Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.42.2018.2.KT
z 3 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2018 r. (data wpływu 24 stycznia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 14 marca 2018 r. (data wpływu 16 marca 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 6 marca 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania na terytorium kraju czynności związanych z zakupem i sprzedażą towarów na rzecz podmiotów z państw trzecich oraz prawa do odliczenia podatku związanego z tymi dostawami - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2018 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania na terytorium kraju czynności związanych z zakupem i sprzedażą towarów na rzecz podmiotów z państw trzecich oraz prawa do odliczenia podatku związanego z tymi dostawami. Wniosek uzupełniony został pismem złożonym w dniu 14 marca 2018 r. (data wpływu 16 marca 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwania tut. Organu nr 0114-KDIP1-2.4012.42.2018.1.KT z dnia 6 marca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna i z tego tytułu posiada status czynnego podatnika podatku VAT, dokonał również rejestracji jako podatnik VAT UE. Prowadzoną działalność Wnioskodawca określa jako zbliżoną do prowadzenia sklepu internetowego, gdyż w działalności tej będzie wykorzystywał głównie Internet. Jest to tzw. dropshipping, polegający na dostawie do klienta końcowego bezpośrednio od producenta towaru.

Wnioskodawca zamierza dokonywać transakcji zakupu i sprzedaży towarów o zróżnicowanym asortymencie, będą to zamówienia detaliczne o niewielkiej wartości (maks. 100-200 USD). Schemat dokonywanych transakcji zakłada w pierwszej kolejności zdobycie klienta/ów (zebranie zamówień) na oferowany (konkretny) towar. Potencjalnych klientów (nabywców) Wnioskodawca zamierza poszukiwać wyłącznie w krajach takich jak Australia, Nowa Zelandia, USA, Kanada, Korea Południowa, Meksyk, Brazylia, Argentyna, zatem mających siedzibę na terytorium państwa trzeciego. Uznanie przez Wnioskodawcę za rzeczywiste zamówienie będzie wtedy, gdy nabywca dokona płatności (drogą elektroniczną) na konto Wnioskodawcy za zamówiony towar. Natomiast zakupu towaru, pod złożone przez nabywcę zamówienie, Wnioskodawca będzie dokonywał od podmiotów mających siedzibę również na terytorium państwa trzeciego, a mianowicie w Chinach, Singapurze, Hongkongu czy w USA. Wysyłki towaru do nabywcy będzie dokonywał bezpośrednio podmiot, od którego Wnioskodawca zakupił towar. Zatem w opisanym stanie faktycznym wysyłany do kraju trzeciego towar, jak i nabywany w kraju trzecim, w żadnym momencie nie będzie znajdował się na terytorium kraju czy też na terytorium Unii Europejskiej.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że jego kontrahenci, tj. producenci w Chinach, z którymi Wnioskodawca współpracuje, prowadzą działalność lub spółkę. Wszyscy nabywcy końcowi Wnioskodawcy, o których mowa we wniosku (klienci), są osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Wniosek dotyczy wyłącznie klientów, których adres wysyłki znajduje się poza terytorium Unii Europejskiej, tj. USA, Kanada, Australia, Nowa Zelandia, RPA, Korea Południowa, Meksyk, Brazylia, Argentyna.

W opisanych transakcjach formalnie najpierw następuje sprzedaż towaru do klientów, tj. Wnioskodawca otrzymuje od klientów pieniądze i zamówienie. Następnie Wnioskodawca zbiorczo przesyła zamówienia do producenta w Chinach, który wystawia mu fakturę. Po opłaceniu faktury, producent rozsyła produkty do poszczególnych klientów. Faktura na zakup towaru jest wystawiona na Wnioskodawcę i dokumenty sprzedaży do klientów również są wystawiane przez Wnioskodawcę.

Jak poinformował Wnioskodawca, schemat dokumentowy wygląda następująco: w momencie złożenia przez klienta zamówienia, generuje się dla niego potwierdzenie (dowód zakupu) w postaci rachunku generowanego przez system sklepowy, z którego korzysta Wnioskodawca. Wszyscy klienci płacą z góry za pośrednictwem serwisu PayPal, więc na wyciągu PayPal widać wszystkie wpłaty od kupujących. Każda transakcja jest dokumentowana osobno. Następnie, po przesłaniu zbiorczego zamówienia do producenta, przygotowuje on fakturę na firmę Wnioskodawcy, na podstawie której Wnioskodawca opłaca należność, zazwyczaj też przy użyciu systemu PayPal. Na jednej zbiorczej fakturze jest kilkadziesiąt sztuk towaru.

