2018.03.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.20.2018.2.EC
z 29 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 października 2017 r. (data wpływu 15 stycznia 2018 r.) uzupełnione pismem z dnia 14 marca 2018 r. (data wpływu 23 marca 2018 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 6 marca 2018 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.20.2018.1.EC (data nadania 6 marca 2018 r., data odbioru 12 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca pozostaje osobą fizyczną posiadającą podwójne obywatelstwo Polskie i Republiki Federalnej Niemiec. Do dnia 2016-06-24 Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadził działalność gospodarczą, także na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Od zakończenia prowadzenia wzmiankowanej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamieszkiwał na stałe na terenie Republiki Federalnej Niemiec gdzie koncentrowały się jego interesy życiowe i gospodarcze.

Wnioskodawca pozostaje wspólnikiem posiadającej osobowość prawną spółki niemieckiego prawa handlowego stanowiącej odpowiednik spółki z ograniczoną odpowiedzialnością prawa polskiego. Na dzień złożenia niniejszego wniosku Wnioskodawca pozostaje rezydentem niemieckiego prawa podatkowego.

Wnioskodawca w okresie od zakończenia prowadzenia rzeczonej działalności gospodarczej do dnia złożenia niniejszego wniosku nie uzyskiwał dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej co oznacza, że nie ma podstaw do uznania go za podatnika w Polsce nawet w zakresie ograniczonego obowiązku podatkowego.

Ze względu na planowaną zmianę w zakresie koncentracji interesów życiowych Wnioskodawcy, ten ostatni jako wspólnik spółki osobowej zamierza ponownie rozpocząć działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również podjąć na jej terenie zatrudnienie w ramach stosunku pracy. Jednocześnie Wnioskodawca zamierza ograniczyć swoją aktywność w zakresie dochodów uzyskiwanych na terenie Republiki Federalnej Niemiec wyłącznie do zakresu wynikającego z udziału w zyskach wzmiankowanej wyżej osoby prawnej w zarządzaniu której Wnioskodawca nie uczestniczyłby. Tym samym cała bezpośrednia aktywność gospodarcza Wnioskodawcy koncentrowałaby się na działalności prowadzonej w Polsce przez spółkę osobową z siedzibą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, na gruncie której to działalności, Wnioskodawca pozostawałby podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych osiągającego w ramach tej regulacji prawnej dochody z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Należy wskazać jednocześnie, iż dochody, o których mowa, Wnioskodawca uzyskiwałby zamieszkując na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Nadto Wnioskodawca planuje dodatkowo podjąć zatrudnienie w podmiocie polskim świadcząc pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca będzie zarządzał swoją działalnością biznesową oraz prowadził swoje sprawy z terytorium Polski.

Jak wskazano Wnioskodawca jako miejsce zamieszkania zamierza wykorzystywać terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jednak niewyłącznie, zamierzając wykorzystywać także miejsce zamieszkania zlokalizowane na terytorium Republiki Federalnej Niemiec, jednak celem tych czasowych pobytów na terytorium Niemiec nie pozostawałoby osiąganie dochodów lub prowadzenie działań zmierzających do jego uzyskania. Wnioskodawca przebywać będzie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej na czas wymagany prowadzoną na jej terenie działalnością gospodarczą oraz świadczeniem pracy. Na gruncie powyższego Wnioskodawca z ostrożności nie może określić jednoznacznie czy jego pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej będzie w roku podatkowym trwać dłużej niż 183 dni. Fakt ten nie stoi jednak w sprzeczności, iż Wnioskodawca podejmując osobiście działalność, o której mowa wyżej, zamierza bez wątpienia uczynić z Rzeczypospolitej Polskiej ośrodek swoich interesów życiowych w szczególności gospodarczych.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 6 marca 2018 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.20.2018.1.EC Wnioskodawca wskazał, że:

