Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.30.2018.3.AMN
z 28 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2018 r. (data wpływu 18 stycznia 2018 r.), uzupełnionym w dniach: 16 lutego i 7 marca 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika dotyczących wydatków związanych z polisą ubezpieczeniową dla pracowników w części:

• kosztów leczenia za granicą – jest prawidłowe,
• w pozostałej części – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 9 lutego 2018 r. znak 0112-KDIL3-1.4011.30. 2018.1.AMN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 12 lutego 2018 r., a w dniu 16 lutego 2018 r. wniosek uzupełniono.

Ponadto pismem z dnia 26 lutego 2018 r. znak 0112-KDIL3-1.4011.30.2018.2.AMN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy, z uwagi na podpisanie ww. uzupełnienia przez osobę nieupoważnioną do reprezentowania Wnioskodawcy, wezwano Zainteresowanego do uzupełnienia wniosku o oryginał lub poświadczony odpis pełnomocnictwa bądź innego dokumentu, z którego wynikałoby prawo osoby podpisanej do reprezentowania Wnioskodawcy w sprawie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej - w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 28 lutego 2018 r., wniosek uzupełniono w dniu 7 marca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zatrudnia kierowców, którzy odbywają podróże na terenie kraju oraz w transporcie międzynarodowym. W związku z tym Spółka zawarła umowę ubezpieczenia dla pracowników odbywających podróże zagraniczne. Polisa ubezpieczeniowa swoim zakresem obejmuje koszty leczenia i assistance oraz NNW (śmierć, trwały uszczerbek na zdrowiu). Polisa została zawarta z góry na cały rok kalendarzowy ze względu na specyfikę pracy kierowców i obejmuje pełny rok kalendarzowy. Spółka nie jest w stanie określić ilości dni, które pracownicy spędzą za granicami kraju. Polisa zawiera tylko dokładną liczbę osób, które mają zostać objęte ubezpieczeniem. Osoby zatrudniane w ciągu roku kalendarzowego są dopisywane do ubezpieczenia od dnia podjęcia zatrudnienia do końca roku kalendarzowego. Spółka nie dokonuje rozliczenia polisy tzw. osobodni, polisa ma charakter ryczałtowy (stała stawka roczna).

Pracownicy otrzymują od pracodawcy karty, na których wskazany jest ubezpieczyciel, numer polisy oraz telefon, pod którym należy zgłaszać zdarzenia. Karta nie zawiera danych osobowych kierowców. W razie wystąpienia zdarzenia uprawniającego do wypłaty pracownicy przedstawiają dokumentację medyczną oraz faktury za leczenie ubezpieczycielowi. Ubezpieczyciel w zależności od sposobu rozliczenia płatności za wykonane usługi medyczne dokonuje zwrotu poniesionych kosztów bezpośrednio ubezpieczonemu lub rozlicza się z placówką medyczną, która wykonała określone usługi związane z leczeniem.

Polisa ma na celu zabezpieczenie nieprzewidzianych co do wysokości wydatków związanych z bezpośrednimi i pośrednimi skutkami wypadków przy pracy, którym ulegnie pracownik, a które to wydatki musiałyby być zwrócone lub wypłacone przez Spółkę.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że pracodawca wysyłający pracownika w podróż służbową jest zobowiązany pokryć wydatki poniesione przez pracownika w czasie tej podróży. Z tytułu podróży służbowej zarówno krajowej, jak i zagranicznej odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

• diety;
• zwrot kosztów: przejazdów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej, noclegów, innych niezbędnych udokumentowanych wydatków określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
  
  

Pracownikom odbywającym zagraniczną podróż służbową przysługuje ponadto zwrot niezbędnych kosztów leczenia za granicą. Dotyczy to sytuacji, gdy choroba pracownika powstała podczas podróży zagranicznej i musiał on skorzystać z leczenia za granicą. W przypadku podróży służbowej pracownika do kraju UE może się okazać, że nie wszystkie wydatki związane z chorobą pracownika w czasie podróży zostaną pokryte z ubezpieczenia zdrowotnego. Natomiast wydatki na leczenie pracownika w podróży służbowej do kraju spoza UE, gdzie nie obowiązuje karta EKUZ, w pełni spoczywają na pracodawcy. Jeśli pracownik zachoruje w zagranicznej podróży służbowej, to może się okazać, że pracodawca będzie musiał ponieść z tego tytułu niemałe wydatki. Stąd pracodawca zdecydował się na wykupienie pracownikom na czas podróży służbowej polisy ubezpieczeniowej. Jest to polisa otwarta, w ramach której pracownicy spółki udający się w podróż służbową są objęci ubezpieczeniem na wypadek choroby, assistance, NNW. Nie jest to polisa imienna, nie wymaga wcześniejszego załatwiania formalności związanych z polisą imienną. Umowa ubezpieczenia przewiduje objęcie określonej liczby ubezpieczonych przez rok kalendarzowy. Wykupując polisę ubezpieczeniową pracodawca chroni się w ten sposób od nieprzewidzianych, wysokich wydatków. Wykupując ubezpieczenie pracodawca nie kieruje się chęcią zapewnienia korzyści swojemu pracownikowi, lecz potrzebą uniknięcia ewentualnych. nieprzewidywalnych co do wysokości i następstw w zakresie wykonywania delegacji służbowych - wydatków.

Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy, pracodawca zobowiązany jest do pokrycia kosztów związanych z podróżą służbową pracownika, który wykonuje na jego polecenie zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. A zatem pracodawca, który wysyła pracownika w podróż służbową ma obowiązek pokryć koszty tej podróży, tym samym może zaliczyć poniesione wydatki do tzw. kosztów pracowniczych. Dotyczy to także zwrotu udokumentowanych kosztów leczenia pracownikowi z tytułu choroby w trakcie podróży służbowej. Wydatki te stanowią koszty pośrednio związane z uzyskaniem przychodów przez Spółkę, więc może je zaliczyć do kosztów podatkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy poniesione przez Spółkę wydatki na zakup polisy ubezpieczeniowej dla pracowników odbywających zagraniczne podróże służbowe stanowią przychód ze stosunku pracy i czy na Spółce ciąży obowiązek obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na zakup polisy ubezpieczeniowej dla pracowników odbywających zagraniczne podróże służbowe nie skutkują powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy. Wyjazd służbowy za granicę nie jest dobrowolny, lecz stanowi obowiązek wynikający z zawartej umowy o pracę. Pracodawca chcąc zabezpieczyć swoje interesy wykupuje polisę ubezpieczeniową, co stanowi przymusowe świadczenie dla pracownika. Przychód nie powstaje po stronie pracownika, ponieważ świadczenie nie jest zapewniane za jego zgodą, ma za zadanie chronić interesy Spółki. W sytuacji, gdyby podczas podróży zagranicznej pracownik doznał jakiegokolwiek wypadku, pomimo braku ubezpieczenia posiada roszczenie do pracodawcy o zwrot kosztów leczenia oraz innych uzasadnionych wydatków. W tej sytuacji należy stwierdzić, że ubezpieczeni pracownicy nie otrzymują korzyści majątkowych, jedynie zwrot poniesionych wydatków na leczenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązków płatnika dotyczących wydatków związanych z polisą ubezpieczeniową dla pracowników w części:

• kosztów leczenia za granicą jest prawidłowe,
• w pozostałej części jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Jak stanowi natomiast art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Z informacji zawartych we wniosku oraz jego uzupełnieniu wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę ubezpieczenia dla pracowników odbywających podróże zagraniczne. Polisa ubezpieczeniowa swoim zakresem obejmuje koszty leczenia i assistance oraz NNW (śmierć, trwały uszczerbek na zdrowiu). W razie wystąpienia zdarzenia uprawniającego do wypłaty pracownicy przedstawiają dokumentację medyczną oraz faktury za leczenie ubezpieczycielowi. Ubezpieczyciel w zależności od sposobu rozliczenia płatności za wykonane usługi medyczne dokonuje zwrotu poniesionych kosztów bezpośrednio ubezpieczonemu lub rozlicza się z placówką medyczną, która wykonała określone usługi związane z leczeniem. Polisa ma na celu zabezpieczenie nieprzewidzianych co do wysokości wydatków związanych z bezpośrednimi i pośrednimi skutkami wypadków przy pracy, którym ulegnie pracownik, a które to wydatki musiałyby być zwrócone lub wypłacone przez Spółkę. Pracodawca wysyłający pracownika w podróż służbową jest zobowiązany pokryć wydatki poniesione przez pracownika w czasie tej podróży. Z tytułu podróży służbowej zarówno krajowej, jak i zagranicznej odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują: diety, zwrot kosztów: przejazdów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej, noclegów, innych niezbędnych udokumentowanych wydatków określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. Pracownikom odbywającym zagraniczną podróż służbową przysługuje ponadto zwrot niezbędnych kosztów leczenia za granicą. Dotyczy to sytuacji, gdy choroba pracownika powstała podczas podróży zagranicznej i musiał on skorzystać z leczenia za granicą. Jeśli pracownik zachoruje w zagranicznej podróży służbowej, to może się okazać, że pracodawca będzie musiał ponieść z tego tytułu niemałe wydatki. Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy, pracodawca zobowiązany jest do pokrycia kosztów związanych z podróżą służbową pracownika, który wykonuje na jego polecenie zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. A zatem pracodawca, który wysyła pracownika w podróż służbową ma obowiązek pokryć koszty tej podróży, tym samym może zaliczyć poniesione wydatki do tzw. kosztów pracowniczych. Dotyczy to także zwrotu udokumentowanych kosztów leczenia pracownikowi z tytułu choroby w trakcie podróży służbowej.

W myśl art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 108, z późn. zm.), pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167), z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Stosownie do treści § 19 ust. 1 ww. rozporządzenia, w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą.

Na podstawie § 19 ust. 2 cytowanego rozporządzenia, zwrot kosztów, o których mowa w ust. 1, następuje ze środków pracodawcy, z wyjątkiem świadczeń gwarantowanych udzielonych zgodnie z przepisami o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej, o których mowa w art. 5 pkt 32 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.).

Zgodnie z § 19 ust. 3 ww. rozporządzenia, nie podlegają zwrotowi koszty zakupu leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i kosmetycznych oraz koszty nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych lub okularów.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że Wnioskodawca finansując ubezpieczenie, którego celem jest zabezpieczenie przed ewentualnymi wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą, w istocie zabezpiecza siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia pracownika poniesionych podczas podróży za granicą, do czego obliguje go – w przypadku pracowników – powołany wyżej § 19 rozporządzenia w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Poniesienie kosztu ubezpieczenia w tym zakresie jest zatem dokonywane w interesie pracodawcy.

Dlatego też, wartość zapłaconej z tego tytułu składki ubezpieczeniowej przez Wnioskodawcę nie stanowi przychodu pracownika, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast Wnioskodawca wysyłający pracownika w podróż służbową poza granice kraju nie ma obowiązku ponoszenia wydatków bądź refundacji wydatków w przypadku wystąpienia pozostałych zdarzeń objętych ubezpieczeniem. Przy tym, sytuacja, w której składka opłacana jest przez inną osobę niż ta, w której interesie zawierana jest umowa ubezpieczenia powoduje powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa, jest ona bowiem odstępstwem od ogólnej zasady pokrywania kosztów ubezpieczenia przez podmiot, którego interesów umowa dotyczy.

Tym samym, nie sposób uznać, że w interesie Wnioskodawcy następuje poniesienie wydatków tytułem ubezpieczenia pracowników obejmującego swoim zakresem zapewnienie assistance czy ubezpieczenia ich od następstw nieszczęśliwych wypadków.

Mając zatem na uwadze powyższe, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę tytułem ubezpieczenia w pozostałym zakresie niż dotyczący zdarzeń wskazanych w § 19 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, mają na celu ochronę interesów pracowników. Nie powodują uszczuplenia ich majątku, do którego musiałoby dojść, gdyby nie sfinansowanie ww. wydatków przez Wnioskodawcę, a więc stanowią dla nich przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy.

W konsekwencji, w tym zakresie Wnioskodawca realizuje na rzecz pracowników nieodpłatne świadczenie w rozumieniu powołanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym powstaje również przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Reasumując, w związku z ubezpieczeniem pracownika w zagranicznej podróży służbowej, jedynie równowartość składek zapłaconych przez Wnioskodawcę tytułem sfinansowania ubezpieczenia obejmującego niezbędne koszty leczenia pracownika za granicą, do których zwrotu byłby zobligowany Wnioskodawca stosownie do § 19 ww. rozporządzenia w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej nie stanowi dla pracownika przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast równowartość składek z tytułu wykupu przez Wnioskodawcę dla pracownika ubezpieczenia w pozostałym zakresie, tj. zapewnienia assistance oraz ubezpieczenia ich od następstw nieszczęśliwych wypadków, stanowi przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wartość tych składek opłaconych za pracownika, Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do przychodów pracownika oraz obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.