Wnioskodawca wskazał również, że opisywane czynności wykonywane są przez niego w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej w Polsce, jako polskiego podatnika VAT. Zakupy dokonane w Polsce (z polskim VAT-em) w związku z tą działalnością są bardzo ograniczone, w tej chwili jest to jedynie obsługa biura rachunkowego i kilka innych usług o niewielkiej wartości (kilkaset złotych).

Ponadto na pytanie Organu, czy poza opisaną we wniosku działalnością Wnioskodawca wykonuje lub będzie wykonywał na terytorium Polski czynności opodatkowane podatkiem VAT, Wnioskodawca wskazał, że na terenie Polski nie będzie wykonywać żadnej działalności. Wszystkie sprzedawane przez niego towary będą kupowane przez odbiorców poza terytorium Polski. Wnioskodawca nie będzie też świadczyć żadnych usług na terenie Polski.

Natomiast na wezwanie Organu o dokładne opisanie, na czym polega rola Wnioskodawcy w przedstawionych transakcjach, jakie konkretnie wykonuje czynności i na czyją rzecz oraz co stanowi wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu tych świadczeń - jeżeli Wnioskodawca wyłącznie pośredniczy w transakcjach dokonywanych pomiędzy producentem o nabywcą (tj. nie jest stroną transakcji kupna/sprzedaży) – Wnioskodawca stwierdził „nie dotyczy”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy działając jako podatnik podatku VAT Wnioskodawca jest zobowiązany przepisami ustawy o podatku od towarów i usług do opodatkowania zamierzonych transakcji sprzedaży i zakupu towarów podatkiem VAT, czy też do uznania, że do prowadzenia zamierzonej działalności nie mają zastosowania przepisy ustawy VAT?

Czy prowadząc taki rodzaj działalności Wnioskodawca ma prawo odliczać podatek naliczony, a w konsekwencji domagać się jego zwrotu, od wydatków poniesionych w kraju związanych z prowadzoną działalnością?

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie rozpoznaje na terytorium kraju WNT ani eksportu. Zamierzonemu przez Wnioskodawcę nabyciu towaru nie towarzyszy jego przemieszczenie do kraju, lecz dalsza odsprzedaż do kraju spoza Unii Europejskiej. Zamierzona przez Wnioskodawcę dostawa towarów ma miejsce na terytorium kraju trzeciego i jako taka nie podlega opodatkowaniu na terytorium kraju czy terytorium Unii Europejskiej.

W związku z tym, że zamierzone transakcje dokonywane przez Wnioskodawcę nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, obowiązek podatkowy z tytułu opisanych transakcji nie wystąpi.

Poza tym co do zasady sprzedaż towaru na rzecz podmiotu z jednego z państw nienależących do Unii Europejskiej może zostać uznana za eksport bezpośredni lub pośredni, w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Zaznaczyć jednak należy, że aby uznać daną czynność za eksport towarów, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce czynność określona w przepisach art. 7 ust. 1 pkt 1-4 ustawy;
  

• w konsekwencji tej czynności dochodzi do wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni);
  

• wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
  
  
  

Niespełnienie jakiejkolwiek z wymienionych przesłanek powoduje, że nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze stan faktyczny ma on prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych w kraju związanych z prowadzoną działalnością, nawet jeżeli transakcje sprzedaży nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4 ustawy), natomiast terytorium państwa trzeciego to terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2 ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…), towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W myśl art. 2 pkt 7 ustawy, przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej stanowi import towarów.

Z kolei eksport towarów to, zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy, dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
   
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

-jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Zatem co do zasady sprzedaż towaru na rzecz podmiotu z państwa nienależącego do Unii Europejskiej może zostać uznana za eksport w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy, jednak aby uznać daną czynność za eksport towarów, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce czynność określona w przepisach art. 7 ust. 1 pkt 1-4 ustawy,
  

• w konsekwencji tej czynności, dochodzi do wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),
  

• wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
  
  
  

Niespełnienie jakiejkolwiek z wymienionych przesłanek powoduje, że nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto należy wskazać, że - jak stanowi 9 ust. 1 ustawy - przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Terytorialny charakter podatku od towarów i usług oznacza, że opodatkowaniu podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane za wykonane na terytorium kraju. W tym wypadku określenie miejsca świadczenia (dostawy) determinuje miejsce opodatkowania. Miejsce świadczenia wskazuje jednocześnie państwo, w którym dana czynność winna zostać opodatkowana.

Określenie miejsca świadczenia (dostawy) jest szczególnie istotne w przypadku dostawy towarów, która odbywa się pomiędzy podmiotami z różnych państw. Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest ta dostawa.

