Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.72.2018.2.AT
z 11 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2018 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 30 marca 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży na rzecz kontrahenta (Podmiot 2) za eksport pośredni opodatkowany w Polsce stawką 0% – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 30 marca 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży na rzecz kontrahenta (Podmiot 2) za eksport pośredni opodatkowany w Polsce stawką 0%.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zamierza dokonywać dostawy towarów na następujących warunkach:

1. Wnioskodawca dokonywać będzie dostawy towarów na rzecz nabywcy będącego podatnikiem podatku od wartości dodanej mającego siedzibę w innym kraju członkowskim Unii Europejskiej (zwanym dalej Podmiotem 2). Dostawa odbywać się będzie na warunkach ex works - dostawca wykona swoje obowiązki w chwili przekazania towaru nabywcy (lub wyznaczonemu przez niego podmiotowi) w miejscu siedziby dostawcy;
2. Podmiot 2 dokonywać będzie dostawy tego towaru na rzecz nabywcy mającego siedzibę poza terytorium Unii Europejskiej (zwanym dalej Podmiotem 3). Dostawa ta również odbywać się będzie na warunkach ex works - dostawca wykona swoje obowiązki w chwili przekazania towaru nabywcy lub wyznaczonemu przez niego podmiotowi;
3. Wydanie towaru zostanie dokonane przez Wnioskodawcę do rąk Podmiotu 3 lub do działającego w jego imieniu i na jego rzecz przewoźnika;
4. Podmiot 2 nabywający towar od Wnioskodawcy, dokona zgłoszenia wywozu poza terytorium Unii Europejskiej. Zgłoszenia wywozu dokona Wnioskodawca, działający w imieniu i na rzecz podmiotu 2. Wywóz towaru potwierdzony będzie wydrukiem komunikatu IE-599.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano:

1. W posiadaniu Wnioskodawcy będzie komunikat lub kopia komunikatu IE-599 (potwierdzenie wywozu). Jako eksporter w zgłoszeniu celnym będzie wpisany nabywca towaru. Wnioskodawca będzie widnieć w dodatkowym polu zgłoszenia celnego;
2. Przedmiotem opisanej we wniosku transakcji będzie wywóz towaru dokonany na warunkach tzw. eksportu pośredniego. Z dokumentu potwierdzającego wywóz towaru, który będzie posiadał Wnioskodawca, będzie wynikała tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu;
3. Przedmiotem wywozu będą rury niekołowe z tworzyw sztucznych używane do budowy rurociągów np. wodnych. Nie będą to towary do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych;
4. Wnioskodawca otrzyma dokumenty wskazane w pkt 1 niezwłocznie po wywiezieniu towaru z terenu Polski, po zamknięciu procedury w elektronicznym systemie zgłoszeń celnych przez urzędnika celnego. Wnioskodawca prawdopodobnie otrzyma komunikat przed złożeniem deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonano dostawy.

W związku z powyższym opisem postawiono następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, dostawa towarów dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz podatnika posiadającego siedzibę w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej będzie opodatkowana stawką podatku VAT wynoszącą 0%, jako eksport?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przedstawionym stanie faktycznym dostawa dokonana na rzecz nabywcy mającego siedzibę w innym kraju członkowskim Unii Europejskiej (na rzecz Podmiotu 2) stanowić będzie eksport towarów opodatkowany stawką podatku VAT 0%. Powyższe wynika ze spełnienia przez opisaną dostawę następujących przesłanek:

• towar będzie transportowany z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez jego nabywcę, a wywóz będzie potwierdzony przez właściwy organ celny (spełnienie przesłanki z art. 2 pkt 8 lit. b) ustawy),
• wydanie towaru zostanie dokonane przez Wnioskodawcę na rzecz ostatecznego nabywcy mającego siedzibę poza terytorium Unii Europejskiej,
• miejscem dostawy transportowanych towarów jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (spełnienie przesłanki z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy),
• przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, Wnioskodawca otrzyma dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej (spełnienie przesłanek z art. 41 ust. 6 oraz ust. 6a ustawy w zw. z art. 41 ust. 11 ustawy),
• przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym Wnioskodawca dokona dostawy, będzie on posiadał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium UE, z którego wynikać będzie tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Wnioskodawca uważa, że w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego transport towarów powinien być przypisany dostawie dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu 2. albowiem w wykonaniu tej właśnie dostawy Wnioskodawca wyda towar podmiotowi, który dokona jego wywozu poza terytorium Unii Europejskiej. A zatem to dostawa dokonana przez Wnioskodawcę będzie tzw. dostawą ruchomą, opodatkowaną stawką 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r, poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez terytorium kraju – zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się – co do zasady – terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…) – pkt 3 ww. artykułu.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Wskazać należy, że w przypadku transakcji łańcuchowych, tj. transakcji w których występuje kilka podmiotów zawierających transakcje dotyczące jednego przedmiotu – który przekazywany jest przez pierwszy podmiot w łańcuchu na rzecz ostatniego z podmiotów – ustanowiono szczegółowe zasady dotyczące dostaw. Regulują je przepisy art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-3 ustawy.

W treści art. 7 ust. 8 ustawy wskazano, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy.

Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

W tym miejscu podkreślić należy, że podatek od towarów i usług jest daniną o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu nim w danym państwie podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane – na tle przepisów o miejscu świadczenia – za wykonane w tym państwie. Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zawarte m.in. w rozdziale 1 (Miejsce świadczenia przy dostawie towarów) działu V ustawy.

W świetle art. 22 ust. 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku:

1. towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy;
   
2. (….);
   
3. towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy;
   
   (…).
   

Natomiast w myśl art. 22 ust. 2 ustawy – w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie regulacji art. 22 ust. 3 ustawy – w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Z przepisu art. 22 ust. 2 ustawy (zdanie pierwsze) wynika, że w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

Omawiany przepis – zdanie drugie – odnosi się wprost do sytuacji, kiedy towar jest wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący towar i sprzedający ten sam towar. W takiej sytuacji ustawodawca wskazał, że transport (przesyłka) przyporządkowane są dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Jest to założenie domniemane, mogące zostać obalone w przypadku, gdy z warunków dostawy wynika, że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca dokonywać będzie dostawy towarów na rzecz nabywcy (podatnik podatku od wartości dodanej mający siedzibę w innym kraju członkowskim Unii Europejskiej – Podmiot 2). Dostawa odbywać się będzie na warunkach ex works - dostawca wykona swoje obowiązki w chwili przekazania towaru nabywcy (lub wyznaczonemu przez niego podmiotowi) w miejscu siedziby dostawcy. Podmiot 2 dokonywać będzie dostawy tego towaru na rzecz nabywcy mającego siedzibę poza terytorium Unii Europejskiej (Podmiot 3). Dostawa ta również odbywać się będzie na warunkach ex works - dostawca wykona swoje obowiązki w chwili przekazania towaru nabywcy lub wyznaczonemu przez niego podmiotowi. Wydanie towaru zostanie dokonane przez Wnioskodawcę do rąk Podmiotu 3 lub do działającego w jego imieniu i na jego rzecz przewoźnika. Podmiot 2 nabywający towar od Wnioskodawcy, dokona zgłoszenia wywozu poza terytorium Unii Europejskiej. Jako eksporter w zgłoszeniu celnym będzie wpisany nabywca towaru. Wnioskodawca będzie widnieć w dodatkowym polu zgłoszenia celnego.

W przedmiotowej sprawie mamy więc do czynienia z dwoma odrębnymi transakcjami:

1. dostawą towarów między Wnioskodawcą a Podmiotem 2,
2. dostawą towarów między Podmiotem 2 a Podmiotem 3.

Mając na uwadze przedstawione informacje należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy, transport towarów należy przyporządkować transakcji pomiędzy Wnioskodawcą a Podmiotem 2 dokonującym wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Z opisu sprawy nie wynika, aby strony transakcji ustaliły inne niż opisane warunki dostawy. Oznacza to, że dostawa między Wnioskodawcą a Podmiotem 2 stanowi dostawę „ruchomą”.

Warto w tym miejscu przywołać orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE), z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie EMAG Handel Eder OHG (sygn. C-245/04) w którym TSUE stwierdził: „Jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która – jako jedyna – zostanie zwolniona z opodatkowania na mocy art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r. (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. a szóstej dyrektywy 77/388 zmienionej dyrektywą 95/7 określone jest jedynie miejsce dostawy skutkującej wysyłką lub transportem wewnątrzwspólnotowym towarów. Miejscem tym jest państwo członkowskie, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte. Miejsce dokonania pozostałej z dwóch dostaw ustala się zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b tej dyrektywy. Za miejsce to uznaje się państwo członkowskie rozpoczęcia albo państwo członkowskie zakończenia tej wysyłki lub transportu w zależności od tego, czy dostawą tą jest pierwsza, czy druga z dwóch następujących po sobie dostaw”.

Powyższe orzeczenie dotyczy wprawdzie sprawy, w której w ramach transakcji łańcuchowej była realizowana wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, niemniej jednak, zasady określania dostawy „ruchomej”, tj. dostawy, do której przyporządkowuje się transport, bez wątpienia należy stosować również w odniesieniu do transakcji, w ramach których dochodzi do wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Stosownie do brzmienia art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

• jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Zatem aby uznać daną czynność za eksport towarów muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

1. ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni),
2. wywóz towarów musi być potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Niespełnienie jakiegokolwiek z wymienionych wyżej przesłanek powoduje, że nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie odnoszą się do pojęcia eksportera i jego rozumienia, czy definicji w prawie celnym. Istotnym z punktu widzenia przepisów art. 2 pkt 8 ustawy aspekcie podmiotowym jest jedynie to, kto dokonuje wywozu – dostawca (lub podmiot działający na jego rzecz), czy też nabywca mający siedzibę poza terytorium kraju (lub podmiot działający na jego rzecz).

