Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.31.2018.2.MH
z 10 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 05 stycznia 2018 r. (data wpływu 15 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 marca 2018 r. (data wpływu 28 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania z tytułu świadczenia usług biegłego sądowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania z tytułu świadczenia usług biegłego sądowego.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 22 marca 2018 r. (data wpływu 28 marca 2018 r.) o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego, przeformułowanie pytania, przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego oraz uiszczenia dodatkowej opłaty

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawczyni od dnia 15 stycznia 2008 r. będąc rzeczoznawcą majątkowym prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą „…”, wykonując czynności, m.in. w zakresie wyceny (szacowania) wartości nieruchomości (posiadając stosowne uprawnienia do wykonywania tych czynności). Wnioskodawczyni jest też czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a wykonywane przez Zainteresowaną usługi są opodatkowane, wg stawki podstawowej 23%.

Usługi, o których mowa wyżej świadczone są zarówno na rzecz osób fizycznych, jak i osób prawnych. Od kilku lat Wnioskodawczyni jest też biegłym sądowym, wobec czego wykonuje na rzecz sądów powszechnych usługi polegające na opracowywaniu opinii z zakresu wyceny nieruchomości. W latach poprzednich, Zainteresowana uzyskiwała zatem dochody z dwóch źródeł przychodu, tj. z działalności wykonywanej osobiście - art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2016 r. 2032 tj. z dnia 15 grudnia 2016 r., dalej jako ustawa o PIT) oraz pozarolniczej działalności gospodarczej - art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.

Z uwagi na to, że działalność wykonywana osobiście i pozarolnicza działalność gospodarcza, stanowią odrębne źródła przychodów, to dochody z tych źródeł nie były przez Wnioskodawczynię łączone i podlegały one odmiennym zasadom opodatkowania, a mianowicie:

• wynagrodzenia wypłacane przez sądy, kwalifikowała do przychodów określonych w art. 13 pkt 6 ustawy o PIT, jako przychody z działalności wykonywanej osobiście;
  

• przychody uzyskane z tytułu świadczenia usług wyceny nieruchomości, na rzecz innych podmiotów (osób fizycznych i prawnych), opodatkowywała jako przychody z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.
  
  

Czynności wykonywane na zlecenie sądu, Wnioskodawczyni dokumentowała fakturą VAT. Na wartość prac wykonywanych na zlecenie sądu składa się wynagrodzenie za sporządzoną opinię, które kalkulowane jest wg stawek ryczałtowych lub stawek godzinowych za poszczególne czynności. Odrębnie sąd zwracał koszty dodatkowe poniesione przy sporządzaniu opinii, tj. m.in. koszty dojazdów, opłaty za usługi pocztowe, koszty materiałów biurowych, koszty ksera, koszty wydruków, koszty za wypisy i wyrysy z planu zagospodarowania, itp.

Zakwalifikowanie uzyskiwanego wynagrodzenia do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ww. ustawy powodowało, że na sądach, jako płatnikach dokonujących wypłaty z powyższego tytułu, ciążył obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy, pobierania zaliczki na podatek dochodowy. Sąd jako płatnik pobierał zaliczki na podatek dochodowy od kwoty netto faktury VAT i jako płatnik przekazywał tą zaliczkę do właściwego urzędu skarbowego. Zainteresowana natomiast na podstawie otrzymanej od płatnika (sądu) informacji PIT-11, wykazywała te przychody w zeznaniu rocznym, jako przychody z działalności wykonywanej osobiście.

W połowie 2017 r., niektóre sądy telefonicznie poprosiły o przesłanie oświadczenia, że wykonywane przez Zainteresowaną usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej (art. 41 ust. 2 ww. ustawy). Konsekwencją podpisania takiego oświadczenia jest to, że fakturę dla sądu Wnioskodawczyni wystawia w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, przy czym wynagrodzenie za sporządzenie opinii i poniesione koszty dodatkowe, stanowią łącznie wartość netto na fakturze opodatkowanej, wg stawki VAT 23%.

Ponoszone koszty dodatkowe Wnioskodawczyni zalicza kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o PIT oraz w przypadku ponoszenia wydatków opodatkowanych podatkiem od towarów i usług Zainteresowana odlicza podatek naliczony VAT na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2017 r., 1221 tj. z dnia 24 czerwca 2017 r., dalej jako ustawa o VAT).