W przepisach art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-4 ustawy uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

Jak wskazuje art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Z powołanych regulacji wynika, że miejscem opodatkowania dostawy towarów, co do zasady, jest miejsce (kraj), w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki. Na ustalenie miejsca dostawy nie ma przy tym wpływu siedziba dostawcy (podatnika) – istotne jest jedynie miejsce, gdzie towar jest przechowywany i z którego jest przewożony ostatecznie do nabywcy.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca, będący zarejestrowanym w Polsce czynnym podatnikiem VAT oraz VAT UE, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje, z wykorzystaniem sieci Internet, sprzedaży w formie tzw. dropshippingu, polegającego na dostawie towaru do klienta końcowego bezpośrednio od producenta. Schemat dokonywanych transakcji zakłada w pierwszej kolejności zebranie zamówień od klientów na konkretne towary i dokonanie przez nich płatności za zamówione towary na konto Wnioskodawcy. Nabywcami będą osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej zamieszkałe poza terytorium Unii Europejskiej, tj. w państwach trzecich. Następnie, w celu realizacji tych zamówień, Wnioskodawca dokona zakupu towarów od producentów - podmiotów prowadzących działalność gospodarczą i posiadających siedzibę również na terytorium państwa trzeciego. Towar będzie wysyłany do nabywcy w kraju trzecim bezpośrednio przez producenta, od którego Wnioskodawca zakupił towar. Tym samym, w opisanym stanie faktycznym towar nabywany w państwie trzecim i wysyłany na terytorium innego państwa trzeciego w żadnym momencie nie będzie znajdował się na terytorium kraju ani na terytorium Unii Europejskiej.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że opisane czynności wykonywane są przez niego w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej w Polsce, jako polskiego podatnika VAT. Wnioskodawca dokonuje w Polsce niewielkich zakupów związanych z tą działalnością (np. obsługa biura rachunkowego). Poza tym na terytorium Polski Wnioskodawca nie wykonuje innej działalności.

Z wniosku wynika, że w opisanym schemacie dostaw występują odrębne transakcje zakupu i sprzedaży towarów, tj. Wnioskodawca nabywa towar od producenta i sprzedaje ten towar klientowi. Producent wystawia fakturę sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy, a Wnioskodawca dokumentuje sprzedaż dokonaną przez niego na rzecz klientów. Jednocześnie towar wysyłany jest bezpośrednio od pierwszego sprzedawcy (producenta) do ostatecznego nabywcy (klienta Wnioskodawcy) w kraju trzecim.

Przedstawione okoliczności wskazują zatem, że występuje tu tzw. transakcja łańcuchowa, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia opodatkowania ww. transakcji na terytorium kraju, w szczególności czy Wnioskodawca powinien w Polsce rozpoznać wewnątrzwspólnotowe nabycie oraz eksport towarów.

Jak wskazał Wnioskodawca, towar sprzedawany jest przez producenta z siedzibą w państwie trzecim na rzecz Wnioskodawcy i odsprzedawany przez Wnioskodawcę do klienta z siedzibą (miejscem zamieszkania) w innym państwie trzecim. Wysyłka towaru realizowana jest bezpośrednio od producenta z terytorium państwa jego siedziby na adres nabywcy w państwie trzecim. Czynności te w żaden sposób nie są związane z terytorium Polski – zarówno nabycie towarów przez Wnioskodawcę, jak i ich sprzedaż klientom ma miejsce na terytorium państwa trzeciego i transakcjom tym nie towarzyszy przemieszczenie towarów na terytorium kraju.

Zatem z opisu stanu faktycznego wynika, że w niniejszej sprawie występuje czynność sprzedaży towarów nabytych na terytorium państwa trzeciego na rzecz odbiorcy mającego siedzibę w innym państwie trzecim (poza UE). Natomiast Wnioskodawca nie dokonuje wywozu towarów z Polski, ani nabywane przez niego w kraju trzecim towary nie są przywożone na terytorium kraju. W takim przypadku nie występuje import towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 7 ustawy, tj. przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej, ani tym bardziej wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zdefiniowane w 9 ust. 1 ustawy, a Wnioskodawca nie jest podatnikiem z tego tytułu na terytorium kraju.

W rozpatrywanej sprawie nie znajdzie również zastosowania art. 2 pkt 8 ustawy. Aby uznać, że w danym przypadku występuje transakcja eksportu towarów, o którym mowa w ww. regulacji, musi nastąpić wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej. Jeśli więc nie ma miejsca przemieszczenie (wywóz) towarów z Polski do kraju trzeciego – nie mamy do czynienia z eksportem.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi zatem do wniosku, że transakcja zakupu oraz dostawy towarów dokonana przez Wnioskodawcę nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, stosownie do regulacji art. 22 ustawy. Ani bowiem nabycie przez Wnioskodawcę towaru od producenta, ani dostawa towaru do ostatecznego odbiorcy, nie wypełnia w omawianym przypadku dyspozycji art. 5 ustawy. W szczególności, nie ma podstaw do rozpoznania – na podstawie krajowych przepisów o podatku od towarów i usług - nabycia towarów przez Wnioskodawcę jako importu oraz dokonanej sprzedaży jako eksportu towarów.

