Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.62.2018.3.ENB
z 26 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2018 r. (data wpływu 2 lutego 2018 r.), uzupełnionym w dniu 1 marca oraz 9 kwietnia 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów zagranicznych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 1 marca oraz 9 kwietnia 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów zagranicznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo holenderskie i otrzymuje holenderską emeryturę. W Polsce przebywa około 2 miesięcy w roku. Przez część 2014 r. holenderska emerytura wpływała na konto, które Wnioskodawczyni założyła w Banku S.A., w związku z czym Bank wystawił PIT-11.

W związku z uzyskanymi dochodami Wnioskodawczyni otrzymała wezwanie z Urzędu Skarbowego, z którego wynikało, że nie rozliczyła wszystkich swoich dochodów za 2014 r., tj. rozliczyła jedynie PIT z banku dotyczący części emerytury otrzymanej na przelew, bez ujęcia pozostałej części emerytury, która nie wpływała na konto w banku.

Wezwanie dotyczyło niezłożenia również PIT z emerytury za lata 2015 i 2016 r.

Wnioskodawczyni poinformowała Urząd Skarbowy, że Jej jedynym dochodem jest emerytura otrzymywana z Holandii, a ośrodkiem interesów życiowych nie jest Polska. Wnioskodawczyni załączyła również pismo od holenderskiej instytucji płacącej świadczenie emerytalne, z którego wynika, że na podstawie porozumienia polsko-holenderskiego art. 18 pkt 5 emeryci holenderscy podlegają holenderskiemu prawu podatkowemu. Po zakończeniu roku Wnioskodawczyni otrzymuje z ww. instytucji jedynie informację o wysokości wypłaconej emerytury.

W 2017 r. Wnioskodawczyni dostała ponownie wezwanie z Urzędu Skarbowego z informacją, że nie rozliczyła wszystkich dochodów uzyskanych w Holandii tj. emerytury w wysokości 7.212 euro. Kwota wykazana w PIT-11 przez Bank Polski to również kwota emerytury holenderskiej, mieszcząca się w kwocie 7.212 euro, ale przekazana przelewem.

Ponadto z przesłanych uzupełnień wynika również, że wniosek dotyczy opodatkowania emerytury holenderskiej otrzymanej w latach 2014 - 2017.

W okresie, którego dotyczy wniosek Wnioskodawczyni nie posiadała centrum interesów osobistych, ani gospodarczych w Polsce. Nie przebywała w Polsce dłużej niż 183 dni w każdym z lat podatkowych, którego dotyczy wniosek, gdyż w każdym z tych lat zamieszkiwała również w Szwecji i Holandii. W każdym z lat podatkowych, których dotyczy wniosek Wnioskodawczyni najdłużej przebywała w Polsce, ale było to krócej niż 183 dni. Pozostałą część każdego roku Wnioskodawczyni spędzała w Szwecji i Holandii. Wnioskodawczyni nie posiada stałego miejsca zamieszkania.

Z Polską Wnioskodawczyni nie ma żadnych powiązań majątkowych. W okresie którego dotyczy wniosek Wnioskodawczyni pozostawała w związku małżeńskim z Polakiem, który mieszkał w Polsce. Emerytura otrzymywana z Holandii stanowi świadczenie wypłacane według przepisów holenderskiego systemu ubezpieczeń. Jest to kwota minimum socjalnego otrzymywanego w Holandii, w związku z brakiem przepracowania pełnych lat pracy uprawniających do przyznania pełnej emerytury, pomimo osiągnięcia wieku emerytalnego

Przez część 2014 r. holenderska instytucja ubezpieczeniowa emeryturę przelewała za pośrednictwem polskiego Banku, natomiast przez pozostały okres bezpośrednio przez holenderską instytucję dokonującą wypłaty świadczeń emerytalnych. Miejscem zamieszkania dla celów podatkowych Wnioskodawczyni jest Holandia, tam nabyła prawa emerytalne.

W Holandii mieszkają synowie Wnioskodawczyni, a także synowe i wnuki oraz przyjaciele. W Polsce Wnioskodawczyni ma męża i przyjaciół. Z Polską Wnioskodawczyni nie łączą żadne powiązania gospodarcze, niczego tu nie posiada. Nie jest właścicielką domu w S., bowiem nieruchomość tę nabył mąż Wnioskodawczyni jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego. W Holandii Wnioskodawczyni posiada konto bankowe oraz ubezpieczenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionej sytuacji Wnioskodawczyni powinna w Polsce płacić podatek od holenderskiej emerytury i składać PIT w Urzędzie Skarbowym?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z tym, że: uzyskuje jedynie emeryturę holenderską, ośrodkiem Jej interesów życiowych nie jest Polska, posiada obywatelstwo holenderskie, wszelkich rozliczeń z tytułu emerytury dokonuje holenderska instytucja, nie powinna mieć obowiązku zapłaty podatku, który uszczuplałby emeryturę.

W wyniku rozliczenia emerytury holenderskiej w polskim PIT, powstaje duży podatek do zapłacenia. W informacji otrzymanej z Holandii o przychodach z tytułu otrzymanej emerytury, nie ma wykazanej kwoty zapłaconego w Holandii podatku. Na prośbę Wnioskodawczyni o podanie kwoty zapłaconego podatku w Holandii otrzymała odpowiedź, że „emerytura podlega ustawodawstwu holenderskiemu” … „w związku z tym niedopuszczalne jest potrącanie przez Polskę jakichkolwiek podatków z Pani holenderskiej emerytury…”.

W związku z tym Wnioskodawczyni uważa, że nie powinna składać PITu o dochodach z emerytury holenderskiej w Urzędzie Skarbowym w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 4 ust. 1 konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 2003 r., Nr 216, poz. 2120) w rozumieniu niniejszej konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. konwencji jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W sytuacji gdy osoba fizyczna w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma miejsce zamieszkania w Polsce, a ponadto ma także miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Holandii – zgodnie z wewnętrznym prawem tego państwa, konieczne jest zastosowanie reguł kolizyjnych przewidzianych w art. 4 ust. 2 ww. konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów. Przy tym, powyższe reguły należy stosować w odpowiedniej kolejności, tzn. jeżeli zastosowanie pierwszej regulacji nie rozstrzyga miejsca rezydencji podatnika, to należy zastosować kolejne kryterium, natomiast jeżeli to również nie dało rezultatu, stosuje się kolejne.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo holenderskie i otrzymuje holenderską emeryturę. W okresie, którego dotyczy wniosek Wnioskodawczyni nie przebywała w Polsce dłużej niż 183 dni w każdym z lat podatkowych, którego dotyczy wniosek, gdyż w każdym z tych lat zamieszkiwała również w Szwecji i Holandii. W każdym z lat podatkowych, których dotyczy wniosek Wnioskodawczyni najdłużej przebywała w Polsce, ale było to krócej niż 183 dni. Pozostałą część każdego roku Wnioskodawczyni spędzała w Szwecji i Holandii. Wnioskodawczyni nie posiada stałego miejsca zamieszkania.

Z Polską Wnioskodawczyni nie ma żadnych powiązań majątkowych. W okresie którego dotyczy wniosek Wnioskodawczyni pozostawała w związku małżeńskim z Polakiem, który mieszkał w Polsce. Emerytura otrzymywana z Holandii stanowi świadczenie wypłacane według przepisów holenderskiego systemu ubezpieczeń. Jest to kwota minimum socjalnego otrzymywanego w Holandii, w związku z brakiem przepracowania pełnych lat pracy uprawniających do przyznania pełnej emerytury, pomimo osiągnięcia wieku emerytalnego.

Miejscem zamieszkania dla celów podatkowych Wnioskodawczyni jest Holandia, tam nabyła prawa emerytalne.