W tej sytuacji, sądy wypłacają Wnioskodawczyni jako biegłemu sądowemu, wynagrodzenie za sporządzoną opinie w całości (brutto z VAT bez potrącania należnej zaliczki na podatek dochodowy), co będzie wiązało się z niewystawieniem przez te sądy za 2017 r. informacji PIT-11 oraz koniecznością ujmowania i rozliczania tych przychodów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Fakturę dla Sądu Wnioskodawczyni wystawia w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Czynności na zlecenie sądu wykonywane są w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i są dokumentowane fakturą VAT. Na wartość prac wykonywanych na zlecenie sądu składa się wynagrodzenie za sporządzoną opinię, które kalkulowane jest wg stawek ryczałtowych lub stawek godzinowych za poszczególne czynności oraz poniesione w związku ze sporządzaną opinią koszty dodatkowe, tj. m.in. koszty dojazdów, opłaty za usługi pocztowe, koszty materiałów biurowych, koszty ksera, koszty wydruków, koszty za wypisy i wyrysy z planu zagospodarowania itp., stanowią łącznie wartość netto na fakturze opodatkowanej wg stawki VAT 23%.

W przypadku ponoszenia wydatków opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, Zainteresowana odlicza podatek naliczony VAT, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2017 r., 1221 tj. z dnia 24 czerwca 217 r., dalej jako ustawa o VAT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

Czy wystawiając fakturę za wykonane zlecenie na rzecz sądu Wnioskodawczyni prawidłowo ustala podstawę opodatkowania podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki 23% właściwej dla usługi głównej (czynności biegłego), przyjmując, że składa się na nią zarówno wynagrodzenie za sporządzenie opinii oraz kosztów dodatkowych (kosztów dojazdów, opłat za usługi pocztowe, kosztów materiałów biurowych, kosztów ksera, kosztów wydruków, kosztów wypisów i wyrysów z planu zagospodarowania, itp.)?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z art. 29a ust. 1 w związku z ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej (bez VAT). Podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Powołane przepisy wskazują, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on m.in. kosztów bezpośrednio związanych ze świadczoną usługą, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu realizacji zlecenia. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany ze świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę, powinien być włączony do podstawy opodatkowania, a co za tym idzie wartości ponoszonych przez Wnioskodawczynię kosztów dodatkowych, których ciężar przerzucany jest na sąd, nie należy wykazywać jako odrębnego świadczenia, lecz jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Zatem, skoro koszty dodatkowe są ściśle związane z wykonywaną przez Wnioskodawczynię usługą, polegającą na realizacji opinii sądowych na zlecenie sądów, stanowiąc jeden z elementów kalkulacyjnych otrzymanego wynagrodzenia (część odpłatności za usługę), to koszty te składają się na całość świadczenia należnego od nabywcy usługi, na równi z wypłacanym wynagrodzeniem.

Poniesione wydatki stanowią element rachunku kosztów, zmierzających do ustalenia kwoty odpłatności za wykonywaną usługę. Stanowią więc kwotę należną w rozumieniu powołanego wyżej art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, wg stawki właściwej dla usługi głównej (czynności biegłego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazać należy, że prawo do wykonywania funkcji biegłego sądowego nabywane jest w określonym trybie i po spełnieniu ściśle określonych warunków wynikających z przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 15, poz. 133). Biegły sądowy jest osobą, która posiada teoretyczne i praktyczne wiadomości specjalne w danej dziedzinie, potwierdzone stosownym dokumentem i w pełni samodzielnie sporządza zleconą mu opinię (ekspertyzę), kierując się wyłącznie posiadaną wiedzą w tym zakresie. Opinia wydana przez biegłego jest dowodem w postępowaniu sądowym. Przed objęciem funkcji biegły składa przyrzeczenie, iż powierzone mu obowiązki wykonywać będzie z całą sumiennością i bezstronnością. Nikt zatem nie powinien mieć wpływu na treść jego pracy (sporządzenia stosownej opinii).

Ponadto stosownie do art. 89 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 300), biegłemu powołanemu przez sąd przysługuje wynagrodzenie za wykonaną pracę oraz zwrot poniesionych przez niego wydatków niezbędnych dla wydania opinii.

W myśl art. 89 ust. 2 cytowanej ustawy, wysokość wynagrodzenia biegłego za wykonaną pracę ustala się, uwzględniając wymagane kwalifikacje, potrzebny do wydania opinii czas i nakład pracy, a wysokość wydatków, o których mowa w ust. 1 - na podstawie złożonego rachunku.

