Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.5.2018.2.MW
z 28 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2017 r. (data wpływu 2 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania za pomocą faktury VAT czynności udzielania pomocy prawnej z urzędu (pytanie nr 1 wniosku) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie m.in. opodatkowania i dokumentowania za pomocą faktury VAT czynności udzielania pomocy prawnej z urzędu (pytanie nr 1 wniosku).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest radcą prawnym i jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę w Urzędzie. Nie prowadzi i wcześniej nie prowadziła działalności gospodarczej. We wrześniu 2017 r. została ustanowiona pełnomocnikiem z urzędu dla M w sprawie o ogłoszenie upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej toczącej się przed Sądem Rejonowym. Jest to jedyna do tej pory sprawa, w której Wnioskodawczyni została ustanowiona pełnomocnikiem z urzędu. Postanowieniem z dn. 7 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy zasądził na rzecz Wnioskodawczyni od Skarbu Państwa za udzieloną pomoc prawną z urzędu, kwotę 1 800,00. plus podatek VAT.

W uzasadnieniu ww. postanowienia Sąd powołał się na § 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 1715) w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.

Zgodnie z tym przepisem opłatę tą ustała się w wysokości określonej w rozdziałach 2-4 rozporządzenia, przy czym nie może ona przekraczać wartości przedmiotu sprawy. Zgodnie z § 4 ust. 3 opłatę podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług. Przepis ten obliguje Sąd do orzekania o kosztach zastępstwa procesowego z urzędu łącznie z kwotą podatku VAT bez względu na to, czy pełnomocnik prowadzi działalność gospodarczą czy nie.

Wnioskodawczyni postanowiła nie występować do Sądu z wnioskiem o wypłatę zasądzonego wynagrodzenia, zanim nie uzyska odpowiedzi na niniejszą interpretację podatkową, gdyż ma wątpliwości czy: jest zobowiązana do wystawienia faktury VAT i zapłaty podatku VAT od zasądzonych na jej rzecz przez Sąd kosztów zastępstwa procesowego z urzędu w sytuacji gdy Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, uzyskuje dochody wyłącznie w oparciu o umowę o pracę, a pomoc prawną z urzędu będzie świadczyć sporadycznie i bez zamiaru jej wykonywania w sposób częstotliwy.

Zdaniem Wnioskodawczyni odpowiedź na powyższe pytanie powinna być przecząca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy radca prawny jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT i zapłaty podatku VAT od zasądzonych na jego rzecz przez Sąd kosztów zastępstwa procesowego z urzędu w sytuacji, gdy radca prawny nie prowadzi działalności gospodarczej, uzyskuje dochody wyłącznie w oparciu o umowę o pracę, a pomoc prawną z urzędu będzie świadczyć sporadycznie i bez zamiaru jej wykonywania w sposób częstotliwy? (pytanie nr 1 wniosku).

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z ustawą o radcach prawnych, radca prawny może wykonywać zawód w innej formie niż prowadząc działalność gospodarczą (art. 8 ust. 1 z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65), np. na podstawie umowy o pracę, tak jak w przypadku Wnioskodawczyni. Jednak obowiązkiem Wnioskodawczyni wynikającym z wykonywanego zawodu jest także prowadzenie spraw z urzędu (art. 21 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 117 Kpc). Sprawy te zdarzają się bardzo rzadko. Sprawa opisana w przedmiotowym stanie faktycznym jest pierwszą i jedyną sprawą, którą Wnioskodawczyni otrzymała do prowadzenia w ramach pomocy prawnej świadczonej z urzędu. W zakresie powierzonej jej z urzędu sprawy Wnioskodawczyni nie prowadziła działalności gospodarczej i nie zamierza jej podejmować - gdyż nie ma zamiaru świadczenia pomocy prawnej z urzędu w sposób częstotliwy. Sprawy z urzędu są zlecane Wnioskodawczyni przez Sąd sporadycznie i rzadko (przewidywalnie raz w roku lub rzadziej).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dn. 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Pojęcie działalności gospodarczej na potrzeby podatku od towarów i usług zdefiniowane zostało w art. 15 ust. 2 ustawy z dn. 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Obejmuje ona wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Zdaniem Wnioskodawczyni odpowiedź na pytanie pierwsze brzmi:

Z uwagi na to, że w zakresie powierzonej Wnioskodawczyni z urzędu sprawy nie prowadziła ona działalności gospodarczej o jakiej mowa w art. 15 ust. 1-2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, oraz z uwagi na to, że Wnioskodawczyni nie ma zamiaru świadczyć pomocy prawnej z urzędu w sposób częstotliwy, a głównym źródłem osiąganego przez Wnioskodawczynię dochodu jest umowa o pracę, to w związku z tym Wnioskodawczyni nie ma obowiązku wystawienia faktury VAT dla Sądu za zasądzone dla niej koszty zastępstwa procesowego z urzędu.

