Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4014.8.2018.1.KK
z 11 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 9 stycznia 2018 r. (data wpływu 11 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy sprzedaży lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy sprzedaży lokalu mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina jest właścicielem nieruchomości gruntowej składającej się z działek oznaczonych numerami 2966, 2967, 2968, 2969, 2971, 3314, 3315, 3316, 3317, 3318, 3319, 3320, 3321, 3324, 3325, 3326, 3427, 3436 i 3437, obręb numer 0010, o obszarze 3,5265 ha, położonej (…), zabudowanej budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym, którego segmenty oznaczone są numerami 1, 3, 5, 7, 9, 11, 13, 15, 17, 19 i 21 oraz budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym, którego segmenty oznaczone są numerami 2, 4, 6, 8, 10, 12 i 14, objętej księgą wieczystą numer (…), prowadzoną przez Sąd Rejonowy.

W budynku mieszkalnym wielorodzinnym położonym (…) numer 9 usytuowany jest lokal mieszkalny numer 85, składający się z trzech pokoi, kuchni, przedpokoju, łazienki i wc, o powierzchni użytkowej 61,30 m², do którego przynależy piwnica numer 85 o powierzchni 2,60 m², zwany dalej „Lokalem mieszkalnym”.

Lokal mieszkalny został przekazany Gminie przez spółkę pod firmą: P. Spółka Akcyjna na podstawie art. 46a ustawy z dnia 8 września 2000 roku o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego (…).

Gmina zamierza sprzedać Lokal mieszkalny dotychczasowemu najemcy, który Lokal mieszkalny zajmuje na podstawie umowy najmu zawartej jeszcze z przedsiębiorstwem państwowym, a wobec tego do sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego stosuje się odpowiednio przepisy art. 43-46 w zw. z art. 47a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 września 2000 roku o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego (…) (Dz.U. z 2017 r. poz. 680).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 2 pkt 1 lit. „g” ustawy z dnia 9 września 2000 roku o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1150) sprzedaż przez Gminę ww. Lokalu mieszalnego podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przez Gminę ww. Lokalu mieszkalnego w przedstawionym stanie faktycznym nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 1 lit. „g” ustawy z dnia 9 września 2000 roku o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1150).

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2016 r. poz. 2147 z późn. zm.) ww. Lokal mieszkalny należy do gminnego zasobu nieruchomości.

Na podstawie art. 10 ustawy o gospodarce nieruchomościami przepisy tej ustawy w zakresie dotyczącym gospodarowania nieruchomościami stosuje się do nieruchomości stanowiącej własność jednostek samorządu terytorialnego.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z ustaw, nieruchomości mogą być przedmiotem obrotu. W szczególności nieruchomości mogą być przedmiotem sprzedaży.

Na podstawie art. 37 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 34 ust. 1 pkt 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami Gmina może sprzedać najemcy Lokal mieszkalny bezprzetargowo, z tym że zgodnie z art. 47a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 września 2000 roku o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego (…) (Dz.U. z 2017 r. poz. 680) do zbycia Lokalu mieszkalnego stosuje się odpowiednio przepisy art. 43-46, które określają krąg osób uprawnionych do nabycia, a także wysokość przysługującej nabywcy bonifikaty.

W przedstawionym stanie faktycznym Gmina sprzedaje więc Lokal mieszkalny w oparciu o przepisy dwóch różnych ustaw. Nie zmienia to jednak faktu, że sprzedaż Lokalu mieszkalnego jest czynnością cywilnoprawną i jest gospodarowaniem nieruchomością.

Zgodnie bowiem z art. 25 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami gospodarowanie gminnym zasobem nieruchomości polega w szczególności na wykonywaniu czynności, o których mowa w art. 23 ust. 1, a zatem m. in. na zbywaniu nieruchomości wchodzących w skład zasobu (art. 23 ust. 1 pkt 7).

Zgodnie z art. 2 pkt 1 lit. g ustawy z dnia 9 września 2000 roku o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi (od czynności cywilnoprawnych) czynności cywilnoprawne w sprawach podlegających przepisom o gospodarce nieruchomościami.

Ustawodawca szeroko więc potraktował krąg czynności cywilnoprawnych nie podlegających podatkowi. Nie odniósł się bowiem wyłącznie do czynności cywilnoprawnych podlegających wyłącznie ustawie o gospodarce nieruchomościami ale szeroko, do każdych czynności, które podlegają przepisom o gospodarce nieruchomościami, a więc również przepisom szczególnym, zamieszczonym w innych ustawach. Gospodarowanie nieruchomościami Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego unormowane zostało bowiem nie tylko w ustawie o gospodarce nieruchomościami ale w szeregu innych ustaw. Stanowisko takie przyjęte jest w judykaturze i doktrynie.

Przywołać tu należy m.in. stanowisko zaprezentowane w: Nieruchomości w prawie cywilnym, administracyjnym i podatkowym, Tom I, Red. Stefan Babiarz, Warszawa 2016, s. 269-270, a także orzeczenia:

• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z siedzibą w Olsztynie z dnia 7 lipca 2016 r., sygn. akt I SA/OI 230/16, w którym Sąd wprost stwierdził, że każde zbycie lokalu mieszkalnego przez Skarb Państwa, w tym również na podstawie innej ustawy niż ustawa o gospodarce nieruchomościami, jest czynnością dokonywaną na podstawie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, a zatem nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych;
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z siedzibą w Warszawie z dnia 3 marca 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1030/15, w którym Sąd stwierdza, że pojęcie „przepisy o gospodarce nieruchomościami”, jakim posłużył się ustawodawca w art. 2 pkt 1 lit. g ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie może być zawężane do przepisów tylko ustawy o gospodarce nieruchomościami i aktów wykonawczych do tej ustawy. Pojęcie to obejmuje także przepisy o gospodarowaniu nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa oraz własność jednostek samorządu terytorialnego, zawarte w innych ustawach, wśród których znajduje się ustawa o lasach;
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z siedzibą w Rzeszowie z dnia 24 września 2015 r., sygn. akt I SA/Rz 745/15, w którym Sąd stwierdza, że zawarte w art. 2 pkt 1 lit. g ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 626) pojęcie „przepisy o gospodarce nieruchomościami” nie może być zawężane tylko do przepisów ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1774), ale obejmuje także przepisy o gospodarowaniu nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa oraz własność jednostek samorządu terytorialnego, zawarte w innych ustawach, w tym w ustawie z dnia 28 września 1991 r. o lasach;
• aż wreszcie – wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 sierpnia 2015 roku, sygn. akt II FSK 4079/14, w którym Sąd stwierdza, że błędna jest wykładnia art. 2 pkt 1 lit. g ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 626) prowadząca do przyjęcia, że określone w nim wyłączenie odnosi się wyłącznie do czynności cywilnoprawnych, których materialnoprawna podstawa wynika z ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1774), z pominięciem innych ustaw normujących gospodarkę nieruchomościami, w tym ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępnie należy zaznaczyć, że Wnioskodawcą w niniejszej sprawie jest notariusz, który złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego zaznaczając w formularzu wniosku w poz. B.2 „Status Wnioskodawcy” ¬– „płatnik”.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1150) podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz art. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej i przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

Podstawę opodatkowania przy umowie sprzedaży w myśl ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego (art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy). Zgodnie z art. 6 ust. 2 ww. ustawy wartość rynkową przedmiotu czynności cywilnoprawnych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.

Przepis art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy od czynności cywilnoprawnych określa stawkę podatku, która wynosi m.in. od umowy sprzedaży nieruchomości, rzeczy ruchomych, prawa użytkowania wieczystego, własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz wynikających z przepisów prawa spółdzielczego: prawa do domu jednorodzinnego oraz prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym – 2%.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru, oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, z wyłączeniem przypadków, gdy podatek jest pobierany przez płatnika. Notariusze są płatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych dokonywanych w formie aktu notarialnego. Płatnicy obowiązani są uzależnić dokonanie czynności cywilnoprawnej od uprzedniego zapłacenia podatku (art. 10 ust. 2 i 3 ustawy).

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym, natomiast podstawę opodatkowania stanowi wartość rynkowa nieruchomości określona na podstawie przeciętnych cen, a zatem bez uwzględnienia ulg przysługujących nabywcom. W przypadku, gdy umowa sprzedaży jest dokonywana w formie aktu notarialnego obowiązkiem notariusza (jako płatnika) jest pobór tego podatku.

Niezależnie od powyższego, w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie z art. 2 pkt 1 lit. g) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne w sprawach podlegających przepisom o gospodarce nieruchomościami lub przepisom o autostradach płatnych.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Gmina jest właścicielem lokalu mieszkalnego, który został przekazany Gminie przez spółkę P. Spółka Akcyjna na podstawie art. 46a ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego (…).

Gmina zamierza sprzedać ww. lokal mieszkalny dotychczasowemu najemcy, który zajmuje go na podstawie umowy najmu zawartej jeszcze z przedsiębiorstwem państwowym. Do sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego zastosowanie mają przepisy art. 43-46 w zw. z art. 47a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 września 2000 roku o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 1 lit. g) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wyłączone z opodatkowania są czynności cywilnoprawne podlegające przepisom o gospodarce nieruchomościami lub przepisom o autostradach płatnych.

Przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie precyzują zakresu wyłączenia z opodatkowania czynności w sprawach podlegających przepisom o gospodarce nieruchomościami, odwołując się jedynie ogólnie do przepisów o gospodarce nieruchomościami. Niezbędna jest więc analiza przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami i ustawy o komercjalizacji, prywatyzacji i restrukturyzacji przedsiębiorstwa państwowego (...).

W myśl art. 47a ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, prywatyzacji i restrukturyzacji przedsiębiorstwa państwowego (…) (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 680 ze zm.) jednostka samorządu terytorialnego, która w trybie przepisów ustawy z dnia 10 maja 1990 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych nabyła prawo własności nieruchomości wraz z budynkami mieszkalnymi będącymi do dnia wejścia w życie tej ustawy w posiadaniu P. lub P. S.A., a lokale mieszkalne zajmują osoby określone w art. 42 ust. 1, stosuje do sprzedaży tych lokali odpowiednio przepisy art. 42 ust. 2 i 3 oraz art. 43-46.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 121 ze zm.) określają zasady gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa i własność jednostek samorządu terytorialnego.

Stosownie zaś do art. 24 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami do gminnego zasobu nieruchomości należą nieruchomości, które stanowią przedmiot własności gminy i nie zostały oddane w użytkowanie wieczyste oraz nieruchomości będące przedmiotem użytkowania wieczystego gminy.

Nabyte więc przez gminę nieruchomości wraz z budynkami mieszkalnymi w trybie przepisów ustawy – Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych należą do gminnego zasobu nieruchomości.

Gospodarowanie gminnym zasobem nieruchomości polega między innymi na zbywaniu nieruchomości wchodzących w skład tego zasobu (art. 25 ust. 2 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami).

Jednocześnie na podstawie art. 34 ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy w przypadku zbywania przez gminę nieruchomości osobom fizycznym lub prawnym pierwszeństwo w ich nabyciu przysługuje osobie, której przysługuje roszczenie o nabycie nieruchomości z mocy niniejszej ustawy lub odrębnych przepisów.

Roszczenie do nabycia lokalu mieszkalnego wynikające z art. 42 ustawy o komercjalizacji, prywatyzacji i restrukturyzacji przedsiębiorstwa państwowego (…) spełnia dyspozycję art. 34 ust. 1 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowym przypadku gmina dokonuje sprzedaży lokalu mieszkalnego znajdującego się w budynku, który należy do gminnego zasobu nieruchomości. Natomiast przepisy ustawy o komercjalizacji, prywatyzacji i restrukturyzacji przedsiębiorstwa państwowego (…) regulują wyłącznie kwestie dotyczące osób uprawnionych do nabycia lokali oraz warunki na jakich to nabycie następuje.

Reasumując należy wskazać, że opisana we wniosku umowa sprzedaży lokalu mieszkalnego, jako że będzie zawierana na podstawie przepisów o gospodarce nieruchomościami będzie korzystała z wyłączenia z opodatkowania określonego w art. 2 pkt 1 lit. g) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.