Z kolei zgodnie z art. 89 ust. 3 ww. ustawy – wynagrodzenie biegłych oblicza się według stawki wynagrodzenia za godzinę pracy albo według taryfy zryczałtowanej określonej dla poszczególnych kategorii biegłych ze względu na dziedzinę, w której są oni specjalistami. Podstawę obliczenia stawki wynagrodzenia za godzinę pracy i taryfy zryczałtowanej stanowi ułamek kwoty bazowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, której wysokość określa ustawa budżetowa.

Natomiast art. 89 ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, że wynagrodzenie biegłego będącego podatnikiem obowiązanym do rozliczenia podatku od towarów i usług podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług, określoną zgodnie ze stawką tego podatku obowiązującą w dniu orzekania o tym wynagrodzeniu.

Prawo biegłego do żądania wynagrodzenia za spełnienie nałożonych nań obowiązków wynika natomiast z art. 288 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2018 r., poz. 155, z późn. zm.) oraz cyt. wyżej art. 89 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Z kolei zgodnie z art. 290¹ § 1 ustawy Kodeks postępowania cywilnego – w sprawach rodzinnych i opiekuńczych sąd może zażądać opinii opiniodawczego zespołu sądowych specjalistów.

W oparciu o § 11 ww. rozporządzenia z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych, biegłemu przysługuje za wykonanie czynności wynagrodzenie w wysokości określonej odrębnymi przepisami.

Zgodnie z § 7 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 518), w przypadku gdy opinię sporządził podmiot, o którym mowa w art. 290 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.), wynagrodzenie za wykonaną pracę, w zakresie czynności opisanych w załączniku nr 2 do rozporządzenia, można określić według stawki albo taryfy zryczałtowanej wskazanej w tym załączniku.

Stosownie zaś do § 8 ww. rozporządzenia w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym, wydatki poniesione przez biegłego, niezbędne dla wydania opinii, w tym w szczególności wydatki materiałowe, amortyzację aparatury badawczej oraz koszty dojazdu na miejsce wykonania czynności, biegły dokumentuje za pomocą faktur lub rachunków albo kopii tych dokumentów, a w razie ich braku – za pomocą oświadczenia.

Podobnie w myśl § 8 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 2049), wydatki poniesione przez biegłego, niezbędne dla wydania opinii, w tym w szczególności wydatki materiałowe, amortyzację aparatury badawczej oraz koszty dojazdu na miejsce wykonania czynności, biegły dokumentuje za pomocą faktur lub rachunków albo kopii tych dokumentów, a w razie ich braku - za pomocą oświadczenia.

Zgodnie z treści art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 2 ustawy, w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a gdy nie ma ceny nabycia – koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

W art. 29a ust. 1 ustawy wskazano, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, z zastrzeżeniami wynikającymi z dalszych przepisów ustawy, dotyczącymi usług agentów, pośredników itp., wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, przypadków, gdy podstawa opodatkowania może być szacowana przez organ podatkowy oraz opodatkowania niektórych podatników dokonujących obrotów dziełami sztuki, przedmiotami kolekcjonerskimi, antykami i towarami używanymi.

Oznacza to, że ustawodawca nie przewidział szczególnego uregulowania podstawy opodatkowania w zakresie usług biegłych sądowych.

Ww. przepis art. 29a ust. 1 ustawy stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) z treści którego wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT;
2. koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Do celów akapitu pierwszego lit. b), państwa członkowskie mogą uznać koszty objęte odrębną umową za koszty dodatkowe.

Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni będąc rzeczoznawcą majątkowym prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą „…”, wykonując czynności, m.in. w zakresie wyceny (szacowania) wartości nieruchomości (posiadając stosowne uprawnienia do wykonywania tych czynności). Wnioskodawczyni jest też czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na wartość prac wykonywanych na zlecenie sądu składa się wynagrodzenie za sporządzoną opinię, które kalkulowane jest wg stawek ryczałtowych lub stawek godzinowych za poszczególne czynności. Odrębnie sąd zwracał Wnioskodawczyni koszty dodatkowe poniesione przy sporządzaniu opinii, tj. m. in koszty dojazdów, opłaty za usługi pocztowe, koszty materiałów biurowych, koszty ksera, koszty wydruków, koszty za wypisy i wyrysy z planu zagospodarowania, itp. W połowie 2017 r., niektóre sądy telefonicznie poprosiły o przesłanie oświadczenia, że wykonywane przez Zainteresowaną usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej. Czynności na zlecenie sądu są dokumentowane fakturą VAT. Na wartość prac wykonywanych na zlecenie sądu składa się wynagrodzenie za sporządzoną opinię, które kalkulowane jest wg stawek ryczałtowych lub stawek godzinowych za poszczególne czynności oraz poniesione w związku ze sporządzaną opinią koszty dodatkowe, tj. m.in. koszty dojazdów, opłaty za usługi pocztowe, koszty materiałów biurowych, koszty ksera, koszty wydruków, koszty za wypisy i wyrysy z planu zagospodarowania stanowią łącznie wartość netto na fakturze opodatkowanej wg stawki VAT 23%.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą ustalenia, czy wystawiając fakturę za wykonane zlecenia na rzecz sądu prawidłowo ustala podstawę opodatkowania dla usługi głównej (czynności biegłego), przyjmując, że składa się na nią zarówno wynagrodzenie za sporządzenie opinii oraz kosztów dodatkowych (kosztów dojazdów, opłat za usługi pocztowe, kosztów materiałów biurowych, kosztów ksera, kosztów wydruków, kosztów wypisów i wyrysów z planu zagospodarowania).

