2018.04.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.86.2018.2.BS
z 6 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2018 r. (data wpływu 8 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku do świadczonych usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku do świadczonych usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka S.A. („Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką kapitałową oraz jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawca jest spółką notowaną na warszawskiej Giełdzie Papierów Wartościowych oraz należy do grupy kapitałowej, w której jest spółką dominującą. Wnioskodawca działa w branży motoryzacyjnej, poprzez spółki zależne prowadzi na polskim rynku dystrybucję samochodów luksusowych marek, części zamiennych i akcesoriów oraz kompleksową obsługę serwisową. Jedna ze spółek zależnych od Wnioskodawcy (,,Spółka zależna”) pełni w ramach grupy funkcję generalnego importera samochodów. W konsekwencji Spółka zależna dokonuje zakupu samochodów od dostawcy, którym jest spółka prawa angielskiego oraz od jej spółek zależnych.

Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest działalność holdingów finansowych zakwalifikowana według działów Polskiej Klasyfikacji Działalności pod numerem PKD 64.20.Z. W przedmiocie działalności gospodarczej Wnioskodawcy uwzględniona jest również m.in. pozycja PKD 64.19.Z – pozostałe pośrednictwo pieniężne. Spółka świadczy również usługi zarządzania, wsparcia, księgowości, IT itp. na rzecz spółek od niej zależnych.

Spółka zawarła ze Spółką zależną porozumienie dot. rozliczenia wynagrodzenia za udzielenie gwarancji spółki dominującej (tj. Wnioskodawcy) za zobowiązania Spółki zależnej (,,Porozumienie”). Na mocy Porozumienia, Spółka udzieliła będącej dostawcą samochodów spółce prawa angielskiego gwarancji za zobowiązania Spółki zależnej wynikające z zakupu produktów na mocy zawartej pomiędzy dostawcą oraz Spółką zależną umowy importerskiej oraz za zobowiązania wynikające z wszelkich innych umów zawartych przez Spółkę zależną ze spółkami zależnymi od dostawcy. Na podstawie Porozumienia Spółka zobowiązała się do zapłaty wszelkich sum niezapłaconych w dacie ich wymagalności przez Spółkę zależną z tytułu nabycia produktów dostawcy. Gwarancja posiada status bezwarunkowej i nieodwołalnej.

Wysokość gwarancji obejmuje całość zobowiązań Spółki zależnej z tytułu dostawy ww. produktów.

Porozumienie przewiduje wynagrodzenie za udzielenie ww. gwarancji. Wynagrodzenie to Wnioskodawca dokumentuje fakturami VAT wystawianymi na rzecz beneficjenta usługi (tj. Spółki zależnej).

Wartość wynagrodzenia netto ustalono na poziomie 1.5% rocznie od wartości maksymalnego salda zobowiązań handlowych Spółki zależnej w stosunku do dostawcy produktów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy udzielenie przez Spółkę gwarancji za zobowiązania handlowe Spółki zależnej jest czynnością zwolnioną od podatku od towarów i usług (,,podatek VAT”) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm., „Ustawa o VAT”)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki zależnej usługa gwarancji nie jest czynnością zwolnioną od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 39 Ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie prawdo wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przepisy Ustawy o VAT przewidują dla niektórych towarów i usług zwolnienie od opodatkowania tym podatkiem. I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 39 Ustawy o VAT „zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.”

Zwolnienie to ma przedmiotowy charakter. Możliwość jego zastosowania do danej usługi zależy zatem od uznania tej usługi za „poręczenie, gwarancję lub inne zabezpieczenie transakcji finansowych i ubezpieczeniowych.”

W celu ustalenia, czy dana usługa może zostać uznana za wyżej opisaną, zgodnie z przyjętymi zasadami wykładni, w pierwszej kolejności należy posłużyć się wykładnią językową przepisów prawa. Ponadto, podkreślić należy, że w przypadku braku definicji legalnej danego zwrotu, takim zwrotom, co do zasady, należy nadawać znaczenie potoczne.

W konsekwencji, zastosowanie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 39 Ustawy o VAT wykładni językowej prowadzi do wniosku, że wymienione zwolnienie dotyczy wyłącznie poręczeń, gwarancji oraz wszelkich innych zabezpieczeń udzielanych w zakresie transakcji finansowych i ubezpieczeniowych. Wobec czego, dla zastosowania ww. zwolnienia, kluczowy jest charakter transakcji, której dotyczy gwarancja czy poręczenie udzielane przez gwaranta. Zabezpieczana transakcja powinna być bowiem transakcją finansową lub ubezpieczeniową.

Zdaniem Wnioskodawcy, przykładem transakcji finansowej, której zabezpieczenie będzie podlegać przedmiotowemu zwolnieniu, jest spłata kredytu oraz odpowiednio jej gwarancja. W wyniku czego, z powyższego zwolnienia nie będą podlegały zabezpieczenia spłaty zobowiązań handlowych. Zobowiązań takich nie można bowiem uznać ani za transakcje finansowe, ani tym bardziej za transakcje ubezpieczeniowe.

Ponadto, przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 5 lipca 2011 r., sygn. ILPP4/443-298/11-2/EWW, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził, że „Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. (...) Wskazać należy, że powołany przez Zainteresowaną art. 43 ust.1 pkt 39 ustawy, zgodnie z którym zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę, dotyczy stricte usług finansowych, tym samym nie ma zastosowania niniejszej sprawie.”

Należy mieć również na uwadze, że omawiany przepis art. 43 ust. 1 pkt 39 Ustawy o VAT został wprowadzony do polskiej ustawy w wyniku implementacji Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej („Dyrektywa”). Natomiast zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. c Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają z opodatkowania podatkiem VAT „pośrednictwo lub wszelkie działania w zakresie gwarancji kredytowych, poręczeń i wszelkich innych zabezpieczeń i gwarancji oraz zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę”. W konsekwencji, wskazany przepis Dyrektywy odwołuje się bezpośrednio do gwarancji kredytowych.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, transakcja udzielenia gwarancji spłaty zobowiązań handlowych wynikająca z zawartego Porozumienia nie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług z art. 43 ust. 1 pkt 39 Ustawy o VAT, lecz powinna zostać opodatkowana podstawową stawką VAT (tj. obecnie 23%).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z powołanych przepisów wynika, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby zatem uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług należy rozumieć prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienia od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Art. 43 ust. 15 ustawy stanowi, że zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 s. 1, z późn. zm.).

W myśl art. 135 ust. 1 lit. c dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie zwalniają pośrednictwo lub wszelkie działania w zakresie gwarancji kredytowych, poręczeń i wszelkich innych zabezpieczeń i gwarancji oraz zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę.

W tym miejscu wskazać należy, co wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, że zakres zwolnień przewidzianych w dyrektywie 2006/112/WE Rady nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Czynności zwolnione zgodnie z dyrektywą 2006/112/WE Rady stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku od wartości dodanej w poszczególnych państwach członkowskich. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w dyrektywie powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika.

Powołany przepis art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy obejmuje zwolnieniem od podatku od towarów i usług czynności udzielania poręczeń, gwarancji i innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych, rozumianych jako zgoda poręczyciela, gwaranta lub udzielającego zabezpieczenia do spłacenia długu lub każdego innego zobowiązania finansowego w imieniu dłużnika, w przypadku niewywiązywania się przez niego ze spłaty długu.

Zaznaczyć należy ponadto, że warunkiem objęcia zwolnieniem gwarancji, poręczeń i zabezpieczeń jest ich finansowy (pieniężny) charakter.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN (wydanie internetowe: https://sjp.pwn.pl/ gwarancja to: «poręczenie, że coś nastąpi albo że jest prawdziwe», «odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela».

Poręczenie zostało zdefiniowane w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.) w art. 876-887.

Zgodnie z art. 876 § 1 ustawy Kodeks cywilny przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.

W myśl art. 879 § 1 Kodeksu cywilnego o zakresie zobowiązania poręczyciela rozstrzyga każdoczesny zakres zobowiązania dłużnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką kapitałową oraz jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawca jest spółką notowaną na warszawskiej Giełdzie Papierów Wartościowych oraz należy do grupy kapitałowej, w której jest spółką dominującą. Wnioskodawca działa w branży motoryzacyjnej, poprzez spółki zależne prowadzi na polskim rynku dystrybucję samochodów luksusowych marek, części zamiennych i akcesoriów oraz kompleksową obsługę serwisową. Jedna ze spółek zależnych od Wnioskodawcy (,Spółka zależna) pełni w ramach grupy funkcję generalnego importera samochodów. W konsekwencji Spółka zależna dokonuje zakupu samochodów od dostawcy, którym jest spółka prawa angielskiego oraz od jej spółek zależnych.

Spółka zawarła ze Spółką zależną porozumienie dot. rozliczenia wynagrodzenia za udzielenie gwarancji spółki dominującej (tj. Wnioskodawcy) za zobowiązania Spółki zależnej (Porozumienie). Na mocy Porozumienia, Spółka udzieliła będącej dostawcą samochodów spółce prawa angielskiego gwarancji za zobowiązania Spółki zależnej wynikające z zakupu produktów na mocy zawartej pomiędzy dostawcą oraz Spółką zależną umowy importerskiej oraz za zobowiązania wynikające z wszelkich innych umów zawartych przez Spółkę zależną ze spółkami zależnymi od dostawcy. Na podstawie Porozumienia Spółka zobowiązała się do zapłaty wszelkich sum niezapłaconych w dacie ich wymagalności przez Spółkę zależną z tytułu nabycia produktów dostawcy. Gwarancja posiada status bezwarunkowej i nieodwołalnej.

Wysokość gwarancji obejmuje całość zobowiązań Spółki zależnej z tytułu dostawy ww. produktów.

Porozumienie przewiduje wynagrodzenie za udzielenie ww. gwarancji. Wynagrodzenie to Wnioskodawca dokumentuje fakturami VAT wystawianymi na rzecz beneficjenta usługi (tj. Spółki zależnej).

Wartość wynagrodzenia netto ustalono na poziomie 1.5% rocznie od wartości maksymalnego salda zobowiązań handlowych Spółki zależnej w stosunku do dostawcy produktów.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach Porozumienia – udzielenie gwarancji za zobowiązania Spółki zależnej za wynagrodzeniem, w wyniku których Spółka zobowiązała się do zapłaty wszelkich sum niezapłaconych w dacie ich wymagalności przez Spółkę zależną z tytułu nabycia produktów dostawcy, stanowią usługi w zakresie udzielania gwarancji.

Zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 39 zwolnienie dotyczy wyłącznie poręczeń, gwarancji oraz wszelkich innych zabezpieczeń udzielanych w zakresie transakcji finansowych i ubezpieczeniowych. Wobec czego, dla zastosowania ww. zwolnienia, kluczowy jest charakter transakcji, której dotyczy gwarancja czy poręczenie udzielane przez gwaranta. Zabezpieczana transakcja powinna być bowiem transakcją finansową lub ubezpieczeniową.

Jednakże Wnioskodawca wyciąga błędne wnioski zawężając stosowanie ww. przepisu wyłącznie do zabezpieczenia spłaty kredytu oraz odpowiednio jej gwarancji. W konsekwencji Wnioskodawca, nie uznaje przedmiotowej transakcji za finansową, ponieważ udzielona gwarancja dotyczy spłaty zobowiązań handlowych, a nie „kredytowych”.

Należy przede wszystkim podkreślić, że przedmiotowa gwarancja odnosi się do spłaty zobowiązania Spółki zależnej (ma finansowy, pieniężny charakter) a nie do towarów handlowych.

Należy również zauważyć, że charakter i cel wykonywanych przez Spółkę czynności powoduje, że nie mogą być one zaliczane do żadnej z kategorii usług, które zostały wyłączone z powyższego zwolnienia w art. 43 ust. 15 a w szczególności do usług ściągania długów oraz faktoringu.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że w opisanej sytuacji dochodzi do świadczenia przez Wnioskodawcę usługi w zakresie udzielania gwarancji transakcji finansowej, korzystającej ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej z dnia 5 lipca 2011 r., sygn. ILPP4/443-298/11-2/EWW, należy zauważyć, że w pełni potwierdza ona stanowisko Organu. Stan faktyczny przedstawiony ww. wymienionej interpretacji jest skrajnie różny od przedstawionego przez Wnioskodawcę w niniejszej sprawie – dotyczy on sytuacji gdzie „udzielana gwarancja” polega na sprawdzaniu legalności i pochodzenia pojazdów i maszyn z terenu Unii Europejskiej i Ameryki Północnej. Identyfikacja pojazdów polega m.in. na sprawdzeniu danych rejestracyjnych zawartych w dokumentach pojazdu z rzeczywistością. Sprawdzana jest legalność pojazdu, nr VIN, numer silnika, numer skrzyni biegów, rocznik i kolor w kraju pochodzenia. Po zakończeniu weryfikacji danych, Wnioskodawca wystawia zaświadczenie o legalności pojazdu lub maszyny (potwierdza dane rejestracyjne pojazdu, oraz stwierdza czy nie figuruje jako utracony). Zatem w takim przypadku gwarancja – potwierdzenie w postaci zaświadczenia o legalności pojazdu lub maszyny nie ma finansowego charakteru.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin