2018.04.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.94.2018.1.OA
z 10 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2018 r. (data wpływu 9 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik prowadzi jako czynny podatnik VAT działalność pogrzebową według klasyfikacji PKD 96.03.Z Pogrzeby i działalność pokrewna. Działalność tę prowadzi indywidualnie oraz jako wspólnik w ramach spółki cywilnej.

W 2006 roku Wnioskodawca nabył (prywatnie, jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej) prawo użytkowania wieczystego gruntu niezabudowanego, które na podstawie aktu notarialnego wniósł w maju 2006 roku jako wkład niepieniężny do prowadzonej wraz z wspólniczką spółki cywilnej (wówczas czynnego podatnika VAT).

Na ww. gruncie wspólnicy wybudowali budynek niemieszkalny, który planowali wykorzystać w prowadzonej działalności pogrzebowej. Budynek do dnia dzisiejszego nie został oddany do użytku. Od wydatków związanych z poczynioną inwestycją spółka odliczyła VAT naliczony.

We wrześniu 2014 roku spółka cywilna uległa rozwiązaniu. Na dzień jej zamknięcia sporządzono spis z natury, w którym wykazano przedmiotową nieruchomość jako inwestycję w toku. Podatek należny został zapłacony przez wspólnika (wspólniczka nie miała udziału w spłacie należnego podatku).

Byli wspólnicy weszli w spór sądowy dotyczący podziału majątku. W okresie między zamknięciem spółki a dniem złożenia wniosku o interpretację podatkową nie dokonywano żadnych nakładów inwestycyjnych w przedmiotowej nieruchomości. Obecnie podatnik stał się jej jedynym właścicielem i zamierza ją sprzedać. W tym celu rozpoczął procedurę wyodrębnienia księgi wieczystej nieruchomości.

Podatnik planuje dokonać tego prywatnie, poza prowadzoną indywidualnie działalnością gospodarczą (nieruchomość nie została nigdy wprowadzona do ewidencji środków trwałych). Zbycie miałoby charakter incydentalny. Podatnik nie zamierza bowiem zmieniać profilu działalności na obrót nieruchomościami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy podatnik jest zobligowany do wykazania podatku należnego od sprzedawanej nieruchomości zabudowanej budynkiem niemieszkalnym? Jeśli tak, czy może skorzystać ze zwolnienia z podatki na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a) Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług (tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości należałoby wykazać w ewidencji dostaw dla podatku od towarów i usług oraz w deklaracji VAT-7 prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej ze stawką VAT ZW.

Zgodnie z art. 15 u.p.t.u. podatnikami są (...) osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zaś z ustępu 2 wynika, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok w składzie siedmiu sędziów, w której wyjaśnione zostało:

"Przepisy art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług” (wyrok NSA z dnia 29 października 2007 r., I FPS 3/07).

W przedmiotowym stanie faktycznym podatnik nabył prawo użytkowania wieczystego, a potem wybudował (w ramach spółki cywilnej) nieruchomość z zamiarem prowadzenia w niej działalności gospodarczej, zatem należałoby uznać, że podlega pod definicję podatnika z art. 15 u.p.t.u.

Co więcej, na podstawie art. 14 ust. 7 dostawa towarów dokonywana przez byłych wspólników spółek, o których mowa w ust. 1 pkt 1, oraz przez osoby fizyczne, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 3, której przedmiotem są towary objęte spisem z natury, podlega zwolnieniu od podatku przez okres 12 miesięcy od dnia, o którym mowa w ust. 6, pod warunkiem rozliczenia podatku od towarów objętych spisem z natury. Zatem zbycie nieruchomości przez byłego wspólnika spółki cywilnej wciąż podlega pod reżim ustawy od podatku od towarów i usług.

Zgodnie zaś z art. 43 ust. 1 pkt 10a u.p.t.u. zwolniona od podatku jest dostawa budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u., a więc budynków, których:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim;
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Aby powyższe zwolnienie miało zastosowanie spełnione muszą być dwa warunki:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego;
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ze zwolnienia powyższego korzystają dostawy wszelkich budynków i budowli nabytych między innymi:

przed 5 lipca 1993 r. (przed wejściem w Polsce w życie podatku VAT);
od podmiotów niebędących podatnikami VAT;
w ramach transakcji zwolnionych od podatku VAT.

Ze zwolnienia korzystają również dostawy używanych budynków i budowli (oraz ich części) dokonywane przez podatników, którzy w momencie nabycia nie byli uprawnieni do odliczania podatku VAT (korzystali ze zwolnienia podmiotowego lub nabycie nastąpiło wyłącznie w związku z wykonywanymi przez nich czynnościami zwolnionymi przedmiotowo od podatku VAT).

Definicja „pierwszego zasiedlenia” znajduje się w art. 2 pkt 14 u.p.t.u. Zgodnie z tym przepisem jest to "oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej”.

W wyroku III SA/Wa 307/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, iż: „mając na uwadze, art. 10 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ustawodawca wprowadza zwolnienie dla dostawy budynków i budowli. Zwolnienie to nie obejmuje dostawy budynków w ramach pierwszego zasiedlenia a także budynków, których okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem a sprzedażą jest krótszy niż dwa lata. W związku z czym należało ustalić czy w niniejszym przypadku doszło kiedykolwiek do pierwszego zasiedlenia. Pierwsze zasiedlenie ma miejsce w przypadku pierwszego wydania danego budynku, lub oddania do użytkowania budynku w wyniku czynności opodatkowanych pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi po ich wybudowaniu lub ulepszeniu stanowiącym co najmniej 30% wartości początkowej. Zatem pierwsze zasiedlenie nie jest równoznaczne z użytkowaniem (rozpoczęciem użytkowania) budynku czy też budowli. Budynek (budowla) może być użytkowany, nie będąc jeszcze przedmiotem czynności podlegającej opodatkowaniu”.

W przedmiotowym stanie faktycznym nieruchomość nie została jeszcze oddana do użytkowania (w rozumieniu prawa budowlanego), niemniej jako inwestycja w toku została rozliczona w momencie zamknięcia spółki cywilnej. Jak wspomniano wyżej, podatek naliczony został w całości „oddany” zgodnie z art. 14 ust. 1 w związku z ust. 5 i 6 u.p.t.u. Zdaniem Wnioskodawcy doszło zatem do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu Ustawy.

Odnosząc powyższe rozważania do stanu faktycznego, podatnik nie miał prawa do obniżenia kwot podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Posiadała je spółka cywilna, której był wspólnikiem. Co więcej, należy zwrócić uwagę, że podatnik „nabył” część ułamkową nieruchomości w momencie zamknięcia spółki, a drugą część na skutek podziału majątku zlikwidowanej spółki. Żadna z tych ,,transakcji” nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Podatnik, jako wspólnik zlikwidowanej spółki cywilnej dokonał rozliczenia podatku należnego, zgodnie z art. 14 ust. 1 w zw. z ust. 5 i 6 u.p.t.u. Odliczony w ramach spółki cywilnej podatek naliczony od wydatków inwestycyjnych został więc „oddany” Państwu. Nałożenie obowiązku ponownego naliczenia podatku należnego w momencie sprzedaży nieruchomości byłoby naruszeniem zasady neutralności VAT.

Należy także wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 u.p.t.u., zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Zatem przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o uznanie stanowiska wyrażonego na wstępie za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Towarami – według art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku:

rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej;
zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.

Stosownie do art. 14 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik, o którym mowa w art. 15, będący osobą fizyczną nie wykonywał czynności podlegających opodatkowaniu co najmniej przez 10 miesięcy. Nie dotyczy to podatników, którzy zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 14 ust. 4 ustawy przepisy ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, zwany dalej „spisem z natury”. Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu (art. 14 ust. 5 ww. ustawy).

Jak stanowi art. 14 ust. 6 ustawy obowiązek podatkowy w przypadku, o którym mowa w ust. 1, powstaje w dniu rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 7 ustawy, dostawa towarów dokonywana przez byłych wspólników spółek, o których mowa w ust. 1 pkt 1, oraz przez osoby fizyczne, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 3, której przedmiotem są towary objęte spisem z natury, podlega zwolnieniu od podatku przez okres 12 miesięcy od dnia, o którym mowa w ust. 6, pod warunkiem rozliczenia podatku od towarów objętych spisem z natury.

Z treści art. 14 ustawy wynika, że obowiązek opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotyczy tej części posiadanych przez osobę fizyczną towarów, które po nabyciu nie zostały odprzedane i w stosunku, do których przysługiwało podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. A zatem warunkiem koniecznym do opodatkowania towarów w zakresie wynikającym z art. 14 ustawy jest istnienie po stronie podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie towaru. Tym samym w przypadku zaistnienia określonych okoliczności, wszystkie towary, przy zakupie których został odliczony podatek naliczony muszą zostać opodatkowane podatkiem od towarów i usług, aby zrównoważyć to odliczenie. Towary, które nie spełniają ww. warunku, nie podlegają w takiej sytuacji opodatkowaniu.

Okoliczności sprawy wskazują, że Wnioskodawca prowadzi jako czynny podatnik VAT działalność pogrzebową według klasyfikacji PKD 96.03.Z Pogrzeby i działalność pokrewna. Działalność tę prowadzi indywidualnie oraz jako wspólnik w ramach spółki cywilnej.

W odniesieniu do powyższego, zauważyć należy, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jeżeli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i osoba ta nie podejmuje aktywnych działań w celu dokonania sprzedaży, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości, czy jej części, w ramach majątku osobistego.

Stwierdzić należy, że uznanie czy dany podmiot – w odniesieniu do konkretnej czynności – działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w 2006 r. nabył prawo użytkowania wieczystego gruntu, na którym spółka cywilna (do której przedmiotowe prawo do gruntu zostało wniesione aportem) wybudowała budynek niemieszkalny. Od wydatków poczynionych na inwestycję spółka odliczyła podatek VAT. We wrześniu 2014 roku spółka cywilna uległa rozwiązaniu. Na dzień jej zamknięcia sporządzono spis z natury, w którym wykazano przedmiotową nieruchomość jako inwestycję w toku. Podatek należny został zapłacony przez Wnioskodawcę do właściwego urzędu skarbowego. Jedynym właścicielem nieruchomości został Wnioskodawca, który po rozwiązaniu spółki nie ponosił żadnych nakładów inwestycyjnych na nieruchomości. W przedmiotowej sprawie istotne jest, że nieruchomość nigdy nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, jak również to że budynek do dnia złożenia wniosku nie został oddany do użytku.

Z powyższych okoliczności wynika zatem, że nieruchomość po zakończeniu działalności spółki cywilnej nie była przez Wnioskodawcę wykorzystywana do jakichkolwiek celów zarobkowych. Oznacza to, że stanowi ona majątek osobisty Wnioskodawcy.

W konsekwencji w rozpatrywanej sprawie, brak jest przesłanek świadczących o tym, że sprzedaż nieruchomości odbywa się w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Wobec tego z uwagi na fakt, że Wnioskodawca z tytułu ww. transakcji sprzedaży nie działa jako podatnik podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, to dokonana sprzedaż będzie wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, sprzedaż przez Wnioskodawcę opisanej we wniosku nieruchomości nie będzie stanowiła czynności wykonywanej w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobligowany do wykazania podatku należnego od sprzedawanej nieruchomości zabudowanej budynkiem niemieszkalnym.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż nieruchomości należałoby wykazać w ewidencji dostaw dla podatku od towarów i usług oraz deklaracji VAT-7 prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej ze stawką VAT ZW, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin