Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-198/13-2/EC
z 7 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 29.01.2013r. (data wpływu 11.02.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania należności licencyjnych otrzymywanych od firmy indyjskiej:

• w części dotyczącej możliwości odliczenia części podatku dochodowego potrąconego w Indiach od podatku dochodowego z działalności, należnego w Polsce – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej różnicy pomiędzy stawkami należnego podatku w Indiach, a stawką w Polsce – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11.02.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania należności licencyjnych otrzymywanych od firmy indyjskiej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Od 01.01.2010 roku jako przedsiębiorcy – I. B. oraz T. G., w ramach spółki cywilnej pod firmą F. prowadzą działalność gospodarczą. Od ponad pięciu lat obydwoje posiadają nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium RP i tutaj rozliczają się z podatków dochodowych.

Od początku działalności gospodarczej przedsiębiorcy zadeklarowali i opłacają podatki dochodowe wg. stawki liniowej 19% w kwartalnych okresach rozliczeniowych.

W zakresie działalności spółki jest między innymi sprzedaż (redystrybucja) licencji na oprogramowanie komputerowe i usługi doradcze związane z jego wdrożeniami (PKD 62.01.Z - działalność związana z oprogramowaniem oraz PKD 62.02.Z - działalność związana z doradztwem w zakresie informatyki).

Pod koniec 2011 roku spółka cywilna nawiązała kontakt z hinduską firmą K. dotyczący sprzedaży systemu do zarządzania projektami firmy A. oraz oprogramowania do zarządzania projektami linearnymi T.

Istotnym jest fakt, że spółka cywilna nie jest właścicielem tego oprogramowania, a jedynie re-dystrybutorem licencji firmy A. i T.

W ramach umowy były również określone usługi wdrożenia tych systemów w siedzibie kontrahenta w Indiach.

W dniu 2 kwietnia 2012 roku spółka cywilna wystawiła trzy faktury dla hinduskiego odbiorcy dokumentujące wstępny etap sprzedaży i wdrożenia w/w licencji. Wartość ogółem faktur opiewała na kwotę 11.925,-euro. Kontrahent dokonał tylko częściowej zapłaty za faktury, potrącając 2.457,- euro, czyli 20,60% podatku dochodowego należnego w Indiach. Powołał się przy tym na prawo lokalne i artykuł 13 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Rządem RP i Rządem Republiki Indii. Jednocześnie wskazał również artykuł 24 tej umowy dający Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku zapłaconego w Indiach od podatku należnego w Polsce.

W najbliższych miesiącach Wnioskodawca planuje kontynuację współpracy i wystawienie kolejnych faktur kończących pierwszy etap ich współpracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy możliwe jest odliczenie całej kwoty, lub części podatku dochodowego potrąconego w Indiach od podatku dochodowego Wnioskodawcy z działalności, należnego w Polsce za okres w którym wystawiono faktury, tj. w drugim kwartale 2012 roku?
   
2. Czy według metody proporcjonalnego odliczenia Wnioskodawczyni będzie mogła odliczyć tylko część podatku potrąconego w Indiach? (potrącono 20,60% od wartości faktur, a Wnioskodawczyni jako płatnik podatku liniowego w Polsce zapłaciłaby od tego przychodu tylko 19% podatku dochodowego).
   
3. Czy kwota wynikająca z różnicy pomiędzy stawkami należnego i potrąconego podatku w Indiach (20,60%) a stawką w Polsce (19%) będzie stanowiła dla Wnioskodawczyni koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej?
   
4. Jakie są formalne wymogi do udokumentowania faktu potrącenia i zapłaty podatku w Indiach?
   
   

Odpowiedź na pytanie Nr 1, 2 i 3 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź na pytanie Nr 4 zostanie udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1

Wnioskodawca uważa, że w tym samym okresie rozliczeniowym (kwartale), deklarując w Polsce przychód uzyskany w Indiach może również w tym samym okresie obniżyć należny podatek w Polsce o część, lub całość podatku potrąconego w Indiach.

Ad. 2

Wnioskodawca uważa, że będzie mógł odliczyć tylko taką część podatku potrąconego w Indiach, jaką zapłaciłby od tego przychodu w Polsce (19%).

Ad. 3

Wnioskodawca uważa, że kwota różnicy w naliczeniu podatku będzie dla niego kosztem uzyskania przychodu, możliwym do odliczenia od przychodów z działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe w zakresie możliwości odliczenia części podatku dochodowego potrąconego w Indiach od podatku dochodowego z działalności, należnego w Polsce oraz za nieprawidłowe w zakresie, możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej różnicy pomiędzy stawkami należnego podatku w Indiach, a stawką w Polsce.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 5a pkt 26 ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Tym samym z punktu widzenia podatków dochodowych podatnikami są poszczególni wspólnicy tej spółki, a nie spółka. Sposób opodatkowania dochodu (przychodu) z tytułu udziału w spółce osobowej, będzie uzależniony od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki osobowej jest osoba fizyczna, to dochód (przychód) z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Jak stanowi art. 8 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat, ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Zgodnie z tą zasadą dochody (przychody) z udziału w spółce osobowej opodatkowuje się osobno u każdego wspólnika w stosunku do jego udziału w zysku spółki.

Stosownie natomiast do art. 4a ustawy, przepisy dotyczące nieograniczonego oraz ograniczonego obowiązku podatkowego – art. 3 ust. 1 i 1a, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 umowy zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Indii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 21 czerwca 1989 r. (Dz. U. z 1990 r. Nr 8, poz. 46, dalej „umowa polsko-indyjska”) zyski z przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane:

1. temu zakładowi;
   
2. wpływom ze sprzedaży w tym drugim Państwie dóbr i towarów tego samego lub podobnego rodzaju jak sprzedawane przez ten zakład; lub
   
3. innej działalności gospodarczej prowadzonej w tym drugim Państwie tego samego lub podobnego rodzaju jak działalność wykonywana przez ten zakład.
   
   

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem. Warunek określony w art. 7 ust. 1 ww. umowy należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu. Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1) fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa powinien być interpretowany na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych Państw. Termin „przedsiębiorstwo” należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak już wskazano, przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Według art. 5 ust. 1 umowy polsko-indyjskiej, w rozumieniu niniejszej umowy określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie albo częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

W myśl art. 5 ust. 2 umowy polsko-indyjskiej, określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządu,
   
2. filię,
   
3. biuro,
   
4. zakład fabryczny,
   
5. warsztat,
   
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych;
   
7. magazyn – w stosunku do osoby zajmującej się dostarczaniem innym usług magazynowych;
   
8. gospodarstwo rolne, plantację lub inne miejsce, na którym prowadzona jest działalność rolna, leśna, ogrodnicza lub inna z nią związana;
   
9. lokale wykorzystywane jako punkty sprzedaży, używane dla otrzymywania lub uzyskiwania zamówień;
   
10. urządzenia lub budowlę wykorzystywane do poszukiwań bogactw naturalnych;
    
11. plac budowy lub budowę, urządzenie lub przedsięwzięcie montażowe albo działalność nadzorczą związaną z nimi, jeżeli okres ich prowadzenia przekracza 6 miesięcy.
    
    

Ponieważ Wnioskodawca nie wskazał, że posiada na terytorium Indii zakład w rozumieniu art. 5 umowy polsko-indyjskiej, ani okoliczność taka nie wynika z wniosku, to zyski prowadzonego przez Niego przedsiębiorstwa, co do zasady, podlegają zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy polsko-indyjskiej opodatkowaniu w Polsce, z zastrzeżeniem art. 7 ust. 6 umowy, który stanowi, że jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, do których stosuje się odrębne uregulowania w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia niniejszego artykułu.

Przepisem szczególnym w stosunku do powyższych przepisów jest art. 13 umowy polsko-indyjskiej.

Należności licencyjne i opłaty za usługi techniczne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności i opłaty za usługi techniczne mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności lub opłat jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 22,5 procent kwoty brutto tych należności i opłat (art. 13 ust. 1 i 2 umowy polsko-indyjskiej).

Według art. 13 ust. 3 umowy polsko-indyjskiej, określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Postanowień ustępów 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli właściciel należności licencyjnych lub opłat za usługi techniczne, mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne i opłaty za usługi techniczne, działalność zarobkową przez zakład w nim położony bądź wolny zawód za pomocą tam położonej stałej placówki, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne lub opłaty za usługi techniczne, rzeczywiście wiążą się z działalnością takiego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku postanowienia artykułu 7 lub artykułu 15, w zależności od konkretnego przypadku, będą miały zastosowanie (art. 13 ust. 5 ww. umowy)

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Spółka cywilna dokonuje sprzedaży (redystrybucji) systemu do zarządzania projektami firmy A. oraz oprogramowania do zarządzania projektami linearnymi T., kontrahentowi zagranicznemu (firmie hinduskiej). W ramach umowy były również określone usługi wdrożenia tych systemów w siedzibie kontrahenta w Indiach. Kontrahent dokonując płatności za sprzedane im licencje, potrąca podatek u źródła.

Jednocześnie skoro Wnioskodawca nie posiada zakładu za granicą w rozumieniu art. 5 ust. 1 i 2 cytowanej umowy, to przychód osiągany z tytułu należności licencyjnych - zgodnie z tą umową - podlegać będzie opodatkowaniu zarówno za granicą jak i w państwie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy, czyli w Polsce (art. 13 umowy polsko-indyjskiej). W takim przypadku w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 umowy polsko-indyjskiej, w obu Umawiających się Państwach będzie się unikać podwójnego opodatkowania w następujący sposób:

1. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w drugim Umawiającym się Państwie, to pierwsze wymienione Państwo będzie, z zastrzeżeniem postanowień litery b) niniejszego ustępu, zwalniać taki dochód od opodatkowania, jednakże może, przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu takiej osoby, zastosować stawkę podatku, która byłaby zastosowana, gdyby zwolniony dochód nie uzyskał takiego zwolnienia.
   
2. Każde z Umawiających się Państw przy nakładaniu podatków na osoby mające w nich miejsce zamieszkania lub siedzibę może włączyć do podstawy, od której te podatki są wymierzane, te części dochodu, które zgodnie z postanowieniami artykułów 11, 12 i 13 niniejszej umowy mogą być także opodatkowane w drugim Państwie, lecz zezwoli na potrącenie z kwoty podatku obliczonej na tej podstawie kwoty równej podatkowi zapłaconemu w drugim Umawiającym się Państwie. Takie potrącenie nie może jednak przekroczyć tej części podatku należnego w pierwszym wymienionym Państwie, wyliczonego przed dokonaniem potrącenia, która odnosi się do dochodu, który zgodnie z postanowieniami artykułów 11, 12 i 13 niniejszej umowy może być opodatkowany w tym drugim Państwie.
   
   

W świetle ust. 3 ww. przepisu, w rozumieniu postanowień ustępu 2 litera b) określenie "podatek zapłacony w drugim Umawiającym się Państwie" obejmuje jakąkolwiek kwotę, która byłaby płatna z tytułu podatku, z wyjątkiem jakiejkolwiek ulgi, w drodze potrącenia dozwolonego przy obliczaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu lub zwolnienia, obniżki podatku lub w inny sposób zgodnie z obowiązującym w drugim Umawiającym się Państwie prawem dotyczącym opodatkowania dochodów.

Metoda ta znajduje odzwierciedlenie w art. 27 ust. 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

W przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

Biorąc zatem pod uwagę fakt, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą i w ramach tej działalności uzyskuje wskazane we wniosku przychody, to w świetle unormowań zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych podlega opodatkowaniu - w zależności od przyjętej formy opodatkowania - w sposób przewidziany w art. 27 ust. 1 bądź art. 30c ust. 1 ww. ustawy.

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wskazuje, że Wnioskodawca z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej wybrał jako formę opodatkowania „podatek liniowy”, tj. opodatkowanie w sposób przewidziany w art. 30c ust. 1 ww. ustawy. Przepis ten stanowi, że podatek dochodowy od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 9a ust. 2 lub ust. 7, z zastrzeżeniem art. 29, 30 i 30d, wynosi 19 % podstawy obliczenia podatku.

Podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód ustalony zgodnie z art. 9 ust. 1, 2, 3, 3a i 5, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e i ust. 4 zdanie pierwsze lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25. Dochód ten podatnicy mogą pomniejszać o składki na ubezpieczenie społeczne określone w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. a i pkt 2a oraz wpłaty na indywidualne konto zabezpieczenia emerytalnego określone w art. 26 ust. 1 pkt 2b. Wysokość składek i wpłat ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie (art. 30c ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 30c ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a dochody te nie są zwolnione od opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub gdy z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Powyższy przepis ma zatem zastosowanie w sytuacji, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarta z danym państwem przewiduje metodę proporcjonalnego zaliczenia - a więc tak jak w stanie faktycznym opisanym we wniosku - lub Polska nie zawarła umowy z państwem, na terytorium którego prowadzona jest działalność gospodarcza.

Jak wynika z art. 44 ust. 3g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, będący małymi podatnikami oraz podatnicy rozpoczynający prowadzenie działalności gospodarczej, o których mowa w art. 22k ust. 11, mogą wpłacać zaliczki kwartalne. Wysokość zaliczek, z zastrzeżeniem ust. 3h, ustala się w następujący sposób:

1. obowiązek wpłacania zaliczki powstaje, poczynając od kwartału, w którym dochody przekroczyły kwotę powodującą obowiązek zapłacenia podatku,
   
2. zaliczkę za ten kwartał stanowi podatek obliczony od dochodu według zasad określonych w art. 26, 27 i 27b,
   
3. zaliczkę za kolejne kwartały ustala się w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku a sumą zaliczek za poprzednie kwartały.
   
   

Przy obliczaniu więc należnej zaliczki na podatek Wnioskodawca może dokonać odliczenia podatku zapłaconego za granicą. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Natomiast odnosząc się do możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodu różnicy pomiędzy stawkami należnego podatku/potrąconego podatku w Indiach, a stawką w Polsce wskazać należy, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;
  

• nie może być wymieniony w art. 23 w/w ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 12 ww. ustawy nie uważa się koszty uzyskania przychodów podatku dochodowego, podatku od spadków i darowizn.

W związku z powyższym część podatku zapłaconego w Indiach, która nie mogła zostać odliczona od podatku należnego w Polsce, nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej.

A zatem w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę spełnienia przez Spółkę przesłanek zastosowania art. 13 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Indii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od płatności dokonywanych przez podmiot indyjski. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa stały się zagadnienia wynikające z konkretnie zadanego przez Wnioskodawcę zapytania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.