Jednocześnie, mając na uwadze terytorialność podatku VAT, trzeba dodać, że zasady opodatkowania opisanych transakcji podlegają regulacjom kraju, w którym znajduje się miejsce świadczenia przy dostawie towarów. Zatem to przepisy kraju trzeciego wskażą, w jaki sposób należy opodatkować dokonaną przez Wnioskodawcę dostawę towarów.

Przedmiotem zapytania jest również możliwość odliczenia (zwrotu) przez Wnioskodawcę podatku VAT naliczonego od wydatków poniesionych w Polsce w związku z ww. działalnością.

Kwestie związane z odliczaniem podatku naliczonego regulują przepisy art. 86 ustawy. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Do podstawowych zasad wspólnego systemu VAT należy między innymi zasada neutralności podatku dla podatnika, rozumiana jako stosowanie podatku od towarów i usług na wszystkich etapach obrotu gospodarczego z równoczesnym prawem do potrącenia podatku zawartego w poprzedniej fazie obrotu. Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynika z samej konstrukcji podatku od towarów i usług i ma na celu zapewnienie neutralności tego podatku dla podatników VAT czynnych. Podatnik ma prawo do skorzystania z ww. prawa w określonych przepisami terminach, pod warunkiem spełnienia warunków pozytywnych (związku nabytych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi), jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych m.in. w art. 88 ustawy.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Co do zasady ustawa wyłącza więc możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Jak stanowi art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Z cyt. przepisu wynika, że warunkiem do odliczenia podatku naliczonego związanego z czynnościami dokonywanymi poza terytorium kraju jest to, aby – hipotetycznie – w przypadku wykonywania tych samych czynności w kraju podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Powołany przepis wymaga ponadto, aby podatnik posiadał dokumenty, z których wynikać będzie związek odliczonego podatku z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju. Powinny to być przede wszystkim dokumenty potwierdzające dokonanie określonych czynności poza terytorium kraju, które będą jednocześnie opisywać te czynności.

Zatem treść powołanej regulacji wskazuje, że podatnik podatku od towarów i usług, który dokonuje dostawy towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, zachowuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, przy spełnieniu określonych warunków. Przepis ten winien być rozumiany w ten sposób, że upoważnia do odliczenia podatku naliczonego nie tyle w sytuacji, gdy podatnik podatku od towarów i usług wykazuje podatek należny z tytułu wykonywania na terenie kraju czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, ale gdy wykazuje fakt dostawy towarów lub świadczenia usług, które z uwagi na przepisy dotyczące miejsca świadczenia opodatkowane są poza terytorium kraju.

Ponadto, stosownie do art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następny okres lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy - na zasadach określonych w dalszych przepisać art. 87.

Wnioskodawca wskazał, że w związku z opisanymi dostawami towarów poza terytorium kraju dokonuje w Polsce niewielkich zakupów związanych z tą działalnością. W świetle przedstawionych okoliczności sprawy oraz powołanych regulacji prawnych należy stwierdzić, że Wnioskodawca – na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy – będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków poniesionych na terytorium kraju na zakup towarów i usług, w sytuacji, gdy koszty te będą ściśle powiązane ze sprzedażą towarów podlegającą opodatkowaniu w kraju trzecim ze względu na miejsce świadczenia i Wnioskodawca będzie w posiadaniu dokumentów potwierdzających związek krajowych zakupów z tą sprzedażą. Ponadto, w przypadku nadwyżki kwoty podatku naliczonego nad należnym w danym okresie rozliczeniowym, Wnioskodawca będzie miał prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego na zasadach i w terminach określonych w cyt. powyżej art. 87 ustawy.

Trzeba przy tym podkreślić, że powyższe uprawnienie przysługuje wyłącznie w odniesieniu do podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 2 ustawy, tj. wynikającego z faktur zakupowych dokumentujących nabycie towarów i usług na terytorium kraju, tj. kosztów ponoszonych w Polsce, nie dotyczy natomiast wydatków Wnioskodawcy w kraju trzecim.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Jednocześnie tut. Organ zaznacza, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii będącej przedmiotem wniosku (zapytania), tj. opodatkowania przez Wnioskodawcę na terytorium kraju dostaw towarów dokonanych w kraju trzecim oraz prawa do odliczenia podatku związanego z tymi dostawami. Inne kwestie poruszone we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Interpretacja nie rozstrzyga również kwestii dotyczących sposobu opodatkowania transakcji w kraju trzecim.

Należy również nadmienić, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej, może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.