Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4016.1.2018.1.PW
z 19 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2018 r. (data wpływu 21 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie podlegania ustawie o podatku od niektórych instytucji finansowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie podlegania ustawie o podatku od niektórych instytucji finansowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność w zakresie obrotu energią elektryczną. Wnioskodawca zamierza poszerzyć swoją ofertę sprzedażową o towary nieenergetyczne, np. żarówki, odświeżacze powietrza, panele fotowoltaiczne. Towary te będą oferowane przedsiębiorcom, a także konsumentom w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. Towary mogą być sprzedawane zarówno na warunkach natychmiastowej płatności, jak i z odroczeniem terminu płatności lub rozłożeniem jej na raty.

W przypadku odroczenia terminu płatności lub rozłożenia jej na raty, Spółka rozważa następujące warianty kształtowania należności od klienta:

1. cena towaru nie ulegnie zmianie w stosunku do ceny obowiązującej przy natychmiastowej płatności,
2. cena towaru będzie wyższa w stosunku do ceny oferowanej przy natychmiastowej płatności,
   
3. cena towaru będzie taka sama, jak w przypadku sprzedaży z natychmiastową płatnością, jednakże Spółka naliczy klientowi dodatkową należność za odroczenie terminu płatności lub rozłożenie jej na raty.
   
   

Wnioskodawca nie posiada statusu żadnego z podmiotów wymienionych w art. 4 pkt 1-8 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1410).

Wnioskodawca jest zainteresowany uzyskaniem potwierdzenia, że w związku ze sprzedażą towarów nieenergetycznych w opisanych wyżej okolicznościach, Spółka nie jest podatnikiem, o którym mowa w art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych w związku ze sprzedażą towarów nieenergetycznych na warunkach odroczonego terminu płatności lub rozłożenia płatności na raty, przy poniższych wariantach kształtowania należności od klienta:

1. cena towaru nie ulegnie zmianie w stosunku do ceny obowiązującej przy natychmiastowej płatności,
   
2. cena towaru będzie wyższa w stosunku do ceny oferowanej przy natychmiastowej płatności,
   
3. cena towaru będzie taka sama, jak w przypadku sprzedaży z natychmiastową płatnością, jednakże Spółka naliczy klientowi dodatkową należność za odroczenie terminu płatności lub rozłożenie jej na raty?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych w związku ze sprzedażą towarów nieenergetycznych na warunkach odroczonego terminu płatności lub rozłożenia płatności na raty, w każdym z poniższych wariantów kształtowania należności od klienta:

1. cena towaru nie ulegnie zmianie w stosunku do ceny obowiązującej przy natychmiastowej płatności,
2. cena towaru będzie wyższa w stosunku do ceny oferowanej przy natychmiastowej płatności,
3. cena towaru będzie taka sama, jak w przypadku sprzedaży z natychmiastową płatnością, jednakże Spółka naliczy klientowi dodatkową należność za odroczenie terminu płatności lub rozłożenie jej na raty.
   
   

Katalog podmiotów uznanych za podatników podatku od niektórych instytucji finansowych został określony w art. 4 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1410 z późn. zm.). Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka nie spełnia kryterium podatnika tego podatku w rozumieniu art. 4 pkt 1-8 wspomnianej ustawy. Natomiast zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, za podatnika uważa się także instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2016 r. poz. 1528 oraz z 2017 r. poz. 819). Oznacza to, że w celu ustalenia, czy Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych, należy zweryfikować, czy spełnia on kryterium instytucji pożyczkowej.

Zgodnie z art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim, przez instytucję pożyczkową należy rozumieć kredytodawcę innego niż:

1. bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r. poz. 128, z późn. zm.),
2. spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,
3. podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.
   
   

Z powyższej definicji, w związku z opisem zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku ORD-IN, dla Spółki wynikają dwa istotne wnioski. Po pierwsze, instytucją pożyczkową może być wyłącznie ten podmiot, który spełnia kryterium kredytodawcy. Przepis art. 5 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim stanowi zaś, że kredytodawca to przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu. Innymi słowy, podmiot, który udziela kredytu przedsiębiorcy, nie jest kredytodawcą w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim. Jeżeli więc Spółka sprzedawałaby produkty nieenergetyczne na warunkach odroczonej płatności lub z rozłożeniem płatności na raty przedsiębiorcom, to sama ta okoliczność nie będzie skutkować uznaniem Wnioskodawcy za instytucję pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim, a tym samym za podatnika podatku od niektórych instytucji finansowych. Po drugie, jeżeli określony podmiot udzielałby kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia za zakup oferowanych przez niego towarów i usług, to również nie zostałby on uznany za instytucję pożyczkową. Wynika to z wyłączenia zawartego w art. 5 pkt 2a lit. c) ustawy o kredycie konsumenckim. W konsekwencji taka jednostka nie byłaby również podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

Definicję kredytu konsumenckiego zawiera art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim. Stanowi on, że przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi.

Powyższa ustawa, w art. 3 ust. 2 stwierdza, że za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności:

1. umowę pożyczki,
2. umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego,
3. umowę o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia,
4. umowę o kredyt, w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia,
5. umowę o kredyt odnawialny.
   
   

Z art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o kredycie konsumenckim wynika, że jeżeli w ramach swej działalności przedsiębiorca odracza konsumentowi termin spełnienia świadczenia pieniężnego, to tylko wówczas stanowi to udzielenie kredytu konsumenckiego, gdy konsument zobowiązany jest w zamian do poniesienia jakichkolwiek kosztów. Odnosząc to do sytuacji Wnioskodawcy - jeżeli Spółka odroczy klientowi płatność za sprzedawane towary nieenergetyczne albo rozłoży tą płatność na raty, jednakże pozostanie to bez wpływu na cenę sprzedaży, ani nie spowoduje to konieczności zapłaty przez nabywcę dodatkowej należności (wariant wynikający z pkt a) pytania będącego przedmiotem wniosku ORD-IN), to taki scenariusz nie może być kwalifikowany jako udzielenie kredytu konsumenckiego. Podyktowane jest to właśnie brakiem ponoszenia przez kupującego jakichkolwiek kosztów odroczenia terminu spełnienia świadczenia pieniężnego (zapłaty ceny za produkty nieenergetyczne). W takich okolicznościach nie można uznać Spółki za instytucję pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim. Ponadto, omawianej ustawy w ogóle nie stosuje się do tych przypadków udzielenia kredytu, w których konsument nie jest zobowiązany do zapłaty oprocentowania oraz innych kosztów związanych z udzieleniem lub spłatą kredytu konsumenckiego (wyłączenie wynikające z art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o kredycie konsumenckim).

Udzielenie kredytu konsumenckiego, zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o kredycie konsumenckim, może mieć natomiast miejsce wówczas, gdy Spółka podwyższy cenę za towary nieenergetyczne (wariant przedstawiony w pkt b) pytania zawartego we wniosku ORD-IN) albo będzie domagała się dodatkowej należności od nabywcy (wariant zawarty w pkt c) pytania będącego przedmiotem wniosku ORD-IN). W tych dwóch scenariuszach należy bowiem uznać, że konsument ponosi dodatkowy koszt w związku z odroczeniem zapłaty ceny sprzedaży lub rozłożeniem jej przez Spółkę na raty. Jednakże w obu tych przypadkach (pkt b) i c) pytania Wnioskodawcy), pomimo że Spółka zostanie zakwalifikowana do przedsiębiorców udzielających kredytu konsumenckiego (na podstawie art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o kredycie konsumenckim), to jednak zostanie ona wyłączona z katalogu instytucji pożyczkowych, a tym samym nie będzie ona podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych. Jak wynika bowiem z art. 5 pkt 2a lit. c) przywołanej ustawy, przez instytucję pożyczkową należy rozumieć kredytodawcę, jednakże innego niż podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.

Należy przy tym wyraźnie zaznaczyć, że brak ponoszenia przez konsumenta jakichkolwiek dodatkowych kosztów w zamian za odroczenie należnego od niego świadczenia pieniężnego nie jest wymogiem, aby wyłączyć kredytodawcę z grona instytucji pożyczkowych. Taki dodatkowy warunek nie został bowiem zastrzeżony w art. 5 pkt 2a lit. c) ustawy o kredycie konsumenckim. Najistotniejsze jest jednak, co wynika z art. 3 ust. 2 pkt 3 powyższej ustawy, że jeżeli przedsiębiorca zawarłby umowę o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, w zamian za co konsument nie byłby zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów, to taka umowa nie mogłaby zostać uznana za umowę kredytu konsumenckiego. Skoro zaś przepis art. 5 pkt 2a lit. c) ustawy o kredycie konsumenckim wyłącza z grona instytucji pożyczkowych podmioty, których działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez nich towarów i usług, to właśnie chodzi tu o sytuację, gdy takie odroczenie związane jest z poniesieniem przez konsumenta jakiegokolwiek kosztu. W braku takiego kosztu po stronie konsumenta, odroczenie zapłaty ceny lub rozłożenie jej na raty nie stanowiłoby udzielenia przez przedsiębiorcę kredytu konsumenckiego, a właśnie ten termin został użyty w art. 5 pkt 2a lit. c) ustawy o kredycie konsumenckim.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisanym zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.