2018.04.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP1-2.4012.119.2018.1.JŻ

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.119.2018.1.JŻ
z 25 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 28 lutego 2018 r. (data wpływu 1 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności, miejsca świadczenia usług oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2018 r. wpłynął ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności, miejsca świadczenia usług oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
A. Sp. z o.o.;
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
B.

Przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

(i)

B. z siedzibą w Wielkiej Brytanii (dalej: B.), wcześniej działająca jako C., oraz A. sp. z o.o. z siedzibą w Polsce (dalej: A. Sp. z o.o. lub Wnioskodawca) należą do międzynarodowej grupy D. - jednego z największych producentów opakowań, głównie puszek do napojów.

Przedmiotem działalności B. jest dostawa metalowych i aluminiowych puszek do napojów oraz końcówek do puszek (zawleczek) produkowanych w wielu lokalizacjach, głównie w Europie. Produkcją aluminiowych końcówek do puszek (zawleczek) zajmuje się A. Sp. z o.o. - posiadający zakład produkcyjny na terenie Polski i działający na wyłączne zlecenie B. Surowce do produkcji oraz wyroby gotowe stanowią własność B., na którego rzecz A. świadczy usługi produkcyjne przy wykorzystaniu materiałów należących do B. Surowce do produkcji dostarczane są przez dostawców bezpośrednio do zakładu produkcyjnego Wnioskodawcy położonego na terenie kraju.

Obecny model działania spółek z grupy D. na terenie Polski, a w szczególności współpracy pomiędzy B. oraz A. Sp. z o.o., ukształtował się w wyniku nabycia przez grupę podmiotu E., które nastąpiło w 2016 roku.

Przed przejęciem E., produkcja metalowych końcówek do puszek (zawleczek) na terenie Polski prowadzona była przez A. na zlecenie F., spółki z grupy D. z siedzibą w Szwajcarii (dalej: F.). W 2016 roku grupa D. dokonała zbycia udziałów posiadanych w F. poza strukturę grupy. Następnie, po zbyciu udziałów w F., jego dotychczasowe miejsce - zasadniczo jako jedynego zleceniodawcy oraz jedynego odbiorcy usług produkcyjnych świadczonych przez A. - zajął B. Jednocześnie, B. - przejmując rolę F. - realizuje zadania w tym zakresie w oparciu o lokalne zasoby w porównywalny sposób. W rezultacie zakres współpracy pomiędzy B. a Wnioskodawcą, jak również model prowadzonego przez B. obrotu opakowaniami do napojów, są porównywalne z tym stosowanym przez F. przed przejęciem. Podobnie jak w przypadku F., B. nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, w związku z czym wszystkie procesy związane z dostarczeniem materiałów do produkcji, produkcją końcówek do puszek (zawleczek), dostarczaniem produktów gotowych, ich magazynowaniem oraz dystrybucją są realizowane na zlecenie B. przez oddzielne podmioty gospodarcze w ramach świadczonych przez nie usług.

B. oraz Wnioskodawca są zarejestrowane jako czynni podatnicy podatku od towarów i usług oraz podatnicy VAT UE.

(ii)

F. wnioskiem z dnia 5 września 2012 r. wystąpił o interpretację indywidualną celem potwierdzenia, że zakres prowadzonej działalności na terytorium kraju nie będzie skutkował po jego stronie posiadaniem na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT) [Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm. - w stanie prawnym właściwym na moment złożenia wniosku o Interpretację przez F.; Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm. - w stanie prawnym właściwym na moment złożenia wniosku o interpretację przez A.]. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, wydając interpretację indywidualną z dnia 25 października 2012 r. (znak: IPPP3/443-784/12-4/KC; dalej: Interpretacja), nie zgodził się ze stanowiskiem zaprezentowanym we wniosku i uznał, że sposób realizacji na zlecenie F. produkcji na terenie kraju oraz nabywane w związku z nią przez F. usługi powodują, iż posiada on na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, ze wszystkimi tego konsekwencjami dla sposobu rozliczeń w VAT. Jak wskazano w Interpretacji - „stwierdzić należy, że w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca będzie posiadał w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 5 i w związku z tym będzie obowiązany do rozliczania VAT w przypadku realizowanych na terenie kraju dostaw opakowań metalowych na rzecz nabywcy będącego podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT posiadającym w Polsce swoją siedzibę”.

Interpretacja została zaskarżona przez F., niemniej została ona ostatecznie utrzymana w mocy wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 lutego 2015 r. (sygn. I FSK 1379/15; dalej: Wyrok NSA), w którym sąd zgodził się z organem, iż w opisanym stanie faktycznym F. będzie posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce na potrzeby dokonania rozliczeń w VAT.

Z uwagi na fakt, iż opisana we wniosku o Interpretację działalność prowadzona jest obecnie przez B. (w miejsce F.), można przyjąć, że do jej sytuacji aktualna pozostaje ocena wyrażona w Interpretacji oraz Wyroku, co do posiadania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na potrzeby rozliczeń w VAT (na gruncie przyjętego modelu prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Polski).

(iii)

W rezultacie stanowiska wyrażonego w Interpretacji oraz Wyroku, Wnioskodawca dokumentuje usługi świadczone na rzecz B. fakturami (w szczególności usługi produkcyjne), na których wykazuje kwotę podatku ustaloną według stawki przewidzianej w przepisach ustawy o VAT (analogicznie dokumentowane były usługi wykonywane na rzecz F.).

B. nie korzystał z prawa do odliczenia w stosunku do podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawianych na jego rzecz przez Wnioskodawcę w odniesieniu do okresów rozliczeniowych od grudnia 2016 r. do września 2017 r. Natomiast, poczynając od października 2017 r., B. dokonuje odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych od Wnioskodawcy w ramach bieżących rozliczeń w VAT. W odniesieniu do okresów rozliczeniowych od grudnia 2016 r. do września 2017 r. B. jest w trakcie procesu przygotowywania i składania korekt deklaracji, w których wykaże do odliczenia podatek naliczony wynikający z faktur otrzymanych od A.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy B., na gruncie przedstawionych okoliczności - w szczególności z uwzględnieniem oceny prawnej wyrażonej w Interpretacji oraz Wyroku NSA - posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT?
Czy w świetle przepisów ustawy o VAT - w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, tj. uznania, że B. posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - miejscem świadczenia usług nabywanych przez B. w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie kraju, a świadczonych przez Wnioskodawcę, jest miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez B. na terytorium kraju?
Czy - w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie, tj. uznania, że miejscem świadczenia usług nabywanych przez B. w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną na terytorium kraju, a świadczonych przez Wnioskodawcę, jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - B. przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych od Wnioskodawcy?

Stanowisko Zainteresowanych:

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie przedstawionych okoliczności - w szczególności z uwzględnieniem oceny prawnej wyrażonej w Interpretacji oraz Wyroku NSA - B. posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT.
Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, tj. uznania, że B. posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, w świetle przepisów ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług nabywanych przez B. w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie kraju, a świadczonych przez Wnioskodawcę, jest miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez B. na terytorium kraju.
Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie, tj. uznania, że miejscem świadczenia usług nabywanych przez B. w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie kraju, a świadczonych przez Wnioskodawcę, jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - B. przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych od Wnioskodawcy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Stanowisko w zakresie pytania nr 1

(i)

Ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, pomimo, iż niektóre przepisy ustawy odwołują się do tego terminu (m.in. art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz art. 28b ust. 2). Pojęcie to zostało zdefiniowane w art. 11 ust. 1 Rozporządzenia UE [Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2011.77.11; dalej: Rozporządzenie UE).], zgodnie z którym stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej „oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Ponadto istotną rolę przy definiowaniu zakresu pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” odgrywa również działalność orzecznicza Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

(ii)

Jak wskazano w opisie okoliczności wniosku, B. przejął zakres zadań realizowanych przez F. w związku z produkcją końcówek do puszek (zawleczek). W konsekwencji, model prowadzonej przez B. na terenie kraju działalności gospodarczej jest w zasadzie kontynuacją modelu działalności prowadzonej przez F. przed zbyciem udziałów w tej spółce poza strukturę grupy D. Działalność gospodarcza prowadzona przez B. na terenie kraju jest prowadzona w porównywalny sposób do działalności gospodarczej prowadzonej uprzednio przez F., której kwalifikacja podatkowa na potrzeby VAT była przedmiotem Interpretacji, jak również Wyroku NSA.

Zarówno Naczelny Sąd Administracyjny, jak i Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, wypowiadając się w odniesieniu do stanu faktycznego będącego przedmiotem Interpretacji, uznali, że model prowadzonej przez F. działalności gospodarczej (obecnie konstytuowanej przez B.) na terenie kraju oraz wykorzystane przy tym zasoby uzasadniają twierdzenie, że F. posiadał na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. W toku postępowania interpretacyjnego oraz późniejszego sądowo administracyjnego uznano, że:

„stwierdzić należy, że w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca będzie posiadał w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 5 i w związku z tym będzie obowiązany do rozliczania VAT w przypadku realizowanych na terenie kraju dostaw opakowań metalowych na rzecz nabywcy będącego podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT posiadającym w Polsce swoją siedzibę” (por. Interpretacja);

„zasoby jakimi dysponuje Skarżąca pozwalają na prowadzenie bieżącej działalności handlowej, (która, jak wskazuje Skarżąca opiera się na zakupie wyprodukowanego określonego dobra oraz jego dalszej dystrybucji) na terytorium Polski w sposób stały i w pewnym stopniu niezależny od siedziby w Szwajcarii. W konsekwencji, biorąc pod uwagę zapis art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 w związku z ustępem 2 i 3 ustawy o VAT, że po stronie Skarżącej leży obowiązek rozliczania podatku VAT w przypadku realizowanych na terenie kraju dostaw opakowań metalowych jak również nabywanych usług od zagranicznych związanych z produkcją opakowań metalowych w Polsce, gdyż występuje w przedmiotowej sprawie jako podatnik podatku VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, posiadając stałe miejsce prowadzenia działalności, w Polsce” (por. Wyrok NSA).

Zdaniem Wnioskodawcy, uwzględniając ocenę prawną wyrażoną w Interpretacji i Wyroku NSA oraz z uwagi na okoliczność, że działalność gospodarcza B. prowadzona jest na terytorium kraju w oparciu o porównywalny model oraz zasoby jak w przypadku F., należy uznać, że na gruncie przedstawionych okoliczności B. posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT.

Stanowisko w zakresie pytania nr 2

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, tj. uznania, że B. posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, w świetle przepisów ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług nabywanych przez B. w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie kraju, a świadczonych przez Wnioskodawcę, jest miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez B. na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT w przypadku usług świadczonych na rzecz podatnika miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej (z zastrzeżeniem wprost wskazanych wyjątków przewidzianych w kolejnych przepisach). Natomiast, zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, do usług świadczonych przez A. na rzecz B. zastosowanie znajdzie norma wynikająca z art. 28 ust. 2 ustawy o VAT.

Usługi świadczone przez Wnioskodawcę są nabywane przez B. w związku z realizowaną działalnością produkcyjną na terytorium kraju (co oznacza, że są one świadczone na potrzeby stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej). W rezultacie, zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT miejscem świadczenia usług realizowanych przez Wnioskodawcę będzie terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Stanowisko w zakresie pytania nr 3

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (z zastrzeżeniem wyjątków wprost wskazanych w ustawie o VAT). Jednocześnie, zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego - o którą obniżeniu ulega kwota podatku należnego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT stanowi podstawową zasadę systemu VAT. Celem tej zasady jest uwolnienie podatnika VAT od ciężaru VAT poniesionego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionych okoliczności zostały spełnione wszystkie przesłanki uprawniające B. do skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych od Wnioskodawcy.