W zakresie powierzonej Wnioskodawczyni z urzędu sprawy Wnioskodawczyni może natomiast rozliczyć się z Sądem z tytułu zasądzonych dla niej kosztów zastępstwa procesowego, informując Sąd, że nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest płatnikiem VAT oraz wystawiając Sądowi zwykły rachunek na przyznaną jej kwotę wynagrodzenia w wysokości 1 800,00 zł netto - nie doliczając podatku VAT. Na Sądzie natomiast spoczywają tylko obowiązki płatnika, określone w art. 41 ust. 1 oraz w art. 42 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jako, że Wnioskodawczyni nie jest płatnikiem VAT to nie ma obowiązku naliczać i odprowadzać tego podatku do Urzędu Skarbowego, nie ma również z tego tytułu żadnych obowiązków sprawozdawczych w postaci składania deklaracji miesięcznych/kwartalnych/rocznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 13 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Z powołanego przepisu art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychody osób, którym sąd zlecił na podstawie właściwych przepisów wykonanie określonych czynności, uważa się za przychody z działalności wykonywanej osobiście.

Warunkiem uznania, że czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie warunków określonych w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy.

Stosownie bowiem do postanowień art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Zatem, oceniając skutki podatkowe na płaszczyźnie podatku od towarów i usług warunkiem uznania, że czynności te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest kumulatywne spełnienie warunków art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy.

Stosownie do przepisu art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1870, z późn. zm.) radcowie prawni i aplikanci radcowscy podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej za postępowanie sprzeczne z prawem, zasadami etyki lub godnością zawodu bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych.

Radcowie prawni podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej również za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia, o którym mowa w art. 22⁷ ust. 1, zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 22⁸ (art. 64 ust. 1a ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych).

Z powyższego wynika, że radca prawny odpowiada sam za wykonywane przez siebie czynności, niezależnie od tego, kto go zobowiązał do ich podejmowania, a na wypadek ewentualnych roszczeń odszkodowawczych szkoda pokrywana jest z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy świadczeniu pomocy prawnej, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych czy występowaniu przed sądami i urzędami.

Natomiast sądy sprawując wymiar sprawiedliwości dążą również do zapewnienia stronom procesu ich praw, tj. m. in. prawa do obrony, z uwagi na to, że każdy ma prawo do bezstronnego i sprawiedliwego procesu. W tym układzie rolą radcy prawnego jest rzetelna obrona klienta, zgodnie z zasadami etyki wykonywanego zawodu. Obowiązkowi podatkowemu podlegają usługi wykonywane pod nadzorem, a także na ryzyko i odpowiedzialność zleceniodawcy, świadczone w ramach szczególnej podległości osoby, która je wykonywała.

W sytuacji ustanowienia obrońcy z urzędu lub pełnomocnika brak jest tak daleko idącej ingerencji sądu, by można mówić o przyjęciu przez niego odpowiedzialności za działania obrońcy. Wnioskować z powyższego można, że również warunki wykonywania czynności w ramach świadczenia pomocy prawnej z urzędu określone są w ustawie, bowiem zdeterminowane są funkcją pełnioną przez radców prawnych.

W tym miejscu stwierdzić należy ponadto, że na podstawie art. 8 ust. 1 ww. ustawy o radcach prawnych, radca prawny wykonuje zawód w ramach stosunku pracy, na podstawie umowy cywilnoprawnej, w kancelarii radcy prawnego oraz w spółce:

1. cywilnej lub jawnej, w której wspólnikami są radcowie prawni, adwokaci, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1874);
2. partnerskiej, w której partnerami są radcowie prawni, adwokaci, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej;
3. komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, w której komplementariuszami są radcowie prawni, adwokaci, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Zgodnie z art. 22³ ust. 1 i ust. 2 ustawy o radcach prawnych, koszty pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu ponosi Skarb Państwa albo jednostka samorządu terytorialnego, jeżeli przepis szczególny tak stanowi. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Radców Prawnych, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady ponoszenia kosztów, o których mowa w ust. 1, z uwzględnieniem sposobu ustalania tych kosztów, wydatków stanowiących podstawę ich ustalania oraz maksymalnej wysokości opłat za udzieloną pomoc.

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz. 1715, z późn. zm.), rozporządzenie to określa szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – przepis § 1.

Z powyższych przepisów wynika, że ich zakres podmiotowy odnosi się do wykonującego zawód radcy prawnego bez względu na sposób wykonywania zawodu. W przypadku zastępstwa procesowego z urzędu nie ma zatem znaczenia fakt, czy radca prawny wykonuje zawód w kancelarii radcowskiej, zespole radcowskim - czy jest wspólnikiem np.: spółki cywilnej, jawnej, czy komandytowej czy też będąc zatrudnionym w oparciu o umowę o pracę, gdyż to on osobiście świadczy pomoc prawną z urzędu.

Zatem z analizy przytoczonych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, iż pomocy prawnej z urzędu, na zlecenie sądu, udziela osobiście radca prawny.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest radcą prawnym i jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę w Urzędzie. Nie prowadzi i wcześniej nie prowadziła działalności gospodarczej. We wrześniu 2017 r. została ustanowiona pełnomocnikiem z urzędu dla M w sprawie o ogłoszenie upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej toczącej się przed Sądem Rejonowym. Jest to jedyna do tej pory sprawa, w której Wnioskodawczyni została ustanowiona pełnomocnikiem z urzędu. Postanowieniem z dn. 7 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy zasądził na rzecz Wnioskodawczyni od Skarbu Państwa za udzieloną pomoc prawną z urzędu, kwotę 1 800,00 plus podatek VAT. W uzasadnieniu ww. postanowienia Sąd powołał się na § 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.

Wnioskodawczyni ma wątpliwości, czy radca prawny jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT i zapłaty podatku VAT od zasądzonych na jego rzecz przez Sąd kosztów zastępstwa procesowego z urzędu w sytuacji, gdy radca prawny nie prowadzi działalności gospodarczej, uzyskuje dochody wyłącznie w oparciu o umowę o pracę, a pomoc prawną z urzędu będzie świadczyć sporadycznie i bez zamiaru jej wykonywania w sposób częstotliwy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa tut. organ stwierdza, że w przedmiotowej sprawie należy odróżnić skutki podatkowe wynikające z faktu uzyskiwania przychodów z działalności wykonywanej osobiście w związku z podjętymi aktami władczymi o ustanowieniu z urzędu pełnomocnika, od faktu uzyskiwania przychodów z tytułu zatrudnienia w Urzędzie.

Prawidłowe zdefiniowanie przychodów ma znaczenie dla ustalenia właściwych następstw podatkowych na gruncie podatku od towarów i usług. Reasumując, pomimo wykonywania zawodu rady prawnego przez Wnioskodawczynię poprzez zatrudnienie w Urzędzie, usługi polegające na zastępstwie procesowym z urzędu, stanowią samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą w rozumieniu ww. przepisów, bowiem nie jest możliwe przy reprezentowaniu podmiotu przed sądem przeniesienie odpowiedzialności na zleceniodawcę.

Świadczenie przez radcę prawnego usług przypisanych temu zawodowi wpisuje się zatem w działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

W myśl art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników świadczących usługi prawnicze.

Ponieważ Wnioskodawczyni świadczy usługi prawnicze polegające na świadczeniu pomocy prawnej z urzędu, zwolnienie, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że świadczenie pomocy prawnej z urzędu przez Wnioskodawczynię, stanowi działalność wykonywaną osobiście i jest ona z tytułu wykonywania tej działalności podatnikiem podatku od towarów i usług w myśl wyżej powołanego art. 15 ustawy o VAT. Tym samym radca prawny ma obowiązek wystawienia faktury VAT oraz zapłaty podatku z tytułu zasądzonych na jego rzecz przez Sąd kosztów zastępstwa procesowego z urzędu.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone w wydanej interpretacji.

Zauważa się również, iż organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawczyni ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Dodatkowo tut. organ wskazuje, że w zakresie ustalenia czy Wnioskodawczyni jest zobowiązana dokonywać rozliczeń miesięcznych czy kwartalnych z Urzędem Skarbowym (pytanie nr 2 wniosku) w dniu 28 marca 2018 r. zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie znak: 0112-KDIL1-1.4012.192.2018.1.MW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.