Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.120.2018.1.PR
z 19 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2018 r. (data wpływu 21 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania stawki podatku w wysokości 0% – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania stawki podatku w wysokości 0%.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest producentem wyrobów – metali, które są przedmiotem sprzedaży oraz zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług rozliczającym VAT za miesięczne okresy rozliczeniowe. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT UE.

Spółka, na podstawie umów zawartych z Nabywcami (dalej: Umowa), tj. podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą (zarówno w Polsce, jak i w krajach innych niż Polska), dokonuje odpłatnych dostaw towarów, które to podlegają opodatkowaniu VAT, według właściwych stawek VAT.

W Spółce obowiązują procedury wewnętrzne, które określają zasady postępowania, w odniesieniu do przygotowania i realizacji umów sprzedaży, w tym również weryfikacji wiarygodności kontrahentów. Transakcje sprzedaży towarów (w tym transakcja opisana poniżej) realizowane są przez Spółkę zgodnie z ww. obowiązującymi procedurami.

i. Sprzedaż walcówki wysłanej w dostawie do Wielkiej Brytanii – nawiązanie współpracy

W dniu 4 kwietnia 2017 r. na adres mailowy obsługiwany przez Zastępcę Dyrektora Departamentu Półproduktów i Chemii Spółki wpłynął mail zawierający propozycję współpracy polegającej na zakupie walcówki do produkcji przewodów. Zapytanie zostało przesłane przez przedstawiciela firmy A z siedzibą we Francji (dalej również: A) Pana T., z którą to Spółka dotychczas nie zawierała żadnych transakcji. W załączeniu do maila przesłano dokumenty sporządzone w języku francuskim: wyciąg z rejestru handlowego oraz dokument potwierdzający rejestrację VAT (w tym rejestrację dla transakcji wewnątrzwspólnotowych). Fakt rejestracji firmy A został również zweryfikowany przez Spółkę w systemie VIES.

Po nawiązaniu telefonicznego kontaktu z Panem T. na numer wskazany w stopce adresowej maila, dokonano uszczegółowienia zapytania ofertowego. W odpowiedzi mailowej Pan T. podał ilość walcówki (200 ton w jednej dostawie), średnicę, oczekiwany termin i miejsce dostawy. Następnego dnia (5 kwietnia) doprecyzowano: bazę dostawy, oczekiwany czas dostawy, rodzaj kabli jakie miałyby być produkowane z dostarczonego towaru. Dostawa miała być realizowana na warunkach Incoterms 2010 DAP miasto w Wielkiej Brytanii (Sheffield).

W dniu 7 kwietnia 2017 r. Spółka przesłała do Pana T. ofertę dotyczącą planowanej transakcji. Zgodnie z przyjętą przez Spółkę polityką jako warunek płatności wskazano przedpłatę lub 30-dniowy termin płatności z zabezpieczeniem w formie gwarancji bankowej. Ponadto wraz z ofertą przesłano do wypełnienia „Formularz klienta firmowego”, zawierający dane firmy, dane osób ją reprezentujących oraz oświadczenia dotyczące ochrony danych osobowych klientów będących osobami fizycznymi. Wypełniony formularz został odesłany przez klienta 19 kwietnia 2017 r.

W odpowiedzi na ofertę Spółki Pan T. wniósł o przyznanie odroczonego terminu płatności w oparciu o ubezpieczenie należności. W konsekwencji zgodnie z wewnętrznymi regulacjami Spółki sprawa została przekazana do komórki organizacyjnej Spółki – Wydziału Ryzyka Kredytowego w celu przeprowadzenia analizy zdolności kredytowej. Na prośbę powyższego Wydziału Pan T. przesłał sprawozdania finansowe A za 2014 r. oraz 2015 r. (w języku francuskim). Po ponowieniu prośby o uzupełnienie danych w języku angielskim oraz o dane za 2016 r. Pan T. przesłał link do strony internetowej, na której zamieszczone są dane skonsolidowane dla grupy A. Wydział Ryzyka Kredytowego przeprowadził analizę w oparciu o ww. dane oraz w oparciu o dane dodatkowo zamówione przez Spółkę, wynikające z raportu zewnętrznej wywiadowni gospodarczej, obejmujące lata 2011-2015.

Po przeprowadzonej analizie Wydział Ryzyka Kredytowego wystąpił do zewnętrznej firmy, będącej profesjonalnym podmiotem świadczącym usługi w zakresie ubezpieczeń finansowych i windykacyjnych (dalej: Ubezpieczyciel) o przyznanie limitu ubezpieczenia na należności A.

Po przyznaniu limitu przez Ubezpieczyciela, mając na uwadze, że A jest nowym klientem, Departament Ryzyka Kredytowego ustalił z Departamentem Półproduktów i Chemii, że realizacja zamówienia zostanie rozłożona w czasie, aby uniknąć koncentracji należności.

Ostatecznie dostawy podzielono na 4 wysyłki towaru oraz ustalono termin płatności na 4 dni po wysyłce towaru.

Zaktualizowana oferta została zaakceptowana przez Pana T. Ponadto wniósł on o zmianę miejsca dostawy na F w Wielkiej Brytanii. W reakcji na prośbę kontrahenta Wydział Ryzyka Kredytowego z wykorzystaniem sieci internet dokonał weryfikacji, czy w ww. mieście znajdują się np. zakłady produkujące kable. W ten sposób ustalono, że A jest częścią B zarejestrowanego pod zbliżonym adresem.

Dodatkowo Wydział Ryzyka Kredytowego, biorąc pod uwagę, że Pan T. nie został wymieniony w raporcie wywiadowni gospodarczej, dokonał sprawdzenia, że osoba o takim imieniu i nazwisku jest wymieniona na jednym z portali internetowych jako pracownik A.

W dniu 25 kwietnia Spółka przesłała projekt umowy, a po jego akceptacji przesłano umowę podpisaną przez umocowane do reprezentowania Spółki osoby.

W tym samym dniu Spółka otrzymała skan umowy zawierającej podpisy ze strony A p. C i p. D.

ii. Sprzedaż walcówki wysłanej w dostawie do Wielkiej Brytanii – przebieg dostawy

W dniu 4 maja 2017 r. Spółka rozpoczęła realizację pierwszej dostawy towarów, które – w związku z postanowieniami Umowy (baza dostawy DAP Wielka Brytania) na zlecenie i koszt Spółki były transportowane przez firmę zewnętrzną do miejsca przeznaczenia, z użyciem 2 samochodów ciężarowych.

8 maja 2017 r. faktura dot. pierwszej dostawy została przesłana drogą elektroniczną na adres wskazany przez Pana T.

9 maja Spółka otrzymała informację od firmy transportowej, o problemach z rozładunkiem towarów. Po nawiązaniu kontaktu z Panem T. wniósł on o zmianę miejsca dostawy towarów na odległe około 40 km od pierwotnego miejsca wyładunku (również na terenie Wielkiej Brytanii). Tego samego dnia oba samochody zostały w tym miejscu rozładowane.

Jednocześnie Spółka posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary przesłane do A zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone na terytorium Wielkiej Brytanii, w szczególności są to dokumenty przewozowe dostarczone od firmy transportowej odpowiedzialnej za wywóz towarów z terytorium kraju.

iii. Brak płatności za dostarczony towar

Do dnia 11 maja 2017 r., tj. w ustalonym terminie płatności, na konto Spółki nie wpłynęły środki pieniężne za pierwszą dostawę. Spółka wstrzymała realizację dalszych dostaw i uzależniła realizację dalszych części zamówienia od uregulowania dotychczasowej należności.

W wyniku dodatkowych ustaleń, w tym wyjaśnień dokonanych z firmą A, okazało się, że Pan T. podszywał się pod firmę A i posługiwał się jej danymi (fałszując m.in. niektóre dokumenty oraz domenę oraz adres elektronicznym firmy A) wyłudzając towar. Istniejąca w rzeczywistości firma nie zamawiała od Spółki towaru.

W związku z powyższym Spółka wszczęła wewnętrzne postępowanie wyjaśniające i zgłosiła sprawę polskim organom ścigania (tj. Prokuratura Okręgowa w E). Na dzień złożenia wniosku postępowanie prowadzone przez organy ścigania jest w toku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 42 ust. 1 ustawy o VAT Spółka powinna zakwalifikować transakcję jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i zastosować stawkę VAT 0%?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 42 ust. 1 ustawy o VAT zrealizowana transakcja powinna zostać zakwalifikowana jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów z zastosowaniem stawki VAT 0%.

Uzasadnienie

i. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów – zasady ogólne

W świetle art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (dalej również: WDT).

Jednocześnie, zgodnie z ust. 2 ww. przepisu powyższe czynności podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Z kolei przez WDT, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (tj. Polski). Jak stanowi art. 7 przez dostawę towarów rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przepis art. 13 ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Zgodnie z art. 13 ust. 6 wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9.

Czynność wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wymaga zatem – co do zasady – istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot (podatnik albo osoba prawna niebędąca podatnikiem) nabywa towary rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast druga strona dostarcza te towary rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. W takiej sytuacji w Polsce – z której przemieszczane są towary, występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa, natomiast w państwie członkowskim – do którego przemieszczane są towary, następuje ich wewnątrzwspólnotowe nabycie przez tego podatnika.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

W świetle art. 42 ust. 3 ustawy o VAT dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.
   
   

Mając na uwadze powyższe regulacje, można wskazać, że dla zastosowania stawki 0% będą zasadniczo niezbędne do spełnienia dwa warunki:

1. aspekt prawny transakcji – dot. jej stron,
2. aspekt faktyczny transakcji – dot. faktycznego wywozu towarów z terytorium kraju i jego przemieszczenia do innego państwa członkowskiego.
   
   

W przypadku Spółki aspekt faktyczny transakcji nie budzi wątpliwości. Przemieszczenia towarów dokonała firma transportowa na zlecenie Spółki.

Spółka posiada również niezbędne dokumenty potwierdzające fakt dostarczenia towarów na terytorium Wielkiej Brytanii.

ii. Aspekt prawny transakcji, a działanie w dobrej wierze

Odnosząc się do prawnego aspektu transakcji należy wskazać, że Spółka realizując dostawy towarów działała w słusznym przekonaniu, że są one realizowane na rzecz podmiotu będącego czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanego dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w innym państwie członkowskim, tj. A.

W tym zakresie w przypadku podszycia się przez inny podmiot pod zarejestrowanego podatnika podatku od wartości dodanej, istotne w praktyce jest czy podatnik dochował należytej staranności, a tym samym, czy realizując transakcję działał w dobrej wierze.

Należy podkreślić, że jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego Spółka podjęła szereg działań faktycznych zmierzających do zapewnienia, że transakcja jest realizowana ze wskazanym w korespondencji i dokumentach kontrahentem, tj. firmą A. W ocenie Spółki, działania te wykraczały poza standardowe działania dla rzetelnego handlowca. Spółka nie tylko dokonała sprawdzenia przy pomocy standardowych procedur wewnętrznych, takich jak weryfikacja dokumentów handlowych kontrahenta, czy też sprawdzenie w bazie VIES, ale również skorzystano z usług zewnętrznej wywiadowni gospodarczej, czy też wyspecjalizowanego podmiotu ubezpieczającego należności z tyt. dostawy. W tym zakresie na moment realizacji dostawy żaden z ww. nie podnosił wątpliwości co do rzetelności kontrahenta.

Tym samym w ocenie Spółki, doszło do zachowania należytej staranności z jej strony, a w konsekwencji należy przyjąć, że również aspekt prawny transakcji został spełniony, co też powinno skutkować zakwalifikowaniem transakcji jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, do której ma zastosowanie stawka 0%. Innymi słowy na podatkową kwalifikację transakcji nie powinien mieć wpływu fakt, że ostatecznie doszło do kradzieży towarów przez podmiot podszywający się pod A i faktycznie towar nie został odebrany przez nabywcę będącego podatnikiem zarejestrowanym dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.

iii. Należyta staranności i dobra wiara – praktyka interpretacyjna oraz orzecznicza

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w dotychczasowej praktyce organów administracyjnych jak i sądów administracyjnych.

Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 22 stycznia 2013 r. (nr IPPP3/443-991/10/12-5/S/KT) podniósł, że: „skoro w przedstawionych okolicznościach sprawy Wnioskodawca dysponuje dowodami w postaci protokołów policyjnych, z których wynika, że towar został skradziony poza terytorium kraju oraz spełnia pozostałe warunki określone w art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług, to w takiej sytuacji przysługuje Mu prawo do zastosowania stawki podatku VAT 0%, pomimo braku potwierdzenia odbioru towaru przez nabywcę”.

