Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.147.2018.1.JK2
z 26 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2018 r. (data wpływu 21 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury otrzymywanej z Polski – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w opodatkowania emerytury otrzymywanej z Polski.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 1 stycznia 2017 r. Wnioskodawczyni otrzymuje z ZUS emeryturę na podstawie przepisów o ubezpieczeniach społecznych. ZUS od tego świadczenia pobiera zaliczkę na podatek dochodowy i odprowadza do urzędu skarbowego. Miejscem stałego pobytu jak i centrum życiowym jest Finlandia. Wnioskodawczyni nie mieszka i nie przebywa w Polsce. RP i Finlandię łączy Konwencja o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Art. 17 ust. 2 tej Konwencji zakłada dowolność miejsca opodatkowania świadczenia („mogą być opodatkowane”), natomiast art. 17 ust. 1 wskazuje wyraźnie, że podatek winien być odprowadzany w państwie zamieszkania świadczeniobiorcy.

„Kela” (Fiński system świadczeń emerytalnych) przyjmuje do wyliczeń fińskiej emerytury Wnioskodawczyni kwotę brutto (przed opodatkowaniem) emerytury polskiej – stosując wprost wspomnianą już w Konwencję oraz przepisy podatkowe (podobne jak w Polsce odwołujące się do miejsca stałego pobytu). Świadczenia Wnioskodawczyni są pomniejszone o podatek zapłacony w Polsce, podlegają fińskim podatkom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy emerytura wypłacana przez ZUS osobie na stałe zamieszkującej w Finlandii może być i powinna być opodatkowana w kraju zamieszkania, czyli zwolniona z podatku dochodowego w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawczyni, emerytura wypłacana przez ZUS może i powinna być opodatkowana zgodnie z miejscem zamieszkania – krajem stałego pobytu, tj. w Finlandii, czyli zgodnie z Konwencją zwolniona z opodatkowania w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 4a tej ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni ma miejsce stałego pobytu jak i centrum życiowe w Finlandii. Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę z Polski (ZUS).

Zatem w przedmiotowej sprawie znajdą zastosowanie uregulowania zawarte w polsko – fińskiej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Helsinkach dnia 8 czerwca 2009 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 37, poz. 205), z zastrzeżeniem postanowień artykułu 18 ustęp 2, emerytury, renty i inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu wcześniejszej pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Na podstawie art. 17 ust. 2 ww. Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1, oraz z zastrzeżeniem postanowień artykułu 18 ustęp 2, emerytury, renty i inne świadczenia, wypłacane okresowo lub jednorazowo, przyznane na podstawie przepisów o ubezpieczeniach społecznych Umawiającego się Państwa lub w ramach publicznego systemu utworzonego przez Umawiające się Państwo dla celów ubezpieczeń społecznych, bądź jakiekolwiek renty kapitałowe osiągane w Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym Państwie.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że emerytura przyznana przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w Polsce w związku z pracą najemną, wypłacaną osobie mającej miejsce zamieszkania w Finlandii podlega opodatkowaniu zgodnie z treścią w art. 17 ust. 2 Konwencji.

Użyty w art. 17 ust. 2 ww. Konwencji, zwrot „mogą być opodatkowane w tym Państwie” oznacza brak wyłączności do opodatkowania tego dochodu przez państwo, z którego emerytura jest wypłacana.

Zatem dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w Finlandii z tytułu emerytury z Polski może być opodatkowany zarówno w Polsce, jak i w państwie zamieszkania, tj. w Finlandii.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Finlandii, należy zastosować określoną w Konwencji metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Stosownie do art. 21 ust. 1 lit. a) Konwencji, podwójne opodatkowanie w Finlandii zostanie wyeliminowane w następujący sposób: W przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Finlandii osiąga dochód, który stosownie do postanowień niniejszej Konwencji może być opodatkowany w Polsce, Finlandia zezwoli, z uwzględnieniem postanowień litery (b) niniejszego ustępu, na odliczenie od fińskiego podatku dochodowego tej osoby, kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Polsce, stosownie do postanowień polskiego prawa i zgodnie z Konwencją, obliczonej w odniesieniu do tego samego dochodu, w odniesieniu do którego podatek fiński został obliczony.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że przedmiotowe świadczenie emerytalne (emerytura z ZUS) otrzymywane przez Wnioskodawczynię z Polski podlega na mocy powołanej powyżej Konwencji (art. 17 ust. 2 ) opodatkowaniu zarówno w państwie źródła, tj. w Polsce, jak i w państwie miejsca zamieszkania tj. w Finlandii. Przy czym, podatek należny w Finlandii winien być ustalony zgodnie z uregulowaniami zawartymi w Konwencji polsko-fińskiej, dotyczącymi unikania podwójnego opodatkowania.

Jeszcze raz należy podkreślić, że postanowienie w Konwencji polsko-fińskiej, że danego rodzaju dochód „może podlegać” opodatkowaniu w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) wskazuje bowiem, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.

Do opodatkowania przedmiotowej emerytury w Polsce stosuje się przepisy polskiego prawa podatkowego, tj. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest m.in. emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 7 ww. ustawy, przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwot emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

W myśl art. 34 ust. 1 ww. ustawy, organy rentowe są obowiązane jako płatnicy pobierać zaliczki miesięczne od wypłacanych bezpośrednio przez te organy emerytur i rent, świadczeń przedemerytalnych i zasiłków przedemerytalnych, nauczycielskich świadczeń kompensacyjnych, zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego, rent strukturalnych oraz rent socjalnych.

Na podstawie art. 34 ust. 2 cyt. ustawy, zaliczki, o których mowa w ust. 1, za miesiące od stycznia do grudnia, ustala się w sposób określony w art. 32 ust. 1-1e odejmując kwotę obliczoną zgodnie z art. 32 ust. 3 miesięcznie.

Zgodnie z art. 34 ust. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 2 zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej w tym miesiącu przez organ rentowy ze środków podatnika.

Zgodnie natomiast z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

W związku z powyższym, dochody z emerytury będą podlegały opodatkowaniu według zasad określonych w art. 27 ust. 1 ustawy (skali podatkowej) i powinny zostać wykazane w zeznaniu rocznym, o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, ;w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.