B. obecnie, jak również na moment wystawienia w przeszłości przez Wnioskodawcę faktur dokumentujących usługi świadczone na rzecz B., jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

Usługi świadczone przez Wnioskodawcę zostały wykorzystane (i są wykorzystywane na bieżąco) przez B. w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium kraju, tj. zostały wykorzystane do czynności opodatkowanych VAT.

Ponadto, kwota podatku naliczonego podlegającego odliczeniu jest udokumentowana fakturami wystawianymi przez Wnioskodawcę na rzecz B.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie, tj. uznania, że miejscem świadczenia usług nabywanych przez B. w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie kraju, a świadczonych przez Wnioskodawcę, jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - B. przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych od A.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Z opisu sprawy wynika, że B. oraz A., zarejestrowani jako czynni podatnicy podatku od towarów i usług oraz podatnicy VAT UE, należą do międzynarodowej grupy D. - jednego z największych producentów opakowań, głównie puszek do napojów.

Przedmiotem działalności B. jest dostawa metalowych i aluminiowych puszek do napojów oraz końcówek do puszek (zawleczek) produkowanych w wielu lokalizacjach, głównie w Europie. Produkcją aluminiowych końcówek do puszek (zawleczek) zajmuje się A. - posiadający zakład produkcyjny na terenie Polski i działający na wyłączne zlecenie B. Surowce do produkcji oraz wyroby gotowe stanowią własność B., na którego rzecz A. świadczy usługi produkcyjne przy wykorzystaniu materiałów należących do B. Surowce do produkcji dostarczane są przez dostawców bezpośrednio do zakładu produkcyjnego Wnioskodawcy położonego na terenie kraju.

B. nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, w związku z czym wszystkie procesy związane z dostarczeniem materiałów do produkcji, produkcją końcówek do puszek (zawleczek), dostarczaniem produktów gotowych, ich magazynowaniem oraz dystrybucją są realizowane na zlecenie B. przez oddzielne podmioty gospodarcze w ramach świadczonych przez nie usług. A. dokumentuje usługi świadczone na rzecz B. fakturami (w szczególności usługi produkcyjne), na których wykazuje kwotę podatku ustaloną według stawki przewidzianej w przepisach ustawy.
B. nie korzystał z prawa do odliczenia w stosunku do podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawianych na jego rzecz przez Wnioskodawcę w odniesieniu do okresów rozliczeniowych od grudnia 2016 r. do września 2017 r. Natomiast, poczynając od października 2017 r., B. dokonuje odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych od Wnioskodawcy w ramach bieżących rozliczeń w VAT. W odniesieniu do okresów rozliczeniowych od grudnia 2016 r. do września 2017 r. B. jest w trakcie procesu przygotowywania i składania korekt deklaracji, w których wykaże do odliczenia podatek naliczony wynikający z faktur otrzymanych od A.

Wątpliwości Wnioskodawcy sformułowane w pytaniu nr 1 dotyczą ustalenia czy B., na gruncie przedstawionych okoliczności posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg -Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Co istotne, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że spełnione są przesłanki do uznania opisanej w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym działalności B. za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

W przedmiotowej sprawie w stworzonej strukturze działalności B. w Polsce, kryterium stałości (rozumiane jako fakt, że podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny) wynika z zaangażowania w zadania związane z produkcją towarów wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych. Jak sam wskazał Wnioskodawca przedmiotem działalności B. jest dostawa metalowych i aluminiowych puszek do napojów oraz końcówek do puszek (zawleczek), natomiast ich produkcją zajmuje się A. - posiadający zakład produkcyjny na terenie Polski i działający na wyłączne zlecenie B. Surowce do produkcji oraz wyroby gotowe stanowią własność B., na którego rzecz A. świadczy usługi produkcyjne przy wykorzystaniu materiałów należących do B. Surowce do produkcji dostarczane są przez dostawców bezpośrednio do zakładu produkcyjnego A. położonego na terenie kraju. Pomimo, że B. nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, wszystkie procesy związane z dostarczeniem materiałów do produkcji, produkcją końcówek do puszek (zawleczek), dostarczaniem produktów gotowych, ich magazynowaniem oraz dystrybucją są realizowane na zlecenie B. przez oddzielne podmioty gospodarcze w ramach świadczonych przez nie usług. Z punktu widzenia prowadzonej przez B. działalności na terytorium kraju polegającej na produkcji metalowych i aluminiowych puszek do napojów oraz końcówek do puszek (zawleczek), w ramach której zostaną zaangażowane zasoby należące do A. oraz oddzielnych podmiotów gospodarczych należy uznać, że B. posiada zaplecze niezbędne do prowadzenia części działalności gospodarczej na terytorium kraju, w tym nabywania towarów i usług na jej własne potrzeby. Na podstawie powyższego opisu, należy stwierdzić, że cechy i skala posiadanych w kraju zasobów umożliwia prowadzenie niezależnej działalności polegającej na produkcji ww. towarów.

