Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.104.2018.1.NF
z 13 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia – brak daty sporządzenia (data wpływu 16 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności nabycia wierzytelności pożyczkowych Pożyczkobiorcy przez Wnioskodawcę w ramach datio in solutum – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności nabycia wierzytelności pożyczkowych Pożyczkobiorcy przez Wnioskodawcę w ramach datio in solutum.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: „Pożyczkodawca”) jest spółką handlową, zarejestrowaną jako podatnik VAT czynny. Pożyczkodawca jest stroną umów pożyczek pieniężnych zawartych z innymi podmiotami (dalej: „Pożyczkobiorcy”).

Obecnie Pożyczkodawca planuje częściowe wycofanie zaangażowanych w pożyczki pieniędzy. W tym celu planuje wezwać Pożyczkobiorców do częściowej zapłaty pożyczek.

Pożyczkobiorca nie dysponuje obecnie wystarczającymi środkami pieniężnymi do spłaty żądanych przez Pożyczkodawcę kwot pożyczek. W tej sytuacji rozważana jest możliwość regulowania zobowiązań wobec Pożyczkodawcy w drodze zawarcia umów o świadczenie w miejsce wypełnienia (datio in solutum). Pożyczkobiorca zamiast spłaty pieniężnej jednej lub większej liczby otrzymanych pożyczek planuje przekazywać swojemu wierzycielowi (Pożyczkodawca) na podstawie umów datio in solutum wierzytelności pożyczkowe przysługujące Pożyczkobiorcy od podmiotów trzecich. Wierzytelności pożyczkowe przekazywane w ramach datio in solutum będą wierzytelnościami własnymi Pożyczkobiorcy, tj. będą wynikały z pożyczek udzielonych przez Pożyczkobiorcę.

Wierzytelności przysługujące Pożyczkodawcy od Pożyczkobiorcy z tytułu udzielonych jej pożyczek, które Pożyczkobiorca ureguluje w ramach datio in solutum będą zwane dalej także: „Wierzytelnościami Pożyczkodawcy”. Natomiast wierzytelności z tytułu pożyczek przysługujące Pożyczkobiorcy od podmiotów trzecich z tytułu udzielonych przez nią pożyczek, które Pożyczkobiorca przeniesie w ramach datio in solutum zwane będą dalej także: „Wierzytelnościami Pożyczkobiorcy”. Umowy datio in solutum (tj. „świadczenie zamiast wykonania”) będą oparte o art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.; dalej „KC”), który stanowi, że jeśli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, to zobowiązanie wygasa.

Wspomniane umowy będą wskazywać Wierzytelności Pożyczkobiorcy przekazywane przez Pożyczkobiorcę oraz określać ich wysokość (w tym będzie wskazywać kwotę główną pożyczki oraz ewentualne odsetki, o ile będą one również przedmiotem datio in solutum). Umowy będą również określać wysokość uregulowanego zobowiązania (Wierzytelności Pożyczkodawcy). Na skutek wykonania umów datio in solutum zobowiązania pożyczkowe Pożyczkobiorcy wygasną w całości lub części (Wierzytelności Pożyczkodawcy). Umowy każdorazowo określać będą wysokość, w jakiej zobowiązanie wygaśnie w wyniku datio in solutum (umowy będą określać w szczególności jaka wysokość kwoty pożyczki oraz ewentualnie jaka wysokość odsetek – o ile odsetki także będą regulowane w trybie datio in solutum – podlega uregulowaniu).

Pomiędzy Pożyczkodawcą (Wnioskodawca) a Pożyczkobiorcą przenoszącą Wierzytelności Pożyczkobiorcy na Pożyczkodawcę nie istnieje i nie powstanie stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Pożyczkodawcy w związku z nabyciem Wierzytelności Pożyczkobiorcy przez Pożyczkodawcę. W konsekwencji, w związku z nabyciem Wierzytelności Pożyczkobiorcy, Pożyczkodawca nigdy nie otrzyma z tego tytułu wynagrodzenia od zbywcy w żadnej formie.

Po nabyciu Wierzytelności Pożyczkobiorcy w ramach datio in solutum, na Pożyczkodawcę przejdzie nieodwołalnie ryzyko związane z tą wierzytelnością oraz wszelkie prawa i obowiązki wynikające z tej wierzytelności. Pożyczkodawca (Wnioskodawca) nie jest w stanie określić dalszego postępowania co do wierzytelności nabytych w ramach datio in solutum. Pożyczkodawca może egzekwować nabyte wierzytelności w swoim imieniu i na swój rachunek lub zadysponować nimi w inny sposób – mogą być one wykorzystane do rozliczeń z wierzycielami Pożyczkodawcy, np. w celu dokonania potrącenia, przekazu lub nawet zawarcia kolejnej umowy (datio in solutum).

Należy podkreślić, że wyłącznym celem zawarcia umowy datio in solutum i przeniesieniem wierzytelności pożyczkowych Pożyczkobiorcy na Pożyczkodawcę, będzie uregulowanie przez dłużnika wierzytelności przysługujących Pożyczkodawcy (Wierzytelności Pożyczkodawcy). W żadnym wypadku, zawarcie tych umów nie będzie związane z obowiązkiem świadczenia przez Pożyczkodawcę jakichkolwiek usług na rzecz zbywcy Wierzytelności Pożyczkobiorcy (w szczególności usług windykacji, factoringu, itp.). Przedmiotem działalności Pożyczkodawcy nie są usługi factoringu, usługi ściągania długów czy też obrót wierzytelnościami.

Analogiczny stan prawny był przedmiotem rozstrzygnięcia w interpretacji indywidualnej z dnia 30 stycznia 2017 r. wydanej przez Izbę Skarbową w Poznaniu o numerze 3063-ILPP2-1.4512.205.2016.1.SS oraz interpretacji indywidualnej z dnia 16 stycznia 2018 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o numerze 0112-KDIL1-1.4012.628.201 7.1.SJ, gdzie potwierdzono stanowisko podatnika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy nabycie wierzytelności pożyczkowych Pożyczkobiorcy przez Pożyczkodawcę (Wnioskodawcę) w ramach datio in solutum, będzie opodatkowane podatkiem VAT u Wnioskodawcy jako podatnika?

Zdaniem Wnioskodawcy, nabycie wierzytelności pożyczkowych Pożyczkobiorcy przez nabywcę (Pożyczkodawcę) w ramach datio in solutum, nie będzie opodatkowane podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy VAT, ilekroć w przepisach ustawy VAT jest mowa o towarach, rozumie się przez to rzeczy oraz ich części a także wszelkie postacie energii. Ze względu na to, że wierzytelności nie stanowią towaru w rozumieniu przepisów ustawy VAT transakcje mające za przedmiot te składniki majątku nie będą stanowiły dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy zatem ustalić, czy nabycie wierzytelności w ramach datio in solutum będzie stanowiło odpłatne świadczenie usług.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pojęcie usług, dla potrzeb stosowania ustawy VAT zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Świadczenie usług nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również powstrzymanie się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Należy jednak zauważyć, że samo stwierdzenie, iż w danym przypadku świadczona jest usługa nie oznacza automatycznie, iż czynność ta będzie podlegała VAT. Jak bowiem wynika z literalnej treści cyt. art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, zasadniczo świadczenie usług podlega opodatkowaniu VAT wyłącznie wtedy, gdy wykonywane jest odpłatnie (ustawa VAT w art. 8 ust. 2 zawiera wprawdzie enumeratywnie wymienione przypadki, gdy opodatkowaniu podlegają także usługi świadczone nieodpłatnie, jednakże jest to wyjątek od generalnej zasady odpłatności usług, a ponadto, zdaniem Spółki, ze względu na przedmiot niniejszego wniosku, przepisy te nie będą miały w niniejszej sprawie zastosowania).

Aby uznać dane świadczenie jako odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą zgodnie z którym w zamian za wykonane usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Ustawa VAT nie określa jednak co należy rozumieć przez wynagrodzenie/odpłatność za wykonaną usługę.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej: „TSUE”) przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonana. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego świadczona jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dane świadczenie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a zapłatą. Otrzymana zapłata powinna bowiem nastąpić w zamian za świadczenie usługi. Odpłatność powinna wynikać z zawartej przez strony umowy. To strony określają czy za wykonanie danego świadczenia przewidziane jest wynagrodzenie dla świadczącego. Jeżeli strony przewidziały jakąś formę wynagrodzenia dla świadczącego usługę, wówczas usługa jest odpłatna.

Na tle powyższych rozważań, w celu odpowiedzi na pytanie czy nabycie wierzytelności pożyczkowych Pożyczkobiorcy przez Pożyczkodawcę w ramach datio in solutum, będzie opodatkowane podatkiem VAT, należy ustalić, czy nabycie Wierzytelności Pożyczkobiorcy będzie stanowiło usługę świadczoną przez nabywcę (Pożyczkodawcę) na rzecz zbywcy Wierzytelności Pożyczkobiorcy, tj. na rzecz Pożyczkobiorcy, a jeżeli tak, to czy usługa ta jest odpłatna.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Wierzytelność może być w szczególności przedmiotem cesji oraz posłużyć do wykonania postanowień umowy datio in solutum. W analizowanym przypadku, pomiędzy wierzycielem (Pożyczkodawcą), a Pożyczkobiorcą (czyli jego dłużnikiem) dojdzie do zawarcia umowy datio in solutum, na mocy której dłużnik (Pożyczkobiorca) w celu zwolnienia się z zobowiązania wobec wierzyciela (Pożyczkodawcy) przeniesie na jego rzecz Wierzytelności Pożyczkobiorcy przysługujące jej od podmiotów trzecich. Na mocy umowy datio in solutum dojdzie do cesji (przelewu) praw do Wierzytelności Pożyczkobiorcy na nabywcę.

Instytucja cesji (przelewu) wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 KC. Zgodnie z art. 509 § 1 i 2 KC, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Jak stanowi art. 510 § 1 KC, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez właściciela wierzytelności z osobą trzecią, na podstawie której ta osoba trzecia nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące właścicielowi wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym prawa i obowiązki wynikające z tej wierzytelności nie ulegają zmianie.

W kwestii opodatkowania transakcji mających za przedmiot wierzytelności kluczowe znaczenie ma orzeczenie TSUE z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG, w którym TSUE stwierdził, że: „Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnej usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica miedzy wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”.

Naczelny Sąd Administracyjny, kierując się treścią cyt. wyżej orzeczenia TSUE, w wyroku z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11 wskazał: „Przyjąć zatem należy, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Zatem, badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący – cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy – cedenta usługę. Plastyczniej rzecz ujmując poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy – cedenta do nabywcy – cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy. Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą konieczne jest ustalenie, czy – obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności – wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. W omawianej sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.”.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, a w szczególności tezy zaprezentowane w cyt. wyżej orzeczeniach należy uznać, że nabycie przez nabywcę (Pożyczkodawcę) Wierzytelności Pożyczkobiorcy, w okolicznościach przedstawionych w zdarzeniu przyszłym, nie będzie stanowiło odpłatnej usługi świadczonej przez nabywcę (Pożyczkodawcę) na rzecz zbywcy Wierzytelności Pożyczkobiorcy. Nabywca (Pożyczkodawca) nie uzyska bowiem żadnego przysporzenia od cedenta, które mogłoby zostać uznane za jego wynagrodzenie z tytułu nabycia wierzytelności.

Należy zwrócić uwagę, że do przeniesienia własności Wierzytelności Pożyczkobiorcy dojdzie w ramach datio in solutum – specyficznej instytucji prawa cywilnego, w której dotychczasowy właściciel wierzytelności będzie działał wyłącznie w celu zwolnienia się z zobowiązania względem wierzyciela (nabywcy). Inaczej niż w przypadku typowych transakcji na wierzytelnościach, motywem działania stron nie będzie uwolnienie właściciela wierzytelności z ciężaru jej egzekwowania, czy też nabycie wierzytelności po atrakcyjnej cenie w celu osiągnięcia korzyści z jej odprzedaży lub windykacji. W niniejszym przypadku strony umowy datio in solutum, będą zainteresowane wyłącznie efektywnym uregulowaniem istniejących już zobowiązań i należności poprzez transfer praw do wierzytelności.

W związku z przeniesieniem własności Wierzytelności Pożyczkobiorcy na nabywcę (Pożyczkodawcę) w ramach datio in solutum nabywca nie będzie świadczył jakiejkolwiek usługi na rzecz dotychczasowego właściciela Wierzytelności Pożyczkobiorcy. W związku z nabyciem wierzytelności na nabywcę (Pożyczkodawcę) przejdą wszelkie ciężary i ryzyka z nimi związane.

Dalsze losy Wierzytelności Pożyczkobiorcy będą już uzależnione od decyzji nabywcy (Pożyczkodawcy) jako nowego właściciela i będą całkowicie obojętne dla podmiotu zbywającego Wierzytelności Pożyczkobiorcy. Właściciel Wierzytelności Pożyczkobiorcy, w związku z ich przeniesieniem na nabywcę (Pożyczkodawcę), nie będzie oczekiwał świadczenia przez nabywcę (Pożyczkodawcę) usług mających na celu ściągnięcie tych wierzytelności lub uzyskaniem od nabywcy (Pożyczkodawcy) finansowania w ramach factoringu. Przenosząc Wierzytelności Pożyczkobiorcy na nabywcę (Pożyczkodawcę) jej dotychczasowy właściciel będzie zainteresowany wyłącznie uregulowaniem swoich zobowiązań wobec Pożyczkodawcy (Wierzytelności Pożyczkodawcy) i na tej czynności – w związku z uregulowaniem zobowiązań – relacje pomiędzy dotychczasowym właścicielem Wierzytelności Pożyczkobiorcy, a Pożyczkodawcą zakończą się.

W analizowanym zdarzeniu przyszłym nie sposób zatem zidentyfikować takiego zachowania nabywcy (Pożyczkodawcy) i oczekiwanego przez dotychczasowego właściciela Wierzytelności Pożyczkobiorcy (działania lub zaniechania), które mogłoby stanowić usługę w rozumieniu VAT.

Co więcej, przeniesienie Wierzytelności Pożyczkobiorcy na nabywcę (Pożyczkodawcę) nie będzie się wiązało z żadną formą odpłatności ze strony podmiotu przenoszącego Wierzytelności Pożyczkobiorcy. Umowa datio in solutum nie będzie przewidywała wynagrodzenia dla nabywcy (Pożyczkodawcy) w związku z przejęciem Wierzytelności Pożyczkobiorcy. Nie będzie tutaj „strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy – cedenta do nabywcy – cesjonariusza”, na który zwracał uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w cyt. wyżej wyroku z dnia 19 marca 2012 r. Ponadto, należy zwrócić uwagę, że zdaniem TSUE (wyrażonym w wyroku w sprawie C-93/10), jeżeli różnica między wartością nominalną wierzytelności a ceną jej sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość tej wierzytelności w chwili sprzedaży, to podmiot nabywający wierzytelność, po cenie niższej od wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnej usługi. Z treści tego orzeczenia można wnioskować, że ewentualnego wynagrodzenia dla nabywcy wierzytelności można by upatrywać w różnicy pomiędzy ceną zapłaconą za wierzytelność, a jej wyższą wartością nominalną (i tylko wtedy, gdy cena jest niższa niż wartość rynkowa wierzytelności).

W analizowanym zdarzeniu przyszłym nie będzie wprawdzie ceny zapłaconej za Wierzytelności Pożyczkobiorcy, gdyż wierzytelności będą przenoszone na nabywcę (Pożyczkodawcę) nie w wyniku sprzedaży lecz w ramach uregulowania zobowiązania, jednak biorąc pod uwagę, że w ramach datio in solutum wartość nominalna zbywanych wierzytelności będzie odpowiadać nominalnym wartościom Wierzytelności Pożyczkodawcy przysługujących nabywcy (Pożyczkodawcy), nie powstanie też różnica pomiędzy tymi wartościami, w której można byłoby dopatrywać się formy wynagrodzenia.

Podsumowując, w związku z przeniesieniem na nabywcę (Pożyczkodawcę) wierzytelności pożyczkowych w ramach datio in solutum, nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług ze strony nabywcy (Pożyczkodawcy). Tego rodzaju czynność prawna nie będzie się bowiem wiązała ze świadczeniem jakiejkolwiek usługi ze strony nabywcy (Pożyczkodawcy) na rzecz podmiotu przenoszącego wierzytelność. Ponadto, czynność ta nie będzie posiadała cechy odpłatności, gdyż nabywca (Pożyczkodawca) nie uzyska żadnej formy wynagrodzenia od zbywcy w związku z nabyciem od niego wierzytelności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny Wnioskodawcy.

Zaznacza się, że na podstawie art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.