Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.88.2018.1.DP
z 5 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do tutejszego Organu w dniu 7 marca 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie rozpoznania przychodu podatkowego w związku z powstaniem odzysków na skutek remontu/likwidacji środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2018 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu podatkowego w związku z powstaniem odzysków na skutek remontu/likwidacji środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Decyzją z dnia 30 października 2017 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego dokonał rejestracji umowy o utworzeniu Podatkowej Grupy Kapitałowej (dalej jako: „PGK”, „Grupa”) zawartej na okres trzech lat podatkowych od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2020 r. Spółką dominującą w Grupie jest Spółka (dalej jako: „Spółka”), która jednocześnie stanowi podmiot reprezentujący PGK w zakresie obowiązków wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i Ordynacji podatkowej.

Głównym przedmiotem działalności spółek wchodzących w skład PGK jest wytwarzanie, obrót i sprzedaż energii elektrycznej, w tym również świadczenie takich usług dla pośredników energetycznych oraz dla odbiorców końcowych.

W ramach prowadzonej działalności spółki z Grupy dokonują remontów i likwidacji należących do nich środków trwałych. W wyniku przeprowadzonych remontów/czynności likwidacyjnych odzyskiwane są zazwyczaj poszczególne elementy środków trwałych (dalej jako: „Odzyski”), z których część nadaje się do dalszego wykorzystania lub odsprzedaży (dalej jako: „Zlikwidowane części”), a część przeznaczana jest na złomowanie (dalej jako: „Złom”). Po zakończeniu remontu/likwidacji środków trwałych, część Zlikwidowanych części może być dalej wykorzystywana przez daną spółkę z Grupy do prowadzonej działalności gospodarczej, a część

z nich wraz ze Złomem jest przyjmowana na magazyn, gdzie prowadzona jest ewidencja ilościowa tych elementów. W momencie ewentualnej sprzedaży przyjętych na magazyn Zlikwidowanych części i Złomu następuje rozchód z magazynu oraz powstaje przychód bilansowy. Przy czym, do czasu dokonania sprzedaży Zlikwidowane części i Złom pozostają cały czas własnością poszczególnych spółek wchodzących w skład PGK.

W związku z wyżej opisaną sytuacją, PGK powzięła wątpliwość czy opisane zdarzenia gospodarcze poprzedzające sprzedaż będą skutkować koniecznością rozpoznania przychodu podatkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w powyższym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym (oceny wymaga zarówno zaistniały stan faktyczny jak i zdarzenia przyszłe które na analogicznych zasadach będą występować aż do zakończenia działalności przez PGK) PGK powinna rozpoznać przychód podatkowy w związku z remontem/likwidacją środków trwałych w momencie powstania Odzysków?

Zdaniem Wnioskodawcy, w wyniku powstania Odzysków dochodzi jedynie do zmiany przeznaczenia składników majątku należących do poszczególnych spółek z Grupy, co jednocześnie nie powoduje konieczności rozpoznania po ich stronie przychodu podatkowego. Ewentualny przychód podatkowy powstanie dopiero w momencie sprzedaży Zlikwidowanych części lub Złomu na rzecz osoby trzeciej, jako że zdarzenie to skutkować będzie zmianą właściciela tych elementów. Do momentu zmiany właścicielskiej przeksięgowanie Odzysków ze środków trwałych do ewidencji magazynowej nie ma wpływu na dochody/straty poszczególnych spółek i końcowo na wynik podatkowy PGK.

Na podstawie art. 1a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), podatnikami mogą być również grupy co najmniej dwóch spółek prawa handlowego mających osobowość prawną, które pozostają w związkach kapitałowych (podatkowa grupa kapitałowa).

Na podstawie art. 7a ust. 1 Ustawy CIT, podlegającym opodatkowaniu dochodem podatkowej grupy kapitałowej jest nadwyżka sumy dochodów wszystkich spółek tworzących Grupę nad sumą ich strat (poniesionych w ramach tych samych źródeł przychodów).

Pojęcie przychodu nie zostało zdefiniowane w Ustawie CIT. W art. 12 ust. 1 Ustawy CIT wymieniono jedynie przykładowe kategorie przychodów stanowiących co do zasady przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, rzeczywiście otrzymane w roku podatkowym. Wśród poszczególnych rodzajów przychodów wyróżnia się również przychody z działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 12 ust. 3 Ustawy CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Równocześnie, na podstawie art. 12 ust. 3a Ustawy CIT za datę powstania przychodu z działalności gospodarczej uważa się co do zasady dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Literalna wykładnia powołanych powyżej przepisów prowadzi więc do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik winien zaliczyć przychody otrzymane oraz takie, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody otrzymane lub należne, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Rozpatrując przychód jako wartość w sensie ekonomicznym, która jest realnie możliwa do otrzymania, należy stwierdzić, iż samo powstanie Odzysków w wyniku likwidacji lub remontu środka trwałego nie wiąże się z uzyskaniem przez spółki z Grupy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Odzyski ujmowane są w ewidencji magazynowej jedynie dla potrzeb określenia ilościowego. W przypadku wystąpienia takiego zdarzenia, spółka wchodząca w skład PGK nie otrzymuje bowiem żadnych dodatkowych korzyści majątkowych (nie dochodzi do zwiększenia jej majątku), a jedynie korzysta z elementów środków trwałych, które już znajdowały się w jej majątku.

Jak zauważył w podobnej sprawie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 14 października 2013 r., znak: IBPBI/2/423-843/13/CZP: „Istotą dokonywanej czynności jest przesunięcie środków będących w posiadaniu Spółki w ramach jej majątku. Materiały te pochodzą bowiem z likwidacji środka trwałego, którego właścicielem jest przez cały czas Spółka. Wobec powyższego, nie można stwierdzić, że skutkiem podatkowym analizowanej sytuacji będzie uzyskanie przez Spółkę przychodu” (podobne stanowisko przedstawił Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 4 lutego 2014 r., nr ILPB3/423-534/13- 2/JG). Również w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 grudnia 2014 r. (sygn. akt II FSK 2904/12) słusznie podniesiono, że działania polegające na likwidacji środka trwałego skutkujące odzyskaniem przez podatnika części jego elementów, w wyniku czego doszło do wykreślenia z ewidencji środków trwałych podatnika zlikwidowanego środka trwałego i zastąpienie go innym, stanowiącym element tego pierwszego, nie spowodowały powstania przychodu z tzw. nieodpłatnego świadczenia, gdyż elementy te cały czas stanowiły majątek tego podatnika.

Przenosząc zatem powyższe na grunt analizowanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego należy zatem stwierdzić, że samo powstanie Odzysków skutkujące bądź ich wykorzystaniem na cele działalności gospodarczej danej spółki z Grupy, bądź dokonaniem ich przekazania do magazynu, nie kreuje przychodu podatkowego w rozumieniu Ustawy CIT. W szczególności, nie można tu mówić o przychodzie należnym, gdyż wynikiem tych zdarzeń nie jest powstanie żadnej wierzytelności, na podstawie której spółki wchodzące w skład PGK mogłyby się domagać od kogokolwiek zapłaty, rekompensaty, lub innych ekwiwalentnych świadczeń. Ponadto, zarówno Zlikwidowane części jak i Złom, pochodzą z remontu/likwidacji środków trwałych będących cały czas własnością tych podmiotów. Tym samym, aż do momentu ewentualnej (przyszłej) sprzedaży tych elementów spółki z Grupy nie będą miały podstaw do dochodzenia jakichkolwiek związanych z nimi należności od podmiotu trzeciego - nabywcy tych Zlikwidowanych części i Złomu.

Reasumując, należy zatem uznać, że opisane w przedmiotowej sprawie zdarzenia gospodarcze będą skutkować powstaniem przychodu podatkowego dla spółek z Grupy dopiero na skutek ewentualnej sprzedaży Zlikwidowanych części i Złomu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.