Jak wynika z opisu sprawy, to nie Wnioskodawca dokonuje zgłoszenia oraz wywozu towaru (jest podmiotem, który wydaje towaru do rąk Podmiotu 3 lub do działającego w jego imieniu i na jego rzecz przewoźnika), natomiast zgłoszenia do procedury celnej dokonuje Podmiot 2, a Wnioskodawca będzie w posiadaniu komunikatu lub kopii komunikatu IE-599, przy czym otrzyma ten dokument niezwłocznie po wywiezieniu towaru z terenu Polski, po zamknięciu procedury w elektronicznym systemie zgłoszeń celnych przez urzędnika celnego. Zatem nie mamy do czynienie z eksportem, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a ustawy (eksport bezpośredni), lecz z eksportem wskazanym w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy (eksport pośredni).

Aby spełniona została definicja eksportu, w myśl ww. przepisu art. 2 pkt 8 lit. b ustawy oraz jego opodatkowanie stawką podatku w wysokości 0%, konieczne jest spełnienie również warunku dotyczącego potwierdzenia wywozu towarów przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych. Spełnienie tego warunku ma gwarantować, że faktycznie nastąpi wywóz towarów i że bez ich powrotnego przywozu nie będą one przedmiotem dostawy na terytorium kraju, która poprzez zastosowanie stawki 0% byłaby faktycznie nieopodatkowana.

Stawka podatku – stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl przepisu art. 41 ust. 4 ustawy, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Jednakże zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Na podstawie art. 41 ust. 6a ustawy, dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
2. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
3. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.

Jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju, o czym stanowi art. 41 ust. 7 ustawy.

W myśl art. 41 ust. 8 ustawy, przepis ust. 7 stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu.

Zgodnie z art. 41 ust. 9 ustawy, otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument.

Natomiast na podstawie art. 41 ust. 11 ustawy, przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Biorąc powyższe uregulowania prawne pod uwagę należy stwierdzić, że eksportem towarów jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych wywóz towarów. Ustalając zakres zastosowania przepisu art. 41 ust. 6 ustawy, właściwym staje się przyjęcie uregulowań zawartych w przepisach prawa celnego. Warunkiem zastosowania preferencyjnej 0% stawki podatku VAT jest bowiem posiadanie stosownych dokumentów spełniających warunki określone w przepisach celnych, które jednoznacznie potwierdzają wywóz towarów poza granicę Unii Europejskiej.

Od dnia 31 sierpnia 2007 r. w Polsce zaczęła w pełni funkcjonować I faza Systemu Kontroli Eksportu (ang. Export Control System, ECS). Od tego momentu zmianie uległy zasady dokonywania zgłoszeń celnych do procedury wywozu, procedury uszlachetnienia biernego i powrotnego wywozu. System ECS pozwala na dokonywanie i obsługę zgłoszenia w formie elektronicznej, zarówno w urzędzie wywozu, jak i wyprowadzenia. System ten opiera się na obiegu dokumentów pomiędzy urzędami a podmiotami dokonującymi zgłoszeń. W ramach tego systemu dokumentem potwierdzającym wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest komunikat IE-599 podpisany przez system ECS przy użyciu klucza do bezpiecznej transmisji danych. Komunikat ten zawiera dane zgłoszenia z momentu zwolnienia zgłoszenia do procedury wywozu oraz informacje o potwierdzeniu wywozu lub zatrzymaniu towaru na granicy. Komunikat IE-599 jest wysyłany do zgłaszającego przez urząd celny wywozu.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca będzie posiadał komunikat lub kopię komunikatu IE-599 (potwierdzenie wywozu). Dokument ten Wnioskodawca będzie posiadał prawdopodobnie przed złożeniem deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonano dostawy. Ponadto z dokumentu potwierdzającego wywóz towaru, który będzie posiadał Wnioskodawca, będzie wynikała tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów dokonywana przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu 2, w okolicznościach gdy towar zostanie wydany przez Wnioskodawcę bezpośrednio na rzecz Podmiotu 3, a dokonującym zgłoszenia wywozu poza terytorium Unii Europejskiej będzie nabywca (Podmiot 2) – będzie stanowić eksport pośredni towarów. Wobec tego o zastosowaniu stawki podatku w wysokości 0% decydować będzie posiadanie przez Wnioskodawcę stosownych dokumentów i termin ich otrzymania. Wnioskodawca deklaruje, że będzie posiadał komunikat lub kopię komunikatu IE-599 (potwierdzenie wywozu), co prawdopodobnie będzie miało miejsce przed złożeniem deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonano dostawy. Skoro więc Wnioskodawca będzie w posiadaniu tego dokumentu, potwierdzającego wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, to w tak przedstawionej we wniosku sytuacji będzie uprawniony do zastosowania stawki VAT 0% na warunkach wskazanych w art. 41 ust. 7, 9 i 11 ustawy.

W rezultacie stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.