w okresie będącym przedmiotem zapytania, wnioskodawca dla celów podatkowych określa miejsce zamieszkania jako terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
wnioskodawca zamierza w przyszłości pozostać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach pobytu stałego;
w okresie będącym przedmiotem zapytania wnioskodawca zamierza przybywać zarówno na terytorium Polski i Niemiec, przy czym okres pozostawania na terytorium Polski wynikać będzie z warunków planowanej prowadzonej działalności gospodarczej osoby fizycznej oraz stosunku pracy jaki wnioskodawca zamierza nawiązać ze spółką prawa polskiego;
w okresie będącym przedmiotem zapytania, najbliższa rodzina wnioskodawcy przebywać będzie na terytorium Niemiec; wnioskodawca zamierza przebywać z rodziną na terytorium Niemiec w okresach świątecznych, weekendy oraz podczas urlopów wypoczynkowych;
wnioskodawca zakłada, iż w początkowym okresie będącym przedmiotem zapytania, na terytorium Polski nie będzie przebywać z najbliższą rodziną pozostającą na terytorium Niemiec; wnioskodawca zamierza zamieszkać z rodziną na terytorium Polski po uzyskaniu pełnoletności jego małoletniego potomstwa;
w okresie będącym przedmiotem zapytania wnioskodawca na terytorium Polski zamierza prowadzić pozarolniczą działalność gospodarczą osoby fizycznej (w rozumieniu ustawy) oraz nawiązać stosunek pracy z spółką prawa polskiego mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; nadto wnioskodawca zamierza nabywać położone na terytorium Polski rzeczy ruchome i prawa majątkowe w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, jak również nabyć nieruchomość oraz zaciągać zobowiązania w tym o charakterze finansowym w zakresie związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą; dalej wnioskodawca zamierza nabyć prawo własności udziałów lub akcji w kapitale zakładowym spółki kapitałowej z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; w okresie w okresie będącym przedmiotem zapytania, wnioskodawca zamierza ograniczyć swoje kontakty gospodarcze z terytorium Niemiec wyłącznie do posiadania prawa własności udziałów w kapitale zakładowym osoby prawnej z siedzibą na terytorium Niemiec bez angażowania się w jej zarządzanie; posiadaniu nieruchomości (dom) na tym terenie położonym oraz spłaty zobowiązania kredytowego zaciągniętego na zakup tej nieruchomości położonej na terytorium Niemiec.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w efekcie opisanego uprzednio przeniesienia centrum interesów życiowych Wnioskodawcy co najmniej w sferze ekonomicznej i osobistej aktywności zarobkowej na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca w przypadku ziszczenia się opisanego zdarzenia przyszłego, jako osoba mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a punkt 1 w/w ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegać będzie nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). W myśl art. 3 ust. la ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ww. ustawy, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby, jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym wyżej przepisie spójnika „lub" w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek ruchomy i nieruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Jak wskazano w opisie przyszłej sytuacji faktycznej sprawy, Wnioskodawca zamierza ponownie relokować na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum swoich interesów życiowych, przede wszystkim zaś centrum interesów gospodarczych. Wskazuje na to wprost zamiar podjęcia przez Wnioskodawcę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osobistej działalności zarobkowej przy jednoczesnym zaniechaniu tej działalności na ternie Republiki Federalnej Niemiec. W aspekcie dochodowym rozumianej odpowiednio jako dochody uzyskiwane z pozarolniczej działalności gospodarczej oraz dochody z tytułu umowy o pracę. Dochody te uzyskiwane będą przez Wnioskodawcę na terytorium Polskim i z Polskim miejscem zamieszkania Wnioskodawcy. Nadto Wnioskodawca z wyłączeniem sytuacji w zakresie dochodów wskazanych w opisie stanu faktycznego jako dochody kapitałowe, nie będzie uzyskiwał dochodów na terytorium innym niż Rzeczypospolitej Polskiej. Z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarcza związane będą konieczność zawierania stosownych umów o prowadzenie rachunków bankowych, umów kredytów, najmu, świadczenia usług, leasingów czy innych tym umów o kredyty, jak również posiadanie stosownych wymaganych ubezpieczeń czy opłacania składek na ubezpieczenia Wnioskodawcy.

Jednocześnie za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Urzędy skarbowe uznają, że rozpatrując kwestię ustalenia miejsca zamieszkania na podstawie centrum interesów życiowych należy brać pod uwagę posiadanie w danym kraju centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Za „interesy osobiste" należy rozumieć powiązania rodzinne i towarzyskie danej osoby. W praktyce chodzi tutaj o sytuację, w której w danym państwie znajdują się najbliżsi danej osoby. Przez „interesy gospodarcze” należy natomiast rozumieć miejsce wykonywania pracy, prowadzenia działalności gospodarczej, czy też posiadanie majątku.

Jednocześnie, biorąc pod uwagę fakt, iż postanowienia ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy analizować z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy stwierdzić, iż w przypadku ewentualnego konfliktu rezydencji (tj. uznania zarówno przez Polskę, jak i Republikę Federalną Niemiec Wnioskodawcy za rezydenta podatkowego w każdym z krajów), stosować należy reguły kolizyjne zawarte w treści art. 4 ust. 2 litera a umowy między Rzeczypospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec z dnia 14 maja 2003 r. w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku. Zgodnie z treścią tej regulacji osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).

Jak szczegółowo wywiedziono wyżej Wnioskodawca nawet w przypadku zamieszkiwania na terytorium obydwu przedmiotowych dla sprawy państw, zamierza przenieść centrum swoich gospodarczych interesów życiowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej której nadto obywatelstwo posiada i z którą związany jest więzami rodzinnymi, etnicznymi i kulturowymi.

Tym samym nawet w przypadku ewentualnego roszczenia ze strony Niemieckiej do traktowania Wnioskodawcy za niemieckiego rezydenta podatkowego, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również reguł kolizyjnych wskazanej wyżej umowy podatkowej, Wnioskodawca poprzez planowanego dokonania definitywnego uczynienia z Rzeczypospolitej Polskiej centrum swoich gospodarczych interesów życiowych określi, iż spełnia kryteria stałego miejsca zamieszkania w Polsce w dacie ziszczenia się opisanego wyżej zdarzenia przyszłego.

Reasumując, w sytuacji przyszłej sprawy Wnioskodawca w swojej ocenie spełni warunki do uznania go za rezydenta podatkowego w Polsce począwszy od daty przeniesienia tego centrum interesów i zamieszkania na terytorium Polski, na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na zasadność prezentowanego stanowiska Wnioskodawcy, ten ostatni wskazuje na bogatą praktykę orzeczniczą organów administracji skarbowej, w tym w szczególności wskazuje na treść interpretacji wydanej przez Izbę Skarbową w Gdańsku z dnia 14 września 2005 r. Znak; BI/4117-0037/05, postanowienia Naczelnika Drugiego Urząd Skarbowy w Gliwicach z dnia 3 czerwca 2005 r. Znak: IPD3/415-35/05, Znak: PBB1/423-949/05 oraz postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Dębicy z dnia 5 grudnia 2005 r., Znak: PO 1415/37/05.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisana w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90).

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Niemcami.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca pozostaje osobą fizyczną posiadającą podwójne obywatelstwo Polskie i Republiki Federalnej Niemiec. Do dnia 24.06.2016 r. Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadził działalność gospodarczą także na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Od zakończenia prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca zamieszkiwał na stałe na terenie Republiki Federalnej Niemiec gdzie koncentrowały się jego interesy życiowe i gospodarcze.

Wnioskodawca w okresie od zakończenia prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce do dnia złożenia niniejszego wniosku nie uzyskiwał dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Ze względu na planowaną zmianę w zakresie koncentracji interesów życiowych Wnioskodawcy, ten ostatni jako wspólnik spółki osobowej zamierza ponownie rozpocząć działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również podjąć na jej terenie zatrudnienie w ramach stosunku pracy. Jednocześnie Wnioskodawca zamierza ograniczyć swoją aktywność w zakresie dochodów uzyskiwanych na terenie Republiki Federalnej Niemiec wyłącznie do zakresu wynikającego z udziału w zyskach wzmiankowanej wyżej osoby prawnej w zarządzaniu której Wnioskodawca nie uczestniczyłby. Tym samym cała bezpośrednia aktywność gospodarcza Wnioskodawcy koncentrowałaby się na działalności prowadzonej w Polsce przez spółkę osobową z siedzibą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, na gruncie której to działalności, Wnioskodawca pozostawałby podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych osiągającego w ramach tej regulacji prawnej dochody z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Dochody, o których mowa, Wnioskodawca uzyskiwałby zamieszkując na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wnioskodawca nie może określić jednoznacznie czy jego pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej będzie w roku podatkowym trwać dłużej niż 183 dni. Najbliższa rodzina Wnioskodawcy przebywać będzie na terytorium Niemiec. Wnioskodawca zamierza pozostać na terytorium Polski na zasadach stałego pobytu.

Biorąc pod uwagę fakt, że Wnioskodawca wskazał, iż dla celów podatkowych jego miejscem zamieszkania będzie terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz że zamierza uczynić z Polski centrum interesów życiowych, w szczególności gospodarczych, a także uwzględniając zapisy Umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, stwierdzić należy, że od momentu przyjazdu do Polski oraz przeniesienia ośrodka interesów życiowych, Wnioskodawca w tym okresie będzie posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Z Polski zamierza uczynić ośrodek swoich interesów życiowych w szczególności gospodarczych, tu zamierza wykonywać pracę zarobkową, nabyć nieruchomość oraz zaciągać zobowiązania, w tym o charakterze finansowym w zakresie związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą, nabyć prawo własności udziałów lub akcji w spółce kapitałowej na terytorium Polski.

Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny stwierdzić należy, że z chwilą przeniesienia centrum interesów życiowych Wnioskodawcy do Polski, będzie On podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Do wniosku z dnia 31 października 2017 r. (data wpływu 15 stycznia 2018 r.) o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego wniesiono w dniu 9 stycznia 2018 r. opłatę w wysokości 103,54 zł. Jednocześnie zaznaczono, że wniosek dotyczy jednego zdarzenia przyszłego, a jako wysokość opłaty w polu 70 i części F formularza ORD-IN wskazano 40 zł. Tym samym kwota 63,54 zł, zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej, zostanie zwrócona na wskazany przez Stronę we wniosku adres zamieszkania.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin