wnioskodawcy). Wnioskodawca zamierza przyjeżdżać do Polski jedynie sporadycznie w celu odwiedzin ojca oraz dzieci. Wnioskodawca posiada orzeczoną prawomocnym wyrokiem sądu separację i jest w trakcie procesu rozwodowego (faktycznie nie mieszka ze swoją żoną od ok. dwóch lat). Aktualna partnerka Wnioskodawcy mieszka razem z nim na terenie Hiszpanii. Wnioskodawca wypowiedział także wszelkie stosunki prawne z organizacjami społecznymi, sportowymi, kulturalnymi, które przyznawały mu członkostwo. Dodatkowo, będzie brał udział w wydarzeniach politycznych, kulturalnych, sportowych, społecznych za granicą - nie będzie aktywnie udzielał się w tych obszarach na terytorium Polski. Jego centrum interesów osobistych znajduje się na terytorium Hiszpanii. Centrum interesów gospodarczych Wnioskodawcy również znajduje się poza terytorium Polski. Działalność zarobkowa Wnioskodawcy w Polsce ogranicza się wyłącznie do posiadania kilku nieruchomości oraz rachunku maklerskiego (działalność o charakterze inwestycyjnym). Wnioskodawca nie pobiera dywidend ani innych zysków z tytułu posiadanych akcji oraz udziałów w spółkach posiadających siedzibę na terytorium Polski. Wnioskodawca nie uzyskuje również wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu w polskich spółkach kapitałowych. Główne źródło dochodu Wnioskodawcy znajduje się poza terytorium Polski - Wnioskodawca uzyskuje wynagrodzenie z tytułu posiadanych udziałów oraz akcji w spółkach mających siedzibę poza terytorium Polski. Także główny rachunek bankowy Wnioskodawcy prowadzony jest przez zagraniczny bank.

Biorąc pod uwagę fakt, że z Hiszpanią od dnia 1 marca 2017 r. łączą Wnioskodawcę ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze oraz uwzględniając zapisy Umowy zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu majątku, stwierdzić należy, że Wnioskodawca od dnia 1 marca 2017 r. posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Hiszpanii. W tym państwie pozostaje z zamiarem stałego pobytu, tam znajduje się ośrodek interesów życiowych i gospodarczych.

Zatem zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dnia 1 marca 2017 r. Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, ;w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.