W konsekwencji, odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy stwierdzić, że na gruncie przedstawionych okoliczności sprawy B. posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. Zostaną bowiem spełnione przez B. kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której będzie miała miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. Tym samym należy stwierdzić, że w przedstawionym przypadku wykorzystanie posiadanej w Polsce infrastruktury technicznej oraz personelu do wykonywania części prowadzonej działalności B. w sposób zorganizowany oraz ciągły kwalifikuje prowadzoną aktywność Spółki na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy sformułowane w pytaniu nr 2 dotyczą kwestii czy miejscem świadczenia usług nabywanych przez B. w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie kraju, a świadczonych przez Wnioskodawcę, jest miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez B. na terytorium kraju.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Jak wskazał Wnioskodawca, A. świadczy usługi produkcyjne wyłącznie na rzecz B. przy wykorzystaniu materiałów należących do B. Jednocześnie, jak stwierdzono w niniejszej interpretacji B. posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że nabywane przez B. usługi są związane z działalnością gospodarczą prowadzoną w sposób ciągły na terenie kraju. Zatem usługi, które są świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz B. należy zakwalifikować jako usługi świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej B. Jednocześnie w stosunku do niniejszych usług nie znajduje zastosowania art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy. W konsekwencji ich miejsce świadczenia znajduje się w Polsce, tj. w państwie, w którym B. posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy. Tak więc, mając na uwadze, że B. nie posiada siedziby działalności gospodarczej w Polsce, ale posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności B. usługi, Wnioskodawca winien opodatkować według właściwej dla tych usług stawki podatku.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie miejsca świadczenia nabywanych przez B. usług od Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również prawa do odliczenia przez B. podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych od Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona generalna zasada odliczenia podatku wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze – w części dotyczącej tych czynności.

Jak wskazał Wnioskodawca, B. oraz A. są zarejestrowani jako czynni podatnicy podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności B. jest dostawa metalowych i aluminiowych puszek do napojów oraz końcówek do puszek (zawleczek). A. dokumentuje usługi świadczone na rzecz B. fakturami (w szczególności usługi produkcyjne), na których wykazuje kwotę podatku ustaloną według stawki przewidzianej w przepisach ustawy.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy w kontekście prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku spełnione są przesłanki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy – usługi nabywane przez B. (zarejestrowanego podatnika podatku VAT) od A. są związane z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez B. Jak sam wskazał Wnioskodawca przedmiotem działalności B. jest dostawa metalowych i aluminiowych puszek do napojów oraz końcówek do puszek (zawleczek), które są produkowane przez A. Tym samym spełnione zostaną przesłanki pozytywne wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy umożliwiające odliczenie podatku naliczonego. Jednocześnie w analizowanym przypadku nie wystąpią przesłanki negatywne, o których mowa w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy, gdyż faktury wystawione przez A. na rzecz B. dokumentujące wykonanie usług, prawidłowo zawierają kwotę podatku ustaloną według stawki przewidzianej w przepisach ustawy. W konsekwencji, B. na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Wnioskodawcę.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego przez B. z tytułu nabycia usług od A., należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin