2018.04.03 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.35.2018.2.NK
z 3 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2018 r. (data wpływu 19 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 marca 2018 r. (data wpływu 14 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji użyczenia instalacji wodno-sanitarnej na rzecz Spółki za czynność niepodlegającą opodatkowaniu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji użyczenia instalacji wodno-sanitarnej na rzecz Spółki za czynność niepodlegającą opodatkowaniu. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 7 marca 2018 r. (data wpływu 14 marca 2018 r.) o informacje doprecyzowujące opisane zdarzenie przyszłe.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina wybudowała z własnych środków oraz częściowo ze środków pozyskanych z innych źródeł (tj. ze środków będących w dyspozycji Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska oraz środków UE w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich) instalację wodno-sanitarną. Właścicielem wskazanej instalacji jest Gmina. Odpisy amortyzacyjne od instalacji dokonuje Gmina.

Rozliczenia z tytułu dostarczania wody i odbioru ścieków wyglądają w sposób następujący:

w stosunku do niektórych osób/jednostek faktury za zużycie i odbiór wystawia, na ich rzecz Zakład Wodociągów i Kanalizacji Spółka z o.o. świadczący usługi we wskazanym zakresie;
w pozostałym zakresie faktury za dostarczanie wody i odbiór ścieków wystawia wskazana Spółka z o.o., która opłatami z tego tytułu obciąża Zakład Usług Komunalnych, będący samorządowym zakładem budżetowym Gminy. Zakład Usług Komunalnych za dostarczenie wody i odbiór ścieków pobiera wstępne płatności od osób/jednostek, a po otrzymaniu faktury z Zakładu Wodociągów i Kanalizacji Spółka z o.o. rozlicza rzeczywiste zużycie wody i odprowadzenie ścieków od poszczególnych osób/jednostek danego budynku.

W oparciu o umowę użyczenia Gmina zamierza wskazanemu Zakładowi Wodociągów i Kanalizacji Spółka z o.o. zezwolić na bezpłatne używanie instalacji wodno-sanitarnej. Właścicielem instalacji wodno-sanitarnej w dalszym ciągu będzie Gmina. Gmina posiada udziały we wskazanej Spółce. Dotychczas pomiędzy Gminą a Spółką nie była zawierana żadna umowa przekazująca wskazaną instalację we władanie zależne (np. dzierżawa, najem), z tytułu której Gmina otrzymywałaby od Spółki, czy też innego podmiotu, wynagrodzenie za korzystanie ze wskazanej instalacji.

Ponadto z pisma z dnia 7 marca 2018 r. – stanowiącego uzupełnienie do wniosku – wynika, że:

Ad. 1

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (ORD-IN) z dnia 17 stycznia 2018 r., złożonym przez Gminę, został wskazany sposób rozliczeń z tytułu dostarczania wody i odbioru ścieków. Zgodnie z tymi informacjami rozliczenia z tytułu dostarczania wody i odbioru ścieków wyglądają obecnie w sposób następujący:

w stosunku do niektórych osób/jednostek faktury za zużycie i odbiór wystawia na ich rzecz Zakład Wodociągów i Kanalizacji Spółka z o.o. świadczący usługi we wskazanym zakresie;
w pozostałym zakresie faktury za dostarczanie wody i odbiór ścieków wystawia wskazana Spółka z o.o., która opłatami z tego tytułu obciąża Zakład Usług Komunalnych, będący samorządowym zakładem budżetowym Gminy. Zakład Usług Komunalnych za dostarczenie wody i odbiór ścieków pobiera wstępne płatności od osób/jednostek, a po otrzymaniu faktury z Zakładu Wodociągów i Kanalizacji Spółka z o.o. rozlicza rzeczywiste zużycie wody i odprowadzanie ścieków od poszczególnych osób/jednostek danego budynku.

Ad. 2 i 3

Zgodnie z odpowiedzią udzieloną Gminie przez Spółkę, Zakład Wodociągów i Kanalizacji Spółka z o.o. jest spółką prawa handlowego w 100% z udziałem pięciu gmin. Jej zadaniem jest prowadzenie działalności komunalnej w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków. Ani ustawa z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 2017 r., poz. 827) ani ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2017 r., poz. 236) ani też Kodeks Spółek Handlowych nie zawierają definicji spółki komunalnej. Natomiast w art. 1 ust. 1 ustawy o gospodarce komunalnej zawarta jest definicja gospodarki komunalnej, którą Zakład Wodociągów i Kanalizacji Spółka z o.o. realizuje w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z zamierzonym zezwoleniem Gminy na bezpłatne używanie instalacji wodno-sanitarnej przez Zakład Wodociągów i Kanalizacji Spółka z o.o. (w oparciu o umowę użyczenia) powstanie po stronie Gminy obowiązek zapłaty podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na względzie informacje wskazane powyżej, nie powstanie po stronie Gminy obowiązek zapłaty podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Podkreślenia wymaga, że na gruncie podatku od towarów i usług dana czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady. Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów i tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlega opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 oraz – w przypadku świadczenia usług – w art. 8 ust. 2 ustawy.

W świetle art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z powyższego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia – w całości lub w części – podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów (warunki te muszą być spełnione łącznie),
w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują.

Wypełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 ustawy jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy zatem stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością.

Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy zauważyć, że nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w świetle art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) – tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1875, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy, w szczególności zadania własne obejmują sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz.

Na podstawie art. 9 ust. 1 powołanej ustawy, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Stosownie do art. 9 ust. 2 tej ustawy, gmina oraz inna gminna osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakterze użyteczności publicznej wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie.

Podkreślić przy tym należy, że spółka prawa handlowego nie jest jednostką organizacyjną gminy, posiada odrębną od gminy osobowość prawną, zatem jest na gruncie m.in. przepisów ustawy o podatku od towarów i usług traktowana jako odrębny od gminy podmiot (podatnik).

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Gmina wybudowała z własnych środków oraz częściowo ze środków pozyskanych z innych źródeł (tj. ze środków będących w dyspozycji Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska oraz środków UE w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich) instalację wodno-sanitarną. Właścicielem wskazanej instalacji jest Gmina. Odpisy amortyzacyjne od instalacji dokonuje Gmina. Rozliczenia z tytułu dostarczania wody i odbioru ścieków wyglądają w sposób następujący:

w stosunku do niektórych osób/jednostek faktury za zużycie i odbiór wystawia, na ich rzecz Zakład Wodociągów i Kanalizacji Spółka z o.o. świadczący usługi we wskazanym zakresie;
w pozostałym zakresie faktury za dostarczanie wody i odbiór ścieków wystawia wskazana Spółka z o.o., która opłatami z tego tytułu obciąża Zakład Usług Komunalnych, będący samorządowym zakładem budżetowym Gminy. Zakład Usług Komunalnych za dostarczenie wody i odbiór ścieków pobiera wstępne płatności od osób/jednostek, a po otrzymaniu faktury z Zakładu Wodociągów i Kanalizacji Spółka z o.o. rozlicza rzeczywiste zużycie wody i odprowadzenie ścieków od poszczególnych osób/jednostek danego budynku.

Wybudowanie przedmiotowej instalacji miało miejsce jeszcze w okresie, gdy Gmina była odrębnym podatnikiem podatku VAT od swoich jednostek podległych (podlegających obecnie centralizacji rozliczeń z tyt. VAT), w tym odrębnym podatnikiem od Zakładu Usług Komunalnych. Wówczas w momencie wybudowania instalacji Gmina (jako odrębny podatnik podatku VAT) nie prowadziła ani nie pośredniczyła w sprzedaży wody i odbiorze ścieków, bądź też nie wykonywała innych czynności, które – w ocenie Gminy – umożliwiałyby obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tyt. wskazanej budowy. Mając na względzie powyższe fakty wydaje się, że Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu budowy instalacji wodno-sanitarnej. Zgodnie z odpowiedzią udzieloną Gminie przez Spółkę, Zakład Wodociągów i Kanalizacji Spółka z o.o. jest spółką prawa handlowego w 100% z udziałem pięciu gmin. Jej zadaniem jest prowadzenie działalności komunalnej w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków. Ani ustawa z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 2017 r., poz. 827) ani ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2017 r., poz. 236) ani też Kodeks Spółek Handlowych nie zawierają definicji spółki komunalnej. Natomiast w art. 1 ust. 1 ustawy o gospodarce komunalnej zawarta jest definicja gospodarki komunalnej, którą Zakład Wodociągów i Kanalizacji Spółka z o.o. realizuje w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy w związku z zamierzonym zezwoleniem Gminy na bezpłatne używanie instalacji wodno-sanitarnej przez Zakład Wodociągów i Kanalizacji Spółka z o.o. (w oparciu o umowę użyczenia) powstanie po stronie Gminy obowiązek zapłaty podatku VAT.

Wyjaśnić należy, że z czynnością opodatkowaną mamy do czynienia wtedy, gdy podlega ona opodatkowaniu na podstawie art. 5 ustawy oraz jest dokonywana przez podmiot działający w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Umowa użyczenia jest umową uregulowaną w art. 710-719 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017, poz. 459, z późn. zm.).

Przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy (art. 710 tej ustawy).

Istotnymi cechami tej umowy są zatem dwa elementy: oddanie rzeczy do używania na pewien czas i nieodpłatność.

Umowa użyczenia nie przenosi własności rzeczy. Oznacza to, że oddanie do bezpłatnego używania na podstawie umowy użyczenia jest nieodpłatnym świadczeniem usług.

W przedmiotowej sprawie – jak wskazał Wnioskodawca – w oparciu o umowę użyczenia zamierza Zakładowi Wodociągów i Kanalizacji Spółka z o.o., której zadaniem jest prowadzenie działalności komunalnej w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków, zezwolić na bezpłatne używanie instalacji wodno-sanitarnej. Zatem w ramach użyczenia instalacja wodno-sanitarna będzie oddana w bezpłatne używanie bez uzyskania jakiegokolwiek ekwiwalentu po stronie Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że nieodpłatne użyczenie instalacji wodno-sanitarnej Spółce celem realizacji zadań własnych Gminy w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków, nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu. W przedstawionych okolicznościach nieodpłatne użyczenie instalacji wodno-sanitarnej na rzecz Spółki stanowi użycie ich do celów działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Powyższe wynika z faktu, że zadania własne Wnioskodawcy obejmują m.in. sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych.

W konsekwencji więc nieodpłatne udostępnienie instalacji wodno-sanitarnej odbywa się do celów działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę, następuje niejako w ramach jego „przedsiębiorstwa”, którego celem jest realizacja zadań Gminy w zakresie zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków. Ponadto Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu budowy instalacji wodno-sanitarnej.

Zatem w opisanym kształcie sprawy nie zostały wypełnione przesłanki określone w art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy i opisana czynność nieodpłatnego użyczenia instalacji wodno-sanitarnej nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że w związku z zamierzonym zezwoleniem Gminy na bezpłatne używanie instalacji wodno-sanitarnej przez Zakład Wodociągów i Kanalizacji Spółka z o.o. (w oparciu o umowę użyczenia) nie powstanie po stronie Gminy obowiązek zapłaty podatku VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin