Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.85.2018.1.IM
z 13 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 8 lutego 2018 r. (data wpływu 15 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zryczałtowanego podatku od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania najmu.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącym stroną postępowania:
  Pana x;
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  Panią y;

przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawcy są małżeństwem. W ich małżeństwie obowiązuje ustrój majątkowej wspólności ustawowej. Wnioskodawcy są współwłaścicielami czterech budynków, które wynajmują podmiotom gospodarczym na podstawie umów najmu. Budynki były wznoszone i oddawane sukcesywnie na przestrzeni kilkunastu lat, mianowicie w 2004, 2006, 2014 i 2015 roku, środki na wybudowanie tych budynków pochodziły z oszczędności Wnioskodawców, ze spadku po ojcu Wnioskodawcy, darowizny uzyskanej od rodziców Wnioskodawczyni, oraz z dochodów uzyskanych na bieżąco z najmu wybudowanych budynków. Wnioskodawcy wynajmują zarówno cały budynek jak jego części na podstawie umów długoterminowych. Wnioskodawcy nie prowadzą aktywnej działalności w kierunku pozyskiwania najemców.

Wynajmowanie wzniesionych budynków i ich części Wnioskodawcy traktują jako administrowanie swoim majątkiem prywatnym. Wnioskodawcy nie prowadzą w tym zakresie działalności gospodarczej. Składniki majątku stanowiące przedmiot najmu Wnioskodawcy traktują jako odrębny - od działalności gospodarczej - majątek prywatny. Składników tych Wnioskodawcy nie wprowadzili do ewidencji działalności gospodarczej. Wnioskodawcy nie prowadzą indywidualnych działalności gospodarczych ani działalności w formie spółek. Każdy z Wnioskodawców złożył oświadczenia o wyborze zryczałtowanego podatku od najmu według stawki 8,5%. Dochody uzyskiwane przez Wnioskodawców z tytułu umowy najmu przekraczają kwotę 100.000 złotych w ciągu roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest opodatkowanie przez Wnioskodawców ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych według stawki 8,5% do kwoty 100.000 zł, a od nadwyżki ponad tę kwotę wynosi 12,5%, przychodów z najmu prywatnego bez względu na rodzaj i ilość wynajmowanych budynków oraz znajdujących się w nich lokali użytkowych oraz bez względu na wysokość osiąganych z tego tytułu przychodów?

Zdaniem Zainteresowanych, w myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 121) - przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Przepis art. 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wyliczenie tytułów powstawania źródeł przychodów ma na celu pogrupowanie tych źródeł według podobnego charakteru, co następnie skutkuje zróżnicowanym traktowaniem tychże źródeł. Określenie, z jakiego źródła pochodzi przychód, ma istotne znaczenie dla ustalenia chociażby takich kwestii, jak ustalenie sposobu opodatkowania przychodu, możliwości odliczenia kosztów jego uzyskania itp. W pewnych sytuacjach możliwe jest występowanie wątpliwości, do jakiego źródła przychodów należy zakwalifikować danego rodzaju przychód. Jeden (i ten sam) przychód stanowić może przychód wyłącznie z jednego źródła. Nie jest możliwa sytuacja, w której ten sam przychód będzie np. zakwalifikowany częściowo do jednego źródła. a częściowo do innego.

I tak zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy - odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 6 tego przepisu:

1. pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
2. najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).
   
   

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem - za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową, wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu wydobywaniu kopalin ze złóż, polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy.

Tak więc działalność gospodarcza to taka działalność, która prowadzona jest:

1. w celu osiągnięcia dochodu - przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,
2. w sposób ciągły - jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu. Przy czym o ciągłości, w przypadku najmu, nie przesądza wynajmowanie danej nieruchomości przez kilka lat, lecz powtarzalność podejmowanych działań,
3. w sposób zorganizowany - co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.
   
   

Zauważyć przy tym należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia uznania danego działania za pozarolniczą działalność gospodarczą od faktu zarejestrowania (zgłoszenia do właściwego rejestru) tej działalności. Zatem każde działanie spełniające wskazane wyżej przesłanki, stanowi w rozumieniu przepisów ww. ustawy pozarolniczą działalność gospodarczą, niezależnie od tego czy podatnik dokonał jej rejestracji.

W myśl art. 9a ust. 6 ww. ustawy - dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 9a ust. 4 ww. ustawy - wybór sposobu opodatkowania dokonany w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 2, dotyczy również lat następnych, chyba że podatnik, w terminie do dnia 20 stycznia roku podatkowego, zawiadomi w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o rezygnacji z tego sposobu opodatkowania lub złoży w tym terminie pisemny wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Natomiast stosownie do treści art. 2 ust. la ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 ze zm.) - osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Jednocześnie w myśl art. 6 ust. 1a ww. ustawy - opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy - ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, tj. m.in. przychodów z dzierżawy i najmu, do kwoty 100.000 zł; od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów.

Zgodnie z dyspozycją art. 21 ust. 1 wyżej przywołanej ustawy - podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do dnia 20 następnego miesiąca, a za miesiąc grudzień - w terminie złożenia zeznania.

Po zakończeniu roku podatnicy obowiązani są do złożenia zeznania rocznego PIT-28. Należy je złożyć do 31 stycznia roku następującego po roku podatkowym (art. 21 ust. 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne).

Warunkiem skorzystania z tej formy opodatkowania jest - zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy - złożenie pisemnego oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy, które podatnik składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego.

Zdaniem Wnioskodawców, opodatkowanie w okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego przychodów z najmu prywatnego podatkiem ryczałtowym 8,5% i 12,5% jest właściwe.

Wnioskodawcy wskazali, że przychody te traktują jak nie dotyczące działalności gospodarczej nie posiadają wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, jak i przede wszystkim nie wprowadzili ich do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawcy nie podejmują aktywnych działań mających na celu pozyskiwanie najemców. Działalność Wnioskodawców nie można w tym zakresie uznać za taką, która ma charakter zorganizowany.

Nawet jednak gdyby uznać działalność Wnioskodawców za działalność zarobkową w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, a tym samym w rozumieniu art. 5 pkt 6a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., to ze względu na wybór dokonany przez Wnioskodawców nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej. Wynika to z językowej wykładni przepisu art. 5 pkt 6a ww. ustawy, który określając działalność gospodarczą, dokonuje zastrzeżenia: „z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4 - 9”. W przypadku przychodów z najmu (podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy) zostały one wskazane w art. 10 ust. 1 pkt 6 przedmiotowej ustawy, to jest jako odrębne od działalności gospodarczej (pkt 3) źródło przychodu, co w korespondencji z art. 5 pkt 6a tej ustawy oznacza, że najem (i podobne umowy) może według swobodnego wyboru podatnika zostać zaliczony jako realizowany w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej ale też może być odrębnym od tej działalności źródłem przychodu. Z przepisów tej ustawy ani jakichkolwiek innych nie wynika, by podatnik przy wyborze źródła przychodu dla osiąganych przez niego przychodów z najmu był związany jakimikolwiek kryteriami czy to rzeczowymi (np. liczba przedmiotów najmu) czy finansowymi (wartość przychodów z tego tytułu), jest więc to jego w pełni autonomiczna decyzja, przy której ustawodawca pozostawia mu pełną swobodę.

Powyższe twierdzenia Wnioskodawców znajdują w całości zastosowanie także na gruncie przepisów ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym gdyż w zakresie pojęcia pozarolniczej działalności gospodarczej ustawa ta w art. 4 pkt 12 odsyła do ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., do której odnoszą się powyższe twierdzenia Wnioskodawców. Prawidłowość tych twierdzeń wynika również bezpośrednio z przepisów ustawy o podatku zryczałtowanym, gdyż w jej art. 1 pkt 2 wymienia się przychody z tytułu najmu (i podobnych umów), o ile nie są zawierane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Oznacza to identyczny jak wyrażony wyżej wniosek o autonomiczności wyboru przez podatnika dla osiąganych przez niego przychodów z najmu między działalnością gospodarczą, a odrębnym od niej źródłem przychodu i to bez względu na kryterium przedmiotowe lub finansowe.

Wskazać również należy, że poza ściśle określonymi wyłączeniami możliwości stosowania opodatkowania w formie ryczałtu (art. 8 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r.), które dla jego przypadku są bezprzedmiotowe, również wybór między zasadami ogólnymi opodatkowania przychodów z najmu (art. 10 ust. 1 pkt 6 albo w przypadku działalności gospodarczej art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.) a ryczałtową formą opodatkowania takich przychodów pozostawił uznaniu podatnika, brak jest bowiem w obu ustawach kryteriów, które obligowałyby podatnika do wyboru którejś z form opodatkowania uniemożliwiając skorzystanie z drugiej z tych form.

Odnosząc przedstawioną powyżej wykładnię przepisów do przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawcy uważają, że prawidłowo opodatkowuje najem budynków i znajdujących się w nich lokali użytkowych ryczałtowym podatkiem 8,5% do kwoty 100.000 zł, a od nadwyżki ponad tę kwotę 12,5% przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Tutejszy Organ wskazuje, że na dzień wydania przedmiotowej interpretacji obowiązujące ustawy: Kodeks cywilny, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne opublikowane są w następujących Dziennikach Ustaw:

• ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny - Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.,
• ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.,
• ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne – Dz. U. z 2017 r., poz. 2157, z późn. zm.).
  
  

Powyższe nie ma jednak wpływu na merytoryczne rozstrzygnięcie przedmiotowego wniosku.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest badanie i ustalanie, czy najem przedmiotowych lokali będzie wypełniał znamiona prowadzenia działalności gospodarczej. Konieczna jest bowiem analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy, a to stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Tutejszy Organ nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Wydając interpretacje indywidualne Organ opiera swoje rozstrzygnięcie wyłącznie o przedstawiony przez Wnioskodawcę we wniosku opis zdarzenia przyszłego i przyjmuje argumenty podnoszone przez Wnioskodawcę bez ich weryfikowania. Nie można jednak wykluczyć, że właściwy organ podatkowy prowadząc w przyszłości ewentualne postępowanie podatkowe, po przeanalizowaniu całokształtu zebranego materiału dowodowego, będzie mógł poczynić ustalenia prowadzące go do odmiennych wniosków niż zawarte w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcy i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.