Z treści art. 29a ust. 6 ustawy bezpośrednio wynika, że podstawa opodatkowania w podatku od towarów i usług obejmuje także koszty dodatkowe. Przy czym chodzi tu o koszty bezpośrednio związane z konkretną dostawą towarów lub świadczeniem usług, pobierane przez sprzedawcę od nabywcy towaru lub usługi. Taka regulacja przesądza o tym, że koszty te są wliczane do podstawy opodatkowania, czyli nie podlegają opodatkowaniu jako odrębne świadczenia. Co więcej, koszty te wpływają bezpośrednio na wysokość zapłaty (wynagrodzenia) należnej z tytułu sprzedaży.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że jeśli poniesione koszty dodatkowe są niezbędne do wykonania opinii, to składają się one na całość świadczenia należnego od nabywcy usługi na równi z wypłacanym wynagrodzeniem. Poniesione koszy dodatkowe stanowią element rachunku kosztów, zmierzających do ustalenia kwoty odpłatności za wykonywaną usługę. Stanowią więc zapłatę, którą dokonujący świadczenia (usługodawca) otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od usługobiorcy, w rozumieniu powołanego wyżej art. 29a ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, według stawki właściwej dla usługi głównej (czynność biegłego).

Jak wskazano powyżej, podstawą opodatkowania jest wartość usługi, na którą w przedmiotowej sprawie składają się zarówno wynagrodzenie biegłego sądowego za wydanie opinii, jak i poniesione przez biegłego koszty dodatkowe (koszty dojazdów, opłat za usługi pocztowe, koszty materiałów biurowych, koszty ksera, koszty wydruków, koszty wypisów i wyrysów z planu zagospodarowania) konieczne do wykonania. tej usługi. Wartość całego świadczenia podlega opodatkowaniu jedną stawką podatku VAT. Co prawda, zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i usług stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku, jednakże dla usług biegłego sądowego nie przewidziano stawki obniżonej lub zwolnienia od VAT, dlatego też zastosowanie znajdzie stawka podstawowa w wysokości 23%.

Zatem, w rozpatrywanej sprawie, do podstawy opodatkowania Wnioskodawczyni powinna wliczyć wszystkie składniki wynagrodzenia należnego za wykonaną usługę wydania opinii. Jak bowiem wskazano powyżej, podstawą opodatkowania jest cała wartość usługi, na którą składa się zarówno wynagrodzenie biegłego sądowego jak i ponoszone koszty konieczne do wykonania usługi. Do podstawy opodatkowania z tytułu sporządzenia opinii biegłego sądowego Zainteresowana powinna więc wliczyć wszystkie elementy kalkulacyjne wyświadczonej usługi, tj. wynagrodzenie biegłego, koszty dojazdów, opłata za usługi pocztowe, koszty materiałów biurowych, koszty ksera, koszty wydruków, koszty wypisów i wyrysów z planu zagospodarowania.

Mając na uwadze opis sprawy oraz obowiązujące przypisy należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni wystawiając fakturę za wykonane zlecenie na rzecz sądu winna ustalić podstawę opodatkowania podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki 23%, w skład której wchodzą zarówno należne wynagrodzenie za sporządzenie opinii oraz koszty dodatkowe (tj. koszty dojazdów, opłata za usługi pocztowe, koszty materiałów biurowych, koszty ksera, koszty wydruków, koszty wypisów i wyrysów z planu zagospodarowania), bez kwoty podatku.

Tym samym oceniając stanowisko Wnioskodawczyni, należy uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Natomiast wniosek w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.