W tym zakresie należy również przywołać stanowisko zaprezentowane w prawomocnym orzeczeniu WSA w Lublinie z dnia 29 czerwca 2011 r. (sygn. akt SA/Lu 264/11). Sąd ten wskazał, że: „bez wpływu na tę ocenę (dokonanie WDT na rzecz podmiotu zarejestrowanego dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych – przypis Spółki) pozostaje to, że po pierwsze, dostarczony towar, z miejsca przeznaczenia, zgodnie z danymi wskazanymi w wystawionej fakturze, odebrany został przez nieznane osoby, które bezprawnie posługiwały się dokumentami zidentyfikowanego dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych unijnego podatnika podatku od towarów i usług, po drugie zaś to, że nie doszło do zapłaty za towar stanowiący przedmiot dostawy”. Stanowisko to zostało również zaakceptowane w wyroku NSA z dnia 20 lipca 2012 r. (sygn. akt I FSK 1637/11).

W powyższym kontekście warto również przywołać wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) w sprawie C-409/04 inni v. Commissioners of Customs Excise. TSUE zajmował się zagadnieniem zwolnienia z opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (zwolnienie z prawem do odliczenia jest konsekwencją odpowiadającą stosowanej w Polsce stawce 0%), w przypadku gdy listy przewozowe CMR zostały sfałszowane (nieprawdziwe miejsca przeznaczenia towarów lub dane przewoźników), przy czym zważywszy na zastosowanie warunków dostawy ex works, za transport był odpowiedzialny nabywca towarów. Nie było więc wątpliwości co do tego, że to nie dostawca sfałszował te dokumenty, co więcej – bezsporne w sprawie było to, że dostawca działał w dobrej wierze i nie miał świadomości, że niektóre listy przewozowe zostały sfałszowane. Trybunał przyjął, że w sytuacji, gdy dostawca nie wiedział i nie mógł się dowiedzieć o oszustwie popełnionym przez nabywcę „sprzeczna z zasadą pewności prawa byłaby sytuacja, gdy państwo członkowskie, które określiło przesłanki stosowania zwolnienia od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej i przyjęło dokumenty przedstawione przez dostawcę w charakterze dowodów na przysługiwanie mu prawa do zwolnienia, mogłoby później zobowiązać dostawcę do rozliczenia podatku VAT związanego z tą dostawą”, ze względu na oszustwo popełnione przez nabywcę, o którym zbywca nie wiedział i nie mógł się dowiedzieć.

W rozstrzygnięciu tym TSUE podkreślił także rolę zasady proporcjonalności przy określaniu prawa do zastosowania przez podatnika preferencji. Trybunał odniósł zasadę proporcjonalności do rozłożenia ryzyka (i w istocie rzeczy odpowiedzialności) pomiędzy dostawcą a organami podatkowymi w następstwie oszustwa popełnionego przez osobę trzecią w sytuacji, w której podatnik o oszustwie tym nie wiedział i nie mógł się dowiedzieć. Trybunał podkreślił, że przyjęcie, iż całą odpowiedzialność za zapłatę podatku od wartości dodanej przejąłby w każdym przypadku dostawca, niezależnie od jego udziału w oszustwie, nie chroniłoby systemu zharmonizowanego przed oszustwami i nadużyciami – byłoby więc środkiem niewspółmiernym do oczekiwanego celu. Dlatego Trybunał uznał, że skoro dostawca działał w dobrej wierze, albowiem przedsięwziął wszelkie racjonalne środki, jakie pozostawały w jego mocy, oraz że jego udział w oszustwie podatkowym był wykluczony, w związku z tym nie może być on zobowiązany do rozliczenia podatku od wartości dodanej po przeprowadzeniu transakcji, kiedy okazało się, że kontrahent dopuścił się w związku z tą transakcją oszustwa.

Istotny jest również wyrok NSA z dnia 13 marca 2012 r. (sygn. akt I FSK 790/11), w którym Sąd ten zgodził się z wyrokiem WSA w Warszawie z dnia 10 lutego 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 1465/10), w którym opierając się na wskazanym powyżej orzeczeniu TSUE uznano, że organy podatkowe państwa członkowskiego nie mogą zobowiązać dostawcy „który działał w dobrej wierze i przedstawił dowody wykazujące prima facie przysługiwanie mu prawa do zwolnienia od podatku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, do późniejszego rozliczenia podatku od wartości dodanej od tych towarów, w przypadku gdy powyższe dowody okazują się fałszywe, lecz jednak uczestnictwo dostawcy w oszustwie podatkowym nie zostało ustalone, o ile dostawca ten przedsięwziął wszelkie racjonalne środki, jakie pozostawały w jego mocy, w celu zagwarantowania, by dokonywana przez niego czynność nie prowadziła do udziału w tego rodzaju oszustwie”.

Ponadto WSA w Warszawie odniósł się również do przesłanek świadczących o braku dobrej wiary. W ocenie Sądu mogą to być okoliczności takie jak: „brak pisemnych kontraktów, dokonywanie zapłaty gotówką (w tym przekazywaną w zapieczętowanych kopertach przez kierowców z wynajętych firm transportowych nieznanej osobie), która pilotowała transport do miejsc odbioru towarów, anonimowość rzeczywistych odbiorców, niesprawdzenie kontrahenta, dokonywanie korekty zakwestionowanych faktur po ujawnieniu przez podaną w nich firmę, że bezprawnie posłużono się jej nazwą i numerem identyfikacyjnym”. Do takich sytuacji w przypadku Spółki nie doszło.

Z powyższym podejściem zgodził się NSA w ww. wyroku, potwierdzając tym samym że podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sytuacji dochowania aktów należytej staranności ma możliwość zastosowania 0% stawki podatku od towarów i usług.

iv. Podsumowanie stanowiska Spółki

Mając na uwadze, że zgodnie z przyjętą w Spółce procedurą przed realizacją dostawy podjęto szereg czynności mających na celu sprawdzenie wiarygodności klienta, na które składały się w szczególności:

1. sprawdzenie numery identyfikacji podatkowej w systemie VIES,
2. analiza zdolności kredytowej przez Wydział Ryzyka Kredytowego (na bazie dokumentów źródłowych),
3. przesłanie i weryfikacja formularza klienta firmowego,
4. zaangażowanie zewnętrznej wywiadowni gospodarczej,
5. zaangażowanie zewnętrznego i profesjonalnego podmiotu świadczącego usługi w zakresie ubezpieczeń finansowych i windykacyjnych,
6. rozłożenie realizacji dostaw w czasie,
7. weryfikacja miejsca dostawy z wykorzystaniem sieci internet,

należy uznać, że Spółka dochowała należytej staranności w tym zakresie.

Mając powyższe na uwadze oraz fakt, że Spółka ma pewność co do faktycznego elementu transakcji, tj. wywozu towaru do innego kraju członkowskiego oraz posiada niezbędne dokumenty to potwierdzające należy stwierdzić, że przysługuje jej prawo do zastosowania stawki 0% w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, zgodnie z art. 41 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy). Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…) (art. 2 pkt 3 ustawy).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” – art. 7 ust. 1 ustawy – należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Ponieważ istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Ustawodawca przewidział także możliwość wyłączenia stosowania przepisów ustawy. I tak, zgodnie z art. 6 pkt 2 ustawy – przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Mając na uwadze zasadę neutralności oraz konieczność eliminowania zakłóceń konkurencji na gruncie opodatkowania nie można czynić różnicowania pomiędzy czynnościami legalnymi a czynnościami nielegalnymi z wyjątkiem tych, w przypadku których nie jest możliwa jakakolwiek konkurencja pomiędzy sektorem legalnym a nielegalnym oraz z wyjątkiem czynności mających za przedmiot takie towary, które nie mogą być w ogóle wprowadzone na rynek do obrotu publicznego (np. narkotyki). Tylko zatem takie czynności, które nie mogą być w ogóle dokonywane w całej Unii Europejskiej, nie powinny być przedmiotem opodatkowania.

Przepis art. 6 ustawy zawiera wyłączenia z opodatkowania wymienionych w nim czynności, działań i zdarzeń. Wyłączenie ma charakter przedmiotowy, a nie podmiotowy. W przepisie art. 6 pkt 2 ustawy chodzi o czynności niepożądane z punktu widzenia obowiązującego porządku prawnego, czyli takie jak np. kradzież, stręczycielstwo, prostytucja, a więc czynności stanowiące czyny zabronione, jak również czynności nieważne bezwzględnie. W orzecznictwie TSUE przyjmowane jest, że przesłanką wyłączenia z opodatkowania jest m.in. działalność prowadzona poza ramami prawa, ale przy braku wpływu na konkurencyjność (wyrok z dnia 29 czerwca 1999 r. w sprawie Coffeeshop Siberie, C-158/98), jak też czynność nielegalna ze względu na jej charakter (wyrok z dnia 5 lipca 1988 r. w sprawie Vereniging Happy Family Rustenburgerstraat, C-289/86).

Okoliczności sprawy wskazują, że Spółka nie otrzymała zapłaty za dostarczony towar. Osoba zamawiająca towar (Pan T.) podszyła się pod firmę A, która takiego zamówienia nie dokonała. Jednakże przepisy z zakresu podatku VAT nie uzależniają opodatkowania czynności od dokonania zapłaty. Należy zauważyć, że sama dostawa faktycznie miała miejsce i została udokumentowana fakturą. Nie można przyjąć, że w zaistniałej sytuacji dokonanie dostawy i wystawienie faktury było wynikiem przestępstwa. Dopiero bowiem po dokonaniu transakcji okazało się, że Spółka padła ofiarą wyłudzenia towaru. Zdarzenie gospodarcze, jakim jest dostawa towarów jednakże zaistniało. Spółka dokonując przedmiotowej dostawy towarów nie dokonała czynności niepożądanej z punktu widzenia obowiązującego porządku prawnego.

Sama zatem transakcja, będąca przedmiotem wniosku, spełnia warunki do uznania jej za dostawę towarów, w rozumieniu ustawy, ponieważ doszło do czynności określonej w art. 7 ustawy. Dostawa ta nie wypełnia przesłanek do uznania jej za czynność niemogącą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, gdyż transakcja została przeprowadzona prawidłowo, w rozumieniu ustawy i udokumentowana fakturą. Tym samym w przedmiotowej sprawie regulacje zawarte w art. 6 pkt 2 ustawy nie znajdują zastosowania.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z dostawą towarów, która na gruncie przepisów ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towar i usług.

Według art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy  przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel), na konkretnego odbiorcę.

Dodatkowo, przepisy art. 13 ust. 2 pkt 1 i ust. 6 ustawy wymagają dla uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, aby dostawca towaru był podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy, zaś nabywcą towaru winien być podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska. Jest to związane z tym, że dana dostawa tylko wówczas może być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – czego praktycznym wyrazem jest stawka 0% (z prawem do odliczenia) – jeśli zapewnione jest, że dostawa ta będzie opodatkowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie.

Zatem zasady opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. nabycie wg stawki właściwej dla danego towaru, zaś dostawa, wg stawki 0% (z prawem do odliczenia) powoduje, że podatek z tytułu danej czynności faktycznej (którą jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami, u jednego kontrahenta stanowiące wewnątrzwspólnotowe nabycie, u drugiego zaś odpowiednio wewnątrzwspólnotową dostawę) jest faktycznie rozliczany przez nabywcę.

Stawka podatku – w myśl z art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić należy, że zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 – art. 41 ust. 3 ustawy.

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – na podstawie art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
4. (uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy – w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Analiza przedstawionych regulacji pozwala na ustalenie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest uznanie danej dostawy za dostawę o charakterze wewnątrzwspólnotowym. Uprawnia to w konsekwencji do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i jako taka zostanie tam faktycznie opodatkowana.

Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że rzeczywiście nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Drugi z warunków dotyczy zatem faktycznych, a nie prawnych aspektów transakcji i został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W wyroku z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-409/04 Teleos plc i in. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł m.in., że:

1. Artykuły: 28a ust. 3 akapit pierwszy i 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 2000/65/WE z dnia 17 października 2000 r., ze względu na określenie „wysyłane” użyte w obu tych przepisach należy interpretować w ten sposób, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego i że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy.
2. Artykuł 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy 77/388, zmienionej dyrektywą 2000/65, należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by właściwe organy państwa członkowskiego dostawy zobowiązały dostawcę, który działał w dobrej wierze i przedstawił dowody wykazujące prima facie przysługiwanie mu prawa do zwolnienia od podatku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, do późniejszego rozliczenia podatku od wartości dodanej od tych towarów, w przypadku gdy powyższe dowody okazują się fałszywe, lecz jednak uczestnictwo dostawcy w oszustwie podatkowym nie zostało ustalone, o ile dostawca ten przedsięwziął wszelkie racjonalne środki, jakie pozostawały w jego mocy, w celu zagwarantowania, by dokonywana przez niego czynność nie prowadziła do udziału w tego rodzaju oszustwie.
   
