Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.106.2018.3.RK
z 20 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2018 r. (data wpływu 14 lutego 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 marca 2018 r. (data wpływu 4 kwietnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 27 marca 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.106.2018.1.RK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 27 marca 2018 r. (data doręczenia 28 marca 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 29 marca 2018 r. (data wpływu 4 kwietnia 2018 r.), nadanym w dniu 29 marca 2018 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą od dnia 1 maja 2014 r. Przeważający rodzaj działalności to usługi związane z zagospodarowaniem terenów zieleni - kod PKD 81.30.Z. Pozostałe usługi: usługi niespecjalistycznego sprzątania budynków i obiektów przemysłowych - kod PKD 81.21.Z, usługi sprzątania specjalistycznego - kod PKD 81.22.Z. Dla celów działalności gospodarczej prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, podatek rozlicza na zasadach ogólnych, tj. wg skali podatkowej.

Na mocy art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej jako: VAT), Wnioskodawczyni korzystała ze zwolnienia sprzedaży od podatku VAT - w 2016 r. wartość sprzedaży dokonanej przez Wnioskodawczynię nie przekroczyła kwoty 200 000,00 zł. Przekroczenie limitu 200 000,00 zł miało miejsce 19 września 2017 r. Jednak Wnioskodawczyni przeoczyła ten moment. Dopiero w styczniu 2018 r. dokonała stosownej analizy wielkości sprzedaży i obliczeń wysokości podatku VAT, począwszy od faktury wystawionej 19 września 2017 r. Zgodnie z art. 113 ust. 5 ustawy o VAT, naliczyła VAT od całej wartości sprzedaży, która spowodowała przekroczenie limitu. Podatek należny Wnioskodawczyni wyliczyła metodą „w stu”. Wnioskodawczyni sporządziła deklaracje VAT za miesiące: IX, X, XI, XII 2017 r., złożyła w Urzędzie Skarbowym i wpłaciła podatek VAT należny wraz z odsetkami za zwłokę. Wnioskodawczyni złożyła zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług VAT-R. W sporządzonych deklaracjach VAT-7, odliczyła podatek VAT od zakupów związanych z działalnością opodatkowaną, począwszy od 19 września 2017 r. Czynności związane z obowiązkiem w zakresie VAT, tj. rejestracja, złożenie deklaracji i zapłata podatku VAT, zostały wykonane w styczniu 2018 r. Urząd Skarbowy zarejestrował Wnioskodawczynię jako podatnika VAT z datą 19 września 2017 r.

W piśmie z dnia 29 marca 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że w związku z przekroczeniem limitu obrotów do celów VAT ujawnionym w styczniu 2018 r., dokonała korekty obliczeń w podatku dochodowym od osób fizycznych za miesiące: IX, X, XI, XII 2017 r., pomniejszając sprzedaż w każdym miesiącu o kwotę wyliczonego metodą „w stu” podatku VAT.

Korekty przychodów dokonała w poszczególnych miesiącach w sposób przewidziany dla obliczania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, nie składała i nie korygowała żadnych deklaracji.

Skorygowane zaliczki zamierza ująć w odpowiednich pozycjach zeznania PIT-36 za 2017 r., którego jeszcze na dzień złożenia wniosku nie złożyła w Urzędzie Skarbowym. Przychód skoryguje o wartość wyliczonego za miesiące: IX, X, XI, XII 2017 r. należnego podatku VAT, wykazanego w deklaracjach VAT-7 złożonych za te miesiące do Urzędu Skarbowego.

W związku z powyższym opisem we wniosku i jego uzupełnieniu zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z dokonanym wyliczeniem kwot podatku VAT należnego, Wnioskodawczyni powinna wystawić faktury korygujące do faktur sprzedaży wystawionych w okresie: IX – XII 2017 r. i przekazać je kontrahentom, uwzględniając w nich: wartość sprzedaży netto, kwoty VAT i wartość brutto?
2. Czy przychodem do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych sprzedaży dokonanej od 19 września 2017 r., jest kwota sprzedaży pomniejszona o wartość podatku należnego wyliczonego metodą „w stu” i ujęcie pomniejszonej sprzedaży o kwotę podatku należnego w podatkowej księdze przychodów i rozchodów dotyczącej 2017 r. w miesiącach dokonania sprzedaży, jeżeli złożenie deklaracji VAT-7 i zapłata podatku należnego miała miejsce w styczniu 2018 r.?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie przedstawionego stanu faktycznego w odniesieniu do pytania Nr 2, dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie pytania oznaczonego Nr 1 w zakresie podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostateczne sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), prawidłowo postąpiła pomniejszając przychód ze sprzedaży w miesiącach: IX, X, XI, XII 2017 r. o kwotę podatku VAT należnego zapłaconego w styczniu 2018 r. Tak obliczoną kwotę przychodu wykaże w zeznaniu podatkowym PIT-36 za 2017 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej, oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

−prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z powyższego wynika, że co do zasady, wszelkie przysporzenia majątkowe uzyskane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowią przychód z tej działalności, chyba że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zalicza określony przychód do innego źródła niż pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

„Kwoty należne” to te przychody, które wynikają ze źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, i które w następstwie prowadzenia tej działalności stają się wymagalną wierzytelnością, choćby faktycznie środków z tego tytułu jeszcze nie uzyskano. Termin „kwota należna” jest w tym ujęciu tożsamy z pojęciem „wymagalne świadczenie (wierzytelność)”. Zasadnicze znaczenie ma wykładnia użytego w art. 14 ust. 1 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrotu legislacyjnego: „należny podatek od towarów i usług”, o który pomniejsza się uzyskany przez podatnika przychód ze sprzedaży. Zatem istotne znaczenie dla ustalenia znaczenia zwrotu „należny podatek” ma kwestia realizacji (wymagalności) zobowiązania podatkowego, tj. sytuacji, w której wierzyciel podatkowy (właściwy organ) uzyskuje prawo do żądania zachowania się przez dłużnika podatkowego (podatnika) zgodnie z treścią stosunku zobowiązaniowego. Problem ten rozstrzygają regulacje art. 21 § 2 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.). W konsekwencji, przez należny podatek od towarów i usług, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinno się rozumieć podatek wykazany przez podatnika w deklaracji albo w wydanej przez organ decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego.

Z dniem 1 stycznia 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 10 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem polubownych metod rozwiązywania sporów (Dz. U. z 2015 r., poz. 1595; dalej: ustawa nowelizująca).

Ustawa ta dokonała nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych m.in. przez dodanie do art. 14 ust. 1m. Zgodnie z tym przepisem: jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć „błędu rachunkowego” i „oczywistej omyłki”. Pojęcia te zatem należy rozumieć zgodnie z ich znaczeniem potocznym. Zatem za „błąd rachunkowy” należy uznać sytuację, gdy przychód został niewłaściwie ujęty ze względu na błąd w toku wykonywania obliczeń; może to dotyczyć zarówno okoliczności leżących po stronie wystawcy faktury, czy innego dokumentu księgowego (np. błędne podanie wartości należności), jak i po stronie odbiorcy takiego dokumentu (np. wprowadzenie do ksiąg rachunkowych nieprawidłowej cyfry).

Natomiast zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (wersja internetowa www.sip.pwn.pl) przez „omyłkę” należy rozumieć „spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, niewłaściwe postępowanie, posunięcie”. W konsekwencji za „inną oczywistą omyłkę” należy uznać inny oczywisty błąd, który nie jest jednocześnie błędem rachunkowym. „Omyłka” wiązać się również będzie z błędem polegającym albo na nieprawidłowym wystawieniu albo nieprawidłowym ujęciu dowodu księgowego. Okoliczność taka musi mieć zatem charakter „pierwotny”. Co więcej, „omyłka” musi być „oczywista”. Oznacza to, że w przypadku jakichkolwiek wątpliwości co do charakteru przyczyn korekty, korekta dokonywana winna być w okresie otrzymania faktury korygującej (bądź innego dokumentu potwierdzającego stosowną korektę).

Dodatkowo art. 14 ust. 1n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 1m, podatnik nie osiągnął przychodów lub osiągnięte przychody są niższe od kwoty zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć koszty uzyskania przychodów o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone przychody.

Natomiast art. 14 ust. 1o ww. ustawy wprowadza zastrzeżenie, że przepisów ust. 1m i 1n nie stosuje się, jeżeli korekta dotyczy przychodu związanego z zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu.

Z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej wynika, że moment ujęcia dokumentu korygującego, po stronie przychodów, powinien być uzależniony od okoliczności, jakich dotyczy ten dokument. Jeżeli pierwotnie sporządzony dokument błędnie dokumentował stan faktyczny, a więc korekta jest wynikiem błędu, wówczas korekta powinna być przyporządkowana wstecznie do okresu, którego dotyczy, czyli do daty wystąpienia przychodu należnego. Natomiast w przypadku, gdy dokument pierwotny prawidłowo dokumentował zdarzenie gospodarcze, które miało miejsce w dacie jego wystawienia (stan faktyczny), a dokument korygujący został wystawiony z powodu późniejszych zdarzeń, a więc okoliczności mających wpływ na zmianę przychodów powstałych już po wystawieniu dokumentu pierwotnego, dokument korygujący należy rozliczyć na bieżąco, z datą jego wystawienia.

W myśl art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728). W myśl § 2 ust. 1 tego rozporządzenia, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w art. 24a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej „ustawą o podatku dochodowym”, są obowiązane prowadzić księgę, z zastrzeżeniem ust. 2, według wzoru ustalonego w załączniku nr 1 do rozporządzenia, w sposób określony w rozdziale 2. Stosownie do treści § 3 pkt 6 ww. rozporządzenia, określenie przychód użyte w rozporządzeniu oznacza przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą od dnia 1 maja 2014 r., zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, a podatek dochodowy rozlicza na zasadach ogólnych, tj. wg skali podatkowej. W 2016 r. wartość sprzedaży dokonanej przez Wnioskodawczynię nie przekroczyła kwoty 200 000 zł. Zatem Wnioskodawczyni korzystała ze zwolnienia w podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług. Przekroczenie ww. limitu miało miejsce 19 września 2017 r., jednak Wnioskodawczyni przeoczyła ten moment. W związku z przekroczeniem limitu obrotów do celów VAT, ujawnionym w styczniu 2018 r., dokonała korekty obliczeń w podatku dochodowym od osób fizycznych za miesiące: IX-XII 2017 r., pomniejszając sprzedaż w każdym miesiącu o kwotę wyliczonego metodą „w stu” podatku VAT. Korekty przychodów dokonała w poszczególnych miesiącach w sposób przewidziany dla obliczania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Skorygowane zaliczki na podatek dochodowy, zamierza ująć w zeznaniu PIT-36 za 2017 r.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przytoczone przepisy stwierdzić należy, że u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. W konsekwencji, Wnioskodawczyni powinna zaewidencjonować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów przychód ze sprzedaży dokonanej od 19 września 2017 r. do 31 grudnia 2017 r. w wartości netto określonej na fakturze korygującej, a więc w kwocie nieobejmującej podatku od towarów i usług, a tak wyliczony przychód w wartości netto wykazać w zeznaniu podatkowym PIT-36 za 2017 r.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo również należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.