W Holandii mieszkają synowie Wnioskodawczyni, a także synowe i wnuki oraz przyjaciele. W Polsce Wnioskodawczyni ma męża i przyjaciół. Z Polską Wnioskodawczyni nie łączą żadne powiązania gospodarcze, niczego tu nie posiada. Nie jest właścicielką domu w S., bowiem nieruchomość tę nabył mąż Wnioskodawczyni jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego. W Holandii Wnioskodawczyni posiada konto bankowe oraz ubezpieczenie.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny, w szczególności zaś fakt iż Wnioskodawczyni pozostawała w związku małżeńskim z Polakiem, który jak wynika z treści wniosku zamieszkuje na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, a ponadto Wnioskodawczyni spędzała w Polsce najdłuższe okresy w każdym z lat których dotyczy wniosek, należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni w okresie którego dotyczy wniosek w świetle art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych miała ośrodek interesów osobistych a w konsekwencji miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

Ponadto, ponieważ z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni miała również miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Holandii, zatem miejsce zamieszkania Wnioskodawczyni należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w wyżej cytowanym art. 4 ust. 2 konwencji.

W świetle przedstawionych okoliczności faktycznych, mając na uwadze, iż Wnioskodawczyni wskazała wprost, że nie posiadała stałego miejsca zamieszkania, stwierdzić należy, iż w przedstawionej sytuacji dla ustalenia statusu Wnioskodawczyni należy zastosować kryterium przewidziane w art. 4 ust. 2 lit. b) konwencji.

W szczególności zatem mając na uwadze, że w każdym z lat podatkowych Wnioskodawczyni najdłużej przebywała w Polsce, należy przyjąć, iż to właśnie w tym kraju zwykle przebywała w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. b) konwencji. Oznacza to, że miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni ustalonym w oparciu o metody kolizyjne zawarte w ww. konwencji jest Polska.

W konsekwencji Wnioskodawczyni podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 18 ust. 5 konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wszelkie emerytury i inne płatności wypłacane według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Umawiającego się Państwa osobie mającej miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym pierwszym wymienionym Umawiającym się Państwie.

Natomiast zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD określenie „ubezpieczenie społeczne” odnosi się powszechnie do systemu obowiązkowej opieki, jaki państwo tworzy w celu dostarczenia jego ludności m.in. minimalnego poziomu dochodu lub świadczeń emerytalnych.

W świetle powyższego, emerytury będące płatnością wypłacaną według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Holandii mogą być opodatkowane zarówno w Polsce, jak i w Holandii.

Postanowienie w umowie, że danego rodzaju dochód „może podlegać” opodatkowaniu w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) wskazuje bowiem, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Stosownie do art. 23 ust. 5 lit. a ww. umowy jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Niderlandach, to Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Niderlandach. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która może być opodatkowana w Niderlandach.

Zgodnie z art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Na podstawie art. 27 ust. 9a ustawy, w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy więc stwierdzić, iż przedmiotowa emerytura otrzymywana w latach 2014-2017 podlegała opodatkowaniu zarówno w państwie źródła tj. w Holandii, jak i w państwie miejsca zamieszkania, tj. w Polsce.

Przy czym, do obliczenia podatku należnego w Polsce ma zastosowanie tzw. metoda proporcjonalnego zaliczenia (odliczenia podatku zapłaconego za granicą).

Zgodnie z tą metodą, podatnik osiągający dochody za granicą ma obowiązek wykazać łączne dochody w zeznaniu, a od podatku dochodowego obliczonego według skali podatkowej ma prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to możliwe jest tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie. Poza tym, nie osiągając dochodów w kraju, podatnik jest również zobowiązany do złożenia zeznania podatkowego i wykazania dochodów osiągniętych za granicą.

W rezultacie Wnioskodawczyni jest zobowiązana do złożenia zeznań podatkowych za lata 2014-2017 i wykazania w nich emerytury z Holandii.

Na podstawie bowiem art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.