   

Z kolei w wyroku z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-271/06 Netto Supermarkt GmbH & Co. OHG TSUE stwierdził wprawdzie, że: „Artykuł 15 pkt 2 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r., należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on przyznaniu przez państwo członkowskie zwolnienia od podatku od wartości dodanej związanego z wywozem towarów poza terytorium Wspólnoty Europejskiej, gdy przesłanki tego zwolnienia nie są spełnione, lecz gdy podatnik nie mógłby sobie z tego zdawać sprawy, nawet przy dołożeniu wszelkiej staranności sumiennego kupca, ze względu na sfałszowanie dowodu wywozu przedstawionego przez nabywcę”, jednak zauważył również, że „nie jest sprzeczne z prawem wspólnotowym wymaganie, by dostawca przedsięwziął wszystkie środki, których zastosowania można od niego racjonalnie żądać w celu zagwarantowania, by dokonywana przez niego czynność nie prowadziła do udziału w oszustwie podatkowym (zob. ww. wyrok w sprawie Teleos i in., pkt 65 i przywołane tam orzecznictwo).

Wobec tego okoliczności, że dostawca działał w dobrej wierze, że przedsięwziął wszelkie racjonalne środki, jakie pozostawały w jego mocy, oraz że jego udział w oszustwie podatkowym jest wykluczony, stanowią czynniki istotne dla ustalenia możliwości zobowiązania go do rozliczenia podatku VAT a posteriori (zob. ww. wyrok w sprawie Teleos i in., pkt 66)”.

W wyroku z dnia 6 września 2012 r. w sprawie C-273/11 Mecsek Gabona Kft Trybunał powołując wyroki w sprawie Teleos i in. (C-409/04) oraz Mahagében i Dávid (C‑80/11 i C‑142/11) wskazał, że: „nie jest sprzeczne z prawem unijnym wymaganie, by podmiot gospodarczy działał w dobrej wierze i podejmował wszelkie działania, jakich można racjonalnie wymagać w celu upewnienia się, że dokonywana przezeń czynność nie prowadzi do udziału w oszustwie podatkowym”. Oznacza to, że skorzystanie ze stawki 0% wymaga dołożenia przez podatnika należytej staranności w prowadzeniu spraw i nie chodzi tu tylko o winę umyślną, ale i nieumyślną. Dla przyjęcia dobrej wiary podatnika oraz uznania, że podjął on wszelkie możliwe działania pozwalające wykluczyć udział w oszustwie podatkowym – nie jest wystarczający sam fakt zapłaty należności za towar, podjęcie działań w celu ustalenia numeru identyfikacyjnego nabywcy dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, czy dysponowanie dokumentami przewozowymi. Konieczne w podejmowanych działaniach gospodarczych jest nie tylko sprawdzenie, czy nabywca spełnia warunki formalne istotne dla wewnątrzwspólnotowej dostawy, ale także ustalenie jego wiarygodności”.

Zatem na podstawie orzecznictwa TSUE przyjmuje się, że zastosowanie stawki podatku w wysokości 0% na postawie art. 42 ust. 1 ustawy możliwe jest wówczas, gdy podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy pozostaje w dobrej wierze, że dokonywana przez niego czynność nie prowadzi do udziału w oszustwie. Wymaga to dołożenia przez podatnika należytej staranności w prowadzeniu spraw i nie chodzi tu tylko o winę umyślną, ale i nieumyślną.

W świetle treści powyższych wyroków zauważenia wymaga, że w niniejszej sprawie Spółka powinna była z zachowaniem należytej staranności upewnić się, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów rzeczywiście nastąpiła, tzn., że towar został przetransportowany poza granice kraju i trafił do nabywcy uwidocznionego na fakturze. Nie jest bowiem wystarczające w tym względzie samo zaufanie do nabywcy.

W ocenie tutejszego organu, Spółka nie dochowała należytej staranności w podejmowanych działaniach gospodarczych przedstawionych w opisanym stanie faktycznym.

Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika, aby Spółka w żaden sposób nie mogła przewidzieć, że podmiot wymieniony w treści dokumentów sprzedaży nie jest faktycznym nabywcą towarów. Zawarcie przedmiotowej transakcji sprzedaży walcówki Spółka oparła jedynie na korespondencji e-mailowej i rozmowach telefonicznych z Panem T., za pośrednictwem numeru telefonu wskazanego w stopce e-maila od Pana T. zawierającego propozycję współpracy. Jednakże w żaden sposób Spółka nie dokonała weryfikacji tej osoby jako upoważnionego przedstawiciela firmy A. Spółka jedynie sprawdziła, że osoba o takim imieniu i nazwisku jest wymieniona na jednym z portali internetowych jako pracownik firmy A. Także po otrzymaniu skanu umowy zawierającej podpisy ze strony firmy A p. C i p. D, Spółka nie potwierdziła faktycznego udziału tych osób w zawieranej transakcji – nie próbowała nawiązać kontaktu z tymi osobami lub firmą A w celu potwierdzenia dokonania zamówienia i planowanej dostawy towaru na rzecz firmy A, szczególnie, że Spółka dotychczas nie zawierała żadnych transakcji z firmą A. Spółka skupiła się jedynie na weryfikacji wiarygodności firmy A jako podmiotu gospodarczego a nie osoby jej rzekomo reprezentującej – Pana T. Dopiero gdy Spółka nie otrzymała w ustalonym terminie zapłaty za towar, dokonała dodatkowych ustaleń, w tym wyjaśniła z firmą A, że Pan T. podszywał się pod firmę A i posługiwał się jej danymi (fałszując m.in. niektóre dokumenty oraz domenę oraz adres elektronicznym firmy A) wyłudzając towar. Istniejąca w rzeczywistości firma A nie zamawiała od Spółki towaru.

Także dwukrotna zmiana miejsca wyładunku towaru powinna wzbudzić podejrzenia Spółki, czy nie uczestniczy w próbie wyłudzenia od niej zamówionego towaru zważywszy na to, że miejsca wyładunku zlokalizowane były poza siedzibą firmy A znajdującej się we Francji. W szczególności należy zwrócić uwagę, że po zmianie adresu dostawa miała być dokonana w miejscowości F w Wielkiej Brytanii, a Spółka jedynie ustaliła, że pod zbliżonym adresem zarejestrowany jest B będący częścią firmy A, a ostatecznie rozładunek nastąpił 40 km od pierwotnego miejsca dostawy, a Spółka nie zweryfikowała ostatecznego miejsca wyładunku towaru.

Zatem wbrew opinii Spółki nie można uznać, że podjęła szereg działań zmierzających do zapewnienia, że transakcja jest realizowana ze wskazanym w korespondencji i dokumentach kontrahentem, tj. firmą A. Spółka nie podjęła wszelkich racjonalnych środków jakie pozostawały w jej mocy w celu ustalenia wiarygodności Pana T. i zagwarantowania, że nie uczestniczy w próbie wyłudzenia towaru. Najprostszym sposobem mogło być skontaktowanie się z firmą A przed dokonaniem wysyłki towaru w celu potwierdzenia zamówienia, co Spółka uczyniła dopiero po nieotrzymaniu zapłaty za wysłany towar.

Tym samym w przedmiotowej sprawie pomimo, że wystąpiło przemieszczenie towaru pomiędzy krajami członkowskimi Unii Europejskiej, towar nie trafił do nabywcy na terytorium innego kraju członkowskiego, na rzecz którego dostawa została zafakturowana, co skutkuje brakiem prawa do opodatkowania tej dostawy stawką podatku w wysokości 0%.

Ponadto należy zauważyć, że numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych jest właściwy i ważny, gdy jest przypisany do konkretnego podmiotu, który używa go jako właściwy, wywołując za jego pomocą skutki prawne. Tymczasem w niniejszej sprawie wskazany na fakturze numer VAT UE należał do firmy A – tj. do innego podmiotu niż rzekomy odbiorca towarów (Pan T.) – która nie uczestniczyła w transakcji i nie upoważniła do występowania w jej imieniu Pana T., tj. osoby składającej zamówienie.

Wobec powyższego Spółka nie wykazała, aby nie mogła przewidzieć, że firma A nie jest faktycznym nabywcą towaru, skoro swoje zaufanie do nowego kontrahenta jakim jest firma A oparła jedynie na kontakcie telefonicznym i korespondencji e-mailowej z niezweryfikowaną osobą – Panem T.

Zatem przedmiotowej transakcji nie można uznać za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów opodatkowaną stawką podatku w wysokości 0%. Transakcję tę należy zakwalifikować natomiast jako odpłatną dostawę towaru dokonaną przez Spółkę na terytorium kraju i opodatkować według właściwej stawki podatku dla dostawy tego towaru.

Podsumowując, Spółka nie powinna zakwalifikować transakcji będącej przedmiotem pytania jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i zastosować stawki podatku w wysokości 0%.

Zatem stanowisko Spółki jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, tutejszy organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Należy również wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszącymi, w związku z tym nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.